Rain washes away more than just yesterday

Er was weinig dat ze kon doen. Ze voelde zich sterker nog, compleet machteloos. De regen bleef vallen en hoewel het een zege had geleken voelde ze het nog altijd niet alsof dit het einde was van hun angsten en onzekerheden. Thunderclan was uit hun kamp gejaagd door een bosbrand.. De volle maan kwam er aan.. En er was nog veel wat ze moest voorbereiden. Voor nu hadden ze alle muren verstevigd en ze moest maar hopen op geen overstromingen alsjeblieft laten die niet komen..
-open

Haar hoofd tolde met allerlei vragen. Daarom was ze eventjes gaan wandelen. Natuurlijk niet zonder doel, nu in deze tijden kon ze niet zomaar vrijaf nemen. Het gezicht van Firestar was aan het vervagen, maar zijn woorden niet. Wat als ze het letterlijk moet nemen. "Change can strike fast like a flash of lightning." Misschien moest ze de lightning echt letterlijk nemen. Alles was begonnen met de bliksem. De bliksem had waarschijnlijk de brand veroorzaakt. Door de droogte was het snel verspreid geraakt en dezelfde bliksem had de regen aangekondigd. Het regende nu al dagen aan een stuk. Ze was blij, maar wat als dit ging aanhouden. Eerst zou het waterpeil weer op normale hoogte komen, maar daarna zou het veel hoger klimmen en uiteindelijk uit zijn oevers breken. Riveclancamp lag op een eilandje. Wat als het water er rond alles zou wegspoelen. Een rilling gleed over haar rug. Hopelijk was Starclan hen goed gezind. Ze keek op. Rode pootjes pasten bij het lichaam van de leider. Ze wiebelde met haar oortjes. "Hallo Butterstar," miauwde ze voorzichtig. Sinds dat geval met Silverkit was ze veel voorzichtiger.