Feeling different (Icecloud)

Dit waren dingen waar Oceanbreeze zich eigenlijk geen zorgen om wou maken. Al deed ze dat natuurlijk wel. Waar ze zich ook zorgen om maakte was haar Apprentice, Silencepaw. Die leek namelijk nog angstiger te zijn dan zijzelf ooit was geweest, ze wist eerlijk gezegd niet of ze door zou dringen tot de andere kattin. Ze hoopte van wel natuurlijk. Haar blauwe ogen richtte ze stilletjes op haar moeder terwijl ze haar passen iets verlengde. Ze wou de zorgen van zich af slaan en een manier was om te doen waar Windclanners goed in waren. Rennen. Met een krachtige en soepele sprong van haar achterpoten, stoof ze ervandoor. Door het hoge gras van het territorium heen, haar spieren waren soepel en sterk. Zoals dat ook hoorde bij een gezonde Warrior. Haar moeder zou haar vast bij kunnen houden.

Doordat ze nog ergens in haar eigen gedachten verzonken was, merkte ze pas op dat Oceanbreeze was begonnen met rennen toen ze al een stukje voor haar was. Snel versnelde ze haar eigen pas ook tot een rennen en stoof achter de poes aan. Haar bewegingen waren nog vrij soepel, ondanks dat ze toch al wel wat ouder werd en hierdoor kwam ze dan ook snel weer naast de jongere kattin terecht. Hier paste ze haar pas zo aan, dat ze even snel ging als haar dochter. Dat ze dit zo gemakkelijk kon kwam waarschijnlijk door haar vele ervaring en het inschatten van hoe snel andere gingen. Het was iets dat je door de tijd heen gewoon leerde op te letten.

Haar moeder leek niet meteen door te hebben dat ze weg was gestoven, al duurde het ook niet al te lang voordat een kattin met witte vacht naast haar kwam rennen. De vloeiende passen van haar moeder waren even krachtig als die van haar terwijl ze ontspannen wat van haar opgekropte energie eruit rende. Ze was tevreden hier in het territorium, ze wist zeker dat ze de wijde grasvlakten zou missen, als ze in de Nursery kwam te liggen. Niet dat ze kittens niet mocht, zeker niet. Ze hield van de onschuldige wezentjes, maar ze was ook bang dat ze ze niet zou kunnen beschermen. Of dat ze net zoals zij van hun moeder werden afgenomen. Angsten die misschien niet al te realistisch waren maar angsten die elke moeder bezat. Ze zuchtte even waarna ze haar passen nog iets verlengde en haar vacht iets uitschudde. Gelukkig was het nog niet al te warm, anders zou ze nu al buiten adem raken.

Het enige geluid dat voor nu te horen was, was het geluid van de wind die langs haar heen raasde terwijl ze vooruit rende en het geluid dat haar poten maakten terwijl ze de grond raakten. Praten was nu geen optie, gezien dat niet echt makkelijk zou gaan en ze daarbij dan ook sneller buiten adem zou raken. Ze was dan ook zeker blij dat het nog niet al te warm was, ook al wist ze wel dat dat niet al te lang meer zou gaan duren. De zon was tenslotte al hoger in de lucht getrokken en voor ze het zouden weten zou het al een stuk warmer worden.

De wind raasde langs haar lange, dikke vacht. Met snelle passen stoof ze verder, haar ogen waren gewend aan het prikken van de wind waardoor ze niet traanden. Ze wierp een korte blik naar haar moeder toe voordat ze net voor de Outlook Rock, stilhield. Ze liep langzaam naar voren toe terwijl ze met een glimlach het territorium in keek. Het zonnetje klom omhoog waardoor ze wist dat ze snel de schaduw weer op zou willen zoeken. Blauwe ogen glinsterden tevreden. "Mam?" Vroeg ze zachtjes.

