Last training {Winterbird

De grote kater was heel wat gegroeid sinds zijn 11de moon. Toen kreeg hij Winterbird toegewezen. Hij was nu echter wel ook verzwakt, dus dat maakte het goed toch? Hoewel hij bijna genezen was, zou het nog lang duren voordat hij écht weer zich weer kiplekker zou voelen. Branchpaw zat op een steen. Hij keek uit of hij zijn mentor was. Snakerocks was niet te perfecte plek om te trainen, maar wel om conditie te testen. Hij snapte wel waarom Winter deze plek had gekozen. De op zijn stiefmoeder lijkende poes kwam in zicht. Hij snorde. "Ik heb er zin in."

Winterbird begaf zich op weg naar de Snakerocks. Ze had daar met Branchpaw afgesproken om zijn conditie te gaan testen, gezien hij er een tijdje uit was geweest door wat er was gebeurd met zijn staart. De Snakerocks kwamen al in zicht en een kleine glimlach verscheen op haar lippen toen ze de kater zag zitten. Hij was zeker wat gegroeid sinds dat ze hem eerst als apprentice had gekregen. "Zullen we dan maar beginnen?" Vroeg ze de kater, gezien hij wist wat ze van plan waren.

Hij glimlachte en sprong af de steen. Zijn spieren waren een beetje verstijfd dus hij ging trappelen om ze los te krijgen. Toen hij warm was getrappeld rekte hij zich helemaal uit. Hij eindigde met zijn achterpoten in de lucht te gooien en zich nog eens goed te bollen. Een diepe grom kwam vanuit zijn borstkas. "Nu kunnen we beginnen," grinnikte hij.

Ze wachtte geduldig toen Branchpaw zich warm aan het maken was. Ze had geen idee hoelang hij er al had zitten wachten op haar, maar dat maakte voor nu niet uit. Zodra hij aangaf dat ze konden beginnen knikte ze kort en liet haar blik naar de stenen gaan. Ze zouden moeten oppassen voor adders, maar naast dat zouden de rotsen een goede manier zijn om conditie te testen. Nu was het alleen nog de vraag hoe vaak ze omhoog en naar beneden zouden gaan. "Laten we dan maar beginnen met het beklimmen van de rotsen." Zei ze voor ze zich richting de rotsen begaf, ze ging er vanuit dat Branchpaw zou volgen en dat hij wel zou weten dat hij op moest passen voor adders.

"Laten we dan maar beginnen met het beklimmen van de rotsen." Makkie! Hij had deze rotsen duizend maal beklommen met zijn vader en ook een keer met Redpaw. Af deze rotsen had zijn vader zich ook gegooid. Lekkere gedachten. Verdriet had hij niet meer voor deze plek alleen maar voor zijn vader. De grote kater was nu zeker een kop groter dan zijn mentor, wat wel schattig was. Hij ging naast haar staan en wachtte op haar teken. Nee hij wou het niet rustig aan doen, hij was rennen over die verdomde rotsen.

De kater kwam al snel naast haar staan, waardoor het wel heel duidelijk werd hoe groot hij eigenlijk was geworden. Dit was echter iets dat te verwachten was, hij was tenslotte een kater. Kort schudde ze haar kop even en knikte daarna richting de rotsen. "Ga maar eerst." Ze zou zelf ook meedoen, wachten was niet iets wat ze van plan was te doen. Ze liet de kater echter wel eerst gaan en zou daarna zelf volgen.

Dit was zo gepiept. Branch knikte en sprong op de eerste rots. Gemakkelijk. Hij keek rond zich heen of hij geen slangen zag en trippelde verder. De volgende rots was iets hoger. Hij strekte zich uit tot volle lengte en sprong. Oef! Met zijn poten in de lucht krabbelde hij op houvast. Oké hij was niet meer zo lenig als vroeger. Hij spartelde zich op de rots. Hmmmpfff.

Ze wachtte tot hij van de eerste rots af was en sprong toen achter hem aan met een soepele sprong op de eerste rots. Ze zag nog net hoe Branchpaw met wat moeite op de volgende rots kwam en even was ze bang dat hij het niet zou halen, maar toch lukte het. Een opgeluchte zucht verliet haar lippen, terwijl ze verder achter hem aan ging.

