Into the deep, what do they see

Alsof enkel de weinige hoeveelheid water al niet erg genoeg was, begon dit ook nog eens te bevriezen. Het werd met de dag kouder, en het gebeurde haast nooit meer dat de temperatuur boven het nulpunt lag. RiverClan begon zich nu ook zorgen te maken; de rivier, die al bizar laag gelegen had de afgelopen twee moons, begon nu te bevriezen. Vandaar dat de taak ijshakken steeds vaker aan de grotere en sterkere warriors toegewezen werden, en Panther hoorde daar natuurlijk bij. Juist omdat hij zulke goede vrienden was met Butterstar, zat hij nooit stil. Hoewel sommigen dachten dat een hechte band met de leidster ervoor zou zorgen dat hij niets meer uit hoefde te voren, was het tegendeel waar. Aangezien ze zoveel vertrouwen had in hem, werd hem juist zoveel taken aangewezen. Niet dat hij het erg vond. De kater hield er niet van om stil te zitten - wat hem ook geen goede visser maakte - en begaf zich de afgelopen tijd ook liever niet continu in het kamp. Door de weinige hoeveelheid water - die uiteraard nog steeds veel meer was dan in de andere Clans, maar genoeg om nogal duidelijk opgemerkt te worden - hadden veel warriors niet het allerbeste humeur, en Panther was er één van. Vandaar dat hij wat van die frustratie nu zat uit te hakken op het ijs, al leek het wat tevergeefs te zijn. Hij moest zich immers vasthouden aan de rand, en kon maar met één poot hakken, wat ervoor zorgde dat hij zeker niet zijn optimale kracht gebruiken kon. Maar op het ijs staan zou dom zijn; als hij dan eenmaal een gat gemaakt had, zou hij hierdoor heen zakken en dan was het nog maar de vraag of hij ooit nog bovenkwam. Het ijs was bovendien behoorlijk aangevroren de afgelopen nacht, en leek dikker te zijn dan het ooit eerder geweest was deze winter. De warrior zijn klauwen begonnen pijn te doen, en wat begon als frustratie uitleven, wekte alleen nog maar meer ergernis op. Ugh.

- Open!

Toen de kater pootstappen hoorde, herkende hij deze meteen. Hij was zo gewend aan het geluid dat hij niet eens meer hoefde na te denken over wie dit kon zijn. Kort wiebelde de kater met zijn oortjes, waarbij hij overwoog of hij op zou kijken of door zou klauwen naar het dichtgevroren water. Hij besloot toch maar voor het eerste te gaan, gezien zijn actie's niet al te veel nut leken te hebben. Zijn gele ogen vestigden zich op de blauwe van Butterstar, en hij trok kort met zijn mondhoek als begroeting, maar meer dan dat kon er toch echt niet vanaf. Hij was duidelijk niet in een al te goede bui, maar Butter zou hier geen last van hebben; hoewel hij flink wat katten af zou snauwen in deze situatie, hoorden de katten die hij liefhad hier niet bij. Bij haar vraag fronste hij. Kort hield hij zich stil - hij wilde het liefste niet degene zijn die vervelend nieuws brengen moest - maar knikte toen. "Ja, klopt." bromde hij enkel en keek naar zijn poten, die brandden van de vele uithalen richting het nog steeds niet gebroken oppervlak. "Ik vrees dat we StarClan niet aan onze zijde hebben deze leafbare." sprak hij toen, en schudde zijn kop.

Zijn blik gleed peilend naar Butter, hij wilde zien wat haar reactie was op het nieuws. Het duurde kort, maar hij zag dat het haar flink tegenviel. Panther wiebelde met zijn oren toen ze opeens wel erg dichtbij de rand kwam, en toen ze haar volle gewicht op het ijs zette, siste hij. "Ben je gek geworden?" vroeg hij met een frons en spande zijn spieren aan, om haar eventueel snel weg te kunnen trekken zou het ijs zich begeven onder haar gewicht. Het liefst zou hij haar er nu vanaf trekken, maar dat zou niet lukken zonder dat hij ook op het ijs zou klimmen, en dan zou het zeker weten breken. Haar opmerking maakte dit ook niet beter. "StarCl- Butter, kom er vanaf!" miauwde hij, zijn stem wat paniekerig omdat het ijs nu begon te kraken. Dit was niet alleen zijn leader, maar ook zijn beste vriendin die hier haar leefde waagde.

