Takedown

In een fractie van een seconde haalde ze uit naar de eekhoorn die onwetend nootjes van de grond aan het verzamelen was. De droogte had ervoor gezorgd dat zelfs dieren die in de winterslaap verkeerden rond deze tijd van het jaar, op zoek waren naar water buiten hun gebruikelijke territoria. Gelukkig voor Bitterpaw, want nu had ze een extra dikke eekhoorn om toe te voegen aan de prooistapel. Het was niet vaak meer dat ze het kamp verliet om te jagen, meestal was ze bezig met het helpen van katten en het zoeken en arrangeren van allerlei kruiden. Jagen was een welkome verandering in haar dagelijkse routine.

- Airpaw eerst -

Blijkbaar was ze niet de enige geweest die het gemunt had op de vadsige eekhoorn. Ook Airpaw had de intentie gehad om op het beest af te springen, maar de Apprentice was toch net iets te laat geweest. Ergens was Bitterpaw wel trots, Airpaw was immers een stuk ouder en Bitter zelf jaagde eigenlijk nooit, maar toch had zíj de eekhoorn gevangen. Hoe dan ook, ze zou het wel achterwege laten, het was niet bepaald leuk om over jezelf op te scheppen tegen iemand anders. Met de eekhoorn in haar bek zocht ze naar de grijze tabby, die ietwat beschaamd uit de bosjes kwam. Ze groette haar en gaf aan dat ze duidelijk te sloom was geweest. Bitterpaw legde het beest op de grond en glimlachte even. "Sorry," miauwde Bitterpaw, al wist ze niet zeker waarvoor ze haar excuses aanbood. "Voel je je alweer wat beter?" vroeg ze toen, met oog op de enkele manen die Airpaw in de Medicine Cat's Den had besteed. Uiteindelijk leek het aan de beterende hand te zijn, maar je wist maar nooit.

De grijze tabby maakte een opmerking waarvan Bitterpaw niet helemaal wist of deze goed bedoeld was. Toch liet ze het maar gaan, ze wilde niet meteen dat het gesprek volledig de verkeerde kant op ging natuurlijk. Bitterpaw was echter wel blij om te horen dat het beter leek te gaan met Airpaw, ze hadden immers nooit echt zeker geweten wat er nou met haar aan de hand was geweest. Toch was het om één of andere reden wel beter geworden. Misschien dat Starclan het zo gewild had. De poes gaf wel aan dat haar conditie verslechterd was, iets dat te begrijpen was als je een paar manen de hele dag in een nest gelegen had. "Dat hoort er helaas bij," miauwde Bitterpaw met een scheve glimlach. Veel katten die lang in de Medicine Cat's Den hadden gelegen, hadden dezelfde klacht. Bitterpaw knikte dankbaar toen Airpaw haar bedankte. Ze vroeg er niet om, maar toch was het wel leuk om erkend te worden op die manier. Dat ze zei dat Acefray goed gekozen had, deed haar al helemaal opbloeien. "Ik doe ook maar mijn best," miauwde de poes. "Maar ik ben blij dat alles goed gaat." Er waren natuurlijk ook mindere kanten aan het vak. Zoals die profetieën die allerlei vreselijke dingen voorspelden.

Ondanks het feit dat ze hersteld was van haar ziekte, leek Airpaw niet bepaald vrolijk. Het was ergens ook wel begrijpelijk. Nadat je zolang uit het ritme van de clan was geweest, was het leven vaak toch wat anders. Je liep achter met trainingen, je vrienden werden al benoemd tot Warrior terwijl jij achterbleef, het was allemaal ook niet bepaald makkelijk. En het was duidelijk te zien aan de grijze tabby dat ze hiermee zat. Bitterpaw zette weer een bescheiden glimlach op haar gezicht toen Airpaw zei dat ze het haar niet na zou doen. Dat hoorde ze van vele katten, maar ze geloofde dat het allemaal niet zo moeilijk was als het leek. Uiteindelijk zou iedereen wel de namen en functies van kruiden in zijn of haar hoofd kunnen stampen, het toepassen was nou eenmaal wat het lastigst was. Airpaw stelde voor een korte wandeling te maken, iets dat haar op zich wel fijn leek. Het was al even geleden dat ze tijd had genomen om zich te ontspannen. "Nee, geen probleem," miauwde Bitterpaw enthousiast. "Ik kan wel wat vrije tijd gebruiken." Ze zwaaide met haar staart, waarna ze een rustige pas inzette. "Wil het een beetje lukken met je trainingen?" vroeg de poes toen. Om één of andere reden had ze een verlangen om Airpaw op te zien bloeien, vooral sinds ze de Medicine Cats Den had verlaten.

Dat Airpaw haar vroeg om een wandeling te maken, vond ze absoluut niet erg. In tegendeel, het was niet alsof de grijze poes veel vrienden had. Wanneer ze ze probeerde op te noemen, merkte ze dat ze op één hand te tellen waren. Natuurlijk wist ze dat daar iets aan moest gebeuren, sociale contacten waren immers belangrijk voor je mentale welzijn. Ze was dan ook blij toen Airpaw direct naast haar kwam lopen. Op haar vraag kreeg ze een redelijk verdrietig antwoord; Innerstar was Airpaw's mentor geweest. "Gecondoleerd," miauwde Bitterpaw, haar ogen naar de grond. Ze wist wat ze die dag gezien had. De dag dat ze Innerstar's lichaam terug hadden gebracht. De poes was er zelf aanwezig geweest, een bijzonder aura om haar heen gedrapeerd. "Het komt vast wel goed," merkte Bitterpaw op wat de mentoren in Shadowclan betrof. Er waren genoeg capabele krijgers die Airpaw konden helpen. Toen ze naar Acefray vroeg, grinnikte Bitter. Ze leek alles behalve op de grote, grijze kater, maar toch ging het redelijk tussen de twee. "Hij is ontzettend anders dan ik, maar we komen er wel." De kater nam dingen niet half zo serieus als zij zelf deed, wat soms frustrerend was. Maar zijn humor compenseerde daar weer voor.