It's not easy being drunk all the time

Opnieuw was het zo ver - de goudbruine tabby was opnieuw met zijn neus in de catmint gevallen. Ahum, gevallen, misschien had hij wel expres een beetje naar binnen gewerkt, maar dat ging hij niet openbaar vertellen - een beetje catmint deed de zorgen verdwijnen en maakte alles wat losser, fijner en warmer, en het deed hem soms vergeten dat de wereld zo'n harde, kille plek was met familieleden die elkaar liever dood dan levend zagen, katten die elkaar aan de lopende band afslachten voor een vierkante centimeter grond en Starclan die kalmpjes toekeek. Ugh. Opnieuw nam Halflion een kleine hap van de catmint en liet de muntige smaak zich genietend op zijn tong smelten om hem in zijn bek te verspreiden. Dit volstond wel - hij moest er nu enkel nog in slagen om veilig en zonder op de grond te tuimelen naar huis geraken, maar dat bleek moeilijker dan gedacht door de grond die raar golfde en de hemel die op hem viel. Of misschien bleef hij toch beter hier om lekker uit te zieken, bedacht Half terwijl hij plots op zijn gezicht plensde. Zijn hoofd voelde zwaar en vreemd aan, maar toch vond hij de kracht om om zich heen te kijken en hij een witte schim onderscheidde van alle roze, rode, blauwe en groene tinten die voor zijn ogen spookten.

||Curdledmilk! ^^

Ze duwde haar poten voor zich uit, drukte haar achterwerk naar achter met een vreselijk onaantrekkelijke kreun rekte de poes zich uit. Ze was verschrikkelijk moe, want ze was door de nacht heen nog gaan jagen. Ze had een uurtje of twee geslapen, maar met de eerste zonnestralen was de jonge kat alweer op gestaan. Curdledmilk manoeuvreerde zich het kamp uit en begon door het territorium te dwalen. Waar zou ze heen gaan? Waar zou ze prooi gaan vangen? De poes had voor eens een slechte dag. Niet dat ze slechtgezind was, maar ze besefte dat ze iedere dag hetzelfde deed, en bleef doen. Ze had wel wat vrienden, haar moeder, haar ex-mentor, Halflion, de kittens, etc. maar ze voelde zich er nog steeds vreemd bij. Ze stond op, praatte wat, jaagde, voedde de clan, ging slapen, stond op, praatte wat, jaagde, voedde de clan, en zo voort. Ze keek vooral uit naar het praten. Ze vond de tabby kater Halflion wel echt aardig. Hij was peciaal, ze vond speciaal wel leuk. De kat liep de marshlands in, en ze lette er nu zeker op dat ze niet - face forward - een plas in dook. Dat had ze al voorgehad, en dat wou ze niet opnieuw. Het ging zo slecht uit haar beige vacht. Als het spreekwoord 'als je van de duivel spreekt, zie je zijn staart' ooit van toepassing was geweest, was het nu wel, want nu ze juist aan de kleine duivel gedacht had, zag ze zijn gestreepte staart. Een glimlach verscheen op haar gelaat. Ze merkte (nog) niet aan hem dat hij stevig aan de catmint gezeten had. "Halflion!" sprak ze opgetogen, en ze ging naast hem zitten. "Hoe gaat het met mijn heer?"

Oh-oh - dit was nu net niet het moment om Curdledmilk te ontmoeten nu hij catmint had gegeten. Hij voelde hoe zijn maag al in de knoop lag en zich binnenkort zou omkeren, en dat was iets wat hij haar niet wilde laten aanzien. "Halflion!" Oeps. "Hoe gaat het met mijn heer?" Met een zwaar hoofd en lichtjes toegedrukte ogen keek Half op, maar de kleuren en vormen dansten voor zijn ogen en hij slaagde er niet in zijn beeld scherp te stellen. De witte poes naast hem was niks anders dan een grote witte, wazige vlek in zijn gezichtsveld. "P-p-prima, hoor," zei de goudbruine tabby met zo'n vast mogelijke stem en een waterig glimlachje maar toen hij haar ogen probeerde te ontmoeten bewogen ze vreemd genoeg waardoor hij besefte dat hij waarschijnlijk bijzonder akward door haar gezicht heen leek te kijken. Half wendde zijn blik snel af toen dat tot hem doordrong - na enkele tellen, omdat de radertjes en tandwieletjes in zijn hoofd maar traag werkten - en probeerde zichzelf zo zelfzeker mogelijk op zijn poten te hijsen, zonder enige succes. Hij verloor zijn evenwicht bijna maar hervond het net op tijd - voordat hij bijna op Curdledmilk plensde - en liet opnieuw een kleine schaapachtige glimlach op zijn lippen komen voordat hij zijn kop weer afwendde. "-I -k denk dat ik nu wel naar 't kamp ga, als je 't niet erg vindt..." Inplaats van naar de richting van het camp te gaan, struikelde hij over zijn eigen poten en liep bijna tegen de roomwitte poes aan. Ugh.