Het was duidelijk dat hij haar niet zou kunnen overhalen. Hij wist natuurlijk dat ze gelijk had, dat RiverClan dit water nodig had, maar kon hij het dan niet beter van haar overnemen? Hij was niet zo belangrijk als hij. Nerveus keek hij toe hoe het ijs lichtjes kraakte onder haar gewicht met iedere stap die ze zette. Panther wist wel beter dan nu ook richting het ijs te gaan klauwen, dan zou de kans een stuk groter worden dat ze er werkelijk doorheen zakken zou. Enkele stukjes ijs braken af. "Butter, dat is genoeg, de rest kunnen we wel met onze poten breken." smeekte hij haar. Zijn hele lichaam was aangespannen, om haar te kunnen helpen zodra dit nodig zou zijn. Butterstar bleef koppig doorgaan, en het enigste wat hij kon doen was toekijken. Zijn ogen gleden kort richting de hemel. StarClan, alsjeblieft. En toen begaf het ijs zich met hard gekraak. Meteen kwam de kater in actie, en sloeg hij met zijn klauw richting Butter's poot. "BUTTER!" schreeuwde hij, en wist dat enkel zijn poot uitslaan niet werken zou. Zonder twijfelen sprong hij haar achterna, het water in. Toen hij het water raakte, voelde het alsof deze van steen was, door de belachelijk lage temperatuur. Hij nam een hap adem en dook vervolgens onder. Hij wist dat ene geheim van Butterstar, dat dit juist zo ontzettend gevaarlijk maakte. Ze kon niet zwemmen. Als er nu ook maar iets met haar gebeuren zou, zou hij het zichzelf nooit vergeven. Hij zag haar lichaam, en sloeg hard met zijn poten om haar snel zinkende lichaam in te halen. Hij opende zijn bek en omsloot deze om haar nekvel toen hij eenmaal dichtbij genoeg was. Hij keek omhoog, probeerde te zien waar ze door het ijs gezakt was, maar hij zag enkel donkere vlekken, wat het ijs moest zijn. De stroming, die onder het ijs nog hard stroomde, voerde hen enkel nog meer af. Hij wist dat hij snel moest zijn, of ze zouden beiden buiten adem raken en hier verstikken. Paniek sloeg in hem toe. RiverClan had haar nodig. Hij moest en zou haar in veiligheid brengen.

Geschrokken had ze willen schreeuwen. Echter opende ze haar mond pas onderwater waardoor deze per direct vol leek te stromen met het muffe ijskoude water. Voor ze doorhad wat er gebeurde voelde het al alsof ze tot op het bot verkleumd was. Sterker nog. De ijskou stroomde door merg en been. Leek haar in een instant compleet te bevriezen. Hoe vaak was ze voor zoiets als dit al niet bang geweest? Had ze geen nachtmerries gehad. Maar nu leek het haast even alsof ze er vrede mee had. Het kon best zo zijn dat Panther snel bij haar was. Maar de flame point leek al weg te zakken. Een dood gewicht vormend voor de kater die haar zo wanhopig uit het water probeerde te sleuren.

