Neh neh...

Het was nog steeds een absurde realisatie dat ze benoemd was tot Medicine Cat Apprentice. Ze had geen idee wat de redenering erachter was geweest, maar ze accepteerde het maar gewoon. De taak rustte nu op haar schouders om zoveel van Acefray te leren als ze maar kon, en ze had zichzelf beloofd om haar best te doen. Ze stapte de Warrior's Den in, op zoek naar haar moeder om haar het goede nieuws te vertellen, maar de witte kattin bleek er niet te zijn. Haar ogen vielen op Lurkingshade die zenuwachtig heen en weer liep, al met al was het nogal een bijzondere voorstelling. Ze stapte op de zwart-witte kater af, fronzend. "Alles goed?" vroeg ze, met een half opgeheven 'wenkbrauw'.

Eigenlijk had ze geen enkel idee dat ze op dit moment voor haar halfbroer stond. Ze was bewust van de mogelijkheid dat bijna iedere kat in de Clan één van haar broers of zussen kon zijn, Snowynight was niet bepaald voorzichtig geweest. De zwart-witte kater leek duidelijk ergens mee te zitten, al had ze geen idee wat. Indirect vroeg ze er naar, al had ze geen idee waarom. In zijn positie had ze het ook absoluut niet verteld. De kater liet haar weten dat alles niet echt goed ging en dat ze hem ook niet zou kunnen helpen. Het was ook niet dat ze hem wilde helpen, het was meer dat zijn gedrag de andere Warriors leek te storen. "Heb je Snowynight gezien?" vroeg ze toen maar, om eerst haar eigen probleem op te kunnen lossen. Als de kater echt wilde zeggen wat er aan de hand was, zou hij dat vast wel doen.

Ergens vond ze het apart; sinds het overlijden van Thrushdive en Nightpaw was Snowynight bijna altijd wel te vinden in de Warrior's Den. Misschien dat ze toch nog eens had besloten iets nuttigs te doen. Ach ja, zo graag hoefde ze haar moeder niet te spreken. Ergens was het wel leuk geweest als ze haar moeder kon vertellen dat ze benoemd was tot Medicine Cat Apprentice, maar aan de andere kant had ze niet echt behoefte naar haar moeder's validatie. Ook Lurkingshade had haar niet gezien, wat haar vermoedens bevestigde. Ze schraapte haar keel even, geen idee hebbend wat ze hier eigenlijk nog deed. "Weet je zeker dat ik nergens mee kan helpen?" vroeg ze toen maar, om alsnog te kijken of ze tot de bodem van zijn frustraties zou kunnen komen.

Er viel even een stilte. Ze had nooit eerder met Lurkingshade gesproken, en nu werd haar duidelijk waarom. Voor haar gevoel had de kater het niet zo op andere katten. Dat, of het was iets persoonlijks waar ze blijkbaar totaal geen weet van had. Toen kwam er een antwoord dat toch het één en ander verduidelijkte. Het lag aan Tallshadow. De zwart-witte kater was niet tevreden met Innerstar’s keuze wat de Deputy betrof. Bitterpaw’s blik verzachtte iets. Het was een gedachte waar ze zich enigszins mee kon identificeren. Zelf nam ze het Clanleven behoorlijk serieus. Iedereen had zijn plichten en de Warrior Code moest streng nageleefd worden. Het was wel duidelijk dat Tallshadow een toenadering had die aan de liberale kant was. “Ik denk dat niemand in staat is om verstand in zijn kop te slaan,” miauwde ze. Nee, Innerstar was een goed leidster, maar haar keuze voor Tallshadow verbaasde de grijze kattin nog steeds. “Alleen Starclan weet waarom Innerstar voor hèm gekozen heeft.”

Het was lastig om de kater te peilen. Alles leek hem niet zoveel te boeien, op het feit dat Tallshadow nu deputy was na. Ze had geen idee of hij gewoon dacht dat de kater geen goede deputy zou zijn, of of het echt iets persoonlijks was tegen de bruine tabby. Hoe dan ook, voor het grootste deel was ze het met hem eens. Tallshadow was niet het soort Clanleider dat Bitterpaw in gedachte had voor de Clan. "Speciaal betekent helaas niet automatisch dat het de juiste beslissing is," reageerde ze op Lurking's commentaar. Ja, vooral vergeleken met de rest van Shadowclan was Tallshadow een verfrissende, vrolijke verschijning. Misschien leuk voor de kittens, maar als Clanleider zag ze het absoluut niet zitten. Gevaarlijk was het zeker. Ineens kwam de kater met het idee dat ze hem wél kon helpen. Bitterpaw trok haar wenkbrauwen omhoog voor zover iemand zonder wenkbrauwen dat kon. "En waarmee is dat?" miauwde ze toen. Nu had hij haar nieuwsgierigheid.