Die verdomde time-out ook. Hij nam een aanloopje en sprong soepel op de volgende steen. Niet super duper soepel, maar beter dan zijn vorige poging. Hij sprong en krabbelde zijn weg naar boven. Ergens bovenaan, maar nog niet helemaal, moest hij eerst een overstapje doen naar de rechterkant om aan de top te geraken. Hij stapte over en zag nog net een adder weg flitsen. Nee niet weg flitsen, hij glibberde naar zijn mentor toe. Branch draaide zich met een ruk om. Hij balanceerde op een stukje dat niet groter was dan een muis. Gelukkig had hij wel nog ultiem evenwicht. Hij schoot naar voren en beet de slang achter zijn nek. Oef, dat was nipt. De slang blies zijn laatste adem uit en hij gooide die naar beneden. Misschien dat ze die nog konden gebruiken als prooi. Tegen de wand gedrukt draaide hij weer. Nog twee stenen en hij was boven. Hij krabbelde op de eerste en nam een klein aanloopje voor de tweede. Niet zo snel gepiept dan hij had gedacht, maar zijn lichaam was nog intact.

Tot nu toe ging het aardig goed met van steen naar steen gaan, toch had ze er zelf wat meer moeite mee als de afstand wat groter was, maar tot nu toe lukte het haar nog om op elke steen te belanden. Er waren nu niet veel stenen meer tot ze boven zouden zijn en ze sprong naar de volgende, waar ze nog maar net opkrabbelde om een slang in haar richting te zien komen. Voor ze er echter wat tegen kon doen had Branchpaw deze al achter de kop gebeten en naar beneden gegooid. Ze had geen idee wat er zou zijn gebeurd als Branchpaw de slang niet had gedood, maar ze was opgelucht dat hij het dier had kunnen doden voor het bij haar kon komen. "Dankje." Zei ze dan ook tegen de kater voor ze achter hem aan ging over de laatste stenen.

Ze waren eindelijk boven en het uitzicht was prachtig. Dat wist hij, maar het was nog mooier 's avonds. De twolegs waren aan de horizon daar talrijker en ze hadden kleurige dennen en als het muisstil was hoorde je ze soms schreeuwen. (Een markt). Nu was het rustig. Hij keek om naar haar, een beetje hijgend. "Graag gedaan." Zonder staart is toch moeilijker dan gedacht. Hij kon minder snel wenden en als hij viel zou hij zich niet kunnen draaien.

Eindelijk boven liet ze haar blik kort rondgaan. Het uitzicht was toch elke keer weer mooi om te zien als ze eenmaal omhoog waren geklommen. Net als uit een boom, als je tenminste de juiste had gekozen, maar daar had je ook zeker mooie uitzichten. Het was echter wel te merken dat er al een tijdje geen regen was gevallen en groen was er dan ook nauwelijks nog te zien. Toch rond de tijd van zonsondergang zou het hier wel mooi zijn. Ze haalde haarzelf uit haar gedachten toen ze Branchpaw hoorde spreken. Een lichte glimlach verscheen en ze merkte op dat de kater lichtjes hijgde. Wat ze niet echt verbazend vond, het kon tenslotte niet het makkelijkste zijn om zonder staart omhoog te klimmen, naar beneden zou ook nog eens lastig kunnen worden. "Ben je er klaar voor om ook naar beneden te gaan?" Besloot ze dan ook te vragen, ook al was het ook weer niet zo erg om hier nog even te blijven en het uitzicht te bekijken.

Branchpaw keek heimelijk naar het uitzicht. Zijn spieren trilden van de inspanning. Naar beneden gaan was nog erger. Hij haalde diep adem en knikte. Hij sprong op de eerste steen naar beneden. Goed. Hij sprong op de tweede. Ook goed. Nu langs dat dingetje. Super. Hij schatte echter de andere steen anders in. Piepend schoof hij verder en viel een paar stenen lager dan gehoopt. Hmmpff. Hij sprong boos recht en schudde nijdig zijn vacht uit. De kater ging nu voorzichtiger aan het werk. Hij ging eerst in springhouding zitten en dan inschatten voordat hij sprong. De rest van de afdaling (die door zijn val ook niet zo lang meer was) ging goed. Hij sprong op de grond en was heel erg gelukkig dat hij grond onder zijn poten had. Nieuwsgierig snuffelde hij aan de adder die daar dood lag. Zou die lekker smaken?

