An image to maintain

Hoewel hij geen zin had in de opdracht die hem zojuist gegeven was, liet hij dit niet merken. Een kleine glimlach was over zijn gelaat heen gestrekt, toen hij de senior warrior aankeek. "Maar natuurlijk, mevrouw." beantwoordde hij netjes. De meeste oudere katten wisten wel ongeveer wat hij gedaan had, en vonden het hierom belangrijk dat hij continu bezig gehouden werd met klusjes. Vandaag was hij verplicht om met Fernpaw, een jonge kattin nog in zijn ogen, op zoek te gaan naar lavendel. Ironisch in zijn ogen, aangezien lavendel niet alleen gebruikt werd om koorts mee te genezen, maar ook om de geur van dood te maskeren. Het kon niet anders dan dat de kattin hier voor hem dat expres bedacht had, misschien om hem schuldig te laten voelen, maar hij had geen spijt van zijn actie's. Met een laatste, beleefde knik liep hij de apprentice den in, om hier op zoek te gaan naar de jongere she-cat. Hij kende haar niet persoonlijk - tuurlijk, ze hadden gesprekken gehad, maar Lionpaw was een afgezonderde kater en observeerde liever vanaf een afstand van van dichtbij, en als hij het niet fout had was Fernpaw zelf ook niet de sociaalste - maar wist wel het één en ander over haar. Ze was een heel stuk jonger dan hem, wat hem ergerde. Hij had geen zin in dat ontzettend vrolijke gezelschap, al was ze in ieder geval niet meer zes moons oud, dat zou pas erg zijn. Een zucht rolde over zijn lippen, zijn vriendelijke façade van zich af laten glijdend, en met een kille blik keek hij om zich heen. Waar zat 't kind. Toen zijn zachtgroene ogen op haar vielen, miauwde hij haar naam. "Fernpaw," begon hij, zijn stem fluweel zacht, maar toch duidelijk hoorbaar. Enkele koppen draaiden zijn kant op. "We moeten kruiden verzamelen." vervolgde hij op dezelfde toon, rustig wachtte hij totdat ze zich bij hem gevoegd zou hebben. Hij glimlachte naar haar, raakte kort haar schouder aan met zijn staart. "Klaar om te gaan?"

- Fernpaw

Fernpaw was die avond laat in slaap gevallen en ’s nachts wakker geworden door een nachtmerrie. Een nachtmerrie waarin haar vaders klauw weer over haar schouder ging en hij naar haar riep dat ze niet loyaal genoeg was aan de Clan, dat haar vriendschap met Pantherpaw haar nog eens haar leven ging kosten. Fernpaw was wakker geworden en had diep adem gehaald om vervolgens weer te gaan liggen en verder te slapen. Ze was daarna niet meer wakker geworden, maar voelde ’s morgens vroeg wel dat ze die nacht niet goed geslapen had. Ze wilde net weer haar ogen sluiten om nog even wat slaap te vatten toen ze plotseling een stem hoorde. Ze draaide haar kop en zag Lionpaw daar staan. Ze kneep haar ogen kort samen, schrok van de zachte aanraking. Ze was het niet gewend om aangeraakt te worden en zeker niet op zo’n zachte manier, maar ze liet zich niet van haar stuk brengen. Ze gaf enkel een kort knikje ten teken dat ze hem begrepen had en stond toen vervolgens overeind. Het was niet bepaald een geheim dat ze niet veel vrienden had gemaakt onder haar Clanmates en ze hoopte dat dat binnenkort zou veranderen, maar tot nu toe gingen de vriendschappen buiten haar Clan haar beter af dan binnen haar Clan. En hoewel ze zich schuldig voelde omdat het tegen de warrior code inging en rechtstreeks tegen de orders van Innerstar in, wilde ze de vriendschappen toch niet verbreken. Ze kon zich niet meer voorstellen hoe het was zonder de vriendschap van Aspenpaw en Pantherpaw, al had ze die eerste nog maar één keer ontmoet en zou die tweede ondertussen misschien al warrior zijn. Hopelijk kwam ze hem binnenkort nog eens tegen, dan kon ze het hem vragen. Ze draaide haar kop naar Lionpaw. Ze had al veel over hem gehoord, maar ze wist niet of het waar was. De geruchten gingen rond dat hij iemand vermoord had en dat hij om die reden langer apprentice moest blijven. Het maakte haar lichtelijk ongemakkelijk dat ze met een moordenaar op pad moest gaan, maar tegelijkertijd deed ze ook haar best om zich niet te veel aan te trekken van de roddels. Katten maakten het soms erger dan dat het was, dat wist ze zel goed genoeg. ‘Ik ben er,’ sprak ze na haar vacht lichtelijk gefatsoeneerd te hebben. ‘Welke kruiden moeten we precies zoeken?’ Vervolgens zwiepte ze kort met haar staart. ‘Raar dat ze je niet met een warrior laten meegaan of met een apprentice die ouder is dan mij,’ mompelde ze er vervolgens achteraan. Ze wist dat als de geruchten waar waren en dat als hij haar zou aanvallen buiten ShadowClan camp dat ze zichzelf onmogelijk kon verweren. Haar skills waren nog niet zo goed.

