I'll never learn [Amare & Draco]

Natuurlijk, hij zou moeten leren, van de straf en de vuile blikken die zijn kant op werden geworpen. Maar het probleem was, hij vond haar te belangrijk en daarbij: hij keerde nooit. Daarom verliet Amberhunt voor het eerst in tijden het kamp weer om te gaan jagen. En inderdaad: in het begin jaagde hij ook, hij ving twee muizen en een ekster en begroef die zodat hij ze later terug zou kunnen vinden. Het waren magere beesten, de droogte zorgde ervoor dat er geen eten meer voor de prooien was. Maar Amberhunt was een van de betere jagers van de clan, daardoor lukte het hem om altijd snel meerdere prooien te vangen. Maar na het jagen ging hij weer terug, terug naar die plek: de plek die hij en Amare gebruikten om hun afspraken te maken. De kans dat ze zou komen was klein, naar ze hadden afgesproken om elke dag als het kon kort op de plek te checken."kom op zus, ik heb je nodig" fluisterde Amber in zichzelf.

Het was de dag nadat ze Draco voor het eerst in een jaar weer zag. Ze had zich in tijden niet zo gelukkig gevoeld. Of nee wacht. Nog nooit. Ze had nog nooit met zo'n grote grijns op haar gezicht rond gelopen. Vandaag toevallig dichtbij clangebied. Als ze een clancat tegen zou komen, zou hij haar dan nog bedreigend over vinden komen? Kwam iemand die zo vrolijk was uberhaupt ooit over als "gevaarlijk"? Met die opervlakkige gedachten kwam ze stap voor stap dichter bij haar halfbroer, onbewust natuurlijk. Plots besefte ze dat ze het gebied te herkende. Dit was de grens van de ShadowClan.. Misschien was Amberhunt hier wel! Zich afvragend of hij straf had gekregen en ze hem daarom zolang niet had gezien speurde ze de grens af. Na kort nadenken besloot ze dat hij kamparrest had. Hij was immers zijn Roguezusje zo hun kern ingesleept. Totaal onvoorbereid vingen haar ogen plots zijn rode pels op. Haar adem stokte. Nog meer vol opwinding dan ze al was sprintte ze op hem af. "Amberhunt!!" Ze had hem zoveel te vertellen,

Plotseling spotte hij een zwart-witte kat die op volle vaart op hem af kwam. Binnen een seconde herkende hij haar, ook omdat hij al de hele dag gehoopt had om tegen degene te praten die hij nu zag: Amare. "Amberhunt!!" miauwde ze en hij glimlachtte en liep de laatste paar stappen op haar af en drukte zijn kop tegen haar schouder, ze was een stuk groter dus dat kon makkelijk. "Amare" murmelde hij blij "Ik heb je zo gemist" vervolgde hij. Hij had haar gered en daardoor had hij haar bijna een moon niet gezien. "gaat het weer?"

Zoals een broer deed na het voor een Moon niet zien van een zus, drukte hij zijn kop tegen haar schouder. Een warm gevoel overspoelde haar. Niet van liefde, maar van liefde. Begrijp je? De liefde die je voelt voor je beste vriend-broer. Dat soort liefde. Snorrend hoorde zijn even vriendelijke begroeting aan. "Ik heb je zo gemist." Ze knikte. Dat had ze zelf ook gedaan. "Gaat het weer?" Ze wierp een blik op haar gapend grote litteken. Deze was al bijna genezen. Maar een flinke stoot hier tegenaan zou behoorlijk pijnlijk zijn. "Het geneest goed." Antwoordde ze vriendelijk. "Ik kan beter vragen hoe het met jou gaat."

Amberhunt ging zitten en keek zijn zus aan. Ze was de laatste van de vier familieleden die nog contact met hem had. Oke, het had hem in wat problemen gebracht om deze band te onderhouden maar dat kan de jonge warrior niks schelen. "Het geneest goed." Miauwde ze vriendelijk en Amber keek naar het litteken op haar schouder. Het was lelijk en deed niet tegoed aan haar uiterlijk, maar het had veel erger kunnen zijn. Hij wist dat hij de juiste keuze had gemaakt "Ik kan beter vragen hoe het met jou gaat." Vervolgde ze en de rode tom wachtte even voordat hij antwoorde "De clan heeft niet een groter vertrouwen in me gekregen door m'n actie. Maar het maakt niet uit, jij bent me een stuk dierbaarder dan hun mening" Miauwde hij uiteindelijk

"De clan heeft niet een groter vertrouwen in me gekregen door m'n actie. Maar het maakt niet uit, jij bent me een stuk dierbaarder dan hun mening" Mauwde hij. Ze was geschokt over het feit dat hij duidelijk straf had gekregen. Hij was alleen maar een goed persoon! Ze zuchtte. De wereld was vol oneerlijkheid. Jammer dat zij nou een groot deel van die oneerlijkheid was. Een quasi lachje verscheen op haar gezicht. "Ik ben blij om dat te horen." Oprecht, dat was ze. Ze was ongelofelijk blij met de naasten die ze nog had. "Er is veel wat ik je moet vertellen. Waaronder ook dingen waar je niet zo blij mee zult zijn." Ze nam aan dat hij haar relatie met een BloodClanner behoorlijk klote vond. Het was immers de Elite.