Het gewicht dat hij mee moest slepen deed hem de moed in zijn schoenen doen laten zakken. Er stond angst in zijn ogen. Hij wist dat Butterstar niet kon zwemmen, maar hij wist ook dat ze niet opgeven zou met vechten totdat dit echt niet meer kon. En dit was precies wat ze nu niet aan het doen was. Er kwam geen beweging van haar af, en het maakte hem moedeloos en bovendien ontzettend bang. Zo hard hij kon sloeg hij met zijn poten, maar hij wist dat hij hen nooit snel genoeg boven water zou kunnen krijgen voordat hij geen adem meer had. God, hij durfde haar niet los te laten. Wat als dat haar dood betekende? Dat hij haar straks niet meer vinden kon? Toch wist hij dat het niet anders kon, en hoe sneller hij het deed, des te sneller hij weer terug was. Dus liet hij haar nekvel tussen zijn tanden vandaan wegglijden en schopte hij zichzelf zo snel mogelijk als hij kon omhoog. Zijn spieren voelden stijf aan, alsof ze ieder moment spontaan konden verlammen. Het gat waar ze zojuist doorheen gezakt waren, leek nergens te vinden zijn. Wanhopig bonkte de kater met zijn kop tegen het ijs, in de hoop zo het gat te kunnen vinden. Zijn adem raakte bijna op, en zijn pogingen werden langzamer, zwakker. Dat hij zou verdrinken, had hij nooit verwacht. Altijd had hij gedacht zijn dood tegemoet te lopen in de strijd, als een ware warrior. Ook had hij niet verwacht dat hij zo bang zou zijn. Hij was Panthergrowl, hij was niet bang. Blijkbaar veranderde dit feit als de dood hem in de ogen staarde. In een laatste, waarschijnlijk tevergeefse poging, duwde hij zijn kop tegen het ijs. Echter werd hij niet meer tegengehouden, brak zijn snuit door de waterspiegel heen, en snakkend nam hij een hap adem. Meteen wist hij weer helder na te denken, de gedachtes die hij had aangenomen als zijn laatste wegvarend. Zijn hart bonsde wild in zijn borstkas, en opgelucht ademde hij. Echter duurde deze opluchting maar voor zo kort, dat het er haast niet geweest leek te zijn. Butterstar. De kater nam een laatste hap adem, klemde zijn kaken op elkaar en ging terug onderwater. Hij was doodsbang, maar het stopte hem niet. Hij zou haar redden, het moest hem lukken. Dit keer keek hij echter omhoog voordat hij zich afzette om de leidster te zoeken, om te kijken hoe het gat er uitzag onder water en hoe hij het het beste terug kon zoeken. Het was tot zijn verrassing donker en niet licht, zoals hij verwacht had. Hij knikte en zette zichzelf flink af van het ijs af met zijn sterke achterpoten, en katapulteerde zo weer de diepte in van de rivier. Wild keek hij om zich heen, zijn kop van links naar rechts draaiend, op zoek naar Butter. Hij zag haar, maar ze was ver weg van hem en haar lichaam was slap. Zijn beeld verwaasde nog meer, en hij betrapte zichzelf erop dat hij bijna huilen moest. De tranen knipperde hij weg terwijl hij zo snel mogelijk op haar afzwom. Zwemmen was nooit iets waar hij het sierlijkste in was, maar door zijn sterke poten was hij snel. Hij wist haar binnen tien secondes te bereiken, en opnieuw nam hij haar nekvel tussen zijn kaken. Ondertussen hadden ze de bodem bereikt; de rivier was immers niet al te diep. Dit werkte flink in hun voordeel. Hard zette hij zichzelf af van de bodem - zijn poten zakten iets weg in de vloeibare aarde, maar het hielp zeker - en probeerde Butter zo goed mogelijk mee te trekken. Hij ging op zoek naar het gat dat hij opgeslagen had in zijn brein, en wist het toen te vinden. Met een paar laatste, krachtige slagen was hij er. God, wat was hij moe. Hij had adem nodig, en wel nu, maar wist dat de she-cat die hij bij zich droeg, eerst aan de beurt was. Al die tijd had ze zich slap gehouden, en hij was banger dan hij ooit geweest was in zijn leven. Hij dacht niet aan de negen levens die StarClan haar geschonken had, enkel aan dat hij haar misschien kwijt was. Hij drukte zijn kop tegen haar onderbuik en probeerde haar zo het ijs op te duwen.

Hoewel ze hem misschien vergeten waren, in zijn vorige thuis, was Luvon nooit ver weg gegaan. Zijn hele leven was verbonden met deze plek, elke herinnering die hij had had hier ergens plaatsgevonden. Hierbuiten kwam niets hem bekend voor. Die rots waar hij nu voorbij liep zei hem niets, die boom die daar stond had geen enkele betekenis voor hem. Maar over de onzichtbare grens waar hij nu achter stond, daar was alles wat hij kende. Zijn thuis, op een bepaalde manier, een thuis waar hij niet naar terug mocht keren. Waar hij ook nooit terug zou keren, niet zonder een goede manier. Hij was daar niet meer gewild. Ze waren zijn familie niet meer. Misschien niet meer geweest sinds de dood van zijn partner, al was dat besef langzamerhand gekomen. Het zou kunnen, dat dat te maken had met de manier waarop hij zijn kinderen behandelde na de dood van hun moeder. Hij was geen goede vader geweest, dat was waar. Maar dat maakte hen zoals ze waren. En zie hoe ver ze gekomen waren, allemaal. Lovefeather mocht dan gestorven zijn, ze was een respectabele poes geworden. Zijn enige zoon, Whitelion, ook al had hij hem niet zelf opgevoed - hij had het geschopt tot deputy van Windclan voor zijn Windclan zwakte het beste van hem had weggenomen. Hij was niet oud geweest toen hij een einde had gemaakt aan zijn leven. Luvon zelf was veel ouder dan hij ooit zou worden. Betekende dat dan dat zijn leven makkelijker was geweest dan dat van zijn zoon? Nee. Maar hij had die harde tijden genomen, en hij was er sterker van geworden. Hij had geleerd om angst, liefde en verdriet niet tot hem te laten komen. Het waren zwakke emoties, die hem niet zouden helpen. Voor niks was dat week gedoe goed. Dat leek zijn dochter beter begrepen te hebben. Ja, zij was een doorzetter. Op haar was hij het trotste, niet helemaal bewust maar met zijn hart wel. Ze had het tot leider geschopt, een positie die hij zeker altijd gewild had. Ze was koppig maar daardoor ook volhardend; heel erg op haar clan gericht, maar misschien ook wat kortzichtig. Niet dat hij dat zelf niet was. Nee, van allemaal leek zij het meest op haar vader.

