What's going on there? [Open patrol]

Burning

Hij zat buiten zijn barn. Hij staarde naar de plek waar de zon de lucht zou moeten gaan kleuren. Daarmee een nieuwe dag aankondigend. Elke keer als hij ademhaalde vormde er zich ademwolkjes uit zijn bek. Het was nog net zo kil en guur als de dagen ervoor. Droog, kil en guur. Geen goede combinatie. Hij merkte dat ze steeds vaker dichter bij de twolegs op zoek moesten naar water en naar prooi, die ook het water opzochten. En als hij ergens niet graag was dan was het dicht bij de twolegs in de buurt. Dat werkte op zijn zenuwen en maakte hem rustelozer dan anders. De twolegs bleven ook niet binnen, die kwamen juist naar buiten. Daarmee de honden meenemend. Zijn oren lagen plat in zijn nek terwijl zijn snorharen kort trilden. Ja, hij moest maar eens in beweging komen. Het werd nu duidelijk licht. Hij stond op en begon aan zijn ochtendroutine. Liep allereerst langs alle nesten die langs de rand van het kamp lagen. Soms schopte hij tegen een nest aan die naar zijn zin niet netjes genoeg was. Het interesseerde hem niet als er nog een kat in lag, dan trapte hij nog iets harder. Hij deed het wel zo dat ze er dan vanavond niet gewoon weer in konden gaan liggen, maar het eerst moesten fatsoeneren. Dat was hun eigen schuld. Hij had een hekel aan rommel. Tenminste in zijn eigen territorium, daarbuiten genoot hij juist van chaos. Hij schopte net weer tegen een nest aan toen hij gerommel in de lucht hoorde. De volgend member had geluk, omdat hij was gestopt met zijn rondje en naar de lucht staarde. Dat klonk alsof er een storm op komst was. Zijn groengele ogen begonnen te fonkelen. Zou het dan eindelijk.

Toen werd de hemel plots verlicht gevolgd door een harde knal. Zijn blik schoot direct in de richting van Tallpines. De harde knal had daar vandaan geklonken als de echo hem niet voor de gek hield. Daar moest hij het fijne van weten. “Shark!” Bulderde hij hard om de aandacht van zijn commander te krijgen. “Alle members en young one’s met ons mee. Een paar blijven hier om het kamp te bewaken.” Schreeuwde hij daarover heen. Hij wees een paar aan die moesten blijven, voordat hij zich omdraaide. “Meekomen!” Bulderde hij vervolgens. Toen liep hij met ruime passen het kamp uit. De kant op waar het ThunderClan territorium begon.

Het geschreeuw van de twolegs was niet te missen. De paniek was duidelijk aanwezig. “Laag!" Bulderde hij achterom. Toen een hard irritant geluid alle andere geluiden begon te overstemmen. Ook hijzelf zakte in het dorre gras. Niet dat dat heel erg veel zin had. Het gras was zo dor, dat de twolegs hun wel moesten zien. Maar hun aandacht was heel ergens anders op gericht. Iedereen rende de kant op waarnaar zij ook op weg waren. Toen kwam het monster langs die het harde geluid veroorzaakte. Met luide sirenes scheurde het rode monster over het thunderpath. Toen het monster uitzicht was wenkte Claw dat ze weer omhoog konden komen. De geur van rook kwam zijn neus binnen. Langzaam ontstond er een sadistisch grijnsje om zijn lippen. Toen hij zich realiseerde wat er aan de poot was. Het bos van de boskatjes stond in de fik.

[Open voor heel de Elite]

De zwarte kater lag opgekruld aan de rand van het kamp in zijn zachte nest. Zijn ogen waren al open en ook zijn oren stonden omhoog. Secret was al klaar voor de ochtend en alles wat het met zich mee zou brengen. Met zijn blik volgde hij de zwarte tom de ze als leader zagen, de meesten dan. Hij had nooit iemand als zijn leader gezien en zou dat ook nooit doen. Hoe zeer ze ook hun best deden. Rogue zijn vond de tom geen optie maar oh hoe graag hij Claw's gelaat wou zien op de dag dat hij verslagen werd. Die ging echt wel komen, ooit. En als het aan Secret lag was hij degene die Claw dat gezicht liet maken. Maar voorlopig moest hij het doen met de schaduwen waarin hij lag. Toen Claw langs zijn nest liep moest hij een zacht gesis onderdrukken uit pure haat voor hem. Niks persoonlijks maar Secret had zichzelf graag als leider gezien. Toen Claw hem voorbij was kwam hij overeind en strekte zich eens goed uit. Zijn klauwen zette hij in de bodem en zijn staart ging langzaam heen en weer. Maar zijn ontspannen houding was meteen over toen er gerommel klonk, hoog boven het camp. Regen? Secret trad naar voren en keek gespannen naar de lucht. Een harde knal en een felle flits volgde. Zijn oren gingen naar achteren en ook Claw leek er iets van te vinden.“Meekomen!” Met stevige passen ging hij vlak achter de leader aan. Natuurlijk ging hij niet voor hem uit maar hij bleef naast de tom lopen. Naast de tom zakte hij in elkaar en tegelijk met hem kwam hij ook weer omhoog. De geur van rook begon de anderen geuren te overstemmen en Secret legde zijn oren naar achteren. "Vuur." Sprak hij zachtjes alvorens in lachen uit te barsten om de grap van het alles. "De Thunderclan kreeg hun thunder." What was next? Riverclan kreeg hun rivier? Windclan hun wind? Of nog beter, Bloodclan hun bloed.