Ze had hem aangesproken, gevraagd hoe het met met hem ging. De kater keek op, maar god, wat zag hij er uit. Hij leek niet zeer helder. Curdledmilk was een lieve poes, en ze vergat dat katten sommige middelen misbruikten, dus ze stak zijn moe hoofd gewoon op een slaapgebrek. De poes was zo puur dat ze niet dacht dat Halflion hier op catmint zat. "P-p-prima, hoor." Ze fronste diep. Hij glimlachte waterachtig, maar Curled kon hetn iet opbrengen terug te glimlachen. Hij keek ook zo raar naar haar, alsof ze een geest was. Het leek alsof hij door haar heen keek naar iets achter haar, dus draaide ze haar hoofdje naar daar, maar ze zag niets. De frons onspande ze want het kostte haar te veel moeite. Ze keek haar tabby vriend weer aan. De kater probeerde recht te gaan staan, en dat ging ook vreselijk moeizaam. Hij viel haast op haar, dus deed ze een stap achteruit en keek - weer fronsend - naar zijn schaapachtige glimlach. Wat was hij aan het doen. "-I -k denk dat ik nu wel naar 't kamp ga, als je 't niet erg vindt..." De kater botste weer bijna tegen haar aan. Ze siste kort, geërgerd, voor het eerst sinds een lange tijd. "Waarom ben je niet in je nest blijven liggen als je zo moe bent?" bitste ze een beetje, nog steeds denkend dat hij slaapdronken was. "Je gaat niet naar het kamp, daar gaan ze je raar bekijken." Sinds wanneer commandeerde ze oudere katers? Ze had altijd een beetje het idee gehad dat ze katers moest respecteren, zeker als ze ouder waren. Maar nu niet. "Slaap maar mooi hier. De modder zal je ook wel een bepaalde warmte geven."

Zijn hoofde rolde als een tol en de lichtheid van een veertje die hij daarnet in zijn lichaam had gevoeld was omgeslagen als een steen op zijn maag. Bovendien voelden Halfs poten als lood. Hij wist niet precies hoe hij dit aan Curdledmilks hoofd moest brengen, die er zeker van was dat hij nog niet goed uitgeslapen was. "Waarom ben je niet in je nest blijven liggen als je zo moe bent? Je gaat niet naar het kamp, daar gaan ze je raar bekijken," zei de roomkleurige poes een beetje bitsig, al klonken haar woorden vervormd en traag in de oren van de kleine kater. "M-my lady, ik wordt al mijn hele l-leven raar bekeken, dus dat zou niks-s nieuws voor me zijn," mompelde Halflion zwakjes protesterend, maar liet de zwaartekracht toch zijn werk doen en viel uitgeput om op zijn flank. Hij had gedacht dat dat comfortabeler aan zou voelen voor zijn hoofdpijn - jammer genoeg verergerde die alleen nog maar nu hij neerlag. Kreunend blies hij lang een teug naar catmint ruikende adem uit en liet zijn wazige blik toen naar boven glijden, waar hij het helderwitte hoofd van Curdled zag. Een zeldzaam straaltje zon dat op de achterkant ervan scheen gaf haar een engelachtig uiterlijk, en even strekte Half die niet helemaal goed bij zijn hoofd was zijn poot er naar uit. "Je bent zo mooi," fluisterde hij ademloos en liet zijn poot terug op de grond vallen als een baksteen.

