[OPEN] Lights

Na een behoorlijk geëscaleerde ruzie met zijn zusje, was hij door haar praktisch uit het kamp verbannen. Waarschijnlijk was dit precies hoe Brindleleaf zich had gevoeld na het gesprek met Puddleshine en Quietstep zelf, en dat maakte dat hij zich er alleen nog maar schuldiger over voelde. Ze had helemaal niet hoeven gaan, hij had het ook helemaal niet gewild, en nu was ze weg. Hij had de idiote belofte aan zichzelf gedaan dat hij niet terug zou komen naar het kamp totdat hij zijn moeder weer had gevonden. Totdat hij terug kon keren met haar aan zijn zij, want zoveel was hij haar wel schuldig. De wond die over zijn voorhoofd liep, was nog steeds duidelijk te zien en voor hem duidelijk te merken. Het was een brandend en tevens stekend gevoel, en hij kon niet wachten tot het eindelijk weg zou gaan. Aan de andere kant zag hij het als een soort van karma: hij verdiende dit, voor wat hij zijn moeder had aangedaan. Hoe je het ook wendde of keerde: alles zou beter zijn geweest als Brindleleaf gebleven was. Amberpaw zou haar moeder hebben, hij en Puddle ook. Mousewish zou misschien nog leven, en datzelfde gold voor Cheekykit. De kater slikte zenuwachtig, was hun dood nu echt zijn schuld? Hij dwaalde wat rond, niet wetend waar hij überhaupt moest beginnen met zoeken. Als hij zijn moeder was, waar zou hij dan heengaan? Hij ontdekte dat hij het Windclanterritorium uit was gelopen, richting Barley's boerderij. Peinzend keek hij om zich heen, niet wetend waar hij verder heen moest. Verderop zag hij kleurrijke lichten branden, waarschijnlijk één of ander raar ritueel van de tweebeners. Normaal had hij het misschien zelfs mooi gevonden, maar nu wist hij dat hij iets beters te doen had. Zijn moeder liep hier ergens rond, alleen. Hij moest haar vinden. Zijn ogen vernauwden zich toen hij een andere gedaante zag, die op hem af leken te komen. Een bekende geur drong zijn neus binnen, samen met de lucht van kruiden. Lizardpath. De kater stond stil, keek even in stilte naar de Medicine Cat. "Lizard," miauwde hij zachtjes. Hij wist wel dat hij in de Medicine Cat Den moest zijn, maar zijn moeder was belangrijker.   

Quietstep wist niet waarom, maar hij had graag haar glimlach willen zien. Daarentegen merkte hij alleen de frons op die Lizardpath op haar gezicht zette. Het was al even geleden sinds ze elkaar voor het laatst gesproken hadden, tenminste, onder vier ogen. Als hij het zich nog goed herinnerde, hadden ze het gehad over Starclan. Over profetieën. Over iets dat Lizardpath van Starclan had gehoord, maar hem niet wilde vertellen. Uit respect had hij niet doorgevraagd, maar natuurlijk had hij zich al die tijd afgevraagd wat Silverpelt haar had verteld. De zwart-witte poes legde de kruiden die ze had verzameld voor zich neer, en Quietstep voelde de preek al aankomen. Misschien gaf het ook wel totaal het verkeerde beeld: een rouwende, gewonde kater die er in zijn eentje op uit trok. Het voorspelde niet veel goeds, vooral niet als je je ook nog bedacht dat zijn zus niet veel eerder in het ravijn was gesprongen. Ergens was hij bang dat zijn moeder ook zoiets drastisch zou doen. Natuurlijk vroeg Lizardpath wat hij hier deed, hij hoorde immers in de Medicine Den te liggen. "Ik ben op zoek naar Brindle... Naar mijn moeder," zei hij zachtjes. Waarom hij haar nog bij haar naam noemde, wist hij niet. Ze was zijn moeder, en dat zou ze altijd blijven. De kater keek even weg, niet wetend wat hij verder moest zeggen.  

