What is the soul of a man || open

FORLORNPAW

Wat was er beter dan haar gedachten op afstand te houden door de regels te over treden. Haar bestaan alleen al was daar een begin van, hoe haar moeder ooit in staat was geweest om met een Shadowclanner een stel kittens te krijgen zou ze nooit weten. Daarbij was ze ook in staat geweest nooit voor de kittens te zorgen, te verdwijnen naar Riverclan territorium en dan terug te komen met een stel kittens waar ze wel voor zorgde en die niet eens Thunderclan gewoon waren. Zo moeder, zo dochter. Ze leek behoorlijk op Snowdrop, afgezien van haar sarcastische en onvriendelijke gedrag dan en het feit dat ze vele malen sterker was dan de kattin die ze haar moeder mocht noemen. Niet dat ze ooit voor haar en Risingpaw gezorgd had, want nee dat was te moeilijk gebleken. Ze had geluk gehad dat Joltspots voor ze had willen zorgen, voor haar en haar broer. Wel had ze gedacht dat Flintpaw ook bij hun nestje hoorde maar dat bleek nu enkel haar pleegbroer te zijn. Boos op Joltspots was ze niet, ze was meer behoorlijk pissig op haar moeder. Dat ze haar nog als een waardige kattin zagen was haar te boven. Maar dan was het natuurlijk ook nog niet bekend dat haar moeder met een Shadowclanner kittens had gekregen. Ze was tot nu toe met veel weg gekomen. Was haar grijs gevlekte moeder wel echt de juiste kattin geweest om Deputy te zijn voor Silverstar, totdat ze niet meer voldoende zag. Haar arme zwakke moedertje, ze schudde haar kop terwijl ze rustig verder liep. Dat ze nu al op Riverclanterritorium was kon haar blijkbaar weinig schelen, immers was en bleef ze een dochter van haar moeder.

Regels waren er om gebroken te worden, haar moeder was er niet om gestraft en dus zag ze ook geen reden waarom zijzelf gestraft zou worden. Zelfs als ze het deden, dan nog voelde ze weinig verantwoordelijkheid voor haar daden, ze had weinig te verliezen, zo weinig zelfs dat ze wel risico's kon nemen. Enkel haar leven en die van haar broer Risingpaw waren in de waagschaal gericht. Vele keuzes waren over haar gemaakt, waar ze niet mee eens was. Dus besloot ze nu haar eigen keuzes te maken, dit keer was het de keuze om gewoon maar rond te dwalen en niets van de Warrior Code aan te trekken. Het was niet zo dat ze iemand zo snel zou doden, zeker niet. Echter was ze ook niet de zwakke alledaagse kattin. Schamper keek ze op toen ze een flamepoint kattin zag lopen, waarschijnlijk een doodnormale Riverclanner, het was niet zo dat diegene haar veel zou doen. Ze liep rustig verder en sloot haar blauwe ogen even. De geur van Riverclan zou vast haar broertje Silverkit goed doen, dat mormel was vast beter daar. Ze hoefde haar moeder ook niet, misschien dat ze Riverclan over kon halen die Starclan verdoemde mormels terug te nemen. Als ze haar moeder niet aan hoefde te kijken voor de rest van haar leven, zou ze haar geluk niet op kunnen. Zoveel haat voor zo'n jonge kattin, ach.. haar moeder had er zelf voor gekozen. Ze was al lang geen Divingkit meer, ze was nu Forlornpaw. Verloren, in een wereld die niet voor haar geschikt was.

