Shadows all around you

Met een weeë gevoel in zijn maag keek Zuko naar de zon die onderging en daardoor een prachtige gloed liet verspreiden over het woud en over het rogue territory. Hoewel leaf-bare een vervelend seizoen was voor hun allemaal, vond hij het toch wel mooi om naar de oranjeachtige gloed te kijken die zich verspreidde wanneer de zon onderging. Hij vond het om die reden extra jammer dat zijn mentor niet aan zijn zijde stond om mee te kijken. Zijn mentor had het namelijk altijd al mooi gevonden en maakte er dan ook enthousiast opmerkingen over naar Zuko wanneer ze er samen naar konden kijken. De tom slikte een tikkeltje ongelukkig de krop in zijn keel weg en probeerde aan iets anders te denken. Hij liet zijn blik naar de bomen gaan die het territory markeerden van de vier Clans. Het was raar om te denken dat hij niet samen met ze leefde, maar zich ook niet behoorlijk ver van hun vandaan bevond. Het was altijd een prachtig zicht om te kijken hoe de zon zich steeds lager zakte in de richting van de bomen en in de richting van een gebied waar Zuko nog nooit geweest was. Het was nog voorbij de Twolegplace. Hij vroeg zich af wat daar zou zijn. En hij vroeg zich af wat er aan de andere kant zou zijn. Hij had wilde verhalen gehoord over bergen waar katten woonden, maar hij wist niet of hij dat moest geloven. Meestal waren dat zo van die rogues die toch wel lichtelijk het noorden kwijt waren geraakt. Maar ooit op een dag als hij dit woud zat zou zijn, zou hij een trektocht maken om te kijken of het echt was. En dan zou hij eind leaf-bare starten zodat hij in newleaf en greenleaf zijn bestemming zou bereiken en eventueel op tijd kon terugkeren als hij het niets vond. De tom keek op toen hij het geluid van water hoorde en zag dat een tom zich aan de overkant van zijn stroompje bevond. Niet op zijn territory, maar er wel dichtbij. Toch wat nieuwsgierig zijnde wandelde Zuko naar voren en keek twijfelachtig naar de tom die ging liggen. ‘Hé!’ riep hij naar de tom. ‘Als je wilt heb ik hier een warmer plaatsje voor je om te blijven. Het gaat echt koud worden straks.’ Hij herkende de tekenen van een tom die aan het rouwen was. Hij herkende ze omdat hij precies hetzelfde had doorgemaakt. En dan was een vriendelijk iemand wel handig natuurlijk.

De tom keek hem met doffe ogen aan en even stelde Zuko zichzelf voor: een jonge tom met doffe ogen van verdriet en een vacht waar hij zich niet meer om bekommerd had voor een lange tijd. Toen had hij zichzelf bij één geraapt en was hij weer terug begonnen met katten ontmoeten, vechttechnieken oefenen en zijn territory met hart en ziel verdedigen. Hoewel hij dat laatste heel veel had gedaan en dan nog op een vijandigere manier dan nu, voelde hij zich nu veel beter in zijn vel om zijn territory te verdedigen. Nu herkende hij ook veel beter de seinen van katten die geen ruzie zochten en katten die dat wel deden. Deze kat zocht geen ruzie, maar leek eerder een rustig plekje voor zichzelf op te zoeken waar hij alleen kon zijn met zijn verdriet. Zuko kon hem echter niet alleen laten liggen zonder te proberen om hem over te halen. Hij haalde zijn schouders op naar de tom toen hij de vraag hoorde. ‘Moet ik er iets bij winnen dan? Dat is niet mijn stijl.’ Hij voelde de ijzige wind tegen zijn pels en zette zijn vacht op, hoewel hij het idee had dat de tom zodanig aan het rouwen was dat hij het niet eens meer voelde. ‘Kom op,’ sprak hij. ‘Kom naar mijn schuur. Daar kun je warm liggen en wat eten als je dat wilt.’ Hij wenkte de tom kort met zijn staart. ‘En als je wilt praten mag dat ook, maar als je erover wilt zwijgen respecteer ik dat ook. Ik kan het niet aanzien dat je hier zo voor mijn territory ligt. Niet omdat ik je daar niet wil hebben, maar omdat ik me wel kan inbeelden wat je doormaakt en dat ik weet hoe belangrijk het kan zijn als er iemand is die je dan helpt of tenminste iets aanbiedt, al is het dan nog zo klein.'