Dancing under the stars

Oke.. Wat deed ze. Langzaam stapte ze verder door de droge aarde. Stormwind had haar zo overvallen. Maar ze kon het niet over haar hart verkrijgen om hem daar in zijn eentje te laten zitten. Dus ze zou naar hem toe gaan. Hem vertellen wat ze dacht.. Haar excuses aanbieden en verdwijnen. Zo moeilijk kon dat niet zijn toch.. In stilte kwam ze naar hem toe lopen. De sterren wierpen een vreemd licht op zijn donkere huid maar hij was toch duidelijk zichtbaar. "Storm.." Zachtjes sprak ze terwijl ze haar kop ophief de kater aankijkend. Het spijt me..

-Stormwind

De kater had zelf ook tijd gehad om zijn acties te overdenken. Elke keer als hij terug dacht aan dat lompe moment dat hij zijn woorden had gesproken trok een koude rilling van schaamte over zijn rug. Hij was bij de rivier gaan zitten toen de zon begon te zakken en toen de laatste stralen verdwenen waren en het donker echt viel, merkte hij pas dat Butter er nog steeds niet was. Ze was hem vast vergeten, had haar keuze al gemaakt. Het was duidelijk voor hem. De kater stond op, draaide om en wou terug naar het kamp gaan. "Storm.." klonk er toen. Zijn kop draaide en daar stond ze! De poes van zijn dromen. "Butter! Ik dacht bijna dat je niet zou komen! Ik ben blij dat je er bent, kom zitten!" zei hij enthousiast en wenkte haar met zijn staart.

Oh nee. De moed om iets te zeggen zakte haar al in de 'schoenen' zodra hij haar wenkte met zijn staart en dolgelukkig opkeek. Hij dacht dat ze hier was omdat ze ook wat voor hem voelde.. Dat ze hem net zo graag wou als hij haar.. Maar ze kon het niet. Ze was te onzeker over zichzelf geworden de laatste tijd. En niet alleen dat. Ze had het veel te druk met alles om haar heen. Ze moest een clan leiden. Geen kater versieren. "Nee Storm ik.." Haar keel voelde droog aan terwijl ze ongemakkelijk omlaag keek.

Geen zorgen Boterster, die kater versierd jou wel. "Nee Storm ik.." hij voelde de twijfel in haar stem en hij liep naar haar toe. "Butterstar, ik hou zoveel van je." zei hij nog een keertje. "Ik hoop dat je datzelfde ook voor mij voelt. Ik wil je graag laten zien hoe ik me voel. Ik heb er de hele dag over na gedacht." hij wist nog steeds niet of het wel het juiste idee was. "Maar ik heb voor jou een vis gevangen, ik dacht dat we hem misschien samen konden eten? En dat we dan nog wat konden praten.." hij wist zelf ook niet goed wat hij moest. Hij liet zijn staart langs haar gaan. "Ik wil graag nog zoveel dingen tegen je zeggen.. Ik heb nog zoveel niet gezegd.."

Butterstar begon weer over dat ze een leider was. "Leiders mogen ook liefhebben hoor, die hoeven niet van steen te zijn." antwoordde de kater. Butterstar keek wat verslagen. Hij liet zijn fuzzy staart onder haar kin glijden en probeerde haar kop iets op te tillen. "Butter, ik weet zeker dat je iets voor mij voelt. Ik zag het vanmiddag in je ogen, ik weet het zeker. Het zit daar diep vanbinnen. We moeten het alleen... losmaken, denk ik." zei hij tegen haar. "En ik wil dat graag proberen.."

Ze moest de clan eerst zetten.. ja.. "Ja, de clan eerst.." mompelde hij. Stormwind zijn blik sloeg naar de grond. "Ik heb mezelf elke keer weggecijferd als ik je zag met een partner. Ik weet hoe het voelt. Ik snap het wel." hij wist eigenlijk ook niet goed wat hij moest nu. "Ik kan wel mijn best doen, maar aan een rotte vis wil je niet trekken. Als het niet is wat je zoekt, dan zal ik wel terug stappen voor je." De kater zuchtte verslagen. "Ik wist dat ik vanmiddag mijn mond niet open had moeten trekken. Maar goed, is gebeurd.." Stormwind draaide zich om, pakte de vis en legde die tussen hun in. "Kunnen we die op z'n minst dan eten? Anders.. is dat best wel zonde."

Stormwind nam na Butterstar ook een hap van de vis. Die een andere smaak had dan hij zou willen, maar dat zat in zijn hoofd. Butterstar begon over dat het gebeurd was, er niets meer aan te doen was. Ze wou er voor hem zijn. "Je weet wat ik wil en ik weet dat jij dat niet wilt." zei hij tegen haar, nam nog een hap. "Ik kan wel honderd manieren verzinnen, die jou allemaal niet aan staan. Ik weet het niet Butter, dit is zo anders dan ik het gepland had. Mijn hele plan is door de war nu.." Hij had een hele avond in zijn hoofd gehad, die helemaal in duigen was gevallen nu.

Stormwind keek even naar de grond. De avond zoals hij hem gepland had? "Ik wou eerst dus.. deze vis met je eten, gewoon gezellig. Daarna wou ik graag met je bij het water zitten en wou ik je vertellen over mijn kneuzige apprentice tijd waar ik wat stomme stunts heb uitgehaald en ik wou je eigenlijk terug lopen naar het kamp. Met een omweggetje.. om wat dingen te bekijken die ik in Riverclan mooi vind.." zei hij tegen haar. Nou wist ze wat haar te wachten stond, als ze het nog steeds volgens zijn plan zouden doen. "Als je dat nog.. wilt?"

Ze kon niet anders als even zuchten, een zachte glimlach op haar lippen vormend terwijl ze haar kop schudde. Honestly.. Hij klonk als een klein kind. Toch zorgde de wanhoop in zijn ogen er voor dat ze het niet tegen kon gaan en knikte langzaam. "Stormwind.. Als ik dit doe vanavond.. Ben je dan blij?" Even draaide de leader haar bleke kop bij en keek de grijze kater aan. Ze kon hem niet kwetsen. Dus ze moest dit maar doen. "Laten we dat dan maar doen he?" Optimistisch duwde ze zichzelf tegen hem aan en nam nog een hpa van de vis.