Luvon richtte zijn blik weer op, weg van de geurmarkering die hij toch niet zag. Hij stond in de hoogte, op een hoge rots. Vanaf hier was hij vast alleen maar een rood stipje voor de katten die op zouden kijken. Zij waren op hun plaats dan ook maar kleine gekleurde stipjes vanaf hier. Eentje in het bijzonder trok zijn aandacht. Zelfs vanop zo'n grote afstand zag hij haar, maar hij zou haar van aan de andere kant van het bos nog herkennen door de bomen heen. De rosse kater fronste lichtjes en volgde haar beweging naast de rivier. Hij kende zijn dochter, hij kende haar angsten en haar dromen; en hij wist ook, dat het water haar vijand was. Ironisch, eigenlijk, de leider van de clan bekend om het zwemmen doodsbang van dat wat hun voornamelijk voedde. Ze sprak met een andere kat, die hij vanop deze afstand niet herkende. Hij kon raden naar wie het was, natuurlijk, maar zijn grijze vacht ging bijna op in de achtergrond en er waren zo veel katten met een grijze vacht. De rode kater richtte zijn blik weg, wetend dat hij niet zo dichtbij zou mogen zijn. Hij trok het zich ergens niet aan, maar zijn wonden waren misschien wel geheeld; de littekens waren er nog steeds. Ze brandden onder zijn vacht, onzichtbaar maar des te duidelijk voor hemzelf. De grote kater weigerde om verder door te gaan in deze gedachtegang. Het was zwak om je zo te laten afleiden door oude wonden, al waren sommige natuurlijk recenter door anderen. Het was bovendien dom, nutteloos. Daar stond hij niet om bekend.

Het gekraak van ijs bereikte zijn oren en geschokt keek hij weer naar beneden, zijn groene ogen wijd. Hij kon haar hulpeloze gestalte nog zien vechten voor ze onder het ijzige water verdween, meteen gevolgd door de warrior die bij haar was. Nee, Starclanverdomme! Dit was niet hoe het hoorde te gaan! Ze moest gewoon terugkeren naar haar clan, haar camp, zonder iets van zijn aanwezigheid gemerkt te hebben. Ze moest gewoon verdergaan met haar leven. Hij dacht niet meer aan alles dat hem tegenhield de grens over te gaan, die onzichtbare muur die hem om de één of andere reden toch zo tegenhield. Hij werd gedreven door angst, al was het een - voor hem - irrationeel en nuttloos gevoel. Toch was dat niet het enige. Er was iets anders in zijn groene blik, een gevoel dat dicht bij hoop kwam maar dat nooit zo goed was. Onbeschrijfelijk, maar toch zo bekend voor iedereen die weet dat zijn bedoelingen niet altijd even eerlijk zijn.

