Little Roses, New Roses and old Roses (Cootsnarl en gesloten)

Een prachtige serene zilveren kattin, dat was hoe vele Windclanners haar waarschijnlijk zouden beschrijven en zien. Een jonge Queen amper ouder dan 13 Moons die zich inzette voor de Nursery voor de kleinsten en jongsten van de clan. Voor de toekomstige Warriors. Dit was misschien positief en luchtig omschreven. Immers waren er ook negatieve herinneringen en gedachten aan deze zorg verbonden. Ze zorgde voor alle kittens, alle kleintjes echter was er een waar ze nu nog naar uit keek, waarvan ze geen afscheid had willen nemen; Rosekit. Dit zorgde er dan ook voor dat ze zich opgesloten en rusteloos voelde in de warme Nursery. Een warmte die niet altijd verwelkomt werd, soms was het te warm en gezellig voor haar mening. Het voelde alsof ze gevangen zat in een klein hol, te klein voor haar. Het deed haar ergens ook denken aan de kitnapping die ze Moons geleden had mee gemaakt. Zorgen, zorgen en nog meer zorgen en dat dan niet eens alleen voor háár kittens. Zelfs voor kittens die van andere Queens afkomstig waren en die haar deden denken aan alles dat gebroken was. Ze kon die verdrietige en angstige gevoelens niet aan de kittens laten zien. Haar warme moederlijke karakter kon dat niet aan, zoveel gewicht op de schouders van de kittens te leggen. In plaats daarvan probeerde ze zoveel mogelijk bezig te blijven zodat ze niet aan de dood van Rosekit hoefde te denken en al helemaal niet aan de verantwoordelijkheid die ze droeg.
Nu echter rond zonsopkomst had ze te lang stil gezeten. Haar hart bonkte onrustig in haar keel terwijl ze de angst en het verdriet in haar hele lichaam voelde. Haar poten trilden van die emoties en de inspanning om ze binnen te houden. Ze mocht niet in een huilende zwakke Queen veranderen. Ze had zich door meer heen geslagen. Ze moest sterk zijn... Met trillende poten stond ze op en zette ze een stevige pas in. Zo de Nursery uit zonder ook maar een keer om te kijken. Dit was zeker ongewoon voor haar, haar blauwe ogen hield ze op de ingang gericht. Een ingang die ze de afgelopen Moons al vaak had gebruikt. Zonder ook maar na te denken, zonder dat ze het ook kon liep ze vluchtig het kamp uit. Ze kon nauwelijks ademen, had het gevoel dat haar longen dichtgeknepen werden en moest gewoon iets bekends zien. Haar blauwe ogen namen het uitgestrekte territorium in zich op. Haar passen versnelden voor dat ze stilhield op een van de open vlaktes en hijgend zichzelf op de grond liet vallen. De gure lucht ademde ze nu al happend in al leek de druk van haar longen verdwenen te zijn. Hier bleef ze stokstijf zitten en kneep ze haar ogen tot spleetjes om de tranen binnen te houden. De wind waaide geuren met zich mee. Zo ook die van een andere Windclanner en een andere onbekende geur. Haar blauwe ogen gleden langs de nabije omgeving in de hoop de oorsprong van die geuren op te sporen. Ze wist wel beter dan zelf richting die onbekende geur te lopen en dus wachtte ze op haar clangenoot. Immers was ze een Queen, de enige Queen en had ze eigenlijk niet eens het kamp uit gemogen...

