Interesting, very interesting {Sagefeather}

Het begon steeds kouder te worden. Soms vroor het s' nachts zelfs. Gelukkig was er nog genoeg vis. Die andere clans hadden dat niet. Niet dat Newt iets tegen die andere clans had. Hij was zo redelijk om te beseffen dat zij ook gewoon wilden overleven. Want overleven was wat de clans al jaren deden, behalve Skyclan dan. In een klein boompje zat de gestippelde kater. Hij keek naar de mieren, die langzaam voortbewogen door het gras. Interessant... Nuja, Newtleaf vond alle dieren interessant. Vooral insecten enzo. Hij spendeerde zijn vrije tijd met het kijken naar kleine diertjes. Waar clangenoten elkaar wasten en roddelden zat Newt ergens tussen de bloemen verstopt, of in dit geval in een boom.

Sagefeather eerst

Er lag een diepe frons op haar gezicht, half vanwege het feit dat ze doordrenkt was met water en half vanwege het feit dat het ijskoud was. De gure wind en het water waren niet bepaald een ideale combinatie, in tegendeel, ze had het gevoel dat ze zou bevriezen. Toch had ze één vis kunnen vangen, al was hij niet bepaald groot. De droogte had zelfs zijn nadelen voor Riverclan: de rivier stond laag en het aantal vissen dat erin rond zwom was gedaald. Het waren barre tijden, vooral nu ze ook de Sunningrocks waren verloren. Met de schubbige vis in haar bek, liep ze richting het kleine bos, in de hoop nog wat landdieren te kunnen vangen om toe te voegen aan de prooistapel. Terwijl ze door het bos dwaalde, had ze geen idee van de kater die in de boom zat.

Newtleaf was zo gefocust op de mieren dat hij schrok toen er een grijze gestalte op de kleine beestjes ging staan. Hij herkende haar als Sagefeather, een clangenoot niet heel veel ouder als hij. ''Pardon mevrouw.'' Miauwde hij met zijn vriendelijke stem. Hij hoopte dat ze niet al te erg schrok dat er een stem uit een boom kwam. ''U staat op een mierennest.'' Met een sprongetje was hij voor haar beland. Beleefd glimlachend keek hij haar aan in haar blauw ogen.

Hier en daar hoorde ze wat geritsel, maar ze was te diep in gedachten om zich er daadwerkelijk iets van aan te trekken. Ze schrok pas echt op toen ze een stem hoorde, van boven. Boven? Was Starclan nou tegen haar aan het praten? Was ze nu de nieuwe Medicine Cat van Riverclan? "Pardon mevrouw" klonk niet echt als iets dat Starclan zou zeggen, maar wat wist zij daar nu van? Haar blik dreef omhoog, waar ze een andere kat aantrof. Oh, geen Starclan. Daar gingen haar ambitieuze dromen. Vervolgens waarschuwde de boomkater dat ze in een mierennest stond. Ze keek vervreemd naar beneden, waar er al tientallen mieren op haar poot kropen. "Oh for fox' sake," miauwde ze geërgerd. Ze liet haar vis vallen, stapte van het nest vandaan en schudde wild met haar poot, wetend hoe dom het er waarschijnlijk uitzag. Vervolgens keek ze weer naar de boom. "Wat doe je daar? Ben je ineens een Thunderclanner of zo?" ratelde ze verder. Vervolgens zag ze dat haar vis nu bedolven werd onder de kolonie van mieren. "Fijn..." Tot zover een fijne maaltijd.

''Oh for fox' sake,'' Miauwde de kattin geërgerd. Newtleaf kon het niet helpen te grinniken toen de krijgster wild met haar poot begon te schudden. ''Wat doe je daar? Ben je ineens een Thunderclanner of zo?'' De gestippelde kater keek naar de boom en weer terug naar de kattin. ''Ik vind het gewoon fijn om vanaf boven van het uitzicht te genieten.'' Legde hij uit. De vis die Sagefeather vast had gehad was nu bedolven onder tientallen mieren. ''Even in de rivier houden laat de mieren wegspoelen.'' Het leek hem niet echt smakelijk om een mier te eten. Maarja, hij had het nog nooit geprobeerd. Je weet het niet, misschien is het wel lekker.

