Feeling different (Icecloud)

Dit waren dingen waar Oceanbreeze zich eigenlijk geen zorgen om wou maken. Al deed ze dat natuurlijk wel. Waar ze zich ook zorgen om maakte was haar Apprentice, Silencepaw. Die leek namelijk nog angstiger te zijn dan zijzelf ooit was geweest, ze wist eerlijk gezegd niet of ze door zou dringen tot de andere kattin. Ze hoopte van wel natuurlijk. Haar blauwe ogen richtte ze stilletjes op haar moeder terwijl ze haar passen iets verlengde. Ze wou de zorgen van zich af slaan en een manier was om te doen waar Windclanners goed in waren. Rennen. Met een krachtige en soepele sprong van haar achterpoten, stoof ze ervandoor. Door het hoge gras van het territorium heen, haar spieren waren soepel en sterk. Zoals dat ook hoorde bij een gezonde Warrior. Haar moeder zou haar vast bij kunnen houden.

Haar moeder leek niet meteen door te hebben dat ze weg was gestoven, al duurde het ook niet al te lang voordat een kattin met witte vacht naast haar kwam rennen. De vloeiende passen van haar moeder waren even krachtig als die van haar terwijl ze ontspannen wat van haar opgekropte energie eruit rende. Ze was tevreden hier in het territorium, ze wist zeker dat ze de wijde grasvlakten zou missen, als ze in de Nursery kwam te liggen. Niet dat ze kittens niet mocht, zeker niet. Ze hield van de onschuldige wezentjes, maar ze was ook bang dat ze ze niet zou kunnen beschermen. Of dat ze net zoals zij van hun moeder werden afgenomen. Angsten die misschien niet al te realistisch waren maar angsten die elke moeder bezat. Ze zuchtte even waarna ze haar passen nog iets verlengde en haar vacht iets uitschudde. Gelukkig was het nog niet al te warm, anders zou ze nu al buiten adem raken.

De wind raasde langs haar lange, dikke vacht. Met snelle passen stoof ze verder, haar ogen waren gewend aan het prikken van de wind waardoor ze niet traanden. Ze wierp een korte blik naar haar moeder toe voordat ze net voor de Outlook Rock, stilhield. Ze liep langzaam naar voren toe terwijl ze met een glimlach het territorium in keek. Het zonnetje klom omhoog waardoor ze wist dat ze snel de schaduw weer op zou willen zoeken. Blauwe ogen glinsterden tevreden. "Mam?" Vroeg ze zachtjes.

Heel af en toe was te merken dat haar moeder al een van de oudere katten van de clan was. Zoals nu, na een aardig sprintje richting de outlook rock was haar moeder al wel buiten adem. Begrijpelijk, dat zeker. Gelukkig was Oceanbreeze zelf nog in opperste conditie. Ze had een mentor gehad die ook van rennen hield waardoor ze vaak wel genoeg met haar conditie had gedaan en het in haar korte Warrior zijn had ze dat ook onderhouden. Dit betekende niet dat ze zich nog fris en fruitig voelde, ze voelde wel dat ze gewerkt had, alleen na een enkel moment rust zou ze zo weer verder kunnen lopen. Ze sprak haar moeder zachtjes en vragend aan. "Wat is er?" Vroeg haar moeder zodra ze op adem gekomen was. De bruine tabby glimlachte. "Hoe gaat het eigenlijk met jou?" Vroeg ze zachtjes. Ze hadden elkaar immers al een poosje niet gesproken.

Haar moeder had waarschijnlijk de vraag al een poosje niet gehoord. Ondanks dat haar moeder een sociale kattin was, waren er weinig van haar leeftijd overgebleven. Haar moeder was de jongste niet geweest toen ze haar laatste nestje kreeg. Toch maakte dat voor Oceanbreeze niets uit, zijzelf zou nu waarschijnnlijk super jong moeder worden. Ze had nog weinig tijd om in die verantwoordelijkheid te groeien, al was ze gelukkig niet alleen. "Met mij gaat het wel goed." Antwoorde haar moeder waardoor de jonge kattin iets vrolijker knikte. Ze was blij dat haar moeder in orde was. Hierna viel de kattin in een comfortabele stilte.