FORLORNPAW

Ah, eindelijk viel die onoplettende flamepoint op dat ze er stond. Ze had al te ver het territorium in kunnen dwalen. Als ze echt trouw aan Silverstar was, had ze hem waarschijnlijk verteld hoe zwak Riverclan de grenzen bewaakte, maar ze was niet trouw aan hem. Dat was nu de hele clue van deze grap, nee ze was aan niemand trouw behalve haar broer Risingpaw. Als ze zich voor hem moest gedragen deed ze dat, ze deed het voor niemand anders. Als die oudere onoplettende flamepoint dacht dat ze haar zomaar de les kon lezen, had ze haar nog niet ontmoet. Rustig bleef ze staan toen de kattin op haar af gestapt kwam, een walm van Riverclangeur, die van vis en water, misschien natte regen, kwam met haar mee. Dat haar half-broertje zoveel van die geur leek te houden kon ze niet begrijpen. Niet dat ze de geur haatte, deze geur was misschien wel de uitweg die ze zocht om van haar moeder af te komen. Niet dat ze haar zou doden, nee zo laag ging ze ook weer niet zitten. Echter kon het niet kwaad haar uit de clan te jagen. Al was de twijfel er wel of Snowdrop nog trouw was aan Thunderclan, het was waarschijnlijk gewoon het feit dat Snowdrop bevriend was met Silverstar dat haar voor een verbanning behoede. Kil stapte de kattin verder op haar af, terwijl de Apprentice gewoon rustig stil bleef staan. Nee, echt bang was ze niet, haar gezicht had geen enkele emotie die duidelijk weergaf hoe ze zich voelde. Geschoold was ze in het verbergen van gedachten en emoties. "Dus. Silverstar heeft zijn rotsjes terug en stuurt nu Thunderclan's beste krijger om de rest van mijn land te claimen?" Mauwde de flamepoint kattin emotioloos terwijl ze haar nagels uitsloeg. Man, deze kattin was nog makkelijker uit te dagen dan de Shadowclanner die ze laatst was tegen gekomen. Dat mormel dat in de modder was gevallen, ze keek de kattin smalend aan, waarna ze haar schouders enkel ophaalde. Alsof het haar kon interesseren dat ze een krasje extra zou dragen. Die krassen zouden niets zijn in vergelijking met de littekens die ze op haar hart droeg. "Ik zou maar snel oprotten als ik jou was." Siste de kattin, terwijl haar oren in haar nek vielen. "Wie zei dat Silverstar mijn geliefde leider is?" Mauwde ze ongeïnteresseerd. "Daarbij is er iets mis met jou patrouilles, welke clan houdt de grenzen nu niet in de gaten", ging ze droog verder, waarna ze de kattin een blik met haar blauwe ogen gunde. "Daarbij waren jullie ook, oh zo hartelijk naar Snowdrop, niet waar?" Siste ze, waarna ze haar nagels in de grond drukte. Ze ging misschien een stap te ver. "Waarom nemen jullie haar en die mormels van haar gewoon niet terug," vervolgde ze, ze hoefde haar moeder en haar half-broertjes en half-zusje niet. Dat was een ding dat duidelijk was. Daarbij was er ook niet echt iets dat haar moeder de clan nog kon bieden. Behalve de kittens misschien, maar die kittens waren de eerste tijd in Riverclan gewend geweest. Niet in Thunderclan, waren ze wel Thunderclanners bij hart? Wat had Snowdrop bezield toen ze besloot dat ze wel even terug kon trippelen naar Thunderclan, om vervolgens nog steeds niets met haar zoon en dochter te maken te hebben. Alsof ze ooit zoveel fouten kon maken als die moeder van haar gedaan had..

