When Sin and Thorn meet. [&SINCLAW]

Een tevreden gesnor ontsnapte Thornfang’s keel terwijl hij, met de muis nog altijd in zijn bek, in de richting van de Nursery liep. Deze keer niet om naar zijn kittens te gaan kijken, maar wel om zijn prachtige partner te ontmoeten. Het was te lang sinds ze een moment alleen hadden gehad en Thornfang wilde haar graag uitnodigen om mee te gaan jagen met hem in het territory. Bovendien moesten ze het nog eens over de kittens hebben. Soms had hij het idee dat ze blijer leken hem te zien dan hun moeder en Thornfang wilde weten waarom. Oké, Sinclaw had soms haar momenten dat ze je totaal geen hoogte van haar kon krijgen en dat je dacht dat ze bot bezig was, maar eigenlijk viel ze echt wel mee, hoor. Ze was gewoon zijn prachtige Sinclaw en daar kon hij niks anders van maken. De kater keek met verbaasde ogen naar de lege plek in de Nursery waar Sinclaw normaal gezien lag om hun kittens melk te geven. Hij rolde met zijn ogen toen hij zich inbeeldde hoe Sinclaw het leven in de Nursery zat was en besloot om buiten het kamp te gaan jagen. Toch voelde hij bezorgdheid in zijn binnenste opborrelen en met een ruk draaide de kater zich om. Hij rende, met de muis nog altijd in zijn bek, in de richting van de uitgang van het kamp en racete niet veel later door het woud. Dankzij het feit dat hij goed kon ruiken rook hij Sinclaw’s geur al vrij snel omdat hij precies wist hoe ze rook en zich daar dan ook goed op kon concentreren. Het leek er op dat ze naar the Little Creek was gegaan en Thornfang dwong zijn poten om sneller te rennen. Hij kwam met een ruk tot stilstand toen hij haar prachtige pels zag opdoemen in de verte en het laatste stukje trippelde hij opgewekt naar haar toe. Daar was ze. Zijn Queen. ‘Sinclaw,’ snorde hij nadat hij de muis voor haar had gelegd. ‘Wat doe je hier zo alleen?’ Hij deed zijn best om zijn stem niet te bezorgd te laten klinken terwijl hij haar een lik over haar oor gaf.

Ze had hem wel moeten smeren uit het kamp. Even adem ruimte. Even vergeten wat er allemaal gebeurde en waar ze allemaal wel niet mee te maken had. Ze had kittens gekregen. Haar tweede nest. De eerste had ze gedumped in Thunderclan. De tweede kon ze niet kwijtraken. Ze moest wel bij ze blijven en het frustreerde haar vreselijk. Ze wou ze kwijt, maar aan de andere kant wou ze ze dichter bij haar houden. Ze wou van ze houden maar ze wou ze ook vernietigen. Vergeten voor altijd. Thornfang's stem liet haar gestrokken opkijken. Shit wat deed hij hier nou weer?! Haar oren zakte even omlaag en ze slikte even. "Ik.. Wou even wat drinken Thornfang. Volgde je me ofzo?" Ze vernauwde haar ogen en staarde hem even strak aan. Ze hielt er niet van dat iemand haar stalkte. Zeker niet Thornfang.

Het was niet de eerste keer dat Sinclaw niet al te hartelijk op zijn komst reageerde en Thornfang’s oortjes zakten verdwaasd naar achteren. Hij kreeg soms echt moeilijk hoogte van haar. Het ene moment leek ze echt ontzettend veel van hem te houden, maar het andere moment keek ze hem aan alsof hij een kater uit BloodClan was die haar wilde vermoorden. Oké, misschien ook weer niet zo extreem, maar voor zijn gevoel was het soms zo en Thornfang had geen idee hoe hij van dat gevoel moest afkomen. Het feit dat ze nu een nestje hadden samen en dat dat uit vier bijna allemaal gezonde kittens bestond leek het er niet op verbeterd te hebben. Haar stem was ook niet al te vrolijk en Thornfang negeerde het onbehaaglijke gevoel dat in hem opkwam en dat wel vaker in hem opgekomen was. Namelijk dat ze niet meer van hem hield, maar dat ze misschien van iemand anders hield of dat ze gewoon van niemand hield. Van hem niet, van de kittens niet. Hij dwong die gedachten echter af. Waarom had ze er anders mee ingestemd om de kittens op de wereld te zetten? Er waren andere manieren geweest als ze de kittens niet gewild zou hebben. Nee, hij moest zijn paranoïde gedachten gewoon even opzij zetten. ‘Natuurlijk niet,’ loog hij zo goed mogelijk, want eigenlijk was dat weldegelijk wat hij had gedaan. ‘Ik was gewoon gaan jagen en rook je geur onderweg. Ik dacht dat je wel wat gezelschap kon gebruiken.’ Maar dat blijk ik verkeerd te hebben gedacht besloten zijn duistere gedachten toch nog even door te gaan. Thornfang verklaarde zichzelf voor gek en zette het gevoel van zich af. ‘Hoe gaat het met je?’ vroeg hij. ‘Feverkit is al aan de beterende hand.’ Hij snorde.