Natuurlijk hoorde ze de kater ook nog zachtjes grinniken, wat al helemaal niet hielp bij haar verpeste humeur. Toch wist ze dat het voornamelijk haar eigen schuld was dat ze in een mierennest ging staan, dus probeerde ze zich in te houden. Uitvallen naar de calico-kater was wel het laatste wat ze wilde. De kater vertelde dat hij ervan genoot om het uitzicht te bekijken. Sagefeather fronste even, dat was allemaal heel leuk en aardig, maar er was genoeg te doen binnen de Clan, nietwaar? Vervolgens begon hij over haar vis. Ze keek er nogmaals naar, en het beest zag al zwart van de mieren. "Ik denk niet dat ik dat nog ga oppakken," zei ze, terwijl ze een vies gezicht trok. Ze hoefde geen hele kolonie mieren in haar mond, maar als de kater dat zag zitten, was hij vrij om het te proberen.

''Ik denk niet dat ik dat nog ga oppakken.'' Miauwde het clangenootje, terwijl ze een vies gezicht trok. Newtleaf bekeek de vis met mieren van dichtbij en rook eraan. ''Tja, mieren moeten ook eten.'' Merkte hij langzaam op, terwijl hij de vis van meerdere kanten bekeek. ''Fascinerend nietwaar?'' Hij trok zijn hoofd weer weg van de onder mieren bedolven vis. ''Hoe is de jacht?'' Besloot hij maar te vragen, anders kwam er misschien weer zo'n pijnlijke stilte waar hij niet tegen kon.

De kater leek de uitdaging wel aan te willen gaan: hij kwam dichtbij de vis staan en rook eraan. "Tja, mieren moeten ook eten," zei de kater langzaam, waarop Sagefeather haar schouders ophaalde. "Goed punt." Haar ogen haalde ze nog steeds niet van de vis af. Zo'n mooie vangst, opgevreten door kleine insecten. Wat baalde ze nu. De kater leek het echter alles behalve erg te vinden; hij vond het fascinerend. Sagefeather keek vervreemd naar de kater, ze had geen enkel idee wat er nou zo fascinerend was aan dit scenario. Eindelijk haalde ze haar blik van haar verloren vangst toen Newtleaf vroeg hoe de jacht was. Ze haalde weer haar schouders op. "Zoals je ziet, niet zoals ik gewenst had," miauwde ze, met een knik naar de vis. "Enig succes gehad op het land?" Nu de rivier zo'n beetje de enige plek was die niet aangedaan was door de droogte, kwamen er redelijk wat landdieren op af. Gelukkig voor Riverclan, minder goed voor de rest van het gebied.

''Goed punt.'' Sagefeather haalde haar schouders op terwijl ze teleurgesteld naar de vis -of wat er van over was- keek. Daarna keek ze hem vervreemd aan. ''Zoals je ziet, niet zoals ik gewenst had.'' Miauwde de kattin met een knik naar de vis. ''Enig succes gehad op het land?'' Vroeg ze vervolgens. Newtleaf was deze keer degene die zijn schouders ophaalde. ''Ik was eigenlijk niet aan het jagen.'' Bekende hij. ''Ik heb vanochtend wel gejaagd, maar wilde nu even genieten van de laatste zonnestralen voor Leafbare.'' Hij wiebelde even met zijn oren en keek haar schuldbewust aan.

De kater bekende dat hij niet bepaald nuttig bezig was geweest: in plaats van te jagen had hij hier in de boom van de zon zitten genieten. Ergens had ze het gevoel dat ze hem erop aan moest spreken, maar eigenlijk maakte het haar ook niet zoveel uit. Ze mochten toch wel een beetje tijd voor zichzelf? Ze werkten allemaal al zo hard. Daarbij had ze ook lichtelijk haar hoop in de Clan verloren. Na alles wat er de laatste tijd gebeurd was, had ze niet veel vertrouwen in het beslissingsvermogen van haar Clanleider. Maar dat hield ze nu maar voor zich. "Verstandig. Vind je het erg als ik met je mee kom genieten?" miauwde ze toen, deze keer met een klein glimlachje op haar gezicht. Eindelijk even wat rust klonk best wel goed.