Hij rende de heuvel af, bevroren aarde rolde mee naar beneden en hoewel de logge kater nu niet bekend stond om zijn snelheid stond hij in een mum van tijd beneden. Er zat een gat in de laag ijs over de rivier, een gapende zwarte leegte tussen de weerkaatsing van de blauwe hemel. Het bleef lange tijd stil, of leek het gewoon alsof de seconden steeds een eeuwigheid duurden? Zijn hart bonsde in zijn keel en hij wist dat hij kon helpen, maar toch bleef hij staan. Een onbekende kracht duwde hem terug, het deed zijn best om hem terug over de grens te duwen en om hier ver, ver vandaan te rennen nu het nog kon. Maar Luvon was nooit een vluchter geweest. Zoals zijn dochter, was hij een vechter, een doorzetter, een koppige kat. En toen de warrior weer boven water kwam, moeizaam sleurend met het lichaam van de leider, brak hij uit zijn trance. Voorzichtig stapte hij op het ijs, al deed zijn eigen gezondheid er weinig toe. Dat betekende niet dat zijn overlevingsinstinct hem faalde. Zijn poten gleden en het ijs kraakte vervaarlijk, maar het hield hem. Daarbij, anders dan zijn dochter - hij kon wel degelijk zwemmen. Hij zou geen dood gewicht zijn als hij erin zakte.

De rode kater snelde naar het worstelende tweetal en boog neer. Nu zag hij dat het Panthergrowl was die zijn kop onder Butterstar hield en haar zo probeerde het ijs op te duwen. Luvon zette zich schrap en ademde voor het eerst in een lange tijd haar bekende geur weer in. Hij boog zich neer, weigerde zich te laten onderduwen in de zielige gedachten die dreigden boven te komen, en zette resoluut haar tanden in haar nekvel. De laatste keer dat hij dat deed, waren zijn bedoelingen alles behalve goed geweest. Oh, hoe kort duurde het voor katten volledig veranderden. Nu ja, hun bedoelingen veranderden sneller dan hun geest. Hun geest was in hun ziel gekerfd, die kreeg je er zo makkelijk niet uit. Hij kreunde van inspanning terwijl hij haar lichaam ophief. Nee, haar grootte en haar bouw had ze niet van hem geërfd; zij was snel en slank, niet zo zwaar en log als hij was. Natuurlijk was dat de beste combinatie in deze situatie. Zij woog niet te veel, en hij had kracht genoeg om haar eruit te tillen. Haar crèmekleurige vacht sleepte over het ijs toen hij achteruit liep en haar meetrok, uit het water; en verder nog, weg van de rivier en het ijs, tot ze weer op de vaste grond kwamen. Hij trok sleepsporen in de grond, maar toen ze op een goede afstand waren liet hij haar weer vallen. Luvon keek op naar het gat waar ze uit kwamen, al vertrouwde hij erop dat Panthergrowl er zelf wel uit zou raken. Zijn focus lag nu op zijn dochter, die bewusteloos voor hem lag. Alsof hij nu pas besefte waar hij eigenlijk was, wat hij gedaan had; iets dat hij nooit voor zich had gezien, maar dat zo veel mogelijkheden en gevaren voor hem opende. De grote kater zette een stap achteruit, weg van haar lichaam. Nee, nu kon hij niet meer weg; en daarbij, hij was geen opgever. Hij was zoals haar, een vechter en een doorzetter, en doorzetten - dat was nu net wat ze allebei zouden doen.

Het gewicht dat hij zo krampachtig naar boven probeerde te duwen, werd plots minder. Hoop vlamde op in zijn haast bevroren lichaam. Butterstar moest de kracht gevonden hebben om zichzelf omhoog te duwen. Zodra zijn kop uit het water stak, nam hij een opgeluchte hap adem. Vervolgens wist hij dat hij snel het koude water uit moest. Zijn spieren voelden ontzettend stijf aan, en toen hij zijn klauwen in het ijs zette om zichzelf eraan omhoog te trekken, moest hij op zijn kaken bijten wilde hij niet kreunen van de pijn. Dit riep de bezorgdheid om zijn leidster opnieuw op, en snel keek hij om zich heen. In de korte tijd dat hij keek, zag hij een kat staan, en opnieuw ging er een vlaag van opluchting over hem heen. Dit keer stopte hij niet met het optrekken van zichzelf, en na enkele mislukte pogingen, wist hij zichzelf het water uit te hijsen. Met een uitgeputte smak belandde hij op het ijs, en een aantal keer hijgde hij vermoeid, wat te zien was als mooie condenswolkjes die uit zijn bek ontsnapten. "Butter?" vroeg hij toen, nog steeds buiten adem; hij keek opnieuw richting de kant waar hij haar eerder had zien staan, en met een klap was de vermoeidheid weg. De kater schoot overeind, zijn klauwen uitgeslagen en zijn spieren aangespannen. Hij trok zijn lippen vijandig op, liet zijn tanden duidelijk zien. Voor hem stond Luvon, de rogue die verbannen was uit RiverClan, en voor ontzettend goede reden. Het was nog niet eens lang geleden, hoe had hij gedacht dat hij hier ooit nog welkom was? Een luide grauw rolde over de lippen van Panther, en hij liep dichterbij naar de grote, rode kater. "Weg." grauwde hij enkel, en ging beschermend over het lichaam van Butterstar staan, wat tot zijn grote schok nog steeds niet leek te bewegen. Opnieuw wist angst zijn hart te omklemmen, en hij vroeg zich af hoeveel hij hier nog van kon hebben, voordat hij een spontane hartaanval zou krijgen.