Haar moeder begon over haar zwangerschap. Ondanks dat Oceanbreeze in gedachten hield dat ze manen lang in het kamp zou doorbrengen, sprak haar moeder haar daar op aan. "Je weet toch dat je het kamp wel uit mag ook als je kittens geboren zijn?" Verklaarde de kattin aan haar waardoor Oceanbreeze knikte. Dat wist ze, alleen wou ze haar kittens waarschijnlijk het liefste niet uit het oog wou laten. Niet bij een kattin dumpen die ze misschien nauwelijks kende. Ze keek haar moeder voorzichtig aan en zuchtte zacht. "Andere queens zullen heus wel een tijdje voor de kittens willen zorgen." Mauwde haar moeder waarna de jonge kattin langzaam knikte. "De meeste queens ken ik niet mam. Ik dump mijn kittens niet zomaar bij een kat, Windclanner of geen Windclanner." Mompelde ze zachtjes, haar ogen stonden eerlijk. "Daarbij zou ik liever hebben dat jij met mijn kittens te maken zult hebben of Panther in plaats van katten die gewoon toevallig in dezelfde clan zijn geboren. Ze verdienen het om van hun familie te genieten, van hun bloedverwanten." Mauwde ze eerlijk, ook al was het natuurlijk wel zo dat Oceanbreeze de ander Windclanners ook als familie zag.

"Laat het me dan anders zeggen, ik kan ook op de kittens letten als je een keer het kamp uit wilt." Mauwde haar moeder waarna Oceanbreeze haar een dankbare blik wierp. Ze wist inderdaad dat ze waarschijnlijk na een aantal manen wel naar de wind zou verlangen en de open vlaktes die zo bekend geworden waren. "Graag mam," mauwde ze zachtjes waarna ze zich iets ontspande. Natuurlijk zou ze de eerste manen het meest bij de kittens zijn. Voordat ze op onderzoek uit zouden gaan. Ze hoopte maar dat ze in het kamp zouden blijven, zodat ze hen kon beschermen. Ze kende genoeg kittens die geen zes manen wouden wachtten voordat ze de buitenlucht zagen. Voordat ze de wind in hun vacht konden voelen. Ze hoopte maar dat ze er in zou slagen hen veilig te houden. Zo lang als nodig was. Ze begreep nu dat haar moeder veel zorgen om haar zou hebben gehad. Toen ze was verdwenen. Ze drukte zonder woorden haar neus in de vacht van haar moeder. In alles stilte keek ze haar met veelzeggende blauwe ogen aan.

Het was erg apart dat ze nu al moeder zou worden. Zo kort nadat ze zelf kitten was geweest. En dat ze ook nog een Apprentice had gehad, namelijk Silencepaw. Ze wist dat haar moeder net zoals baar waarschijnlijk aan haar kittentijd terug dacht. Het was nu eenmaal een herinnering die ze nooit zouden vergeten. Haar blauwe ogen hadden die herinneringen in haar moeders ogen ook wel gezien, waardoor ze voorzichtig haar kop tegen die van de witte kattin drukte. Dankbaar was ze wel, dat ze haar moeder had om haar bij te staan met haar eerste nestje.

Haar moeder was gelukkig niet boos om het feit dat ze nog zo jong was. Immers was Oceanbreeze volwassen voor haar leeftijd en waarschijnlijk wel een gerespecteerde kattin in de clan. Ze stond bekend om haar vriendelijkheid en trouw, maar ook om haar vastberadenheid en liefde. Ze hield van elke kat in de clan en zocht nooit moedwillig ruzie. Enkele keren had ze wel ruzie gehad met andere katten, echter was dat bijna nooit op een gevecht uit gelopen. Nu, een keer toen ze kitten was en net terug was gekomen van haar avontuur, toen wel. Verder was het vaak uitgesproken of gewoon de doofpot in gegaan. Hierna sprak ze de katten aan op haar vriendelijke manier om haar excuus aan te bieden, mocht het nodig zijn en ging ze gewoon weer verder met haar leven. Ze was maar al te blij dat ze niet alleen hoefde te staan en te zijn. Al was het de vraag of Neverland er veel zou zijn en zou weten wat hij moest doen. De Senior Warrior was namelijk niet altijd met zijn hoofd in het hier en nu. Hij leek wel vaker af te dwalen naar andere plekken in zijn gedachten. Toch vond ze dat niet vervelend in tegendeel zelfs. Het had zo zijn charme. Haar moeder bewonderde ze wel, immer had zij alles alleen gedaan. Iets waar Oceanbreeze zelf niet aan moest denken.

"Zullen we zo terug gaan naar het kamp?" Vroeg haar moeder waardoor Oceanbreeze langzaam knikte. Het was een goed plan om terug het kamp in te gaan, immers hadden ze beide nog wel voldoende te doen. Daarbij moest ze ook maar eens gaan nadenken over verschillende dingen. Het moederschap kwam ineens wel erg dichtbij en ondanks dat ze van kittens hield en zeker voor haar kleintjes er zou zijn, was alles toch sneller gekomen dan geplant. Iets wat misschien nog wel een klein obstakel kon gaan vormen, zou ze er klaar voor zijn als ze echt zwanger was en de kittens echt kwamen. Al was ze niet bang er alleen voor te staan.