''Verstandig. Vind je het erg als ik met je mee kom genieten?'' Miauwde de poes met een klein glimlachje. Newtleaf lachde. ''Nee hoor, kom er gezellig bij.'' Antwoordde hij waarna hij via de stam van de boom op een lage dikke tak klom. Hij bedacht zich ineens dat dit best wel awkward moest zijn voor zijn clangenote. ''Kan je klimmen?'' Vroeg hij vriendelijk. Hij wist zelf niet hoe hij het had geleerd. Het gebeurde gewoon. Vanaf het moment dat hij als apprentice uit het kamp mocht, had hij bedacht dat je net zo goed in een boom kan klimmen. Waarom niet? Die Skyclanners deden het ook vroeger, en Thunderclanners natuurlijk. En nu, tja, één Riverclanner.

De kater had een behoorlijk uitnodigende lach, hij vond het daarbij niet erg als ze erbij zou komen zitten. Ze keek even toe hoe hij de boom bekom en vervolgens op één van de wat lagere takken ging zitten. Vervolgens kopieerde Sagefeather zijn bewegingen en kwam op dezelfde tak terecht. Een goede klimmer was ze niet, dus ze was al lang blij dat ze hier gekomen was: veel hogerop hoefde ze niet. De kater vroeg vervolgens of ze kon klimmen, waarop ze snel haar kop schudde. "Ik zag het nooit echt als iets nuttigs," miauwde ze, terwijl ze naar beneden staarde. Echt hoog was het niet, maar toch gaf het haar een onaangenaam gevoel. "Om eerlijk te zijn, vind ik dit niet bepaald rustgevend." Ze kon maar niet ophouden met zich inbeelden hoe het zou zijn om naar beneden te kletteren. Straks zou ze nog iets breken.

Op een iets minder natuurlijke manier kwam de kattin ook naar boven. Ze schudde haar kop. ''Ik zag het nooit echt als iets nuttigs.'' Bekende ze terwijl ze naar beneden staarde. Newtleaf keek ongemakkelijk naar zijn clangenote. Had hij iets verkeerds gedaan? Stomme Newt ook, in een boom klimmen recht voor de ogen van je clangenoten. Hij werd al als anders gezien maar nu vonden ze hem waarschijnlijk gewoon gestoord. ''Om eerlijk te zijn, vind ik dit niet bepaald rustgevend.'' De spieren van Sagefeather waren gespannen. Dit voelde ook niet goed, zo naast een bang iemand zitten. Het voelde alsof het zijn schuld was, dat was het ook, toch? ''Nouja, dan gaan we toch beneden zitten.''

Het constante gevoel dat ze er ieder moment af kon vallen, plus het feit dat Newtleaf haar er met gemak uit kon duwen, deden haar niet bepaald veilig voelen. Natuurlijk wist ze dat de kater zoiets niet zou doen, maar toch. Het was een raar gevoel dat ze niet weg kon duwen. Ze probeerde naar haar gesprekspartner te kijken om zich maar niet op de hoogte te focussen, maar het ging behoorlijk moeizaam. Het was wel duidelijk dat ze geen Thunderclanner was. De kater suggereerde om weer beneden te gaan zitten, waarop ze angstig knikte. Voorzichtig liep ze over de tak, richting de stam, waar ze zich langs naar beneden bewoog, totdat ze laag genoeg zat om naar beneden te springen. Ze belandde - gelukkig - stevig op de grond. "Nu weet ik tenminste dat ik hoogtevrees heb," miauwde ze met een ietwat rauwe stem. Zo leerde je elke dag weer iets over jezelf.

Sagefeather knikte angstig waarna ze langzaam en voorzichtig, ietwat klungelig, uit de boom klom. ''Nu weet ik tenminste dat ik hoogtevrees heb.'' Merkte de kattin droog op. Newtleaf klom op een iets soepelere manier ook naar beneden waarna hij naast de grijze poes belandde. Ongemakkelijk keek hij naar de grond. Hij wist niet echt wat te doen in dit soort situaties. ''Dus, ehh.. tja.'' Miauwde hij zachtjes. Op dit soort momenten was hij echt een bange kitten.