Ze had haar ogen nog altijd vernauwd en een iet wat arogante blik op haar snuit. Ja natuurlijk volgde hij haar niet. Alsof ze een seconde zou geloven van die leugen. Bah, waarom had ze zichzelf zo ver gedwongen om hiermee te gaan. Terwijl Tall nu open voor het grijpen leek. Nee ze had fouten gemaakt en deze kat was zo vrselijke en ugh. Toch kon ze het niet laten om zachtjes te glimlachen, al was het maar een zwakke glimlach en zichzelf even tegen hem aan te duwen. "Kom op. Laten we gaan." Murmelde ze zachtjes even starend naar haar poten. Sinds wanneer was ze zo zwak?

Het was misschien een beetje dom om eerst te vragen hoe het met haar ging en vervolgens een melding te maken over hoe het met hun dochter ging. Zo kon Sinclaw zijn vraag veel te makkelijk omzeilen en haar kennende deed ze dat ook wel. Soms begreep hij echt niet wat er in het kopje van zijn partner omging. Het probleem was dat ze totaal niet met hem communiceerde en hem ook niet vaak vertelde wat er aan de hand was. Dit zorgde ervoor dat ze dingen ging opkroppen, maar die ze misschien wel met een andere kat besprak. Er ging even een rilling door hem heen bij het idee dat ze alle persoonlijke dingen aan iemand anders vertelde terwijl hij juist diegene wilde zijn die haar wilde troosten en met haar wilde praten over moeilijke dingen. Waarom was het dan zo moeilijk voor haar om hem toe te laten? Waarom kon ze niet gewoon over haar problemen praten en zeggen wat er scheelde? Hij zag een glimlach om haar lippen verspreiden en automatisch ging er een heerlijk gevoel door hem heen. Als hij iets het mooiste van heel ShadowClan vond dan was het als Sinclaw naar hem glimlachte. Ze was zo mooi als ze een glimlach op haar gezicht had zitten. Zelfs als ze nors keek was ze nog altijd de mooiste queen van heel ShadowClan. ‘Sin,’ sprak hij en hij liet zijn kopje even tegen de hare zakken om haar aandacht te trekken. ‘Gaat het wel met je? Je weet dat je over alles met me kunt praten, hè.’ Ze hadden tijdens haar zwangerschap ook niet veel gecommuniceerd en daar had hij best wel veel spijt van. Maar goed, nu was hij er voor haar. En hij wilde haar niet zomaar laten gaan. Niet nu hij haar weer zag glimlachen en ze weer een soort van affectie naar hem toonde en haar muur voor hem liet zakken. Ongeveer dan.

Haar snorharen trilde in irritatie terwijl meneer verder sprak met zijn suikerzoette woorden. ugh ze had hier echt geen behoeefte aan. Eigenlijk had ze gehoopt Tallpaw tegen te komen rond de border om hem nog een maal goed te drillen. Inplaats daarvan zat ze vast met meneer cupido die zijn pijlen in de verkeerde aars had geschoten. But oh well. Ze moest het er maar mee doen. "Thorn, alsjeblieft." Langzaam begon ze even naar de grond kijkend voor ze zichzelf tegen hem aan duwde en haar neus verborg in zijn vacht. Hij was een hopeloos liefdesziek beestje dat dit nodig had zo nu en dan om bij haar te bllijven, prima. Dan zou ze het zo maar doen. Zo lang ze zijn loyaliteit maar hielt uiteindelijk. "Alles is beter als jij bij me bent. Maar nu.. Nu is het gewoon zo moeilijk. Met je moeder die vermist is. Je bent constant weg. En ik ben gewoon geen goede moeder. Mijn eerste nestje is weggenomen door Dassen. Ik vrees voor het leven van onze kindjes. Ik wil ze niet kwijt. Maar wat als ik ze verlies?" Haar oogjes trilde in hun kassen toen ze opkeek naar hem. "Wat als jij me verlaat.. Ik wil gewoon niet meer alleen zijn. Daarom bouw ik muren op. Daarom houd ik alles tegen. Dat is hoe ik het geleerd heb Mn hele leven lang." De stortvloed aan woorden kwam al snel uit haar mond en ergens wou ze een enorme haarbal overgeven van haar geslijm maar hielt het in. "Ik wil gewoon gelukkig zijn. Maar alles in mijn leven. Elke kat die kon beslissen over mijn toekomst heeft er voor gezorgd dat ik een ongelukkig hoopje werd en lachte me vervolgens uit toen ik mijn hopen en dromen verloor.."