De poes had niet door dat de kater onder invloed was van iets, ze dacht dat hij simpelweg heel erg moe was, dus toen de kater zei dat hij naar het kamp ging, protesteerde ze. "Waarom ben je niet in je nest blijven liggen als je zo moe bent? Je gaat niet naar het kamp, daar gaan ze je raar bekijken," zei ze was bitsig. "M-my lady, ik wordt al mijn hele l-leven raar bekeken, dus dat zou niks-s nieuws voor me zijn," sprak Halflion voor hij op zijn flank ging. Hij kreunde en zuchtte, maar nu rook ze wel degelijk wat vreemds aan zijn adem. Het duurde haar echter - jammer genoeg - nog een tijdje voor ze de geur zou kunnen plaatsen. De tabby stak een poot naar haar uit, en een beetje op haar hoede keek ze hem argwanend aan. "Je bent zo mooi", fluisterde hij voor hij de poot neer liet vallen. De poes opende haar mond, sloot die weer, drukte haar nagels ongemakkelijk in de grond en als ze kon blozen, deed ze dat. Als ze nu ondertussen er niet van overtuigd was dat er wat mis was met de kater, had ze waarschijnlijk een opmerking gemaakt over... Ach ja, laat maar. Het was duidelijk dat de kater dit verzon, en niet serieus was. Heel kort gaf het haar een steek van verdriet, maar daarna besefte ze dat ze zou moeten handelen. Een plotse ingeving deed het plaatje kloppen. "Catmint..." mompelde ze, "Catmint, serieus?!" Ze keek hem aan, even haar ogen gevuld met woede. Waarom zou hij zomaar catmint eten. Hij moest toch ook weten dat het domme bijwerkingen had. Ze besefte nu ook wel dat hij het daarom deed. "Waarom, Halflion, wat dàcht je toen je dat in je bek stopte?"

De hoofdpijn van de tabby werd steeds harder en pijnlijker, en hij vermoedde dat hij wel flauw kon vallen op het ene of andere moment door de catmint die zijn bloeddruk omhoog en omlaag trok. Half voelde zich méér dan ziek - dit was eerder doodgaan. Oh, nooit stopte hij nog een klein stukje van dat muntige blad in zijn bek, niet als hij greencough, blackcough of whitecough had, hij stierf liever voor zijn part. "Catmint..." klonk er plotseling zacht uit de bek van de witte poes. "Catmint, serieus?!" Toen Halflion zijn ogen gevuld met misselijkheid in die van Curdledmilk vestigde, zag hij enkel maar woede en furie. "Waarom, Halflion, wat dácht je toen je dat in je bek stopte?" De kleine kater kromp ineen bij het horen van haar woorden, niet alleen van schaamte maar ook door de luidheid van haar stem waardoor elk woord in zijn kop sneed als een klauw. Hij deed tegen al zijn instincten in een poging om overeind te komen, hees zich met de grootste moeite op zijn vier poten en wankelde naar voren, zijn snuit nauwelijks een muislengte van die van de roomkleurige poes. "Ik wilde vergeten hoe mijn bloedeigen familie me dood wilt. Ik wilde vergeten hoe hard en kil deze wereld is, hoe katten elkaars leven afnemen voor grondgebied of gewoon voor plezier." Half vocht tegen de zwaartekracht die op zijn rug duwde als een steen en nam een moeizame teug adem om zijn zin te vervolgen. "Net zoals jij bij me doet." Zijn blik werd iets tederder en hij schuifelde iets dichter om zijn poot op de hare te kunnen leggen. Hij probeerde te slikken maar het leek alsof er een krop in zijn keel zat. "I-ik hou van jou." Hierna verloor hij op het perfecte moment zijn evenwicht, smakte tegen de grond en kon niet langer vechten tegen de slaperige bijwerking van de catmint. Het laatste wat hij zag was Curdled's prachtige witte gedaante voordat hij zijn ogen sloot en in een onvermijdelijke slaap/bewusteloosheid viel.