De grote kater werd weggetrokken uit zijn gedachten door de stem van Panthergrowl. De grijze warrior stond druipend over het lichaam van zijn dochter, zijn vacht leek bijna zwart en glansde in het zonlicht. Luvon ontblootte zijn tanden en ging in een defensieve - maar geen aanvallende - houding staan. Hij toonde zich agressief, dat was waar, maar hij was ook niet dom; hij wist ook wel dat hij hem niet op zijn eigen gebied mocht uitdagen. Ooit was dit zijn gebied geweest, en dan had hij iedereen in deze positie dom gevonden; als er een rogue binnen de grenzen is, dan verspil je je tijd niet met praten! Dan gooi je hem eraf, met een kras over zijn snuit als waarschuwing! "Denk na.", mauwde hij, zijn groene ogen vernauwd maar zijn stem zorgvuldig kalm gehouden. Hij liet langzaamaan zijn opgetrokken lip ontspannen, al bleef zijn houding defensief, zijn nagels ontbloot. Hij zou zich niet laten verrassen, ook al dacht hij niet dat Panthergrowl op dit moment veel kon doen; uitgeput en doorweekt als hij was terwijl hij zijn leider probeerde te redden. "Je leider-" hij spuugde het woord bijna uit, want al was hij trots op haar; het voelde zo.. Vernederend, om zijn eigen dochter aan te spreken als leider. "-heeft dringend hulp nodig. Je kunt haar niet alleen naar het camp dragen, zeker niet omdat je nu waarschijnlijk moe bent. Hoe lang wil je hier wachten tot er hulp komt? Of ga je haar alleen laten?", vervolgde hij, de kater indringend in de ogen kijken. Hij wist niet goed waarom hij dit deed; was het uit koppigheid, omdat hij de gemakkelijke oplossing niet wou nemen en dus niet wou vluchten? Of was het iets anders dat hem steeds opnieuw terug naar zijn vorige thuis dreef?

Elke keer opnieuw bleef het vreemd. Haar voeten bevonden zich ineens op het droge en happend naar adem schoten haar diep blauwe ogen open starend naar de eeuwig groene velden van Starclan. Nogmaals moest ze knipperen om te realiseren wat er net gebeurd was. Paniek sloeg toe op haar keel en ze zette zich schrap maar er was hier geen druppel water te bekennen. De ijzige kou om haar huid was ook weggevallen. "Butterstar" De warme zware stem van een maar al te bekende kater liet haar opkijken. "Crookedstar." Haar stem was minder dan een fluistering terwijl ze tranen weg moest dwingen. Ze was geboren onder Crookedstar's leiding. Maar had nooit veel van de kater meegekeregen. Ze was nog te jong geweest toen hij stierf. "Wees sterker." Mompelde de donkere kater enkel al kon Butter merken in zijn ogen dat het geen afkeurende opmerking was geweest. Hij.. Maakte zich zorgen. "Voor wat er aan komt.. Riverclan heeft een sterke Leider nodig. Vergeet je angst." Opnieuw sprak hij tot haar en ze kon niet anders dan haar ogen sluiten en knikken. "Riverclan is niet enkel bloed.. Maar hart." Wacht wat. Haar ogen schoten open om de kater te vragen wat hij bedoelde maar hij drukte zijn neus al tegen de hare haar terugsturend naar de wereld der levenden.

