Oblivion

De zwart-witte poes was onbewust naar Fourtrees gedwaald. Ergens geloofde ze dat het een soort onzichtbare kracht was geweest - misschien Starclan - die haar hierheen had gebracht, al zou ze geen idee hebben waarom zij nou zo belangrijk was. Meteen schudde ze die gedachte uit haar kop; dat was ze niet. Ze keek om zich heen, naar de vier grote eiken, waar ze veilig zou moeten zijn. Hier mochten de Clans geen bloed laten vloeien en ergens stelde dat haar gerust. Ze ging zitten, liet haar borstkas langzaam op en neer gaan. Ze had geen enkel idee wat te doen. Nog steeds was ze geen krijger geworden, iets wat ze waarschijnlijk nooit zou doen. Alles wat ze deed, ging mis. Ze voelde zich zo ongelooflijk alleen. Ze staarde naar de grond, wachtend op de reden die haar hier had gebracht.

- Satsui eerst.

De wind leek zachtjes door de eikenbomen te aaien, waardoor enkele bladeren losgemaakt werden van hun takken en rustig naar beneden dwarrelden. Het zag er zo rustgevend uit, maar ze wist wel beter. Hoe lang ze hier ook zat, uiteindelijk zou ze terug moeten naar de clan. Moest ze jagen, vechten, patrouilleren, harder worden. Ze leefde in een wereld van sterke katten en ze was zich ervan bewust dat zij er geen een was. Misschien was het gewoon beter als ze niet meer terug kwam. Ergens wist ze zeker dat het beter was, maar toch kon ze het niet helpen. Ze was te zwak om iets te veranderen, te bang voor wat er zou gaan gebeuren. Ze schrok op toen ze de geur van de Elite rook. Haar poten begonnen meteen te trillen. Ze had de verhalen wel gehoord, al had ze nooit een kat van de Elite in levende lijve gezien. En dat had ze ook graag willen houden. Ze draaide zich geschrokken om, om een blonde kater op haar af te zien komen. Zonder iets te zeggen, haalde hij uit naar haar gezicht, waar zijn klauwen een diepe kras in haar gezicht maakten. Ze voelde de nagels door haar oog trekken en schreeuwde het uit van de pijn. "Stop! Alsjeblieft, stop!" riep ze, terwijl ze ineen kroop. Haar nagels gleden uit haar hulzen, maar ze gebruikte ze niet. De kattin bevroor van angst.  

Zowel tranen als bloed leek van haar gezicht op de grond te druipen. Ze kon de wond over haar gezicht niet zien, maar ze voelde hem steken en branden. Het deed verschrikkelijk veel pijn, en haar hart klopte zo hard dat hij uit haar borstkas leek te komen. Ze sloot haar ogen, hopend dat het allemaal maar een nare droom was, dat de blonde kater gewoon een speling van haar gedachten was. Maar nee, hij was echt, evenals de wond die hij haar had toegebracht. Ze wilde zichzelf omhoog duwen, omkeren en zo snel mogelijk wegduwen, maar ze leek bevroren te zijn door haar eigen angst. Haar ademhaling ging sneller, en precies op het moment waarop ze genoeg moed had verzameld om zichzelf overeind te zetten, kwam de klauw van de kater op haar af. Deze maakte een perfecte beweging langs haar keel, die meteen alle lucht weg leek te nemen. Haar poten konden haar gewicht niet meer hebben en ze zakte in elkaar. Haar borstkas hief zich dramatisch op en neer en bloed sijpelde uit haar keel over de grond. Wanhopig keek ze omhoog, wanneer was het nou voorbij?

Het was een rare sensatie: alles werd wazig, en de pijn leek met iedere seconde meer en meer weg te trekken. Haar hartkloppingen voelde ze niet meer, en haar adem leek rustiger te worden. Er kwam een vaag gevoel van vrede over haar heen, een gevoel dat ze al lang niet meer had gehad. Een bepaald iets in haar vertelde haar om te vechten, om zich met man en macht te verzetten tegen wat hier gebeurde, maar het overgrote deel van haar vond het wel goed zo. Het grootste deel van haar leven was ze verzwolgen door depressieve gedachten, isolatie en onzekerheid. Al die tijd was ze te bang geweest om erover te praten, om er zelf een einde aan te maken. Het had geleken alsof er geen mogelijke oplossingen waren geweest voor haar probleem. Nu voelde ze zich dan toch eindelijk kalm. Haar groene ogen fixeerden zich op de hemel, op Starclan. Daar moest alles goed zijn, toch? Haar laatste adem verliet haar lichaam, en ze stierf zonder angst.