Ze was boos geworden, had kwaad gevraagd waarom catmint, en ze was ook kwaad op zichzelf dat ze pas zo laat doorhad dat er catmint in het spel was. Curdledmilk zag dat de kater in elkaar kromp bij haar woorden, maar voor eens - hoe lief ze ook was normaal - was ze furieus. Ze hield er niet van als katten middelen gebruikten zonder dat ze toestemming hadden van de medicine cat. "Ik wilde vergeten hoe mijn bloedeigen familie me dood wilt. Ik wilde vergeten hoe hard en kil deze wereld is, hoe katten elkaars leven afnemen voor grondgebied of gewoon voor plezier." Ze kneep haar ogen samen en probeerde begrip op te brengen voor haar kleine vriend. Ze vond het een beetje een lame excuse, ook al had hij ergens een punt. De witte poes keek toe hoe hij vocht met de zwaartekracht. "Net zoals jij bij me doet." Hij kwam korter bij en zij wist niet goed wat te doen. Ze trok zichzelf terug in elkaar, maar deed geen stappen achteruit. De kater legde zijn poot op de hare, en dat leek hij met moeite te doen. "I-ik hou van jou." Ze opende haar mond, sloot hem weer en toen ging Halflion tegen de vlakte. Hij viel in slaap, of hij viel bewusteloos, ze wist het niet zeker. "Stom beest", mopperde ze tegen zichzelf. Ze was lastig want hij had net gezegd dat hij van haar hield, en dat was toch bullshit, want hij was zwaar onder de catmint. Ze kneep haar ogen samen en boog zich toen voorover, over de tabby heen. Ze likte over zijn slaap en over zijn oor, in de hoop dat hij wakker zou worden. Ze hief haar hoofd en porde zacht met haar poot in zijn buik. "Sta op, Halflion."

Ugh... Hij was ziek van de pijn, kon wel kotsen en er dansten nu zwarte vlekken voor zijn ogen, natuurlijk. Zijn ogen kon hij maar half openhouden, maar hij zag maar beelden in flitsen. Half zag hoe de wereld op zijn kop stond, hoe zijn hete hoofd bonkte, en toen zag hij Curdledmilk, met haar wondermooie melkkleurige vacht, haar prachtig diepe ogen waar hij in kon verdrinken en haar betoverende gezicht. Meteen werd alles in een zoete roes ondergedompeld en kwam er een lichte, halfdronken glimlach van zijn snoet. Halflion hoorde haar woorden, maar voor hem hadden ze geen betekenis. Ze klonken voor hem als vogelgezang desondanks ze hem half uitschold en hij bleef er wat verdwaasd bij liggen. Nog vaag voelde de tabby hoe haar zachte tong over zijn oor en slaap raspte, hij daarna een zachte por tegen zijn buik kreeg, maar daarna sloot zijn lichaam zich af van de buitenwereld en bedekten de zwarte vlekken zijn volledige gezichtsveld. Het laatste waar hij aan dacht was de kattin die zijn hart gestolen had. Curdledmilk.

Omdat de jonge poes zelf niet goed wist wat te doen, probeerde ze de kater maar wakker te krijgen door eerst zijn hoofd te likken (en eigenlijk stiekem een beetje zorg te dragen voor hem) en vervolgens in zijn buik te porren. De kater leek er niet op te reageren en Halflion zakte verder weg in zijn slaap slash bewusteloosheid. "Help", piepte de jonge poes, nu wel in paniek. Ze wist niet in welke mate de kater de catmint ingenomen had, en ze wist ook niet hoe onveilig het was. De kattin keek op toen ze de geur van een andere clangenoot rook, en ze herkende de grijze poes die op hen af kwam als Bitterpaw, de medicine cat apprentice. "Wat is er aan de hand?" De beige poes snufte en haalde licht haar schouder op. "Hij heeft catmint ingenomen om zijn problemen te vergeten, maar ik weet niet hoeveel en wanneer hij ermee begonnen is." Ze keek naar de grijze poes.

De kattin was blij dat Bitterpaw in de buurt was. Die had gevragd wat er gebeurd was, en Curdledmilk had kort uitgelegd waarom Half de catmint ingenomen was, maar ze zei er ook wel bij dat ze niet wist in welke hoeveelheid ze het genomen had. "Catmint werkt vaak niet lang, maar omdat we niet weten hoeveel hij heeft ingenomen, is het misschien een goed idee om hem te laten braken", sprak de grijze poes. De beige kat knikte als teken dat ze het een goed idee vond en begreep. "Kun je hem op zijn zij leggen? Dan zoek ik wat brandnetelzaden." Ze wierp een oog op Halflion en hoopte dat hij een lichte kater was, maar dat zou wel met zijn grootte. Ze duwde haar poten in zijn zij, en zette was kracht op haar schouders, en in het algemeen kreeg ze hem gemakkelijk om zijn zij geduwd. "Heeft catmint geen negatieve bijwerkingen bij gebruik in hoge mate?" vroeg ze, een beetje bezorgd omdat dit vast niet de eerste keer was dat Halflion dit innam.

