Feeling different (Icecloud)

Ze had ergens wel gemerkt dat haar moeder nog lag te slapen zodra ze haar wekte. Het rustige rijzen en dalen van haar flanken hadden dat wel laten zien, daarbij waren haar blauwe ogen ook nog dicht geweest. Slaperig had haar moeder naar haar gekeken, dat had ze wel gezien omdat ze een korte blik naar achteren had geworpen om er zeker van te zijn dat haar moeder wel wakker was. Immers wou ze niet lang blijven wachten terwijl ze zich zo voelde. Ze wist niet wat ze er mee aan moest, wat ze met zichzelf aan moest. Dit maakte het dan ook dat ze naar haar moeder ging voor advies. Het duurde dan ook niet lang voordat haar moeder voor haar stond, met betraande ogen had ze haar aan gekeken, iets dat er voor zorgde dat haar moeder haar meteen wat vroeg. Ze liet zich vermoeid zakken, haar ogen op de grond voor haar gericht. "Wat is er aan de hand?" Vroeg ze dan ook meteen. Ze glimlachte ondanks alles wel, haar moeder was soms net een leeuwin, niet van plan haar kleintjes ook iets te laten overkomen. Ze sloeg haar staart beschermend om haar voorpoten heen terwijl ze haar moeder een ongemakkelijke blik stuurde. "Ik weet het niet mam," begon ze zachtjes, haar stem vermoeid en onhandig, bijna ruw. "Ik voel me de laatste dagen niet.. niet zoals ik me hoor te voelen." Verklaarde ze, nu enigszins geërgerd met zichzelf. Haar ogen stonden onrustig, niet zo vrolijk als normaal. "Mijn eetlust is veranderd, ik eet minder of helemaal niet. Ik kan s'ochtends nauwelijks de energie opbrengen om vrolijk en vriendelijk te zijn." Mauwde ze gefrustreerd, waarna ze weemoedig haar kop liet hangen.

Haar moeder luisterde geduldig als altijd naar de woorden die de jonge kattin uitsprak. Ze was blij dat haar moeder geen onrustig kattin was, die geen tijd nam om met haar kinderen om te gaan. In plaats daarvan was haar moeder er altijd als ze haar nodig had. Nadat ze uitgesproken was en mistroostig naar de grond keek sprak haar moeder haar aan. "Is er een kans dat je zwanger bent?" Vroeg haar moeder haar, waarna ze nadenkend op keek. Langzaam knikte ze, er was een kans. Natuurlijk was die er. Dit betekende echter dat ze nog niet zo lang zwanger was, niet dat ze erg lang zwanger kon zijn. Immers had ze haar rang nog niet zo lang."Ja," mompelde ze enkel waarna ze nerveus met haar oortjes wiebelde. Misschien zou ze dan inderdaad toch naar Lizardpath moeten. Maar wat moest ze dan met Silencepaw. Ze kon haar Apprentice ook niet laten zitten, zeker niet omdat ze wist hoe angstig de jongere kattin kon zijn. "Silencepaw," zei ze enkel voorzichtig en ongerust. "Ik kan haar dan niet vol trainen." Vervolgde ze waarna ze haar moeder met spijtige ogen aan keek. Silencepaw had haar in haar ogen nodig, ze kon toch niet.. toch niet zeggen dat ze er niet voor haar kon zijn. Ze kon zich nog niet voorstellen dat ze moeder was, dat ze moeder zou kunnen worden. Daar had ze namelijk nog nooit bij stil gestaan. Al vond ze kittens wel geweldig, het deed haar ook denken aan haar kittentijd en de angst dat misschien haar kittens ook iets zou overkomen.