Het feit dat de High Ranks door Starclan zelf werden gekozen, was al lang geen excuus meer voor Bitterpaw om de beslissingen klakkeloos te accepteren. Canarypaw was ook verkozen door Starclan, maar uiteindelijk had Silverpelt zich toch weer bedacht. Er waren genoeg dubieuze gevallen wat dat betrof en Bitterpaw zelf was een kat die zich stortte op rede en logica. Ergens had ze Innerstar wel willen vragen waarom ze voor Tallshadow gekozen had. Misschien wist ze dingen over de kater waar Bitter geen idee van had. Haar ogen vernauwden zich toen Lurkingshade over Acefray begon. De grijze kater, de Medicine Cat zelf. Eigenlijk had ze nog niet eens zoveel contact met hem gehad. Weer dat woord, 'speciaal'. Het kon zoveel betekenen. "Een speciaal geval? Op wat voor manier?" vroeg ze achterdochtig. Ze moest bekennen dat ze nooit bijzonder veel contact had gehad met de excentrieke Medicine Cat. Ze schraapte haar keel, keek opzij, geen idee hebbend of ze hier wel goed aan deed. "Ik zal kijken of ik het er met hem over kan hebben." Als Acefray en Tallshadow echt zo close waren, zou de kans nihil zijn dat ze ook maar iets aan de situatie kon veranderen.

Een vermoeide zucht verliet haar mond toen Lurkingshade vertelde dat de kater niet serieus kon zijn. Dat was eigenlijk het laatste wat ze nodig had, iemand die niets serieus nam. Dat was waarschijnlijk haar grootste tegenpool. En nu was dat haar mentor. Ze keek er nu al tegen op. Ze wou dat Thornfang haar weer kon trainen, die keek tenminste met de juiste blik tegen de plichten van een Clankat aan. Het irriteerde haar nu al mateloos. Nu moest ze die kater ook nog eens gaan overtuigen dat Tallshadow een ondermaatse Deputy zou zijn. "Wat denk je dat ik tegen Ace zou moeten zeggen?" vroeg ze toen. Lurkingshade kende hem duidelijk beter dan zij, hij wist vast wel wat hem naar haar zou laten luisteren.

Aan de ene kant had ze absoluut geen zin om een pion te spelen voor Lurkingshade's dubieuze plannen, maar aan de andere kant vond ze het ontzettend lastig om maar toe te kijken hoe Tallshadow de Clan de grond in zou werken. Dat laatste zou ze zichzelf nooit vergeven, dus besloot ze om toch maar te doen wat Lurking zei. Althans, ze ging het proberen. Ze keek even om zich heen, lichtelijk bang dat de verkeerde katten hen zouden horen. Voor je het weet, zou de Clan misschien verdeeld zijn in Tallshadow-supporters en de rest. Bitterpaw schraapte haar keel even, nog steeds niet zeker of ze hier wel goed aan deed. "Ik zal het proberen," zei ze toen maar, al had ze niet het gevoel dat de mening van een Apprentice echt mee zou wegen.  

Niet iedereen was geboren om leider te worden en ook Clanleiders maakten fouten, dat bleek maar weer. Al had ze niets tegen Tallshadow, de kater was aardig, misschien wel iets té. De kater bedankte haar en begon weer verder te ratelen. Het was wel duidelijk dat hij zich behoorlijk veel zorgen maakte om de hele kwestie. Ze probeerde zich de hypothetische situatie voor te stellen: ze zou naar Acefray stappen, hem vertellen wat Lurkingshade haar had verteld. Misschien zou de grijze kater luisteren en het er met Tallshadow over hebben, misschien zou hij haar negeren. En als hij tegen Tallshadow zou praten, was er natuurlijk weer de kans dat de Deputy niets met het advies zou doen. "Je realiseert je dat dit niet bepaald een waterdicht plan is?" merkte ze toen maar op. De kans dat Tallshadow uiteindelijk iets aan zijn gedrag zou doen, was klein.

De kater knikte enkel. Hij leek, ondanks alles, behoorlijk zeker van zijn zaak. Bitterpaw twijfelde nog. Ze had gehoord dat zelfs Innerstar al eens met Tallshadow gesproken had over zijn gedrag. Met name met betrekking tot zijn relaties buiten de Clan, hij scheen nogal vriendelijk te zijn tegen buitenstaanders. Ze vroeg zich af tot in hoeverre hij dit gedrag veranderd had na dat gesprek. En waarom Innerstar voor hem gekozen had, als ze wist dat dit het geval was geweest. Naar Bitterpaw's mening, was het maar een krom verhaal. Toch had Lurkingshade gelijk; niets doen was het ergste. Bitterpaw knikte. "Dat is zeker waar," mompelde ze toen. "Wat als het niet werkt?" vroeg ze toen. Misschien ietwat pessimistisch, maar het waard om over na te denken.