Het viel hem op dat ze lichtjes schokte door zijn aanraking, en meteen vroeg hij zich af waarom dit was. Hoewel hij veel wist, kon hij niet alles weten, en waarom ze zo schrok van zijn aanraking, wist hij niet. Een licht glimlachje kwam op zijn gezicht toen ze naar hem knikte, en kort maakte hij oogcontact. Lion kon voelen dat ze zich wat ongemakkelijk rondom voelde, en dat deed hem niet bepaald goed. Hij had een reputatie opgebouwd, één waar hij goed mee bekend stond; waarbij hij de sterke kater was waar jongere katten naar opkeken of de vriendelijke apprentice die de meeste warriors mochten. Enkel een paar Senior Warriors wisten wat hij werkelijk gedaan had, en hoewel hij kon verwachten dat het één en ander over hem rondging, was het zeer onwaarschijnlijk dat dit ook echt aangenomen werd als waarheid.
Toen Fernpaw hem vroeg naar wat voor kruiden ze op zoek waren, werd hij uit zijn korte gedachtestroom getrokken. Zijn zachtgroene blik zochten haar ogen opnieuw op, en toen hij deze vasthad, trok hij zijn mondhoek op naar haar. "Lavendel." miauwde hij rustig, en glimlachte toen volledig. Echter spitste hij zijn oren en vervaagde zijn glimlach iets van zijn gezicht af toen hij haar opmerking daarna hoorde. Toch was dit maar voor een enkele seconde; haast niet te zien. "Hoezo?" vroeg hij haar, zijn stem kalm, beheerst, en bovenal vriendelijk. Van één opmerking werd hij niet van de kaart geveegd.

Haar antwoord was vaagjes, en hij trok al fronsend met zijn oortje. Ze zei maar wat, had haar bek opengetrokken en moest er nu ongeschonden vanaf komen. Zo makkelijk liet hij haar niet gaan, al zette hij ook niet teveel druk op zijn antwoord. "Waarom zou een leeftijdsverschil erg zijn? We hoeven immers alleen maar naar paarse bloemen te zoeken, niet? Bovendien is het verschil tussen ons en menig warrior groter." verklaarde hij, waarbij hij haar met vooruitstaande oortjes aankeek, aantonend dat hij niets kwaads in de zin had met zijn vraag. Althans, zo moest ze zich dan voelen, niet? Hij wilde immers de aard achterhalen van haar opmerking, maar niet zo dat het ontzettend opviel. Het verveelde hem hoe ze de leiding op zich nam. Hoewel dit geen officiële patrouille was - verre van, zelfs - was hij de oudste van hen twee en was het hem gevraagd. Hij hield er niet van als de controle uit zijn poten werd gehaald. "Goed idee," beantwoordde hij haar echter met een glimlachje en liep vervolgens richting de kampuitgang. Toen ze allebei de tunnel door waren, werd hem gevraagd of hij al had nagedacht over zijn warriornaam. Hij fronste kort, en schudde toen zijn kop. "Niet echt, nee." beantwoordde hij - leugen. Hij wilde eerst weten wat zij in gedachte had, zodat hij zijn antwoord hierop kon aanpassen. "Jij?" vroeg hij dan ook terug, en schonk haar een schuin grijnsje. Toen ze opmerkte dat het niet meer lang zou duren voordat hij warrior werd, knikte hij. "Dat lijkt mij ook niet. Zowel ik als mijn mentor - Sandmask, ken je hem? - krijgen er wel een beetje genoeg van." hij grinnikte lichtjes om zijn eigen opmerking.

- Hier is Sandmask (NPC) nog zijn mentor ~

Helaas bleef een spannend antwoord uit. De she-cat had niet nagedacht over een eventuele warriornaam, wat hem dus ook geen reden gaf om toch zijn gedachtes uit te spreken over de namen die hij zeker wel verzonnen had. Hij kreeg haast de neiging om te zuchten, maar wist dat hij dit beter niet kon doen. Het zou haar enkel argwanend kunnen maken, iets wat hij niet wilde hebben. Maar goed ook dat hij die zucht ingehouden had, want Fernpaw leek juist nu een beetje op te warmen op hem, wat hij fijn vond. Hij kreeg al redelijke controle over haar en er was niets wat hij fijner vond dan controle - mits hij die had natuurlijk. "Ik zal het hem eens zeggen." Hij keek haar met een kleine grijns aan, die aantoonde dat hij haar opmerking amuserend had gevonden. Toen ze vertelde om haar eigen mentor, knikte hij met een nadenkende frons. "Ik zie hem inderdaad vaak in het kamp rondhangen. Ik zou toch wat meer verwachten van een zoon van Innerstar," merkte hij op en schudde kort met zijn kop. "Zonde dat je zo weinig training krijgt.. Als je ooit nog hulp nodig hebt, wil ik je graag helpen," bood hij aan en keek naar links - ze liep immers aan zijn linkerkant - met opgetrokken wenkbrauw, die indiceerde dat ze vrij was om te reageren op zijn aanbod.