Met wat moeite had ze de kater op zijn zij geduwd terwijl Bitterpaw weg was om brandnetels te zoeken. Het duurde niet zo lang, dus ze gokte dat er brandnetels in de buurt stonden. Curdled vroeg of er negatieve bijwerkingen waren en ze zag dat de poes haar schouders ophaalde. "De effecten van catmint komen voornamelijk door de geur, de meeste katten eten het niet echt, en al helemaal niet zoveel", sprak ze. "Of het echt negatieve bijwerkingen heeft, weet ik dus niet." De beige kattin knikte. Er werden van de zaden naar haar toe geschoven. De kat wist dat het gebruikt werd om katten te doen braken omdat het zo smerig was. Normaal zou ze medelijden gehad hebben met Halflion, maar nu vond ze het toch echt wel zijn eigen fout. Ze keek de medicine cat apprentice aan. "Kun je deze aan hem voeren?" De jonge warrior knikte en keek naar haar kleine vriend. Het was wel komisch, ze kende hem nog niet lang, en dit was ongeveer de tweede keer dat ze hem buiten het kamp tegen kwam, en dan in deze staat. Voorzichtig en rustig probeerde ze op de tabby zijn mond open te krijgen, en ze forceerde de zaadjes zijn mond in. Daarna zorgde ze dat hij zijn mond dicht deed en keek ze toe of hij die ook dicht hield. "Dank je, Bitterpaw", bedankte ze de grijze poes, nu al. "Hij is niet de verstandigste."

Opeens kwam er einde aan de zalige zwart die voor zijn ogen hing en werd er zoiets smerigs in zijn bek gestopt dat hij naar adem hapte en zijn lichaam schokte. Als Half eerlijk was had hij liever catmint had dan deze onbekende smerige zaden die hem deden kokhalzen. Zijn keel verkrampte en hij voelde hoe zijn maaginhoud bestaande uit een muntige catmintbrij naar boven kwam. Nadat hij de hele slijmerige bal naar buiten had gewerkt bleef hij nog even kokhalzend liggen zonder dat er nog iets naar buiten kwam. Een kat die een gewone dosis had ingenomen was nu terug nuchter geworden, maar te zien aan de gekauwde bladeren die voor hem lagen was het zeker dat het effect nog even zou blijven doorwerken. Verslapt bleef de goudbruine tabby kater liggen en liet zijn ogen weer dichtvallen door het kalmerende en slaapwekkende bijeffect van de drug terwijl hij de roes over zich heen liet dalen en opnieuw in een diepe slaap viel, zich niet eens bewust dat hij daarnet overgegeven had of dat er ooit iets gebeurd was.

|| Is het goed dat Curdled hem meeneemt naar de Medicine Den? C:

De kattin had gedaan wat Bitterpaw vroeg, en niet lang daarna had ze de jongere poes ook bedankt voor haar acties. Ze merkte dat er een flauwe grijns op diens gezicht verscheen, door wat ze zei over verstand zijn. Verstandig en Halflion kon jen iet goed combineren in één zin. Ze krulde haar staart rond haar poten en keek naar het gezicht van Halflion. Ze wou dat hij snel wakker werd. "Als het goed is, komt hij zo weer bij. Breng hem maar naar de Medicine Cat's Den als het echt niet gaat," sprak de kat, en de warrior knikte braafjes. Ze hoopte dat de tabby gauw oké zou zijn, maar iets diep in haar lichaam schreeuwde uit volle borst het tegendeel. De apprentice verdween weer, en Curdled keek nog heel even naar waar de kat verdwenen was, voor ze naar haar vriend keek, die was beginnen kokhalzen. Gelukkig, dan zou hij zo wel beter zijn, toch? Hij had overgegeven, maar niet lang erna zakte hij weer weg. In paniek begon de poes tegen zijn schouder te duwen, maar reactie bleef uit. Er was niets anders te doen dan hem toch naar de den te brengen. "Dit zet ik je betaald", mompelde ze toen ze har schouder onder hem in duwde en hem richting kamp begon te brengen, naar de den.

ooc;; topic uit