Icecloud had geen idee gehad van welke richting ze uit waren gerend, maar al snel zag ze de Outlook Rock voor hun opdoemen. Die steen was al van een aardige afstand te zien, maar Oceanbreeze hield geen halt voor ze er aardig dichtbij waren. Even hijgde ze lichtjes terwijl ze tot stilstand kwam en probeerde op adem te komen. Ze liet haar blik echter naar Oceanbreeze glijden toen deze tegen haar sprak. "Wat is er?" Vroeg ze zodra ze er zeker van was dat ze de woorden zonder hijgen uit kon spreken. Was er misschien nog meer dat Oceanbreeze haar wilde vertellen of was er wat anders?

Heel af en toe was te merken dat haar moeder al een van de oudere katten van de clan was. Zoals nu, na een aardig sprintje richting de outlook rock was haar moeder al wel buiten adem. Begrijpelijk, dat zeker. Gelukkig was Oceanbreeze zelf nog in opperste conditie. Ze had een mentor gehad die ook van rennen hield waardoor ze vaak wel genoeg met haar conditie had gedaan en het in haar korte Warrior zijn had ze dat ook onderhouden. Dit betekende niet dat ze zich nog fris en fruitig voelde, ze voelde wel dat ze gewerkt had, alleen na een enkel moment rust zou ze zo weer verder kunnen lopen. Ze sprak haar moeder zachtjes en vragend aan. "Wat is er?" Vroeg haar moeder zodra ze op adem gekomen was. De bruine tabby glimlachte. "Hoe gaat het eigenlijk met jou?" Vroeg ze zachtjes. Ze hadden elkaar immers al een poosje niet gesproken.

Misschien had ze die vraag aan moeten zien komen, maar het was de eerste keer sinds een aardige tijd dat iemand haar dat had gevraagd. "Met mij gaat het wel goed." Antwoordde ze, ondanks dat ze wist dat het misschien niet volledig waar was. Ze had ten slotte af en toe al wel last van dingen, maar ze was niet van plan om Oceanbreeze zich daar zorgen over te laten maken en het was meestal toch pas later op de dag en als ze veel had gedaan. Het belemmerde haar dagelijkse taken niet echt, ze vroeg zich echter wel af hoe het zou gaan als het kouder zou worden, maar dat was iets waar ze zich nu nog geen zorgen over hoefde te maken.

Haar moeder had waarschijnlijk de vraag al een poosje niet gehoord. Ondanks dat haar moeder een sociale kattin was, waren er weinig van haar leeftijd overgebleven. Haar moeder was de jongste niet geweest toen ze haar laatste nestje kreeg. Toch maakte dat voor Oceanbreeze niets uit, zijzelf zou nu waarschijnnlijk super jong moeder worden. Ze had nog weinig tijd om in die verantwoordelijkheid te groeien, al was ze gelukkig niet alleen. "Met mij gaat het wel goed." Antwoorde haar moeder waardoor de jonge kattin iets vrolijker knikte. Ze was blij dat haar moeder in orde was. Hierna viel de kattin in een comfortabele stilte.

Er viel een stilte voor een moment, maar het was geen ongemakkelijke stilte. Het was eigenlijk wel prettig voor een moment. Ze liet haar blik rustig glijden over het territorium terwijl ze ging zitten en haar staart om haar poten sloeg. "Je weet dat je het kamp wel uit mag ook als de kittens geboren zijn?" Het was inderdaad een verplichting om op je kittens te letten, maar andere queens vonden het echt niet erg om op je kittens te letten. "Andere queens zouden heus wel een tijdje voor de kittens willen zorgen." Het was namelijk moeilijk om zes manen lang in de nursery te blijven en dat kon ze zeggen uit ervaring.