Kou omsloeg haar als een natte lap. Haar doodstille lichaam begon te trekken en happend naar adem hoestte de flame-point meerdere grote slokken water op waarna haar lichaam nogmaals schokte. De wereld om haar heen bleef wazig in geluid en beeld terwijl ze haar ogen opende. Het was koud.. Zo koud.. Maar ergens was ze zich bewust dat er twee katten waren. Panthergrowl.. Had haar lichaam gered.. Maar de ander voelde zo bekend en toch zo ver weg.. Moeizaam probeerde ze haar lichaam op te hijsen. Te herinneren wat Crookedstar haar verteld had maar ze duizelfde op haar poten en viel tegen de vreemde kat aan. Zijn vacht was warm en zacht.. Maar wie hetwas leek niet te plaatsen. De wereld was zo duister.. Ze wou slapen.. "P..Panther." Mompelde ze. De woorden moeizaam over haar lippen brengend. "We moeten.. Naar huis."

Terwijl hij daar beschermend over haar lichaam heen stond, sloeg de vermoeidheid opnieuw toe. Zijn hoofd begon hard te bonzen, wat waarschijnlijk kwam van het zuurstoftekort dat hij zojuist geleden had, en het voelde alsof hij ieder moment inzakken kon. Toch hield hij zichzelf sterk, en was hij vastberaden om niet aan Luvon te tonen hoe hij zich werkelijk voelde. Zoals hij al ontelbare keren gedaan had, stelde hij zichzelf op als een sterke warrior die door niemand pijn gedaan zou kunnen worden, hoe breekbaar hij eigenlijk vanbinnen ook was. De woorden van de verstotene bereikten haast zijn oren niet, zo woedend was hij om de plotselinge verschijning. Toch realiseerde hij na enkele secondes wat hier nu voorgesteld werd door de verrader, en resoluut schudde hij zijn kop. Voor hij de ander echter compleet de huid vol schelden kon, begon het lichaam onder hem te bewegen. Zijn houding verzachtte meteen, en heel even vergat hij dat hij hier tegenover een vijand stond. Echter was dit maar van korte duur, aangezien Butterstar zich tegen haar vader aanlegde, en de kater klemde zijn kaken over haar. Hield ze dan onbewust nog zoveel van degene die haar verraden had? En bovendien, hield ze dan meer van Luvon dan van hem? Het pijnigde hem, maar hij liet het - naast zijn aangespannen kaken - niet zien. Toen Butter echter begon met praten, vroeg ze wel naar hem. Dit nam de pijn lichtjes weg, maar zeker niet helemaal. "Ja, dat moeten we," beantwoordde hij en richtte een vijandige blik op Luvon. "Ik heb jouw hulp niet nodig." De kater was koppig, en dit was dan ook duidelijk te merken. Natuurlijk had hij deze hulp wel nodig. Er was een grote kans dat hij nog niet vijf meter kon lopen als hij Butter ondersteunen moest, maar hij zou dit niet laten zien. "Ga weg, Luvon, dit is de laatste keer at ik je waarschuw. RiverClan is niet bang om indringers te verjagen, dat weet je onderhand wel." Met ieder woord dat hij sprak werd zijn stem agressiever. Hij had de kracht helemaal niet om Luvon weg te jagen, waardoor hij hoopte hem genoeg angst aan te jagen met enkel zijn stem. Dat het echt werken zou was natuurlijk maar een kleine kans.

Bijna instinctief zette de oude kater een stap naar voren toen hij zijn dochter zag opstaan, niet stevig op haar poten. Hij zette zich schrap toen ze tegen hem viel, zijn grote gestalte kon haar met gemak dragen maar zijn oudere botten konden het plotselinge gewicht niet meer zo soepel opvangen als vroeger. Zijn blik verzachtte iets, voor een fractie van een seconde, toen hij naar haar keek; maar toen zijn groene ogen zich weer op Panthergrowl richtten waren ze boos. Alsof hij bang was van de kater. In ideale omstandigheden zou hij nog goed zijn best moeten doen om van Luvon te winnen, laat staan nu. Hij was verzwakt en buiten adem. Zijn stem was agressief maar aan zijn houding kon hij zien dat hij het niet meer in zich had om hem te verjagen. De donkerrode kater keerde zich weg van de koppige kater, Butterstar ondertussen met zich mee duwend. Hij kende dit territorium nog op zijn duimpje, hoeveel manen hij hier ook wegbleef, en hij zou het camp heus ook wel vinden zonder de hulp van de grijze warrior. En met hun leider op zijn schouder konden de andere Riverclanners moeilijk anders dan hem door te laten. "Ik breng je wel naar huis..", mompelde hij zachtjes tegen de poes die tegen hem leunde. Misschien dat ze in haar staat niet op zou merken dat zijn stem niet die van Panthergrowl was; hoewel hem dat ergens ook pijn zou doen, zou dat het zo veel makkelijker maken. Niet dat Luvon ooit voor de makkelijke uitweg koos. Hij keerde zijn rug naar de kater en begon langzaamaan in de richting van het camp te lopen. Panthergrowl redde zich wel, en hij had op dit moment geen schrik om zijn rug naar hem te richten; hoewel dat elk ander moment het domste was dat je kon doen.