Het was niet vreemd om te denken dat hij niet de enige was die ergens rondliep, op zoek naar Brindleleaf. Waarschijnlijk hadden Bronzemask en misschien Amberpaw zo ook hun eigen zoektochten al gehad, maar het was tevens duidelijk dat ook zij gefaald hadden. Brindleleaf leek vreemd genoeg van de aardbodem verdwenen te zijn, en ergens was de rood-witte kater bang dat dit ook echt zo was. Hij wilde zijn moeder niet kwijt, en al helemaal niet op deze manier. Lizardpath gaf aan dat ze liever had dat hij in het kamp zou blijven tot zijn wonden weer geheeld waren, en even had hij het gevoel dat hij voor iemand anders stond. Niet zijn beste vriendin, maar de Medicine Cat. Hij wist dat het belangrijk was om die twee dingen gescheiden te houden, maar toch deed het hem ergens pijn. Lizard was degene die hem zou moeten begrijpen. Hij sloeg zijn blik ten gronde, teleurgesteld toen ze vertelde dat het beter was als hij zou stoppen met zoeken, dat ze niet zomaar weg was gegaan. "Ik weet dat je gelijk hebt," begon hij zachtjes. "Maar het is mijn schuld dat ze weg is. Het is mijn schuld dat Amberpaw zonder moeder op moet groeien nu." De kater keek even weg met een gepijnigde blik. "Het is mijn schuld dat Mouse..." Hij kapte zijn zin af toen hij zijn stem voelde breken. Hij had deze keten van gebeurtenissen in gang gezet, en hij moest zijn verantwoordelijkheid nemen. Voor alles. 

De blauwe ogen van Lizardpath leken dwars door hem heen te kijken, en ergens hoopte hij dat ze weg zou kijken. Al was het maar voor één seconde. Hij wist eerlijk waar niet meer wat te doen. Volgens Amberpaw was alles zijn schuld geweest, en hoe meer hij erover nadacht, hoe meer hij haar gelijk gaf. Hij en Puddleshine waren degenen geweest die Brindleleaf hadden verteld dat ze weg moest gaan. Hij had zijn eigen moeder en die van Amberpaw weggejaagd. Hij had Mousewish de laatste metaforische duw van de klif gegeven. De zwart-witte poes schudde haar kop en voegde zich aan zijn zijde, maar Quietstep had zijn blik gefixeerd op een willekeurig punt in het grasveld. Hij voelde zich vreselijk, zo vreselijk, maar tranen wilden niet komen. Hij luisterde naar de woorden van Lizard, maar voelde zich niet overtuigd. Waarom zou hij de schuld niet op zich nemen als het wél zijn schuld was? Hij zuchtte, alsof alle kwade gedachten er zo uitgeblazen konden worden. "Amberpaw haat me," zei hij zachtjes. Eigenlijk wist hij niet waarom dat hem nou zoveel deed. Al vanaf het begin af aan had hij een hekel gehad aan Brindleleafs tweede nestje. "Ik moet dit rechtzetten," probeerde hij zichzelf en Lizard te overtuigen. Want wie zou het anders doen?

Het was niet uit zijn gedachten te krijgen: had Amberpaw gelijk? Was het echt allemaal zijn schuld? Waarschijnlijk zouden ze het nooit weten, tenzij Brindleleaf ineens besloot terug te komen en persoonlijk de schuldige aan zou wijzen, maar dat leek hem niet bepaald realistisch. Hij zou het echter absoluut niet erg vinden als ze terug zou komen, ook al kreeg hij uiteindelijk de schuld van alles. Lizardpath vertelde hem dat de enige manier om alles recht te zetten was om zich volledig in te zetten voor de clan. Hij wist niet of dat waar was, tegenwoordig twijfelde hij aan alles. 'Mouse zou niets anders gewild hebben.' Dat zeiden ze altijd als iemand er niet weer was. Hij had geen idee wat Mousewish wel en niet wilde, hij had ook niet gedacht dat ze dood wilde, maar toch waren ze op dit punt uitgekomen. Hij was sceptisch, hoe goed hadden Mousewish en Lizard elkaar gekend? Toch waardeerde hij het dat ze probeerde hem op te vrolijken, het leek immers wel een beetje te werken. "Je hebt waarschijnlijk gelijk," mompelde hij. Liz leek de laatste tijd zo verstandig. Misschien was wijsheid iets dat automatisch meekwam met de rang van Medicine Cat. "Je hebt altijd gelijk," herhaalde hij met een flauwe grijns op zijn gezicht. Hij zuchtte. "Ik begrijp gewoon niet waarom ze weg is gegaan." Misschien was dat zijn eigen schuld geweest, hij was al die tijd blind geweest voor zijn zus haar lijden. "Als je haar ooit ziet in Starclan... dan laat je me het weten, toch?" vroeg hij hoopvol. Hij wilde gewoon weten of ze het goed maakte nu.