Haar moeder begon over haar zwangerschap. Ondanks dat Oceanbreeze in gedachten hield dat ze manen lang in het kamp zou doorbrengen, sprak haar moeder haar daar op aan. "Je weet toch dat je het kamp wel uit mag ook als je kittens geboren zijn?" Verklaarde de kattin aan haar waardoor Oceanbreeze knikte. Dat wist ze, alleen wou ze haar kittens waarschijnlijk het liefste niet uit het oog wou laten. Niet bij een kattin dumpen die ze misschien nauwelijks kende. Ze keek haar moeder voorzichtig aan en zuchtte zacht. "Andere queens zullen heus wel een tijdje voor de kittens willen zorgen." Mauwde haar moeder waarna de jonge kattin langzaam knikte. "De meeste queens ken ik niet mam. Ik dump mijn kittens niet zomaar bij een kat, Windclanner of geen Windclanner." Mompelde ze zachtjes, haar ogen stonden eerlijk. "Daarbij zou ik liever hebben dat jij met mijn kittens te maken zult hebben of Panther in plaats van katten die gewoon toevallig in dezelfde clan zijn geboren. Ze verdienen het om van hun familie te genieten, van hun bloedverwanten." Mauwde ze eerlijk, ook al was het natuurlijk wel zo dat Oceanbreeze de ander Windclanners ook als familie zag.

Ze kon wel begrijpen waarom Oceanbreeze haar kittens liever niet bij een vreemde achterliet. Zelf had ze haar kittens ook niet aan iemand anders willen toevertrouwen, ook al wist ze wel dat het soms beter kon zijn om even een keer het kamp uit te gaan. "Laat me het dan anders zeggen, ik kan ook op de kittens letten als je een keer het kamp uit wilt." Vooral als ze niet meer afhankelijk waren van melk, dan zou het makkelijker zijn om het kamp uit te gaan terwijl iemand anders op de kittens lette. Ook al zouden ze ook wel lastiger gaan worden zodra ze konden lopen en het kamp zouden gaan verkennen. Het was alleen hopen dat ze het kamp niet zouden verlaten, want dan konden er dingen gebeuren die niemand zou voorzien.

"Laat het me dan anders zeggen, ik kan ook op de kittens letten als je een keer het kamp uit wilt." Mauwde haar moeder waarna Oceanbreeze haar een dankbare blik wierp. Ze wist inderdaad dat ze waarschijnlijk na een aantal manen wel naar de wind zou verlangen en de open vlaktes die zo bekend geworden waren. "Graag mam," mauwde ze zachtjes waarna ze zich iets ontspande. Natuurlijk zou ze de eerste manen het meest bij de kittens zijn. Voordat ze op onderzoek uit zouden gaan. Ze hoopte maar dat ze in het kamp zouden blijven, zodat ze hen kon beschermen. Ze kende genoeg kittens die geen zes manen wouden wachtten voordat ze de buitenlucht zagen. Voordat ze de wind in hun vacht konden voelen. Ze hoopte maar dat ze er in zou slagen hen veilig te houden. Zo lang als nodig was. Ze begreep nu dat haar moeder veel zorgen om haar zou hebben gehad. Toen ze was verdwenen. Ze drukte zonder woorden haar neus in de vacht van haar moeder. In alles stilte keek ze haar met veelzeggende blauwe ogen aan.

Haar gedachten gingen voor een moment terug naar de tijd dat Oceanbreeze verdwenen was. Hoe bezorgd ze toen wel niet geweest was. Het deed je echt wat om niet te weten wat er met je kitten gebeurd was en waar ze waren en of ze überhaupt nog in leven waren. Een neusje in haar vacht trok haar aandacht en ze keek even met een dankbare blik naar de jongere poes. Misschien moest ze niet naar het verleden dwalen, maar juist aan het nu denken. Zolang de kittens in het kamp zouden blijven zou er geen kans zijn dat ze meegenomen zouden worden, dan zouden er katten zijn die ze konden beschermen. Ze zei dan ook niks voor een moment en genoot gewoon van het moment dat ze nu hadden.

Het was erg apart dat ze nu al moeder zou worden. Zo kort nadat ze zelf kitten was geweest. En dat ze ook nog een Apprentice had gehad, namelijk Silencepaw. Ze wist dat haar moeder net zoals baar waarschijnlijk aan haar kittentijd terug dacht. Het was nu eenmaal een herinnering die ze nooit zouden vergeten. Haar blauwe ogen hadden die herinneringen in haar moeders ogen ook wel gezien, waardoor ze voorzichtig haar kop tegen die van de witte kattin drukte. Dankbaar was ze wel, dat ze haar moeder had om haar bij te staan met haar eerste nestje.