Thornfang voelde de hoop in zijn binnenste verschrompelen toen hij Sinclaw’s opmerking hoorde. Ze vroeg hem om te stoppen met vragen, duwde hem weer opnieuw van zich af. Hij snapte het niet. Het zorgde ervoor dat hij zich bezorgd voelde, maar ook dat hij frustratie voelde. Hij wilde er voor haar zijn, maar op welke manier dan? Als hij haar aanleiding gaf om haar gevoelens naar hem te uiten en zij daar niet op inging, wie was hij dan om haar te pushen en alsnog antwoord uit haar te krijgen? Juist ja. Niemand. Hij kon haar niet dwingen, kon niet antwoorden uit haar rukken om zijn eigen bezorgde gevoelens te sussen. Zo werkte het al zeker niet. Maar hoe werkte het dan wél? Hij wilde dat hij een soort mentor had voor dit soort dingen, want hij had het gevoel dat hij totaal niet goed bezig was zo. Hij schrok echter op toen Sin haar neus in zijn pels duwde en draaide zijn kopje naar haar, maar ze begon te spreken en hij hield wijselijk zijn bek. Hij voelde blijdschap door zich heengaan omdat ze nu eindelijk tegen hem sprak over haar gevoelens, maar wat ze zei was natuurlijk minder aangenaam om te horen. Hij wilde antwoorden op haar wanhopige vragen, maar klemde zijn kaken koppig op elkaar. Dadelijk zou hij haar onderbreken en zag ze dat als een aanwijzing om haar hart niet meer bij hem luchten. Hij wilde gebruik maken van dit moment, wilde dat ze alles tegen hem kon zeggen. Het geruststellen kwam later wel. En dus liet hij haar haar verhaal doen, maar zijn hart brak in duizenden stukjes toen hij haar zo gebroken zag. Hij schraapte zijn keel. Nu was hij diegene die mocht spreken. Hij was haar redder in nood. Hij was haar beschermer, haar partner. Hij moest zorgen dat ze zich beter voelde. Dat was voor nu zijn missie. ‘Je verliest mij niet, noch de kittens,’ sprak hij terwijl hij een lik over haar oor gaf en zijn staart beschermend langs haar heen sloeg. ‘Ik verlaat je voor niets of niemand, Sinclaw. Ik hou van je, zielsveel zelfs. En ik hou van onze kittens. Ik zorg ervoor dat zowel jou als de kittens niets gebeurt.’ Hij legde zijn kopje tegen de hare aan en ademde haar heerlijke, geruststellende geur in. ‘En als ik iets niet laat gebeuren dan is het dat jij ongelukkig wordt, Sinclaw. Jij bent de kat waarvan ik hou en katten waar ik van hou moeten gelukkig zijn.’ StarClan, hopelijk zei hij de juiste woorden! ‘En je moet weten dat je voor mij geen muren op moet bouwen. Je mag je gevoelens gerust tonen. Je mag eens huilen en je mag je verhaal eens doen. Daar zijn we toch partners voor? Ik haat het om jou verdrietig te zien, Sinclaw, maar het lucht me op als jij je verhaal doet zodat ik weet wat er aan de hand is en zodat ik je hopelijk kan helpen.’ Hij streelde zachtjes met zijn staartpunt over haar rug. ‘En ik zal je nooit maar dan ook nooit uitlachen. Hoe kan ik dat met zo’n geweldige she-cat als jij?’ Zijn stem werd een zacht gefluister en hij keek haar aan met een blik van liefde, met een blik die hopelijk zo veel meer zei dan een paar toevallig goed getimede woorden.