Haar moeder wist natuurlijk meer van zwangerschappen af dan een jonge kattin als zijzelf was. Natuurlijk wist ze wel dat ze naar Lizardpath zou moeten om het na te vragen. Haar blauwe ogen hield ze op haar moeder gericht terwijl ze nadacht over de enige kater die het zou kunnen zijn. Het was een Windclanner dus dat was in ieder geval iets waar ze blij mee kon zijn. Ze wist dat niet elke kat het bij zijn of haar eigen clan hield. "Wil je mij vertellen wie de vader is?" Vroeg haar moeder waardoor ze haar met een twijfelende blik aan keek. Misschien moest ze eerst de vader het nieuws brengen voordat ze haar moeder de naam vertelde. "Het is een Windclanner," was het enige wat ze uitbracht terwijl ze ongemakkelijk naar de grond keek. "Ik denk dat ik het er eerst met hem over moet hebben," mauwde ze daarna. Dat leek haar wel zo netjes, desondanks wist ze niet of hij er klaar voor zijn en misschien nog belangrijker of zijzelf het wel aan zou kunnen. "Ik denk dat ik naar Lizardpath moet om het vermoeden te bevestigen?" Vroeg ze zachtjes aan haar moeder. Waarna ze peinsend nadacht over de Apprentice die onder haar hoede was. Daar moest ze ook nog iets op vinden. In ieder geval wou ze haar niet een halve maan zonder Mentor laten of langer als ze echt zwanger was. Sommige Apprentices moesten lang wachten voordat een nieuwe Warrior klaar was om een Apprentice onder hun hoede te nemen. Dat kon ze Silencepaw niet aan doen, daarbij had Silencepaw waarschijnlijk een zachtaardige en bemoedigende mentor nodig, eentje die net zoals Oceanbreeze was aangelegd, namelijk vredig en niet al te streng. Ze zei haar zorgen daarover ook hardop tegen haar moeder, niet wetende waar ze moest beginnen. Ook Everstar moest waarschijnlijk op de hoogte worden gebracht. Dat ze haar Apprentice misschien niet af de volle zes manen kon trainen. Zoveel had ze om nu over na te denken. "Daar is vast wel een oplossing voor te vinden." Zei haar moeder, waardoor de jonge kattin haar met tranende ogen aan keek. "Ik kan Silencepaw niet in de steek laten mam, ze heeft een sterke mentor nodig. Eentje die haar door haar angsten kan helpen." Mauwde ze zachtjes, haar stem brekende en ruw. "Ik kan je anders wel helpen met haar trainen?" Bood haar moeder aan waardoor de jongere kattin verrast op keek. Dat was nu niet echt een slecht idee. Haar moeder kende ze, Silencepaw zou haar vast ook sneller vertrouwen dan een kat waarbij Oceanbreeze niet kon garanderen dat die goed was en niet zo goed kende. Ze was bij deze kattin op gegroeid en wist dat haar moeder zachtaardig was, sterk genoeg was om iemand, haar, een beschermd gevoel te geven. "Als Everstar er mee eens is, dan graag."Mauwde ze zachtjes.

Haar moeder leek het gelukkig eens te zijn met haar woorden. Ze hield het liefst ook niet te veel verborgen voor de rest van de clan waardoor ze blij was dat ze niet een van de katten was die met een buitenclanse kat een nest had gekregen. Niet dat ze katten daardoor als minderwaardig zag, maar het feit dat ze dan haar eigen kittens of clan voorloog, was iets waar ze niet mee zou kunnen en willen leven. Het leven als wilde kat was zonder gedoe vaak al zwaar genoeg. "Het is verstandig om het er met hem over te hebben." Mauwde haar moeder instemmend. Immers wist Oceanbreeze ergens ook wel dat genoeg katers niet wisten dat ze vader waren, zo iets wou ze de vader van haar nestje niet aan doen. Gelukkig was ze geen kattin die erg veel flirtte en dat soort dingen, waardoor ze zeker wist wie de vader moest zijn. "Ik zou het inderdaad eerst bevestigen bij Lizardpath, gezien ik natuurlijk er ook naast kan zitten, ook al ben ik er wel vrij zeker van." Mauwde haar moeder waardoor ze langzaam knikte. In dat geval kon Oceanbreeze er wel vanuit gaan dat ze niet de griep aan het krijgen was. Ze hoopte enkel dat Lizardpath haar wat informatie zou kunnen geven om haar kittens een goede start te geven mocht het inderdaad zo zijn dat ze zwanger was. Dit betekende ook dat haar moeder weer grootmoeder zou worden. De jonge kattin glimlachte even terwijl ze kort en vriendelijk haar kop tegen die van haar moeder drukte. "Dan zal ik binnenkort maar even langs Lizardpath gaan," mauwde ze zachtjes. Hierna gingen ze verder over Silencepaw en de trainingen die de jongere kat moest hebben. Het zou oneerlijk zijn als Silencepaw door haar zwangerschap in de knel zou komen te zitten. Gelukkig hadden ze al een mogelijkheid die ze zeker ook zou proberen te gebruiken nadat ze zich even liet nakijken door Lizardpath. "We zouden dan inderdaad even met Everstar moeten overleggen wat het beste is om te doen." Zei de witte kattin waarna Oceanbreeze langzaam knikte. Waarschijnlijk zou Everstar er geen probleem van maken. Al verwachtte ze wel dat ze zou willen weten wie de vader was. Toch maakte ze zich daar nog niet druk om. "Als zij het ermee eens is, dan zal ik Silencepaw trainen als jij er niet toe in staat bent." Verklaarde haar moeder waarna Oceanbreeze haar tevreden aan keek. "Dankje mam. Ik zal Silencepaw graag zelf op de hoogte brengen. Als ons vermoeden klopt." Mauwde ze zachtjes.

