Silents steps at night

Zijn kille blik gleed over het grasveld. Een paar katten liepen langs hem maar besteedde geen aandacht aan de tabby, hij had ook geen aandacht nodig. Zijn drie zussen sprak hij mee, de rest van de clan ging langs hem heen. Niet omdat hij zo onaardig was. Coldspirit was gewoon niet al te sociaal aangelegd. Een gesprek vermeed hij liever als het niet nodig was. Het was zonsondergang en een groot deel van de katten ging juist terug het kamp in, hij niet. Stil liep hij door, verassend elegant voor een kat met zijn bouw. Net als zijn zus had hij een langere vacht dan de Windclanner dankzij hun vader, dode vader. Een bittere smaak kwam in zijn mond. Veel had anders kunnen zijn als de kater nu nog leefde. Nu was het te laat. Snowfox had het bijna haar leven gekocht. Cold's blik verstrakte. Als ze een paar minuten later waren geweest... Een geur trok zijn aandacht, een andere kat. Stil bleef hij wachten. Als de ander wou praten zou hij antwoordden. Anders verdween hij zo in de donker nacht. Om de volgende ochtend terug te keren, zoals altijd.

Zijn blik was op een punt in de verte gericht terwijl een poes langsliep. Het zag er naar uit dat hij onopgemerkt bleef. Wat was de naam? Snow, nee, Winter? Ja. Winterwolf besteedde net als de meeste katten geen aandacht aan zijn afwezigheid. Zelf verroerde hij nauwelijks. Als je niet beter wist had hij een standbeeld kunnen zijn. Het geluk was helaas niet in zijn voordeel. Een vreugdeloos lachje verliet zijn mond, al toonde zijn ogen aan dat hij toch enigzins geamuseerd was. Hij kil hij ook kan overkomen, humor had de tabby nog steeds. Bovendien kon hij ook wel aardig zijn en een goede prater. Maar dat was heel zeldzaam. Vandaar dat hij verder niet bewoog. Zijn blik rustte op de sneeuwwitte poes. Af en toe knipperde hij. Verder kwam er geen teken van leven uit zijn richting.

Kalm schudde hij met zijn hoofd. Lachen was het niet geweest. De twinkeling in zijn ogen was ook al weer verdwenen. Zijn blik gleed over de boze poes. Het duurde even voor hij weer reactie toonde. Een kleine grijns sierde zijn gezicht. 'Nope.' Een late en kille reactie. Er lag geen enkele klank in zijn stem. Waarschijnlijk doordat hij deze bijna nooit gebruikte. Zijn stembanden kregen zo veel rust dat ze langzaam vergaten hoe ze moesten werken. De grijns op Cold's gezicht verdween weer. Opnieuw was hij weer een standbeeld.

Hij knipperde even toen ze antwoordde. Meneer standbeeld? Een bitter lachje verliet zijn mond. 'Creatief.' Misschien wou deze poes wel dat hij angst voelde, dat werkte dan mooi niet. De vraag was of hij überhaupt iets voelde in bijzijn van katten die geen familie waren. Ja, soms vond hij iets grappig. Maar dat was bijna nooit aan zijn uiterlijk te zien. In feite viel niks van zijn uiterlijk af te lezen. Om meer over de tabby te weten komen moest je gedachtes kunnen lezen. Winterwolf daarentegen was voor hem als een open boek. Ze was duidelijk geïrriteerd door zijn gebrek aan woorden. Maar Cold zou niet speciaal voor haar meer gaan zeggen.

Tevreden keek hij toe hoe ze wegliep. Cold maakte geen aanstalten om te volgen, waarom zou hij ook? Inplaats daarvan keek hij toe hoe de kattin het zich gemakkelijk maakte. Er viel een stilte terwijl hij naar het gras staarde. Een klein kevertje liep langs zijn poten. Het volgde zijn weg en besloot er niet van af te wijken. Net zoals hij zijn eigen pad zou volgen, hoeveel obstakels er ook waren. 'Graag gedaan.' Zijn woorden waren nog al onverwachts en doorkliefde de stilte. Hij grijnsde opnieuw. Dat gebeurde niet vaak.

Met een grijns op zijn gezocht keek hij in de verte. Zijn blik gericht op een punt waar niks bijzonders aan was, maar toch al zijn aandacht kreeg. In eerste instantie reageerde hij niet op de woorden van de poes. Alleen een kleien beweging van zijn linkeroor toonde dat hij haar had gehoord. Pas toen hij vond dat het kon richtte hij zich Winterwolf. 'Goed opgemerkt.' Cold draaide zijn kop weer en keek weer naar het punt in de verte. Zijn gesprekken waren nooit echt fantastisch geweest, maar dit sloeg alles. Hij had geen idee wat hij ging doen als het zou doorgaan. Maar voorlopig hield hij het nog wel uit in het gezelsch van de witte kattin.

Het antwoord van de poes was al net zo veelzijdig. Niet dat het hem iets uit maakte. 'Ja.' Een nog korter gesprek was waarschijnlijk niet mogelijk. Anderen zouden allang zijn weggelopen uit verveling, hij daarentegen genoot hiervan. Ookal was Winterwolf niet bepaald prettig gezelschap, ze praatte nauwelijks. Cold had al gemerkt dat haar blik voortdurend naar boven gleed. Waar de Silverpelt fel scheen. Hij was echter niet geïnteresseerd in de rede. De tabby hield zich wel bezig met zijn eigen zaken. Hoe anders het wel niet geweest was als zijn ouders niet gestorven waren... Hij dacht er liever niet aan.

''Ja.'' En zo ging het ''gesprek'' verder. Het was vreemd, maar nu ze bezig waren had Winterwolf ook geen zin om het op te geven. ''Inderdaad,'' miauwde ze. Ze vroeg zich af of ze hier ooit nog wel mee zouden stoppen. Ze voorspelde dat, of er kwam een kat aan die het vreemde gesprek onderbrak, of één van hun werd moe en ging slapen, of ze zaten hier zes urenlang tot de zon weer opkwam. Hoeveel woorden zouden ze in totaal dan wel niet gesproken hebben? Weinig, waarschijnlijk.

''Zeker.'' Daar was het verwachte antwoord. Winterwolf was helemaal vergeten waarom ze ook al weer deze woorden spraken, waar waren ze het ook al weer mee eens? Maakte het uit? Ze vroeg zich af of Coldspirit het eigenlijks nog wel wist. Stiekem wist Winterwolf dat dit allemaal nergens op sloeg, maar ze had absoluut geen zin om degene te zijn die opgaf. Nee, dat zou ze nooit doen. ''Mee eens,'' miauwde ze, waardoor ze op vierendertig woorden kwamen. Om de beurt hadden ze iets gezegd, nu helemaal totdat ze vierendertig woorden hadden gesproken. Wanneer zouden ze stoppen? Honderd? Winterwolf vond het één-woord-spelletje dat ze deden maar saai. Toch hadden ze beide een applaus verdient. Ze waren allebei te koppig om wat nuttigs te gaan doen met hun leven, puur omdat ze aan elkaar wilden bewijzen dit langer vol te houden. Waar was haar leven in veranderd? Ze ging zitten op twee achterpoten en klapte zachtjes een applaus voor hun beidde.