Het was goed om hem zo zorgzaam te horen spreken. En even leek ze zichzelf te verliezen en haar hart sneller te kloppen terwijl hij zo sprak. Was dit liefde? Of was dit gewoonweg niets wat haar leekte boeien. Was dit een schouwspel die ze zichzelf voorhield, elke dag opnieuw? Ze moest de angsten en onzekerheden wegslikken. De knobbel die zich nu echt in haar keel leek te ontwikkelen en onzeker staarde ze even omlaag. Ze wou dit niet. Ze wou zich niet zo zwak voelen maar toch leek hij haar af te kunnen breken en opnieuw op te kunnen bouwen. "Thornfang.." Fluisterde ze zachtjes en draaide haar kop opnieuw op naar hem tranen brandend in haar diep gele ogen. "Verlaat me alsjeblieft nooit."

Thornfang snapte er niets van. Waarom zag Sinclaw niet gewoon wat hij zag? Ze was een prachtige she-cat met een mooi lijf en prachtige ogen. Hij hield zielsveel van haar en het feit dat ze samen kittens hadden maakte hem gelukkiger dan elke rang die hij ook toegewezen zou kunnen krijgen binnen zijn Clan. Hij dacht soms wel eens dat hij een rang binnen ShadowClan wilde hebben, maar hij zou het allemaal opgeven als hij tijd kon spenderen met Sinclaw en zijn kittens. Zijn kittens kregen nu al te weinig aandacht naar zijn idee en Sinclaw en hij hadden met de Clanzaken die geregeld moesten worden ook niet bepaald veel tijd om elkaar te spreken. Dit soort momenten waren echt zeldzaam. En dan vooral dat ze haar hart bij hem kwam uitstorten. Het was zo… niet Sinclaw-achtig. Maar het was niet per se iets wat hij niet kon appreciëren van haar. Hij vond het leuk dat ze aandacht bij hem kwam zoeken en dat ze zich overduidelijk genoeg op haar gemak bij hem voelde om hem om hulp te vragen. De tom draaide zijn kopje toen Sinclaw weer begon te spreken. Ze noemde zijn nam en hij draaide zijn kopje zodat hij naar haar prachtige ogen kon kijken. Hij slikte een brok in zijn keel weg toen hij zag dat deze gevuld waren met tranen. Hij gaf haar een lik over haar oor en grinnikte zachtjes. ‘Natuurlijk niet,’ zei hij daarna op een serieuze toon. ‘Haal dat idee maar uit je hoofd. Ik blijf bij je tot je me zat bent en zelfs daarna blijf ik nog bij je.’ Hij gaf de she-cat een lik over haar oor en zocht met zijn staart de hare. ‘De kittens hebben ons nodig, Sinclaw,’ murmelde hij. ‘Het heeft geen zin om ruzie te maken of elkaar te gaan mijden. Of onzekerheden te hebben om niets. Ik hou van je. Ik weet niet hoe vaak ik het nog moet gaan zeggen om het tot je door te laten dringen, maar ik zal het blijven volhouden tot je me gelooft,’ snorde hij.

Waarom was dit zo makkelijk. En waarom voelde het zo verkeerd om hem zo te bewerken. Ze wou dit niet maar toch gebeurde het. Hij vertrouwde haar volledig en ze maakte misbruik van dit alles. "Dankje." Fluisterde ze zacht haar neus in zijn dikke vacht drukkend om een grijns tegen te gaan. "Echt dankje.." Hoe anders moest ze het brengen. Ze had zijn bloed eigen moeder vermoord en nu zat ze tegen hem aangeplakt alsof er nooit iets gebeurd was. Het was allemaal te mooi en te gruwelijk. Ze was een monster. En hoe meer ze loog hoe monstelijker ze werdt.. Toch stopte ze niet. Ze kon niet meer stoppen. Als ze nu ophielt met dit alles zou ze hem verliezen en haar kittens verliezen. Dat kon ze niet over haar hart verkrijgen.. Wolfkit had haar nodig.. Al boeide de rest haar voor geen meter, had Wolfkit haar toch alsnog nodig.