Haar moeder leek het tot nu toe overal mee eens te zijn. Oceanbreeze wist zelf ook wel dat ze niet te lang kon wachten voordat ze op bezoek ging bij de Medicine cat. Misschien was wat goed nieuws in de clan ook niet zo slecht. Immers hadden ze de afgelopen manen veel gedoe gehad tussen Riverclan en Windclan naar de dood van haar broer. Nieuw leven kon veel goedmaken waarschijnlijk, het bracht haar broer niet terug maar wel nieuwe kansen. Ze was in elk geval blij om even met haar moeder gesproken te hebben, om zeker te zijn dat ze niet alleen stond. Ze wist ook dat Lizardpath misschien kon vertellen hoe lang ze haar taken nog uit mocht voeren en waarneer ze rust moest nemen. Ergens hoopte ze dat ze heel geleidelijk haar moeder de trainingen over kon laten nemen als alles goed ging. Ze hoopte maar dat Silencepaw zich niet verraden zou voelen. Desondanks vond ze dat ze het zelf moest zeggen en niet door iemand anders moest laten doen. "Het lijkt me inderdaad goed dat je haar er zelf over verteld, zodra je er zeker van bent. Dan weet ze ook waar ze aan toe is." Mauwde ze waarna Oceanbreeze knikte. Het was dan nu ook haar verantwoordelijkheid. "Zel ik doen, mam. Zullen we anders nu we toch op zijn een ommetje in het territorium maken?" Vroeg ze, ietwat opgelucht.

Haar moeder leek haar idee om een ommetje te maken niet erg te vinden, iets waardoor de jonge kattin meteen op sprong. Ondanks het feit dat ze zich niet al te vitaal voelde, was ze zeker niet van plan om zomaar bij de pakken neer te zitten. Haar blauwe ogen keken met een ietwat heldere blik dan daarvoor naar haar witte moeder. "Klinkt goed." Had haar moeder woordelijk bevestigd, aan haar lichaamstaal gezien ook zo had geleken. De witte kattin strekte haar lichaam uit, waarna ze naar Oceanbreeze keek die door rustige en tevens soepele bewegingen er totaal niet ongezond uit zag, ook al voelde ze zich nog niet op haar opperbest. "Waar wil je naartoe? Of gaan we gewoon een stukje lopen tot we er genoeg van hebben gehad?" Vroeg haar moeder, ze wou nu niet in de buurt van de grenzen komen. Een kattin die vocht terwijl ze droeg was misschien niet het beste idee, tenminste dat zou de logische verklaring zijn voor haar gevoelens die met de dag gekker begonnen te worden. Ze haalde nadenkend haar schouders op, niet wetende hoelang ze in het territorium rond konden struinen. Toch had ze nog niet echt veel zin om echt actief naar voren te sprinten dus zou jagen het waarschijnlijk niet worden. "Gewoon lopen, als we iets kunnen vangen dan vangen we het," mauwde ze uiteindelijk, naar haar gevoel het beste besluit mogelijk op dat moment.

De witte bekende kattin knikte toen Oceanbreeze duidelijk maakte dat alleen een wandeling wel voldoende zou zijn. "Laten we dan gaan." Besloot haar moeder kort waarna Oceanbreeze zich met een zwiep van haar staart soepel in beweging zette. Ze volgde haar moeder op de poot; terwijl ze rustig het kamp verlieten. Het lichte briesje voelde prettig in haar lange vacht waardoor ze ontspannen en gemakkelijk haar passen vergrootte. Haar blauwe ogen glinsterden van plezier, het gevoel van de welbekende wind in haar vacht en het zonnetje dat de grond verwarmde was net een sprookje. Het was zo bekend dat ze zich hier helemaal op haar gemak voelde. "Denk je dat Riverclan terug gaat slaan?" Vroeg ze voorzichtig. Want het was allom bekend dat Riverclan en Windclan niet op vriendelijke poot samenleefden.

Oceanbreeze keek nu al uit tot het moment dat ze rust zouden krijgen. Natuurlijk miste ze Whitelion, dus het enige wat ze kon doen was hopen dat ze hem ooit zou wederzien. Dat hij toekeek vanuit de sterren en trots was op wat zijn kleine zusje had bereikt. Zou hij weten dat ze inmiddels Oceanbreeze heette? "Ik heb eerlijk gezegd geen idee, ook al zal het me niet verbazen." Mauwdr haar moeder waardoor Ocean fronsend knikte. Haar waarschijnlijk ook niet, al kon ze ook niet vergeten dat ze eigenlijk een grotere gezamelijke vijand hadden die Bloodclan heette. "Mij ook niet. Ik hoop dat dit alles ergens nut voor heeft." Mauwde ze. Het was algemeen bekend dat Oceanbreeze niet van vechten hield wat ook weer zijn oorsprong vond in haar ontvoering als kitten.

"Soms lijkt er geen nut voor te zijn, maar veel kunnen we er niet aan doen." Mauwde haar moeder, waarschijnlijk net zo huiverig als zijzelf was voor een gevecht. De kans dat die er kwam was voornamelijk groot, immers hadden ze Riverclan ook aangevallen en wist ze wel zeker dat hun uit waren op een revanche. Ze hoopte maar dat ze haar ongeboren kroost kon beschermen, dat ze voorlopig nog veilig zouden zijn. Hoop, iets dat de kattin vaak had gehad in donkere tijden en waardoor ze er vaak uit was gekomen. Ze zuchtte zachtjes waarna ze haar ogen even sloot. Ze zette langzaam haar poten weer in beweging terwijl ze de warmte van haar zon op haar vacht voelde branden.