A ticket to Narnia

Met een lichtelijk geïrriteerde blik keek Thornfang naar de tom die zijn neus in de lucht hield, maar zijn bek niet eens opendeed om de prooigeuren op te snuiven. Zo ging hij natuurlijk ook nooit een prooi vinden. Wat dacht hij dan? Dat één keer ruiken voldoende was om de prooi recht in zijn bek te laten lopen? Thornfang’s klauwen lieten diepe groeven achter in de bosgrond terwijl hij zich inhield om niet op de tom te gaan springen. Dan kreeg hij namelijk ruzie met Tallshadow. Hij weigerde de tabby tom nog altijd als Tallstar aan te zien en hij wilde ook niks weten van het feit dat Acorndust nu de taken verdeelde. Het was niet dat hij ongehoorzaamheid toonde, maar een sarcastische opmerking of een keer met de ogen rollen kon er wel eens vanaf. Hij had Sinclaw sinds heel het gedoe met zijn moeder ook niet meer gesproken. Hij wist dat hij haar eens op moest gaan zoeken, maar hij wilde gewoon niet dat ze hem zo zou zien. Hij wilde zijn kittens ook niet lastigvallen met zijn verdriet, maar bij hun lukte het sowieso wonderbaarlijk goed om een masker op te zetten en net te doen alsof er niks aan de hand was. ‘Ik ga even een ander deel van het territory inspecteren,’ mauwde hij naar de tom toe. Deze leek maar al te blij om van Thornfang af te zijn en gaf dan ook een haastig knikje. Thornfang snoof spottend en liep toen in de richting van de Pinewoods. Hij had gewoon even geen zin meer in zijn Clanmates, wilde gewoon heel even alleen zijn. Natuurlijk kreeg hij daar de kans weer niet voor, want Tinglepace stond hem op te wachten. Ze was een young warrior die nog maar net van haar apprentice-rank af was. Thornfang gaf haar een begroetend knikje en wilde eigenlijk langs haar lopen, maar vond dat een beetje onbeschoft. En dus klemde hij zijn kaken geïrriteerd op elkaar en stopte vlak voor haar. ‘Gefeliciteerd nog met je warrior-rank,’ mauwde hij. ‘Ik weet zeker dat je het goed zal doen.'

Een goed ding aan het gesprek met Tinglepace was dat hij het gesprek met haar had en niet met haar broer, Runningtime. Hij dacht niet dat hij het geduld zou kunnen opbrengen om tegen de opvliegerige, soms wat brutale tom te spreken. Hij had al verhalen genoeg gehoord over de tom en vroeg zich af hoe hij het ooit tot warrior had kunnen schoppen. Ook vroeg hij zich af hoe het kon dat Tinglepace en haar broer zo verschillend waren. Ze had overduidelijk een ander karakter dan haar broer. Maar ja, hij had ook niet bepaald het karakter van zijn siblings. Het was ook maar saai als je alsmaar dezelfde karakters bij elkaar had, maar hij vond brutaliteit iets wat niet geaccepteerd mocht worden. Hoewel hijzelf brutaal was in zijn hoofd naar Tallshadow toe, zou hij dat nooit echt duidelijk laten zien aan de tabby tom omdat zijn moeder hem altijd had aangeleerd dat hij hoge ranks met respect moest behandelen. Het feit dat Runningtime soms brutaal kon zijn tegen hogere ranks liet hem niet bepaald stijgen in Thornfang’s aanzien. Toen ze haar vraag over haar kittens stelde gevolgd door een nette ‘meneer’, keek hij haar even aan. Er was een twinkeling in haar ogen te zien, maar het leek er niet op dat ze het sarcastisch bedoeld had. Niet de vraag over zijn kittens, maar het feit dat ze hem ‘meneer’ had genoemd. ‘Tinglepace,’ mauwde hij nu iets vriendelijker dan daarnet en er was zelfs bij hem een twinkeling in zijn ogen te zien nu. ‘Je bent een warrior geworden. Je hoeft me echt geen ‘meneer’ te noemen, hoor. Gewoon Thornfang is goed.’ Hij snorde lichtelijk geamuseerd. Hij kon er niets aan doen: hij begon haar al wel een beetje meer te mogen ondanks zijn slechte humeur. ‘Met mijn kittens gaat alles goed, bedankt,’ sprak hij met een dankbaar knikje. ‘Feverkit was eerst heel erg ziek, maar zij is aan de beterende hand. Wolfkit is erg ambitieus om warrior te worden en Stainedkit en Ferretkit houden zich voor nu nog even rustig op de achtergrond. Stainedkit is trouwens heel formeel aangelegd. Ik denk dat jullie het best wel met elkaar zouden kunnen vinden.’ Er klonk een plagende ondertoon in zijn stem. ‘En hoe gaat het met jou, Tinglepace? Doet het je goed om warrior te zijn?’ Als zij interesse in hem toonde, was het minste wat hij kon doen interesse terug in haar tonen.