De afgelopen periode was moeilijk voor hem geweest. Hij was zijn moeder verloren en hij had dikwijls met zijn poten in zijn vacht gezeten (als variatie op met zijn handen in het haar gheghe) als het om Sinclaw ging. Hoewel hij zich ietwat gerustgesteld voelde door het feit dat ze zich zo openstelde aan hem, vond hij het vreselijk als ze troost zocht bij iemand anders en kon hij niks doen aan de lichte steek van jaloezie die hij voelde telkens als hij dacht aan het feit dat ze troost had gezocht bij Tallshadow. Dat was vlak na de dood van zijn moeder geweest. Ze was weer bijgekomen en ze was direct naar Tallshadow gegaan terwijl hij het meeste hulp nodig had op dat moment. Het was om die reden dat hij Tallshadow niet echt kon luchten, maar ook om het feit dat Tallshadow de plaats van zijn moeder had ingenomen. Maar nu Sinclaw zo tegen hem huilde en troost bij hem zocht, vergat hij dat heel even. ‘Geen dank,’ murmelde hij zachtjes en hij snorde toen ze haar gezicht in zijn vacht verstopte. Hij voelde zich weer een beetje de tom waar hij trots op was. De tom waar Sinclaw veiligheid kon zoeken en waar ze dat in dit geval ook deed. Waarom? Hij had geen idee, maar het was haar schijnbaar allemaal te veel geworden. Misschien kon hij haar dan ook wel vergeven dat ze naar Tallshadow was gegaan en niet naar hem, right? ‘En jij bedankt dat je je zo openstelt naar me, Sinclaw. Dat had ik echt even nodig. Zeker na…’ Hij slikte en voelde tranen opwellen in zijn ogen. ‘… na de dood van háár.’ De tom had zin om zijn kop weg te draaien zodat Sinclaw zijn verdriet niet zag, maar het hielp dat ze haar kop in zijn vacht had gestoken en daar momenteel niks van zou merken. ‘Ik mis haar zo,’ fluisterde hij zachtjes en gelijk daarna wilde hij dat hij het niet gezegd had. Het was de bedoeling dat hij sterk zou zijn voor haar, niet andersom.

Haar hart leek heel even stil te staan toen Thornfang sprak over het verlies van zijn moeder. De herinnering lag nog zo vers op haar netvlies. Wat ze gedaan had. Wat ze.. Met haar eigen poten. Trillend staarde ze even terug en sloeg haar klauwen uit. Ze had Innerstar daarmee vermoord.. En haar partner zou het nooit te horen krijgen. Hij zou nooit iets merken. En het was allemaal haar schuld. "Het zal.. Beter worden Thornfang.. Nadat ik mijn moeder verloor.. "" Even stopte ze en keek op. "Nee.. Laat maar.. Ik had nooit een goede relatie met enig ouder.." Zuchtend kwam ze omhoog. "Laten we terug gaan.."

Hoewel Sinclaw zijn verdriet vast en zeker moest opmerken, leek ze er niet al te veel over te willen zeggen en dat was oké voor Thornfang. Hij vond het sowieso maar niets dat hij zijn gevoelens had laten zien aan haar. Het liefste verborg hij zijn verdrietige gevoelens voor iedereen. Hij kon zijn gevoelens van irritatie lastig verbergen voor Tallshadow, maar hij ging de tom nooit zijn verdriet laten zien. Dan won de tom en dat wilde hij niet. Hij dacht niet dat Tallshadow verantwoordelijk was voor de dood van zijn moeder, maar hij dacht wel dat het hem geen barst kon schelen hoe Thornfang zich voelde. Hij had zich immers ook heel makkelijk ontfermd over Sinclaw terwijl hij wist dat Thornfang het moeilijk zou hebben. Sinclaw had troost bij de tabby gezocht en deze had daar niks aan gedaan. Hij had Sinclaw niet doorverwezen naar haar partner of zo. Thornfang wilde wel eens weten hoe het zou aanvoelen voor de tabby als zijn meisje opeens kwam uithuilen bij Thornfang. Juist ja. Dat zou hij ook niet leuk vinden. Thornfang wierp een blik op Sinclaw toen deze haar woorden sprak. Hij gaf enkel een lik over haar kopje, maar zei er verder niets over en gaf een knikje toen ze het had over teruggaan. ‘Misschien maar beter ook,’ sprak hij. ‘Dadelijk worden de kittens ongerust.’ Misschien konden ze van deze gelegenheid gebruik maken om nog eens echt in de buurt van hun kittens te zijn. Gewoon als een gezin samen en niet steeds hun apart. ‘Wolfkit begint echt steeds meer op ons te lijken.’ Hij snorde en je kon zien aan hem dat over zijn dochters praten hem opbeurde. ‘Innerstar zou echt zo trots op hun zijn geweest. Ik durf te wedden dat ze potentie had gezien in ze alle vier.’

Onderwerp: Re: When Sin and Thorn meet. [&SINCLAW]