FORLORNPAW

De flamepoint kattin bleek niet bepaald vrolijk te zijn met haar woorden, het was dan ook niet bepaald als compliment bedoeld en ergens ook wel uitdagend en ongeschikt geweest om tegen een kat uit te spreken. Zeker als die kat ook nog eens een leider was, maar aangezien Forlornpaw al lang niet meer precies het pad liep dat van haar verwacht en geacht werd, was het  dan ook geen wonder dat ze die woorden dan toch uit sprak. Daarbij was het Forlornpaw, geen kattin die bepaald vriendelijk en vrolijk genoemd kon worden. Ze was ergens ook een kattin die de grenzen graag opzocht, misschien wel over de grenzen heen ging van andere katten, ergens vondt ze het ook wel interessant om te zien hoe andere katten reageerden, hoe ze uit hun hoekje te lokken waren met enkel een paar woorden. Ze hield wel van een uitdaging, zo leerde ze wat bij, tenminste daar leek het dan vaak op. Daarbij was het ook makkelijker om ergens de frustratie op uit te kunnen gooien, katten die er misschien niets mee te maken hadden zouden vaak maar al te graag aanvallen als ze de juiste woorden sprak. Vaak probeerde ze een aanval te voorkomen, maar aangezien ze nu toch al te ver ging en ze haar dag niet had, lette ze minder op. Haar blauwe ogen sprankelden verrast toen ze een aanvalskreet hoorde. Blijkbaar hadden ze bezoek van een andere Riverclanner, wat een feest. Hadden die beesten niet geleerd om stil in de aanval te gaan? Maar ach, sinds ze toch niets beters te doen had, bleef ze rustig staan en wierp ze haar kop omhoog terwijl ze een kater tegen zich op voelde botsen. Echter haalde ze niet uit naar hem en verbeet ze de pijn die ze lichtjes voelde in haar vacht, daar waar zijn nagels haar geraakt hadden. De wonden waren niet ernstig en diep, zouden binnen enkele seconden stoppen met bloeden. Waarschijnlijk waren ze enkel als waarschuwing bedoeld. Ze keek de kater bedenkelijk aan, terwijl ze haar ogen bijna rolde bij diens woorden. "Rot op Thunderclanner," wat was het toch jammer dat ze niet volbloed Thunderclan was en zijn woorden dus ook niets betekende. Ze keek hem nog steeds half geïntereseerd aan, waarna ze haar blik afwende richting de kattin die ze had proberen te irriteren. Aan haar blik te zien was dat ook wel goed gelukt. Scherpe tanden waren zichtbaar geweest onder een opgetrokken lip. De kattin liet haar Warrior haar gewoon tegen de grond werken, ze bleef rustig staan. Vocht niet terug en zei ook niets terwijl ze haar oren wiebelde. Waren de woorden dan echt zo kwetsend geweest dat ze haar nu probeerden te overmeesteren. Wat belachelijk was dit. Haar ogen rolden nu echt, bij deze gedachten en ze sloeg het puntje van haar staart ontspannen heen en weer. Noem haar maar gestoord, ze was gewoon niet echt onder de indruk."Je bent hier niet welkom en je bevindt je ook nog eens op RiverClan territory. Ga weg met je onnodig valse beschuldigingen voordat ik je oren van je kop klauw." Mauwde de kater dreigend, zijn tanden ontbloot. Echter reageerde de jonge grijs gevlekte kattin er nauwelijks op. In plaats daarvan nam ze de flamepoint kattin in zich op.  Deze flamepoint leek bijzonder hooghartig toen ze haar kop voor enkele seconden ophief en haar aan keek. Waarschijnlijk voelde ze zich behoorlijk triomfantelijk over het feit dat een van haar Warriors een Apprentice vast hield, hoera, van harte gefeliciteerd. Ze zuchtte enkel waarna ze haar kop nieuwsgierig schuin hield, natuurlijk was ze wel benieuwd naar wat er komen ging. De flamepoint zwiepte met haar staart waarna ze verder sprak. "Het ziet er naar uit dat jij enorm veel haat draagt jegens onze oude gast." Mauwde de kattin met een halve grijns op haar gezicht. De jongere kattin wiebelde enkel met haar oor. Zeer observerend weer, nee ze hield zoveel van Snowdrop dat ze een serenade kon geven. Goh, ze meende het blijkbaar echt. De kattin keek naar de Warrior, een gestreepte kater die zijn leider te hulp was geschoten. Zelf