-Zoveel moeite om Draco te triggeren :')
flut trouwens

Ik ben blij om dat te horen." miauwde Amare oprecht en Amberhunt knikte langzaam. "Er is veel wat ik je moet vertellen. Waaronder ook dingen waar je niet zo blij mee zult zijn." Meteen dacht hij aan allerlei verschillende situaties die gebeurd zouden kunnen zijn: had ze een partner? Was er iets met de bloodclan? Was ze territory kwijt geraakt? Was ze Shark weer tegen gekomen? Allemaal mogelijkheden. Maar hij besloot gewoon te zeggen "vertel me alles" Hij wilde het zo snel mogelijk weten. Hij had updates nodig over wat er buiten het camp gebeurde.

Ze gaf een kort knikje. "Dat zal ik doen." Hoe moest ze hem ooit vertellen dat ze een relatie had met een BloodClanner? Niet dat afkomst haar wat boeide. Maar clankatten waren altijd wat voorzichtiger met de Elite. Althans, naar de verhalen die ze had gehoord. Een subtiel kuchje ontglipte haar keel. "Ik denk dat ik iets bijzonders heb gevonden met iemand." Ze klonk onbedoeld schuldig. "Ik bedoel. Op een andere manier bijzonder dan onze band, als je begrijpt wat ik bedoel." Natuurlijk begreep hij wat ze bedoele. Zo moeilijk was het toch niet?

"Dat zal ik doen." Miauwde ze maar het was blijkbaar moeilijkerean ze eerst geeacht had. "Ik denk dat ik iets bijzonders heb gevonden met iemand." zei ze een beetje schuldig. Amber begon in zijn hoofd meteen verbanden te leggen, waarom voelde ze zich schuldig? "Ik bedoel. Op een andere manier bijzonder dan onze band, als je begrijpt wat ik bedoel." aha, het was een mate. En nog geen twee seconden later had Amberhunt ook bedacht waarom ze zo schuldig had geleken. "Hij komt uit de Elite, of niet?" Vroeg de kleine, rode kat. Toen hij het zei wist hij dat het waar was. Er was echter nog iets: "Dus... ik neem aan dat wij elkaar minder zullen zien?"

Wat ongemakkelijk knikte ze van ja. Hij was 100% Elite en daar kon ze niks aan veranderen. "Dus ik neem aan dat wij elkaar minder zullen zien.?" Vroeg hij. Haar ogen sprongen open. "Natuurlijk gaan we elkaar nog vaak genoeg zien! Misschien wel meer dan eerst!...
" Een liefdevolle blik nam haar gezicht over. "Je betekent teveel voor me om zomaar achter te laten. Je hebt me immers al zoveel geholpen.." Random katten laten stikken. Dat was één ding. Maar haar bloedeigen broertje zal ze nooit in de steek laten. Hij had haar nodig.

Ze bevestigde zijn verwachting en Amber zuchtte. "Natuurlijk gaan we elkaar nog vaak genoeg zien! Misschien wel meer dan eerst!..." Miauwde ze en haar liefdevolle blik ontmoette zijn nogal sombere. "Je betekent teveel voor me om zomaar achter te laten. Je hebt me immers al zoveel geholpen.." Nee... hij had haar niet zo heel veel geholpen, toch? "Waarmee? dat laatste was een normale reactie op jij die bijna sterft" Miauwde hij en hij keek haar nogal wanhopig aan. Hij kon niks doen voor haar, hij had Zijn clan verraden... en waarom? Nee Amber! niet zo denken! Je hebt haar gered en dat is wat belangrijk is.

"Waarmee? dat laatste was een normale reactie op jij die bijna sterft." Ze las wanhoop in zijn gezicht. Hij had gelijk, dacht ze. Tot ze dacht aan wat Shark met haar had gedaan. Hij had haar bijna vermoord. Niet iedere kat zou haar willen helpen!! "Dat is niet waar!" Sprak ze hem ferm toe. "Je houdt van me, dus deed je dat. Dat is nou precies waarom ik jou ook zou redden."

"Dat is niet waar!" Zei Amare ferm "Je houdt van me, dus deed je dat. Dat is nou precies waarom ik jou ook zou redden." Amberhunt keek op en glimlachte "True, ik hou van je" Grijnsde hij. Amare was zijn beste vriendin, ze was er altijd voor hem. Als ze nou een clankat was geweest... "Dus die Bloodclanmate van je, ben je net zo lose met hem als met mij?" grinnikte hij.

"Bij lange na niet." Zei ze zweverig. Maar heel stiekem zou ze nier tussen de twee kunnen kiezen. En ze hield op een andere manier van beiden. Zoiets kon je nooit met elkaar vergelijken. "Ik dacht dat je het echt vreselijk zou vinden dat ik een relatie had met een BloodClanner." Gaf ze toe. En al vond hij dat, dan zou ze misschien toch voor Draco kiezen.