Aan de ene kant was het een apart iets dat ze hier nu zo zaten, ze had eigenlijk nooit eerder gehad dat een dochter van haar kittens verwachtte en dan al helemaal niet op zo'n jonge leeftijd. Zelf was ze ouder geweest toen Whitelion geboren werd en ze wist dan ook echt wel dat een bevalling op zo'n jonge leeftijd gevaren met zich meebracht. Ze had zelf al haar kittens opgevoed zonder een vader, maar ze was blij dat Oceanbreeze wel een vader had voor de kittens. Zelf had ze niet veel andere keuze gehad en ze had ook niet echt een kater gehad die dicht bij haar stond om de vaderrol over te nemen, daarom had ze haar best gedaan om beide rollen te vervullen.

Haar moeder was gelukkig niet boos om het feit dat ze nog zo jong was. Immers was Oceanbreeze volwassen voor haar leeftijd en waarschijnlijk wel een gerespecteerde kattin in de clan. Ze stond bekend om haar vriendelijkheid en trouw, maar ook om haar vastberadenheid en liefde. Ze hield van elke kat in de clan en zocht nooit moedwillig ruzie. Enkele keren had ze wel ruzie gehad met andere katten, echter was dat bijna nooit op een gevecht uit gelopen. Nu, een keer toen ze kitten was en net terug was gekomen van haar avontuur, toen wel. Verder was het vaak uitgesproken of gewoon de doofpot in gegaan. Hierna sprak ze de katten aan op haar vriendelijke manier om haar excuus aan te bieden, mocht het nodig zijn en ging ze gewoon weer verder met haar leven. Ze was maar al te blij dat ze niet alleen hoefde te staan en te zijn. Al was het de vraag of Neverland er veel zou zijn en zou weten wat hij moest doen. De Senior Warrior was namelijk niet altijd met zijn hoofd in het hier en nu. Hij leek wel vaker af te dwalen naar andere plekken in zijn gedachten. Toch vond ze dat niet vervelend in tegendeel zelfs. Het had zo zijn charme. Haar moeder bewonderde ze wel, immer had zij alles alleen gedaan. Iets waar Oceanbreeze zelf niet aan moest denken.

Ook al had ze het zelf voor elkaar gekregen om kittens op te voeden zonder een vader, ze wilde niet dat Oceanbreeze hetzelfde zou moeten doen. Ze was tenslotte nog jong en dan zou ze alle steun kunnen gebruiken die ze kon krijgen. Zelf was haar moeder al overleden toen ze Ocean en Panther kreeg, maar ze had zelf ook al meer ervaring gehad met het opvoeden van kittens. "Zullen we zo teruggaan naar het kamp?" Ze wilde tenslotte niet te lang wegblijven, ook al was het hier op het moment wel prettig zo. Het nam echter niet weg dat er nog steeds wat zou kunnen gebeuren.

"Zullen we zo terug gaan naar het kamp?" Vroeg haar moeder waardoor Oceanbreeze langzaam knikte. Het was een goed plan om terug het kamp in te gaan, immers hadden ze beide nog wel voldoende te doen. Daarbij moest ze ook maar eens gaan nadenken over verschillende dingen. Het moederschap kwam ineens wel erg dichtbij en ondanks dat ze van kittens hield en zeker voor haar kleintjes er zou zijn, was alles toch sneller gekomen dan geplant. Iets wat misschien nog wel een klein obstakel kon gaan vormen, zou ze er klaar voor zijn als ze echt zwanger was en de kittens echt kwamen. Al was ze niet bang er alleen voor te staan.

Bij de knik van Oceanbreeze stond ze op en wachtte tot de poes hetzelfde had gedaan voor ze richting het kamp begon te lopen. "Je kunt altijd bij me komen als er iets is." Begon ze. "Dat weet je toch?" Ze zou zoveel mogelijk helpen als ze kon dan, ook al wist ze ook wel dat ze zelf niet alles zou kunnen oplossen, maar hulp zou ze altijd kunnen bieden.

Onderwerp: Re: Feeling different (Icecloud)