bleef de Apprentice bijna roerloos, behalve dan dat haar blik observerend van de ene Riverclanner naar de andere schoot. "Het wordt al zo snel donker tegenwoordig, zometeen verdwaal je nog meer. Misschien moet je maar een nachtje bij ons doorbrengen. Ik hoop dat je vis lust." Oh, nu begon de flamepoint ook nog te dreigen, wat een verrassing was dat. Ze had de leider wel wat hoger geschat, of misschien toch niet aangezien ze bevriend leek te zijn met de kattin de ze haar moeder moest noemen. Ze haalde haar schouders enkel op, het was niet zo dat een ander kat behalve Risingpaw een half-clanner zo nodig zou missen. Ze sloot haar ogen even waarna ze het puntje van haar staart verveeld en ietwat demonstratief zwiepte. "Butterpact neem haar mee. Jij en je broer zullen op haar letten." Mauwde de kattin waardoor Forlornpaw haar kop even neeg. Oh, hij had een broer, hopelijk had zijn broer een minder kort lontje dan die gestreepte kater voor haar. Konden ze haar echt niet met een kat bewaken, dat was zeer zeker een compliment. Ze was een Apprentice in Starclans naam. Een grijnsje gleed over de leider's lippen, maar die negeerde Forlorn zoals ze de meeste dingen wel negeerde. Ze leek in vele dingen niet echt geïnteresseerd, voelde er niet zo veel voor. Nu hield ze gewoon haar mond, ze kon ze zo te merken straks nog wel voldoende lastig vallen. Daarbij, misschien zou ze nog wel te weten komen waarom haar moeder zo op haar plek leek te zijn bij de Riverclan. "En er voor zorgen dat ze van alle noodzakelijke behoeftes voldaan is oke?" Met die woorden werd ze ietsjes mee gesleurd door de kattin die waarschijnlijk bij nader inzien inderdaad Butterstar was. Een feest, geweldig. Ze stribbelde niet eens tegen en keek ze mak als een lammetje aan, niet omdat ze bang was, maar meer omdat ze wist dat ze twee Warriors niet aan zou kunnen. Daarbij wou ze ook geen ernstige verwondingen op haar geweten willen hebben; voor beide kanten niet, ergens zat er nog iets goeds in haar. Al waren de meeste goede dingen al lang verloren, haar naam paste prachtig bij haar, nietwaar... Ze sloeg haar ogen geen enkel moment neer terwijl ze rustig en ontspannen de katten in haar op nam.
-why do I have a certain feeling that you guys have made a little plan? :")

FORLORNPAW

De gestreepte Warrior leek het blijkbaar ook te vinden, dat Butterstar's beslissing misschien niet nodig was geweest, ze had zijn blik wel gezien. Alsof hij het een redelijk rare voorzorgsmaatregel vond dat hij niet in zijn eentje op de Apprentice mocht passen. Alsof in een kamp gevangen zitten niet voldoende zou doen, dreigend genoeg zou zijn. Ze was er zeker van dat de vissenvreters, hazensprinters, als ze al konden sprinten niet echt uit waren op een bezoekje van Thudnerclan, of een kat met Thunderclan bloed. Immers waren ze nog niet zo lang geleden in gevecht geweest, een gevecht waarin Riverclan had verloren en Thunderclan de Sunning Rocks had terug gepikt. Als ze ergens eens was met Silverstar, was ze dat op zo'n moment wel. Riverclan was immers de geliefde clan van Snowdrop en dus was de kans groot dat zijzelf het meteen zou haten. Al zou het waarschijnlijk niet te duidelijk overkomen, ze was altijd wel een pittige tante geweest, eentje die niet op haar woorden lette en zeker niet op haar tong beet. Ze gebruikte haar woorden als echt wapens, haar nagels en tanden waren bovendien wel ergens anders voor geschikt. Enkel voor in belangrijke gevechten en dit gevecht werd door haar niet super belangrijk geacht. Immers had ze ook wel een verborgen agenda in dat opzicht, ze kon natuurlijk heus wel wat informatie meekrijgen in Riverclan kamp, daarbij zouden ze als ze zich aan de Warrior Code hielden haar ook niet van kant maken en dus kon ze rustig slapen als ze wou. Een dagje niet jagen, was voor haar ook niet zo'n probleem. Als Riverclan prooi aan haar wou verspillen was het zeker hun keuze. voor haar maakte het echter geen