Novelty

De grijze kitten stond te popelen, nog erger dan normaal. Vandaag was namelijk de eerste dag dat ze naar buiten zou gaan, althans, buiten de Nursery. Misschien was het een beetje aan de late kant, maar haar kittentijd was nou eenmaal niet zo vlot verlopen als dat van de rest. Vergeleken met de rest was ze behoorlijk zwak. Ze was geboren met een flinke koorts en het had haar enkele manen gekost om daarvan te herstellen. Het was tevens één van de redenen dat haar vader extra beschermend naar haar toe was. Toch voelde ze zich eindelijk goed genoeg om langdurig op te staan en uit de warmte van de Nursery te gaan. De kleine poes trippelde met een grote glimlach door de uitgang van de Den en keek toen haar ogen uit in het kamp. Wat was het groot hier, en mooi! En dat moest de rots zijn waar de leider op stond! En de prooistapel! Wauw!

- Amberhunt eerst -

Alles was mooi en nieuw en spannend, en Feverkit kon niet stoppen met staren. Haar onderkaak hing ietsjes omlaag en ergens zag het er wel een beetje dom uit. Toch betekende het voor haar behoorlijk veel. Niet alleen was het haar eerste keer buiten, maar ze zag het tevens als een soort van officiële verklaring dat ze nu beter was. Ze hoefde niet meer opgesloten te zitten in de Nursery, in dat nest, terwijl haar siblings en haar ouders constant naar binnen en buiten liepen. Vooral haar moeder was de laatste tijd vaak afwezig, maar om eerlijk te zijn, vond ze dat niet eens zo erg. Ze trok meer naar haar vader toe, hij was immers veel aardiger voor haar. Voor haar moeder leek ze niet te bestaan. Ze keek even op toen iemand haar naam zei. Een rode kater was naar haar toegekomen, maar naar haar weten kende ze hem niet. "Ja!" miauwde de kitten alsnog heel opgetogen. Hij wist haar naam, wat leuk! "Wie ben jij?" vroeg ze toen. Ze wilde zo snel mogelijk iedereen in de clan kennen. Dan kon ze iedereen Clans met haar laten spelen.

De kater glimlachte, iets wat Feverkit opnam als een goed teken. Haar vader glimlachte ook heel veel, en hij was een hele lieve kater. Haar moeder keek altijd boos, chagrijnig, en haar moeder vond ze niet zo heel leuk. Vandaar dat ze een glimlach als een goede indicatie zag of een kat vriendelijk was of niet. De kater stelde zich voor als Amberhunt. "Amberhunt!" herhaalde ze vrolijk, niet echt met een bepaalde reden. Ze begon het spreken redelijk onder de knie te krijgen, dus elke naam en ieder nieuw woord wilde ze zo vaak mogelijk gebruiken als het maar kon. Ze staarde naar de uitgang, waarvan ze wist dat die naar het Shadowclangebied leidde. Hoe zou het daar dan zijn? "Ben je al eens naar buiten geweest?" vroeg ze toen. Stomkop, hij was een Warrior, natuurlijk was hij daar geweest. "Hoe is het daar?" miauwde ze, half springend van optimisme. Alles was zo spannend!

Het antwoord van de kater snapte ze niet helemaal. Hij kwam een tijdje niet meer buiten? Moesten Warriors niet elke dag jagen en patrouilleren? Dat was tenminste wat ze van haar ouders hoorde. Haar vader en moeder moesten ook elke dag naar buiten nu, om eten te vangen voor de rest van de clan. Hoefde deze kater dat niet? Was hij ziek, net als zij? Misschien was hij wel gewoon een hele grote kitten of zo. Maar hij had wel de naam van een krijger, vreemd. "Waarom niet meer? Is het niet leuk buiten?" vroeg de kitten verbaasd. Ze wilde hem graag begrijpen. Op de vraag hoe het buiten was, reageerde de rode kat heel positief. Hij vond het heel mooi en vertelde over de plek met een brede grijns op zijn gezicht. "Ik wil ook graag! Maar van papa mag ik nog niet. Als ik weer groter en sterker ben, mag ik een keer mee," miauwde ze. Ze stond nu al te popelen, maar het zou nog wel even duren.

Met grote, vragende ogen keek ze de krijger aan, die nu uit zou leggen waarom hij niet naar buiten mocht. De kater vertelde dat hij iets gedaan had dat hij niet had moeten doen, en Tallstar had hem daarvoor gestraft. Feverkit fronste even bedenkelijk, wat zou hij gedaan kunnen hebben? Misschien had hij wel vals gespeeld bij een spelletje of zo. Of had hij tegen zijn ouders gelogen, want dat mocht natuurlijk niet. "Ik ben ook wel eens stout, maar papa is nooit lang boos op mij," vertelde ze de kater, in de hoop hem een beetje gerust te stellen. Tallstar was vast ook niet zo lang meer boos op Amberhunt, de kater was immers heel aardig. De rosse kater reageerde behoorlijk positief op Feverkit's verhaal, waardoor ze alleen nog maar enthousiaster wordt. "Ik hoorde dat er heel veel katten zijn daarbuiten, ook die niet van Shadowclan zijn," miauwde ze, terwijl ze met haar staart zweepte. Ze wilde wel een leuk verhaal horen over die buitenstaanders.

