Hope for the morning

Zijn instemming met haar antwoord deed haar goed. Een heel jaar lang had de kater door haar hoofd gespookt. Heel het jaar had ze zich afgevraagd of hij ooit nog terug zou komen. En of dat dan voor haar zou zijn. Plots galmde er een onbekende stem door haar schuur: ''Hey Draco, stel me eens voor aan je vriend daar.'' Een vrij jonge, grijze kater stapte naar binnen. Hij had een duidelijke BloodClanlucht om zich heen. Dan was het vrij normaal dat hij zijn clanmate kende. Was het een vriend van Draco? Of kwam hij hem waarschuwen dat hij niet met Rogues moest rondhangen? Geduldig wachtte de tuxedo poes af. "Oh hi Stone, dit is um Amare." Zei Draco plots. De poes was verward. Wat betekende Stone zijn komst? Hoe dan ook, dit was haar territorium. Ze sprong handig overeind en liep een eindje richting de indringer. "Hi there. Ik ben Amare, de vriendin van je vriend daar." Ze nam even een pauze om de sneeuwwitte kater aan te wijzen. "Ik wil best vriendelijk blijven, maar dan vertel je me wel eerst wat je hier zomaar doet." Ze was weer de oude. Waarom kon ze zo niet zijn waar alleen Draco bij was?

''Oh hi Stone, dit is um Amare,'' miauwde Draco awkward. Niet dat dat iets betekende, de witte kater was altijd al awkward geweest. De poes, Amare, leek nogal verbaast toen Stone's naam viel. ''Hi there, ik ben Amare, de vriendin van je vriend daar.'' Ze wees naar Draco. Stonepaw voelde jaloezie in hem opkomen. De vriendin of een vriendin? Wat bedoelde ze? Waarom kon één woord zo veel uitmaken? ''Ik wil best vriendelijk blijven, maar dan vertel je me wel eerst wat je hier zomaar doet.'' Vriendelijk blijven... Stonepaw had niet per sé de intentie om vriendelijk te blijven, maar hij wilde ook geen gevecht starten met Amare als ze echt gewoon een vriendin was. Stonepaw dacht na, hoe moest hij dit subtiel aanpakken?"''Ik wilde iets belangrijks melden aan mijn boyfriend over there,'' hij wees naar Draco. Als ze wel een gewone vriendin was had hij zijn eerste impressie echt verknalt, de jaloerse boyfriend. Maar voor Draco was hij bereid dat risico te nemen.

Ze spuugde groen gif in de kater zijn gezicht toen hij het volgende zei: ''Ik wilde iets belangrijks melden aan mijn boyfriend over there.'' Wacht.. Boyfriend? Als in.. relatie? Als in.. Draco was gay? Als in hij ging vreemd? Amares lippen krulden tot een vijandelijke grauw. Eigenlijk zou ze boos moeten zijn op Draco en niet op het mede-slachtoffer tegenover haar. Maar ze kon gewoon niet boos zijn op Draco. Die schattige, witte kater die zich steeds verder van hen af bewoog. Alsof het uitmaakte of hij wel of niet tegen ze aan stond. Alsof onschuldige oogjes opzetten echt hielp. Stiekem hielp het allemaal wel. Hij was tenslotte onweerstaanbaar. Ze wendde haar ogen weer op de grijze kater, die er heilig van overtuigd was de ware te zijn voor Draco. "Pardon?" Was het enige wat ze kon uitbrengen. Meer niet. Hoe kon je dan ook iets anders zeggen in zo'n situatie? Haar blik werd al wat wateriger. "Kom me nu niet vertellen dat je zomaar het recht hebt om hier, in mijn thuis zomaar even te komen vertellen dat deze kater hier jouw "vriendje" is." Het waren lege, bitchy woorden waar ze niks mee vooruit zou komen. Maar wat kon ze dan zeggen?

En. Het was waar. De woorden raakten hem. En Draco? Hij deed niks, hij stond daar maar wat, alsof 'ie onschuldig was. Stonepaw negeerde de vijandelijkeheid van Amare en richtte zich op Draco. ''En ik dacht... dat ik je deze keer... wél kon vertrouwen... ik had beter moeten weten...'' Hij had zo veel emoties dat hij niks meer voelde. Hij wilde Draco verscheuren, en Amare ook. Maar dat was niet het beste idee, vooral nu niet, op dit moment. Stonepaw draaide zich om en vertrok. Hij had geen zin meer. Het had allemaal geen zin meer. Het leven. Het deed alleen maar pijn, wat hij ook deed. Er was maar één oplossing

"Ja goed zo," dacht ze verbeten toen de Stone zag vertrekken. "En kom alsjeblieft nooit meer terug." Ondertussen hing de witte kater een vaag lulverhaal op over zijn verleden. Haar blik spuugde plots vuur. Het was geen tijd voor zoete vergiffenis. "Als je het me eerder had verteld dan, zou ik je longen er nu misschien iets minder graag uit willen rukken." Siste ze. Eindelijk had ze haar hart voor iemand geopend. Eindelijk was iemand er in geslaagd om haar lievere kant te aanschouwen. Maar die iemand had haar verraden. Tranen van woede en verdriet ontsnapten uit haar ogen. En hoe graag ze die ook tegen wou houden, ze bleven doorstromen. Huilen voor iemands gezicht, of zelfs maar emoties tonen was een teken van zwakte. Ze walgde van het feit dat het nu leek alsof ze voor aandacht stond te bedelen. Want oh, wat was haar leven toch een verschrikking. "Waarom Draco?" Mauwde ze iel. "Waarom?"