Luvon zette enkele stappen, en meteen spande de kater zijn spieren aan, klaar om in actie te komen zodra de ander er werkelijk met zijn leider vandoor wilde gaan. Echter kwam Butterstar nu zelf in beweging. Bezorgdheid verscheen op Panther's gezicht toen hij zag in welke staat ze werkelijk was. Ze stond nu overeind, maar het was te zien dat één klap haar zo omver zou gooien. Vandaar dat hij ook snel naar haar toe liep en aan haar zijde ging staan. Niet beschermend voor haar; hij wist dat ze dat niet zou willen, aangezien dat haar zwak zou doen lijken. Maar naast haar, zoals niet een warrior, maar een vriend zou doen. Zijn tanden waren ontbloot en zijn nagels volledig uitgeslagen. Een harde grom verliet zijn bek. Ergens wist hij wel dat ze hem zelfs samen niet aan zouden kunnen. Hij werd misschien een dagje ouder, maar in de staat dat ze nu waren zou het zelfs moeilijk worden om een apprentice te verslaan. Toch week de kater niet weg. Hij zou nog liever doodgaan dan haar meegeven met dit monster.

Nee! Starclanverdomme, nee! Hij keek toe hoe ze van hem wegliep en een agressieve houding aannam. Bijna automatisch ontblootte hij zijn eigen klauwen, die tot nu toe ingeklapt waren gebleven, ook uit. Zijn houding was niet zo zeer agressief als dat het verdedigend was. "Wees nu toch niet zo dom!", gromde hij, kwaad. Kwaad op Riverclan, op haar, op Panthergrowl, op zichzelf. Op alles en iedereen. Misschien was het niet zo tactvol, maar wat moest hij anders? Hij was te koppig om zomaar op te geven, ook al wist hij dat ze het zonder hem ook zou overleven. Misschien was dat nog wat het meeste pijn deed; meer pijn dan de woede in haar blik of de manier waarop de grijze kater haar beschermde. Maar pijn nog dan de afschuw die van hen, zijn vroegere clangenoten, ooit zijn familie, afkwam. "Waarom denk je dat ik hier nu ben? Om je te vermoorden? Ik dacht toch echt dat je je bloedeigen vader beter kende dan dat, Butterstar!" Tuurlijk, dat hij ooit nog had geprobeerd om haar te vermoorden - en haar zo een leven had ontnomen - dat vergat hij voor het gemak maar even. Nu was het anders, nu zou hij zo niet reageren.. Hij wou gewoon dat het terug kon worden zoals het vroeger was; maar misschien was dit niet de beste manier. Hij fronste lichtjes en probeerde een tactiek te bedenken om te krijgen wat hij wou, om terug te raken, om weer.. Hém te worden. Zichzelf. Want was dit wie hij was? Nee, waarschijnlijk niet. Was hij maar minder koppig, al was dat natuurlijk ook compleet wie hij wel was. Zijn gedachten begonnen te ratelen, over elkaar heen te rollen, een hele chaos in zijn hoofd. Een gevecht dat zichtbaar was in zijn ogen. Nee, helemaal gezond was Luvon waarschijnlijk niet meer.

Haar stem deed hem doen opkijken. De leader die altijd zo sterk leek, klonk zo zwak. Het verraste hem. Zijn blik verzachtte iets. Hij gaf haar een vlugge lik over haar kop heen ter steun. "Ik kan het proberen, Butter.." murmelde hij tegen haar en liet zich vermoeid door zijn poten zakken, waarbij hij haar toestemming gaf om op zijn rug te klimmen. Hij gaf haar een bemoedigend knikje. Hij zou het proberen voordat hij Luvon in zou schakelen. Hij zou blijven vechten tot hij erbij neerviel. Zijn vurige, gele blik gleed richting de rode kater en hij schonk deze een blik met niets minder dan pure haat. Hij zou alles geven.