De kater was even stil, maar Feverkit had eigenlijk geen idee waarom. Was het zo erg wat hij gedaan had? Dat kon toch haast niet? Dan had ze er waarschijnlijk wel over gehoord. Normaal dacht ze zelf ook dat het het eind van de wereld was wanneer ze straf kreeg, terwijl anderen vonden dat ze zich aanstelde. Misschien had de kater dat nu ook wel. Of misschien was hij gewoon stil van zichzelf, dat kon natuurlijk ook. Haar zusje, Ferretkit, zei ook niet zo heel veel. Dat kon echter ook komen omdat Wolfkit er altijd overheen riep. Ze luisterde aandachtig  naar Amberhunt toen hij vertelde over drie andere clans. Feverkit keek hem met grote ogen aan, drie!? Ze dacht dat er maar één andere clan was: de Visvreterclan. Verder noemde hij de Elite, maar die wilde ze schijnbaar niet ontmoeten, kittypets en rogues. "Wat is de Elite? En tweebeners?" vroeg ze ongeduldig. Er werden ineens zoveel nieuwe termen naar haar toegegooid. Haar moeder vertelde haar niet zoveel, en met haar vader maakte ze vaak alleen maar grapjes. Veel over de buitenwereld wist ze eigenlijk niet.

De grijze kattin merkte al dat haar pootjes moe begonnen te worden. Omdat ze nooit veel rond had gelopen, was haar uithoudingsvermogen niet bepaald goed. Ze had waarschijnlijk nog nooit zo lang op haar eigen twee pootjes gestaan als nu, dus ging ze er rustig bij zitten en sloeg haar staart om haar poten heen. Zo, lekker comfortabel. Ze keek nieuwsgierig naar Amberhunt, die vertelde over de Elite. Ze hadden niets met Starclan, hoe kon dat dan? Toen Amberhunt vertelde dat de katten uit de Elite veel moordden, keek ze hem ongelovig aan. "Wat?" miauwde ze verward. "Maar dat mag toch helemaal niet?" Ze begreep er helemaal niks van. Iedereen wist toch dat je niemand dood mocht maken? Dan zou je straf krijgen!

Misschien was ze wel gewoon een beetje dom. Altijd reageerde ze heel overdreven op dingen omdat ze ze niet leek te begrijpen, en vervolgens kwam haar oudere zus Wolfkit altijd met een logische verklaring. Het kon wel zijn dat ze gewoon een keer na moest denken voordat ze iets zei, maar haar mond ging soms gewoon sneller dan haar kopje. De kater zei dat de Elite niet bepaald bestond uit aardige katten, waar Feverkit ietwat teleurgesteld op knikte. "Maar Shadowclan wel, toch?" miauwde ze toen. Natuurlijk kende ze de volledige clan nog niet, ze was nog maar enkele manen oud. Tot nu toe waren de meeste katten die ze ontmoet had wel aardig. Behalve haar moeder en die chagrijnige Elder die haar een keer een verhaaltje had verteld. De kattin keek snel op naar Amberhunt, ze bedacht zich net iets! "Mijn zus, Wolfkit, wordt later clanleider! Misschien laat zij je weer naar buiten!" miauwde ze vrolijk. Dan zouden al Amberhunt's problemen weg zijn, toch?

De kater antwoordde glimlachend dat ze geluk had om in deze clan geboren te zijn, iets wat ze wel geloofde. Straks was je geboren in die enge Elite! Hoe vreselijk zou dat wel niet zijn? Ze knikte instemmend op zijn opmerking, ze vond het hier zelf ook wel heel leuk namelijk. "Heb jij ook broertjes en zusjes?" vroeg ze toen. Feverkit vond het zelf heel leuk om silbings te hebben, ze had zo immers altijd iemand om mee te spelen. Ook Beekit deed vaak mee met hun spelletjes, dus veel hoefde ze zich niet te vervelen in de Nursery. De kater greens op haar opmerking, hij vond het vast leuk om te weten dat hij niet zolang meer straf had. Ze keek hem verbaasd aan toen hij zei dat ze veel vertrouwen had in Wolfkit. Natuurlijk had ze dat! Haar zus werd sowieso leider, want dat had mama gezegd. Waarom wist Amberhunt dat dan niet? "Mama heeft gezegd dat Wolfkit leider wordt, dus dan is dat zo," was Feverkit's waterdichte argument. "En ik word Medicine Cat!" miauwde ze luid. "En Ferretkit Deputy, en Beekit de beste Warrior!" Zo hadden ze het immers gespeeld.

Er viel een stilte voordat Amberhunt zijn antwoord gaf, maar vervolgens liet hij Feverkit weten dat hij een broer en een zus had. "Ik heb ook een oudere zus! Maar geen broertjes," miauwde ze. Ergens had ze wel graag een broertje willen hebben. Ze speelde graag met haar zusjes, maar verder vond ze ze niet zo interessant. Een broertje was ook wel leuk geweest. Toch had ze nog steeds de meest hechte band met haar vader. Hij was er altijd voor haar, hij was dol op haar en hij liet dat duidelijk merken. Er kwam een grote glimlach op haar gezicht wanneer ze überhaupt aan hem dacht. Diezelfde glimlach werd nog groter toen Amberhunt haar enthousiasme aanduidde. "Ja!" riep ze vrolijk uit. Enkele blikken werden vanuit het kamp op haar gericht door haar luide geroep, maar het deed haar niet zoveel. Ze werd een beetje moe, en duizelig, maar dat negeerde ze voor nu maar even. "Zijn broertjes leuk?" vroeg ze toen. Als het echt heel leuk was om een broertje te hebben, moest ze er maar één zoeken.