De zilveren stralen van de maan waren nog te zien op het moment dat de rosse kater er op uit trok. Boven hem rommelde de donder, hier en daar een bliksemschicht. Hij had het vaak genoeg te zien om te realiseren dat hij zo laag op de grond niet geraakt zou worden. Het raakte vooral een specifiek hoog gebouw van de Twolegs. Deze keer was er echter wat anders aan de hand, hij liep relatief dicht bij de Thunderclangrens toen de bliksem in een van de bomen in sloeg. Een verblindende flits gevolgd door de hitte van vlammen. Het bos kleurde zo rood als zijn vacht in enkele momenten. Langzaam maar zeker was hij achteruit gelopen, hij kon onmogelijk zo dicht op deze vlammen blijven. Toch waren ze op een of andere manier betoverend. Vanaf een afstandje bleef hij kijken. Elke minuut die verstreek leek amper een seconde te zijn. De rosse kater werd uit zijn trans gehaald door Twolegs. Steeds meer. Een rood Monster kwam met een vreselijk kabaal hun kant op geraced. Het was tijd om terug te gaan, dit moest de rest weten. Het vuur was inmiddels een heel eind gegroeid. Hoe lang had hij daar wel niet gezeten? Op zijn terug weg kwam hij al snel een groep katten tegen. Claw en een hoop andere katten hadden het zo te zien al door. Rustig stapte hij op de zwarte Leader af. De Twolegs gaven niet eens aandacht aan hun. Ze waren veel te druk bezig met het vuur. Te begrijpen ook gezien het hem niet leek dat Twolegs er immuun voor zouden zijn of iets dergelijks. Hellhound gaf een knikje naar Claw voor hij sprak. "Bliksem sloeg in op een boom en door de droogte is dit vuur het resultaat. De Twolegs hebben machines waar veel water uit komt en proberen het te doven."

Met zijn oren in zijn nek slikte Shark een keer zodat hij dat rauwe gevoel in zijn keel wat weg kon slikken, maar natuurlijk ging dit nauwelijks en terwijl hij een zucht onderdrukte, hield hij er al mee op. Zijn blik gleed naar de lucht. Er zou dadelijk een nieuwe dag beginnen. Het was een tijdje geleden sinds hij de nieuwe deputy was geworden van de Elite, maar hij had het idee dat nog steeds veel katten moesten wennen aan het feit dat Zira hier niet meer rondliep. En hoewel hij het jammer vond voor de she-cat dat ze had moeten sterven, kon hij ook weer niet ontkennen dat hij deze nieuwe rank leuk vond. Hij had macht gekregen. Anderen moesten naar hem luisteren en hij stond weer een stap dichterbij Claw. Het was vanaf het begin wel goed gegaan tussen hun, maar nu overlegden ze veel dingen samen en had hij het idee dat hun vriendschap hechter was geworden. Hoe emotioneel dat dan ook klonk. De tom schudde zijn hoofd en wilde net zijn kop op zijn poten leggen toen hij een luide klap hoorde die zijn hart in zijn keel liet kloppen. De tom schoot overeind en rende naar de ingang van zijn barn. Wit licht was zichtbaar aan de hemel en Shark ontblootte zijn tanden. Nog geen paar seconden later bulderde Claw’s stem al door het camp. ‘Zorg ervoor dat de kittens in de barn blijven. Neem maatregelen als ze dat niet doen.’ Hij keek diegenen die achterbleven met een strakke blik aan. Dat zou wel genoeg moeten zijn. Hij had geen zin om duidelijk gaan uit te leggen dat ze de kittens gerust naar binnen mochten duwen als ze zich niet gedroegen, maar hij dacht wel dat de queens op hun kleintjes zouden passen. Hij schoot langs de overige members en rende aan de zijde van zijn leader mee over het gras. Zijn hart klopte in zijn keel toen hij zag dat het recht boven ThunderClan gebeurde. Zijn klauwen schoten uit hun hulzen en hij richtte zijn blik naar Claw. ‘Eveningpaw,’ mompelde hij zo zacht dat alleen hun tweeën het konden horen. ‘Claw, Eveningpaw zit daar.’ Ongeduldig begon hij met zijn poten het gras te bewerken. Hij kon moeilijk naar ThunderClan gaan m zijn dochter te gaan halen, maar het idee dat ze dood kon gaan door het vuur vond hij ook niet leuk klinken. ‘We hebben haar nog steeds nodig,’ murmelde hij tegen de tom. Hoewel hij net deed alsof het hem om het feit ging dat ze een spion voor hun was, wist hij dat het in zijn blik te zien was dat het ook om iets anders draaide. Zou Claw ook geen liefde voelen voor zijn eigen zoon? Hij dacht aan de wanhopige reactie toen Chawl ontvoerd was door Twolegs. Jawel, Claw wist precies wat hij nu doormaakte. En zonder iets te zeggen keek hij met een strakke blik naar het zich snel verspreidende vuur, geen idee hebbende wat hij nu moest doen. Hij keek opzij toen Hellhound - die bij hun was komen staan gelukkig nadat Shark het over Eveningpaw had gehad - tegen Claw begon te spreken en onderdrukte de opluchting die door hem heen ging. Als die Twolegs, hoe stom ze dan ook waren, nu op tijd zouden zijn, hoefde hij zijn dochter niet eens te gaan redden.