De calico kater kwam - in tegenstelling tot haar - op sierlijke wijze de boom uit. Het leek haast zijn tweede natuur te zijn, zo soepel gebeurde het. Wat voelde ze zich ineens lomp, zeg. De kater belandde naast haar, en haar blik verschoof even weer naar haar vis, die ondertussen verplaatst werd naar de kern van het mierennest. Ze fronst even, voor deze ene keer gunde ze die vieze beesten haar voedsel. De kater mompelde wat, al was het niet bepaald een zin met enige vorm van substantie. Ze strekte zich even uit, bedenkend wat ze nu eens moesten doen. "Ik denk dat ik nog even ga vissen. Ik kan moeilijk het kamp weer in lopen met lege poten. Ga je mee?" miauwde ze naar de kater. Ze begon honger te krijgen, maar om te eten, moest ze toch echt eerst iets vangen.

De kattin strekte zich uit. ''Ik denk dat ik nog even ga vissen. Ik kan moeilijk het kamp weer in lopen met lege poten. Ga je mee?'' Miauwde Sagefeather. Newtleaf dacht even na. Best een goed idee toch? Even wat vis vangen voor de clan. ''Is goed.'' Antwoordde de gevlekte jonge kater vriendelijk. Nu had hij tenminste een doel en was er niet zo'n vervelende stilte waarin hij niet wist wat hij moest zeggen.

Nu ze hier toch al was, kon ze waarschijnlijk net zo goed iets nuttigs doen. Niet dat ze zo nodig van nut wilde zijn, maar toch. Er waren vast wel ergens hongerige kits of Elders in het kamp, die vast wel een visje lustten. Newtleaf stemde in om met haar mee te gaan, waarop ze naar de rivier wenkte. Ze vond het heerlijk om te zwemmen, wat waarschijnlijk de reden was dat ze altijd ging vissen in plaats van te jagen. Toen ze de rivier in het zicht kreeg, keek ze achterom naar de gevlekte kater. "Wie als eerst iets vangt?" zei ze met een klein grijnsje, waarop ze rustig in het water stapte. Een bommetje was natuurlijk leuker geweest, maar ze wilde de vissen niet wegjagen.

Sagefeather wenkte naar de rivier. ''Wie als eerst iets vangt?'' Miauwde de poes met een uitdagend grijnsje. Newtleaf volgde haar richting de oever van de rivier. ''Ehh, oké dan.'' Het lukte hem om een overtuigende glimlach op zijn gezicht te zetten. Hij was niet zo'n goede jager. Natuurlijk kon hij het wel, maar waarschijnlijk niet zo snel als zijn clangenote, die inmiddels in het water was gestapt. Als een watersalamder, zoals zijn naam al doet vermoedden, glibberde hij het water in. Hij was best slank. Niet zo klein als een Windclanner, maar ook niet zo groot als een typische Riverclanner. Soepel zwom hij door het koude water. Zijn ogen zochten naar enige glinstering in de diepte van de rivier. Tot nu toe had hij nog geen geluk.

De kater volgde haar, en stemde licht aarzelend toe met haar voorstel. Ze hield wel van een beetje competitie, ze vond dat dat alles toch een beetje spannender maakte. Newtleaf leek niet zo iemand te zijn, maar het maakte haar niet zoveel uit. Ze hield van winnen, en was ook niet verlegen om zich hier en daar een beetje uit te sloven. Ze zuchtte opgelucht toen het water haar lichaam oplichtte. De gewichtloosheid van het water was zo ongelooflijk aangenaam. Sagefeather begon te peddelen, en op een redelijk diep stuk bleef ze een beetje hangen. Hier en daar gleed er een vis langs haar, maar niet dichtbij genoeg om te kunnen grijpen. Enkele minuten gleden zo voorbij, wat haar lichtelijk frustreerde, maar uiteindelijk was er één die recht op haar af leek te komen. Zo snel als ze kon, haalde ze uit naar het dier, dat aan haar klauwen geregen werd. Het beest was behoorlijk glibberig, en het duurde niet lang voor hij zich vrij had gemaakt uit haar poten. Geërgerd kwam ze aan de over. "Ugh," zei ze onder haar adem, terwijl ze zich uitschudde. Haar poten waren moe van het watertrappelen, maar ze gaf zich nog niet gewonnen.