Don't change the way you are, but change the life you live (Charpaw)

De jonge apprentice wist dat er patrols waren om water te halen voor de kittens en de moeder katten maar ook de elders natuurlijk, al wilde de kater wel zien hoe het daar aan toe ging. Hoeveel water er zou zijn en hoelang het bezig zou zijn, hij kroop langzaam richting de Little Creek toe. Steeds met kleine stappen, de hardere grond door de fries kou. De gras sprieten staken uit wat hem vrij wel opviel, het kietelde hem langs zijn bruin gekleurde poten. Hier zou hij misschien nog wel iets te doen hebben, in plaats van de hele dag jagen kon hij misschien wat plezier vinden. Toen de kater aankwam bij de Little Creek zag hij iets wat hem een glimlach op bracht, het hele water was bevroren en dat betekende dus dat je er bijna geen water vandaan kon halen. Als er geen water was zouden er vele katten sterven aan te kort aan water, de jonge kater wiebelde met zijn oor en verzwakte zijn glimlach toen hij een geluid hoorden. Soaring besloot maar te zitten en naar het bevroren water te kijken, al was nu zijn glimlach wel weg gezakt. Hij keek naar de zon die op het ijs glinsterde, het zag er inderdaad prachtig uit.

Het was zo verschrikkelijk koud, en de jonge kater moest er iedere keer tegen vechten om niet gewoon de hele dag in zijn warme nest te blijven liggen. Erg goed jagen kon hij nog niet, en hij was nog niet lang genoeg Apprentice om echt mee te kunnen doen met patrouille's en dat soort dingen, dus hoe meer hij er over nadacht, hoe minder hij overal het nut van in zag. Toch was hij wel zo gewetensvol dat hij elke dag weer trouw op kwam dagen bij de uitgang van het kamp om te gaan trainen en jagen. Ergens had hij zijn leven als leerling toch iets spannender verwacht, maar het had niet zo mogen zijn. Waarschijnlijk zorgden zijn te hoge verwachtingen voor een constante serie van teleurstelling. Hij hoopte dan wel weer stiekem dat alles wat leuker en spannender zou worden wanneer hij echt wat vaardigheden had geleerd. Hij liep richting de kleine stroom die door het territorium liep. Sinds hij nog niet zo goed kon jagen, bedacht hij zich dat hij zichzelf wel nuttig kon maken door water te halen voor de katten die vast zaten in het kamp. Nou bleek het dat hij niet de enige was geweest met dat idee; ook Soaringpaw was hier aangekomen en stond nu naar het ijs te kijken dat over het beekje heen was gekomen. "Hé, Soaring," groette Charpaw de andere leerling. Hij wist niet of de ander wel zin had in zijn gezelschap, maar hij moest het er ook maar mee doen.

De jonge bruin gestreepte kater keek nog steeds vooruit naar het bevroren meer, sinds dat er ijs op lag zouden Clan katten hier wat meer moeite mee kunnen krijgen. Hij schrok door een geluid en zijn oren schoten gelijk overeind, tot het bleek dat het een Clangenoot was. "Hé, Soaring," groette kater hem, hij herkende deze als Charpaw. Soaring draaide zich om en glimlachten, hij wiebelde even een paar keer met zijn linker oor. "Hey Charpaw, ik schrok even van je." Miauwde de jonge apprentice terug en stapte op de grijs bruinige kater af, zijn poten voelde koud aan door de harde grond. Alles hier was ongeveer was overspoeld met ijs, alleen er was nergens water. Alleen de kou, de jonge apprentice vestigde zich naast Charpaw en sloeg zijn staart om zijn eigen poten heen. Even liet hij een diepe zucht horen en keek naar het water, "dit is erg slecht, heb jij misschien een idee hoe we dat ijs van het water kunnen krijgen? Anders kunnen we moeilijk water gaan halen voor eventueel elders, kittens en moeder katten." Zei hij rustig en keek bezorgd de verte in. Zijn staart zwiepte heen en weer waarna hij langzaam in de gele ogen keek van de kater voor zich, langzaam besloot hij na te denken al was er weinig te doen om zoiets op te lossen. Er was namelijk al weinig water maar als er ijs overheen gaat, hoe kunnen ze dan bij het water komen? Hij had zo hier en daar wel vragen, maar dat zou wel goed komen. Hoopte hij.

