Last training {Winterbird

Branchpaw kon de poes niet raken en werd meegesleurd in de tackel. Echter gaf hij niet zo maar op. Hij schopte richting haar buik en probeerde ondertussen recht te krabbelen. Toen hij recht was gekomen (wat vrij lastig was geweest met zijn verkorte staart) keek hij naar haar hoofd. Een trucje die hij geleerd had van Wingwash. Hij spande zijn spieren aan en sprong niet naar haar hoofd, maar wel naar haar achterpoten en kont. Daar probeerde hij haar te meppen.

Het lukte haar om de kater omver te krijgen, maar zodra ze samen op de grond waren kon ze zijn sterke poten tegen haar buik voelen gaan. Ze zou daar op moeten letten, want als ze haar tegenstander de kans gaf om haar daar open te halen zou het nog lelijk kunnen worden. Ze liet Branchpaw dan ook gaan en nam weer wat afstand tussen hen beiden. Ondertussen was de kater ook weer overeind gekropen en kwam hij op haar af. De blik was naar haar hoofd gegaan, dus ze verwachtte dat hij daar op af zou gaan, misschien mogelijk van links of rechts, maar daardoor bedacht ze zich niet dat hij naar haar achterkant zou gaan waar ze een tik tegen haar poten voelde gaan. Snel draaide ze zich om, proberend in balans te blijven en haalde met een poot uit naar de kop van Branchpaw.

De mep was raak en als het met klauwen was geweest zaten ze nu diep in haar vlees. Daarom gleed hij ook naar beneden. Zijn nagels waren net irritante grasstengels, maar ook een waarschuwing. Hij dook weg voor de poot en voelde hem nog tegen zijn oren tikken. Daarop ging hij met zijn poot naar omhoog. Hard mikkend op de oksel.

De kater bewoog zich naar beneden, waardoor haar uithaal alleen de oren raakte. Daarna volgde één van zijn poten in de richting van haar oksel en doordat ze haar poot niet op tijd terug op de grond had kon ze er niet voor wegspringen. De klap zorgde er dan ook voor dat ze uit balans raakte en ze probeerde om deze nog terug te vinden voor Branchpaw een volgende aanval zou kunnen doen.

Joepie. Ze kwam uit balans. Zonder haar nog een kans te geven sprong hij tegen haar op. Met zijn brede poten probeerde hij haar schouders tegen de grond te pletten. Hopelijk won hij dit gevecht. Na deze dag zouden ze nog meer trainen. Alles nog aanscherpen en dan zou hij zijn final assasment doen. Hij keek haar diep in de ogen. Die twinkelden van geluk. Daarna kwam de dag. De dag waarop hij was voorbereid.

Doordat ze uit balans was kon ze ook niet veel meer doen tegen de kater en voelde ze zich kort erna tegen de grond gedrukt worden. Ze besloot om niet verder tegen te stribbelen en liet haar lichaam ontspannen terwijl ze omhoog keek naar de twinkelende ogen van de kater. "Denk dat het nu wel genoeg is." Zei ze dan ook en wachtte tot hij van haar af zou gaan.