Let op: Niemand hoort het gesprek tussen Claw en Shark. Houd hiermee een beetje rekening in jullie posten a.u.b. Ik ben jullie dankbaar ^^

Hij trok even met zijn oor toen hij Shark zijn kant op hoorde komen. “Ik weet het.” Bromde hij tegen zijn Commander toen die begon over zijn dochter. Het probleem was alleen dat als het vuur aan deze kant was. Het vuur precies tussen hen en de ThunderClan in brandde. Daarnaast zou het nogal opvallen als hij de Elite beval om dwars door het vuur heen te sjezen. Ze zouden hem voor gek verklaren als ze dat al niet hadden gedaan. Dus ze konden er niet veel aan doen. “Ze heeft een goed stel hersenen volgens mij Shark. Ze red zich wel.” Het duurde niet lang of hij begon steeds meer geroezemoes achter zich te horen. Waarschijnlijk vonden de meesten het maar wat mooi dit. En nee hij kon ze geen ongelijk geven. Het was die boskatjes hun verdiende loon. Hij hoorde Secret achter zich lachen vlak voor Hellhound hun kant op kwam. Blijkbaar was de kater in de buurt van het thunderpath geweest. De Elite member legde uit wat er was gebeurd. Hij grinnikte zachtjes. “Dat zal ze flink verzwakken. We moeten het goed in de gaten houden. Als het veilig genoeg is zonder teveel twolegs gaan we eens een kijkje nemen.” Hij gaf Hellhound een nihil knikje. Toen draaide hij zich om naar de BloodClanners. “Dichterbij kijken heeft geen zin, maar ik wil vanaf nu elke dag een patrouille langs de grens hebben lopen die mij op de hoogte houden.” Ja, dit was de perfecte kans om hun slag te gaan slaan. Er broeide allemaal ideetjes in zijn kop en die bevielen hem eigenlijk wel.

Het leek erop dat zijn vriend in de gaten had hoe frustrerend hij het wel niet vond dat hij niet naar zijn dochter kon gaan, want hij reageerde begrijpend. Shark gaf een klein dankbaar knikje ten teken dat hij de opmerking van zijn leader apprecieerde; het was niet vaak dat hij gerustgesteld moest worden en dat iemand dat dan ook daadwerkelijk deed. Claw moest nu vast herinnerd worden aan zijn eigen paniek om zijn eigen zoon toen hij dacht dat deze in levensgevaar verkeerde. Shark begreep nu een stuk beter hoe het was om in die onwetendheid te verkeren en hield in gedachten dat, zodra het vuur voorbij zou zijn en er een paar dagen verstreken zouden zijn, hij ging zoeken naar zijn dochter. Desnoods sprak hij een ThunderClanner aan en vroeg hij op een heel pesterige manier hoe het met de apprentices ging. Geen enkele ThunderClanner zou het nu immers in zijn kop halen om een gezonde Elite cat aan te vallen. Hij had vrij spel wat dat betrof. Hij spitste zijn oren toen Claw zei dat ze een kijkje gingen nemen vanaf het moment dat er nog maar weinig Twolegs in de buurt waren. Mooi zo. Dat wilde zeggen dat hij zelf kon gaan kijken of het met zijn dochter ging. Misschien waren ze wel naar één of andere border gegaan waar ze veilig konden gaan zitten. Hij keerde zich naar Claw. ‘Het meest logische is dat ze in de richting van de RiverClan border zijn gegaan,’ mauwde hij. ‘Misschien hebben ze daar nu wel een tijdelijk onderkomen als hun camp afgebrand is.’ Hij wist zich tijdens de overname van ThunderClan nog goed te herinneren welke borders er zich in de buurt bevonden en die van de RiverClan dan al zeker, want die smerige vislucht kon je in de buurt van hun border echt overal ruiken. Hij wist niet of het weinige water het vuur echt ging tegenhouden, maar hij wist dat ThunderClan geen risico’s ging nemen en dat dat de veiligste plaats moest zijn. ‘Die patrol regel ik morgen wel meteen,’ beloofde hij aan zijn leader. ‘Ik zal er zelf ook één leiden.’ Hij keek zijn leader even veelbetekenend aan, maar richtte zijn blik daarna weer naar het vuur. ‘En nu gaan we gewoon wachten?’ vroeg hij aan Claw.

OOC: Kom op, BloodClanners! Hoe meer zielen hoe mee vreugde ;D Join the fire-squad ;D

Onderwerp: Re: What's going on there? [Open patrol]