verschil. Ze sloot haar blauwe ogen heel kort waarna ze de gestreepte kater aan keek. Hij leek duidelijk van mening dat ze te arrogant was, hmmp, zij en arrogant. Haar moeder was arrogant, zij niet. Jammer, dat de meeste katten die moeder van haar als de liefste oud-deputy van de clan zagen, wat een misbaksel was dat. Daarbij moest ze ook nog eens van alle kittens zoveel op d'r moeder lijken, wat een feest. Butterstar had inmiddels Butterpact en zijn nog onbekende broer de taak gegeven op haar te passen en hiermee dus twee Warriors van de rest van hun Warrior-taken afgehaald. Ze konden niet jagen als ze op haar moesten passen en dus zou er in de verloop der tijd minder prooi binnen gehaald kunnen worden en dat terwijl het Leaf-fall was en er een droogte heerste. Dat de Leader wou dat ze aan alle behoeften werd voldaan, was een verrassing voor haar, immers waren en bleven ze vijanden. Had Butterstar dan niet door dat clans in ruzie zeker niet voor elkaar gingen zorgen. Daarbij waarom zouden ze, als haar moeder niet eens voor haar zou willen zorgen. Niet aan denken, niet aan denken, ze had wel wat anders te doen. Ze sloeg haar ogen niet neer toen de kater uitdagend naar haar sprak, ze siste wel iets. Duidelijk dat ze hem niet mocht, natuurlijk mocht ze hem niet, die arrogante kwakende kikker, achteraf gezien had ze wel zin in het eten van een kikker, misschien smaakten die wel beter dan vis? Ze wist het niet, waterdieren stonden normaal gezien niet op het menu. Bij Butterstar's woorden had hij gegrijnst. "Als een klauw naar haar kop één van de noodzakelijke behoeftes is dan zeg ik geen ‘nee’," Mauwde de kater, waarschijnlijk triomfantelijk. Ze wist het niet zeker, maar het was wel duidelijk dat hij haar niet mocht. Misschien kwam het doordat hun karakters ietwat op elkaar leken, beiden droegen ze een soort van trots en hij voelde zich vast super superieur nu hij een jongere, onervarener kattin had gevangen. "Voel je je al superieur. Met het vangen van een nutteloze Apprentice, gefeliciteerd," mauwde ze sarcastisch en vrolijk terug. Natuurlijk ook op een poeslieve toon. Zijn uitdrukking was geamusseerd toen hij naast haar ging staan, waardoor ze ingesloten was door de Leader en die verachterlijke Warrior van haar. Hij zou haar vast mee willen sleuren naar het kamp, en zijn nagels nog een keer in haar prachtige vacht willen zetten. Nu, een litteken zou haar natuurlijk nog minder op Snowdrop laten lijken, iets waar ze niets op tegen zou hebben. De pijn zou onhandig zijn, maar verder.. had ze er bijzonder weinig op tegen. Ze kon dan mooi vertellen hoe sadistisch een van de katten van Riverclan was geweest. Riverclan zou dan nog langer problemen kunnen hebben met Thunderclan dus als ze slim waren verwondden ze haar niet. Al had ze het gevoel dat Butterpact niet slim was, of niet zozeer dat hij op zijn acties zou letten. Hij dacht vast niet zover vooruit. "Ik zou die arrogante blik van je maar gauw veranderen als ik jouw was. Je zit diep in de problemen." Mauwde de kater zonder enige medeleven, of medelijden. Hij keek haar strak aan maar ze week niet voor zijn blik. Haar ogen straalden iets van geamusseerdheid uit. Ze was niet zozeer onder de indruk van de oudere kater. "Maar geen zorgen," ging de Warrior treiterend verder, terwijl ze ondertussen onderweg waren. "Ik zal echt heel goed voor je zorgen. Daar kun je van op aan." Mauwde hij verder, met een onheilspellende grijns om zijn lippen. Ze trok haar schouders enkel op waarna ze hem een rustige blik toe wierp. "Wat lief van je," mauwde ze poeslief met een spinnende ondertoon, waarna ze haar staart rustig zwiepte. Het klonk misschien bijna flirterig als ze die toon aansloeg met hem, maar dat was ook de bedoeling. Misschien was hij nog wat op de kast te jagen. Immers voelde ze zich niet bedreigd, dat betekende ook dat ze domme dingen kon gaan doen. Ze was immers niet bang aangelegd en ook wel misschien een beetje getikt.