Soaringpaw leek te schrikken van Charpaw's plotselinge aanwezigheid, en even voelde de zwarte bengaal zich lullig. Hij had zichzelf wel even aan kunnen kondigen, maar daar was het nu natuurlijk te laat voor, dus vergeven en vergeten was het geval. De bruinige kater glimlachte echter alweer en gaf aan geschrokken te zijn. Even haalde Charpaw zijn schouders excuserend op. "Sorry," miauwde hij. De andere leerling kwam dichterbij en ging naast hem zitten, waarop hij een diepe zucht liet horen. Vragend keek Charpaw hem aan, niet echt wetend wat er aan de hand was. Blijkbaar wilde Soaringpaw weten hoe ze van het ijs in het beekje af moesten komen. Charpaw kwam overeind en liep op de stroom af, en keek het ijs even onderzoekend na. "Heel dik is het toch niet?" vroeg de kater, waarop hij ietwat naar voren leunde. Het beekje was niet al te diep, dus het kon vast niet zoveel kwaad om de kracht van het ijs te testen, toch? Aarzelend zette hij via één van zijn voorpoten zijn gewicht op het koude spul, en het kraakte onder de druk. Door de scheuren in het ijs kwam wat water stromen, en Charpaw was even blij met zijn overwinning. Totdat hij naar voren pleurde.

Soaringpaw keek de kat aan die in een keer was opgedoken, al haalde deze apprentice voor hem zijn schouders op. "Sorry," miauwde Charpaw. Soaringpaw was naast de andere kat gaan zitten, zijn ogen vielen op de ogen van Charpaw al keek de bruin gestreepte kater daarna naar de beek. Al leek de apprentice naast hem overeind te komen en liep op de dichtgevroren beek af, even vragend keek de bruin gestreepte kater de andere apprentice na en kwam overeind zodat hij ook richting het beekje kon lopen. "Heel dik is het toch niet?" vroeg de kater, waarop hij ietwat naar voren leunde. Soaring keek hem vragend aan en haalde zijn schouders op, de kat had een idee. Langzaam begon het te kraken het ijs, aah dus het ging Char toch lukken. Langzaam ontstonden er scheuren waardoor het water door het beekje kon lopen, dus nu hadden ze water. Top maar niet veel, al konden ze nu weer bij het water. Al viel de kater naast hem voorover op het ijs, dit zou natuurlijk het ijs doorbreken. "Charpaw!" Kwam een bezorgde kreet uit zijn mond, al wist hij dat ze niet konden zwemmen want ja Shadowclan katten. Vlug boog Soaring voorover en stak zijn poot uit naar de andere apprentice zodat hij kon proberen om zijn poot te pakken, "vlug pak mijn poot." Miauwde de bruin gestreepte kater vanuit de kant. Natuurlijk was de little creek niet echt diep, al wist hij niet hoe diep het was. Anders als de Char in kon staan dan ja, was dit een schaamte al mocht hij wel bezorgd zijn. Natuurlijk zouden ze gelijk naar de Medicijn katten moeten omdat dit onderkoeling kon veroorzaken, de bezorgde blik van de bruin gestreepte apprentice zocht nog naar de ander. Hopend dat die er nog wel levend zou van zijn.

