Silents steps at night

Applaus voor jezelf. Coldspirit had niet verwacht dat de she-cat echt ging klappen. Hij best nog best wel onder de indruk van hoe lang ze het volhield om overeind te staan. Niet dat dat te zien was aan zijn gezicht. Alleen van binnen had hij een gevoel van verbazing. "Goed." Vijfendertig alweer, dat was nog best wel een mooi getal. Zouden ze nu stoppen? Cold verwachtte niet dat dit ooit ging stoppen. Tenzij een van hun dood neerviel. Hij verschoof een klein beetje. Na zo lang op de zelfde plek zitten had hij het idee dat zijn vacht aan de grond vastvroor

.

''Goed.'' En verder ging het, hun eindeloze spel. Winterwolf probeerde nog een woord te vinden: ''Inderdaad,'' miauwde ze. En toen was het zijn beurt weer. Winter wist niet echt wat ze over deze kat moest denken; aan de ene kant was hij wel irritant, maar aan de andere kant bewonderde ze wel zijn geduld. Voordat de ander had gereageerd, voelde Winterwolf druppels op haar vacht vallen. StarClan was verscholen achter grijze wolken, en nu begon de uitdaging. Wie van hun zou het volhouden in de regen?

(I know it's not supposed to rain but this topic is continued from very, very old so the drought didn't exist yet.)

Heel even voor minder dan een miliseconde gleed zijn blik omhoog om daar de grijze wolken te zien. Waarschijnlijk een teken van Starclan dat ze hun tijd aan het verspillen waren maar hij zou het negeren om dit te winnen. En hoogstwaarschijnlijk zou Winterwolf het ook volhouden tot ze allebei doorweekt waren. Zijn tabby vacht begon nu al naar beneden te hangen. "Ja." Het kortste woord mogelijk had hij nu gezegd. Winterwolf zou het niet beter kunnen doen dan dat.

De tabby bewoog echter niet van zijn plaats, en Winterwolf voorspelde dat zijn eigenwijsheid hem ook weer de baas zou worden. Hij zou net als haar blijven wachten, in de regen, zonder dat het boeide hoe koud hij het wel niet had. Wat waren ze toch twee productieve, slimme katten. Winter was al te ver in dit spel, ze had geen zin om terug te keren, ook al schreeuwde een stem in haar hoe dom ze wel niet was. Je tijd verspillen aan een andere kat... Zonder enige uitdrukking te tonen luisterde ze naar het tegenspel: ''Ja.'' Hiervoor had ze ''inderdaad'' geantwoord. De tabby hield het liever echter kort. Toen bedacht ze dat ze dat ook wel kon gaan doen, om het allemaal wat moeilijker te maken. Ze waren zwijgend een hele wedstrijd aan het houden, was dit niet geweldig? Inderdaad niet, nee. Winter zocht haar gedachtes af naar een woord dat korter was dan ''ja.'' Echter kon ze dat niet vinden, maar om gewoon een echo te spelen en de kater na te apen zou ook niks worden. Toen kwam een heel nieuw idee in haar op. Ze wachtte tot de ogen van haar Clangenoot op haar waren gericht en knikte duidelijk.

Oh als zij het kon kon hij het ook. Maar wat was er nou korter dan geen geluid maken. Zijn gezichtuitdrukking veranderde niet maar van binnen greens hij. Er was iets nog korter dan dat gebaar. Zodra hij Winterwolfs blik had knipperde hij een keer. Dat was alles. Gewoon een keer duidelijk knipogen. No way dat de She-cat iets beters dan dat kon.

De duisternis wordt doorbroken. Eerst een geluid dat lijkt op een hoge gil. Dan barst er in de duisternis een enorme lichtbol met een harde klap. Dear Starclan wat gebeurd er?!

Onderwerp: Re: Silents steps at night