Winterbird wachtte een moment voor ze achter hem aanging. In het begin ging het goed voor de kater, maar na een paar stenen leek hij het verkeerd ingeschat te hebben en tuimelde hij een eindje naar beneden. Geschrokken versnelde ze haar eigen vaart naar beneden, maar zorgde er nog wel voor dat ze niet zelf ook naar beneden zou vallen. Het leek er echter op dat het goed was afgelopen en daar was ze toch wel opgelucht over. Het zou wat zijn als het mis zou zijn gegaan en de kater naar beneden was gevallen en zich weer had bezeerd. Ze vertraagde haar pas echter niet en was dan ook kort nadat de kater op de grond was zelf op de grond geland. "Heb je je niet bezeerd?" Was het eerste dat ze aan hem vroeg voor ze haar blik op de adder liet vallen. "Zelf vind ik adders niet lekker." Zei ze, maar dat was natuurlijk haar smaak.

Hij keek om naar de poes. "Ik heb het nog nooit geproefd." Ergens ging hij wel mee in de mening van de poes. Ze zagen er niet bepaald lekker uit. Hij haalde zijn schouders op. "Ik denk dat ik een paar blauwe plekken ga krijgen, maar het is niet ernstig ofzo." Hij schudde zijn vacht uit. Met een onschuldige glimlach keek hij omhoog naar de boosdoener. Stomme stenen.

Ze was opgelucht dat hij zich niet al te erg bezeerd had en keek hem dan ook opgelucht aan. "Gelukkig maar." Zei ze dan ook opgelucht. De kater was al oud voor een apprentice en het zou niet geholpen hebben als er nu al wat gebeurd was. Ze dacht echter nog wel kort na of ze nu nog wat zouden gaan doen. Ze hadden natuurlijk nog steeds de adder die ze mee zouden kunnen nemen naar het kamp, omdat er misschien wel iemand was die het wel zou lusten. Verder was het haar al wel duidelijk dat de kater in ieder geval weer aardig wat conditie had en het enige dat dan nu nog zou moeten gebeuren was de final assessment. "Lijkt erop dat je in ieder geval al weer wat conditie hebt." Zei ze en keek de kater kort aan, het was wel wennen om nu omhoog te moeten kijken naar hem.

"Lijkt erop dat je in ieder geval al weer wat conditie hebt." Hij glimlachte. De blik van de poes zei genoeg. Branchpaw was er klaar voor. Hij ademde diep in, alsof dit zijn laatste dag apprentice was. Daarna duwde hij zijn neusje in haar schouder. "Dankjewel Winter, voor mij te trainen." Hij haalde zijn neus uit haar vacht. Er waren maar weinig katten die zo een band hadden met hun mentor. Hij glimlachte.

Dit voelde nu echt als de laatste training. Ze wist dat het de laatste zou zijn, maar toch voelde het nu meer definitief. "Je hebt je final assessment nog te gaan." Zei ze met een lichte grijns. Ze zei het nu wel, maar ze had er alle vertrouwen in dat de kater het goed zou gaan doen en daarmee warrior zou worden.

Branchpaw wiebelde met zijn oren door te opmerking. Hij dook in een aanvalshouding en keek uitdagend naar zijn mentor. "Noem mij dan maar final assassin, ik ga dat laatste echt killen," gromde hij. Na die zin schoot hij op zijn mentor af. Ze kon hem nog corrigeren waar nodig. Hij mikte op de poten zoals de aller eerste keer.

Winterbird zag hoe de kater in een aanvalshouding zakte en ze wist dan ook wat er zou gaan komen. Leek erop dat de kater nog wel zin had om te sparren. Ze hoopte echter niet dat er weer hetzelfde zou gaan gebeuren als de laatste keer. Maar daar had ze niet echt tijd om over na te denken, gezien Branchpaw al op haar afkwam en naar haar poten ging. Ze spande haar spieren aan en sprong opzij, over de kater heen zou nu lastiger zijn geweest door het verschil in grootte. Ze dook daar naar beneden en probeerde haar poot om de voorpoot van Branchpaw te haken en hem daarna een duw onderin de zij te geven om hem zo uit balans te halen.