De flamepoint kattin, Leader was voor hen uit gestapt waardoor ze met haar rug naar de Apprentice gekeerd liep. Toch deed de Apprentice er niets mee, ze had natuurlijk aan kunnen vallen en misschien was dat ook wel ietwat verleidelijk maar ze wist ook dat ze genoeg katten in de buurt hadden die hun Leader zouden beschermen. Het zou nooit een één op één gevecht worden. Eenmaal in het kamp aangekomen strekte deze kattin zich uit en riep ze de rest van Riverclan bijeen. Owh, dat was toch wel ietwat pijnlijk. Ze zouden haar vacht en uiterlijk vast niet snel vergeten. Wat een geweldige afsluiting van die korte reis, ze voelde zich zo gekwetst, dus niet. Haar moeder had en zou nooit haar waarde zien, waardoor ze er zeker aan gewend was om haar trots ietwat te schenden. "Riverclan we hebben een gevangene!" Mauwde de flamepoint emotieloos en met opgeheven kop. Forlorn fronste iets waarna ze even trots achter de kattin ging staan, haar blauwe ogen leken niet eens te twijfelen toen ze de andere Riverclanners in zich op nam. "Deze apprentice is gevonden midden op ons territorium zeer zeker opzoek naar onze prooi!" Grauwde de kattin, met een lelijk opgetrokken bovenlip; waarna Forlorn rustig inviel. "Op wat kikkers, vis? Nee bedankt, ik eet liever een eekhoorn en die zijn beter te vinden op Thunderclan territorium, dus waarom zou ik bij jullie jagen?" Mauwde ze droogjes en onrespectvol terug, haar stem had een licht sissende ondertoon terwijl ze sprak. Butterstar ging ondertussen gewoon verder met spreken. "Sagebite, Warpaw, ik wil dat jullie naar Silverstar gaan en hem uitnodigen om zijn apprentice op te komen halen." Mauwde de flamepoint Leader zodra ze met haar eerste zin haar kop had bijgedraaid. Hierna trok ze haar bovenlip geërgerd weer omhoog. Wat een prachtige aanblik was het, die kattin werd er niet bepaald mooier van met zo'n opgetrokken lip. Ze wist toch wel dat, dat er niet uit zou zien? "Doe dit wanneer jullie tijd hebben. Hij zal haar toch niet missen." Vervolgde de kattin waarna Forlorn wrang glimlachtte. Nee, behalve door haar broer Rising, zou ze niet gemist worden. De jongste murmels zouden haar al helemaal niet missen, die arme tere kittentjes toch. Die haar moeder zo perfect om hun pootjes gewikkeld hadden. Haar niet, haar zeker niet. Misschien klonk het ietwat koud maar het was gewoon een feit dat ze niet van haar familie hield. Risingpaw was de enige waarbij ze het masker van woede, wreedheid en sarcasme zou laten zakken. Hij was de enige die haar echt kende en zou kennen. Niemand anders zou ze in de buurt laten, misschien Flintpaw en Joltspots nog, beide waren ook soort van familie geworden, maar verder, nee. Nu had ze pas door dat Butterstar naar haar gedraait was en met haar wou spreken. Ze sloeg haar oren verwaand in haar nek toen de Leader haar voor antwoorden commandeerde. "Wat is je naam, waarom wil je dat Snowdrop hierheen komt en wat ben je van dr" Had de oudere kattin gevraagd, of gecommandeerd te weten. "Forlornpaw," mauwde ze enkel met een ietwat sissende stem. "En die ietwat stomzininige kattin zou niet willen dat ik dat zou vertellen, immers hebben ik en mijn broer moeten zwijgen als het graf. En integendeel tot Starclan moeten we een stil graf zijn." Ging ze doodleuk verder waarna ze haar poot ene korte lik gaf. Respect moest nog geleerd worden.