Het gebeurde allemaal vrij snel; het ijs brak, en daarmee verdween de ondergrond die zijn lichaam overeind hielde. Zijn voorpoten zakten in en hij kantelde naar voren, met zijn gezicht eerst richting de rest van het ijs. Zijn kop maakte contact met een ander deel van de ijslaag, die vervolgens ook begon te kraken en te breken. Het ijs was daarbij koud en niet bepaald zacht, dus even duizelde zijn kop voordat hij doorhad wat er gebeurde. Zijn kop bonkte en hij kon nog net uitmaken hoe Soaringpaw zijn naam riep. Hij voelde hoe hij wegzakte in het koude ijswater, even voelde hij zich goed omdat hij het water naar boven had weten te halen, maar de situatie eromheen was niet helemaal gunstig. Hij had dan wel weer het geluk dat het beekje extreem ondiep was, vooral met de droogte die er op dit moment heerste. Charpaw zakte iets naar beneden, maar raakte al snel de bodem. Het beekje was ondiep genoeg dat zijn hoofd nog gewoon boven water kwam. Soaringpaw reek zijn poot uit, en een versufte Charpaw zette zijn tanden erin om zichzelf zo het water uit te trekken. Wankelend klom hij de oever op. Het had er waarschijnlijk ontzettend dom uitgezien, een kater die bijna verdrinkt in een stroom die amper dertig centimeter hoog staat. Wat lullig. De kater viel neer op de grond met een dramatische zucht. "Auw," zuchtte hij toen. De klap van zijn kop tegen het ijs was nog wel het ergste geweest, maar hij ging ervan uit dat dat gevoel snel genoeg weg zou trekken. Hij keek toen weer naar Soaringpaw, en even vroeg hij zich af of de andere leerling hem uit zou gaan lachen. "Uh, bedankt," mompelde hij toen wat onhandig. Het was geen kwestie van leven en dood geweest, maar toch was hij Soaring dankbaar.

De jonge kater zocht naar Charpaw, al was de kater nergens te vinden. Hij maakte zich steeds meer zorgen, al zag hij de kater snel. Gelukkig maar, even een zucht van opluchting kwam uit zijn mond. Soaringpaw reek zijn poot uit, en een versufte Charpaw zette zijn tanden erin om zichzelf zo het water uit te trekken. De bruin gestreepte apprentice voelde pijn van de tanden al liet hij geen kreet horen, hij zou straks wel zien of hij een wond ervan had opgelopen maar eerst zou alles oké gaan met Charpaw. Vlug probeerde Soaring de andere apprentice uit het water te helpen, wankelend klom de andere apprentice de oever op. Toen de apprentice erover heen had geklommen viel hij op de grond met een dramatische zucht. "Auw," zuchtte hij toen. Soaring keek bezorgd naar de kater die nu op de grond lag, hij hijgde een beetje. Het kwam vooral door de stress dat hij hijgde, "gaat het nog oké met je?" Vroeg hij bezorgd. Hij hoopte niet dat de kop van de kater zou gaan bloeden van die klap, ze moesten zeker naar Acefray toe doordat nu Charpaw onderkoeling kon oplopen. "Uh, bedankt," mompelde de andere apprentice toen wat onhandig. Langzaam glimlachte de drogen apprentice, waarna hij eervol knikte. Ze moesten wel vlug gaan, alles was wel een kwestie van tijd. Het was zo vlug gebeurd, hij voelde nog een belabberde pijn aan zijn poot maar daar was gelukkig niks mis mee. De jonge kater kwam naast de natte doorweekte kater liggen, "Weetje dat je nu wel een heel belangrijk probleem hebt opgelost." Miauwde de kater daarna en knikte. Hij had zeker een deel van het ijs gebroken. Dit betekende dat ze weer water uit de little creek konden halen, of ja makkelijker. "We moeten gaan, straks ga je dood door onderkoeling." Sprak hij wat serieuzer en kwam overeind, ze moesten wel haast gaan maken om dat af te ronden. Ze hadden natuurlijk wel moeite met dit alles af te ronden, al had Charpaw wel wat goeds gedaan voor de Clan. Iets heel goeds.