"Piepte." Piepte de kater. "Ongelukje?" Hoe kon hij in zo'n situatie zoiets simpels zeggen? Een stemmetje in haar achterhoofd zei dat ze zelf precies hetzelfde had gedaan. Woorden waren nou eenmaal moeilijk te verzinnen in zo'n situatie. In plaats van naar het stemmetje te luisteren duwde ze het weg. Ze wou er niks van weten. Hij kon geen empathie van haar verwachten. als zij het slachtoffer was. Aangezien zijn andere "geliefde" verdwenen was kon ze nu wat opener tegen hem zijn. Niet dat dat was uitmaakte.. Ze zette een stapje naar hem toe. "Waarom moet je het zo moeilijk maken?" Snikte ze. "Ik hou van je.. En dan moet dit gebeuren.." Ze had nog nooit zoveel emoties aan iemand getoond. Hij mocht er beter maar wat goeds mee doen.

Ugh. Ze haatte het. Ze haatte haar kinderachtige gejank, deze situatie, maar bovenal Draco's falende poging om een goed excuus te verzinnen. "Ik heb een grote fout gemaakt. Voordat ik ontvoerd werd was mijn relatie met Stonepaw net over dus ging ik naar jou toe omdat ik van je hield als een vriend of meer, wie weet." Hij keek haar niet langer aan. Schaamde hij zich? Of wou hij haar gezicht gewoon niet aanzien? "Nu ik terugben hou ik van Stonepaw, hij heeft me een kans gegeven maar ik vind je nog steeds geweldig. Ik dacht dat het liefde was maar ik had nooit echte zekerheid. Nu weet ik het wel en ik verdien het niet eens om bij jou in de buurt te zijn." Ze wist niet wat ze moest zeggen. Ze was nog steeds woest. Maar wou ze hem nu echt de rug toekeren om hem vervolgens nooit meer te zien? In wat hij zei zat trouwens toch nog wel enige logica. Maar dat maakte niet dat ze het opeens oké vond dat hij zoveel dingen had achterhouden. Ze nam een grote hap lucht. "Ik.. ik ben ongelofelijk gekwetst." Stootte ze uit. "Maar dat zegt niet dat ik niet meer bij je wil zijn.." Dit was ongelofelijk moeilijk voor haar. Ze had nog nooit zo haar persoonlijkheid weggeworpen omdat ze van iemand hield. "Ik geef niet snel anderen een tweede kans.. Integendeel zelfs.. Maar misschien moet ik dit gewoon vergeten." Ja, net zoals zo ongeveer, um alles? Ja. Net zoals alles.

Ze wist niet meer of ze van verdriet of geluk huilde toen hij haar zachtjes een kopje gaf. Oh StarClan.. Wat gebeurde er toch met haar? "Ik verdien dat niet, maar ik beloof wel dat als je me die kans geeft ik het niet zal verpesten." Ze drukte haar hoofd terug tegen de zijne. Zou het toch nog goed met hen komen? Ze moest niet verwachten dat hij terug zou gaan naar die ene Stone, toch? Hij was immers kwaad weggelopen. Dat had hij niet zomaar gedaan. Een gevoel van hoop overviel haar en dat maakte dat ze draaide en zo haar zij tegen de zijne aanduwde. Gewoon om zo zijn warme en zachte vacht te voelen. "Ik vertrouw je." Bracht ze meer zweverig dan dreigend uit. Het boeide haar ook allemaal niet meer wat er zou gebeuren. Ze was nu bij hem.

Ze snorde zacht toen hij zijn tong over haar oor haalde. De steekjes in haar buik waren onmogelijk geweldig. Was dit wat liefde zo geweldig maakte? Zoja, dan had ze het wel echt zwaar onderschat. Zonee, wat voor geweldigs stond haar nog te wachten? Ze voelde zijn hoofd weer langs haar wang gaan. Ze deed hetzelfde bij hem terug. Het was bizar hoe een openbaring van vreemd gaan een ongemakkelijk gesprek had omgetoverd in een wel hele close knuffelpartij. Het maakte haar eigenlijk ook niet uit hoe ze hier waren gekomen. Ze waren er. Plots ontsnapte er een geamuseerde 'mrauw' uit haar keel. Ze duwde de kater omver en wierp zich bovenop hem. "Guess who's stronger?"

"Ik ook niet." Mauwde ze met een grijns. Ze deed alsof ze door zijn zachtje tik viel en belandde zo naast hem op haar rug. Waarom was ze niet eerder met liefde begonnen? Even serieus. "What in the hell is happenig to us?" Begon ze alsof ze net een serenade voor hem opende. Dit natuurlijk gevolgd door een onbetaalbare lach. Nog nooit had iets haar zo zweverig en vrolijk gemaakt, maar tegelijk ook weer vurig. Het was alsof haar hele binnenste in de fik stond.

Ze grinnikte om zijn sarcasme bij StarClan. Zelfs nu had hij humor. Hij had altijd humor. Amare observeerde hem voor een paar seconden en kwam tot de conclusie dat hij meer had dan een goed innerlijk. "Ik heb er ook alles behalve problemen mee." Begon ze. "Ik moet zeggen dat al dit me behoorlijk goed doet." Daar was ze volkomen eerlijk in. Even het feit vergetend dat ze net zijn andere "relatie" had ontmoet natuurlijk. Hier dacht ze dan ook totaal niet aan.