Tussen het lange gras van het hoogland die aan Windclan toebehoorde lag een kit vredig te slapen. Althans zo leek het. Haar ademhaling was stabiel, maar niet zo rustig als men zou denken. De wind streek langs het lange gras heen en droeg haar geur mee, een mengeling van een typisch windclangeur en haar geur. Toch was het licht gemaskeerd, haar lichaam was immers niet zo proper als men op het eerste zicht zou denken. Haar vacht bestond uit lange plukjes, die alle kanten opstonden. De koude omgeving kon haar zo vastgrijpen, het was dan ook geen wonder dat ze aan het trillen was. De kitten met de zachtrode vacht bewoog haar kopje wat, een poging om beter te kunnen liggen in de koren die langzaam aan het sterven waren door de droogte. Ondanks dat ze het niet wist wilde ze toch van de grond af. Die ijzige vlakte slokte al haar warmte op, alsof haar lichaamswarmte niet eens iets uitmaakte voor de omgeving rondom haar. Het was een natuurlijk feit, een logisch feit, dat je koud kreeg als alles rondom je koud werd. De enigste warmte die er dan nog was, was jij... Was zij... En alles er rond wilde die warmte voor zich, maar kon er niks mee doen. Grappig, hoe het allemaal zo kon uitlopen. NIet alleen in natuurlijke feiten maar ook in andere dingen. Zoals hoe het bij haar gebeurde. Wat had zij ooit misdaan om hier op deze koude grond te eindigen? De warmte die in haar karakter, haar zijn, nog moest ontspringen in een vurige vlam had hier geen kans om te starten.

Ze had honger, en nog veel ook. De naamloze, weerloze kitten met de vuile rode pels probeerde haar kopje wat op te tillen. Nog net geen paar weken oud en al helemaal alleen ervoor staan, het leven was niet eerlijk voor degene die niet konden vechten, voor diegene die geen stem hadden. Niemand leek haar te willen oprapen van deze koude grond... Alsof haar duistere toekomst al een gebeuren was. Maar zelfs een beetje warmte kon het veranderen, een beetje macht. Het hoefde niet veel te zijn om het een kans te geven, om die toekomst te veranderen. Het was toen ze iets hoorde, iets nieuws dat niet gelijk stond aan dat van het ruisen van de wind... Het klonk niet als dor gras dat tegen het ander aanwreef, of een levend iets dat licht genoeg was om bijna geruisloos over het dorre plantennetwerk te gaan. Nee, het klonk anders. Het was duidelijk dat het anders was en het kon zoveel betekenen. Niet dat zij er echt iets van wist... Misschien was het gevaar, misschien was het iets goeds. Maar het enigste wat ze dan echt kon doen, was haar droge mondje openen en een zacht gepiep eruit laten rollen. Wie weet ging het verloren in het geruis van het gras. Maar zo niet, dan kon haar toekomst hier wel veranderen... Misschien was immers nog steeds een grotere kans dan niet.

Cootsnarl had een zorgeloos leventje. Nu ja zorgeloos was een groot woord. Een steek in zijn hart waren altijd Runningtime en Burrkit. Runningtime was een goede vriend van hem, maar hij groeide veel te close met Willowfeather waar Cootsnarl hopeloos verliefd op was. Boos en gebroken had hij op een nacht haar meegenomen op een jacht. Van het een kwam het ander, maar het was veel te vroeg. Willow zat in een twee strijd. Hem of Runningtime. Op het laatste had ze nog voor Running gekozen, wat hem hemels veel pijn had gedaan. Toen ze beviel van een kitten stierf ze, de andere kittens in haar buik meenemend. Zijn kleine Burrkit was het enige waar hij zich aan optrok. Een rood katertje, maar ook dat geluk bleef niet lang. Zijn lieve zoon stierf aan wiegendood. Daar over filosoferend pulkte hij de laatste restjes vlees van een konijnen karkas. Het was niet veel en de eerste maaltijd sinds twee dagen. De droogte eiste zijn tol bij Windclan. Hopelijk deelde Oceanbreeze veel meer patrouilles uit. Over de deputy gesproken, daar ging ze. Cootsnarl legde zijn oren in zijn nek en keek haar het kamp uit gaan. Hij was een hele slechte leider dus steunde hij op de twee die nu aan de macht waren. Aan een trillende deputy had hij dus niet veel. De sneeuwbengaal stond op en ging haar achterna. Cootsnarl was een efficiënt jager. Hij had goede ogen en een goede neus. De poes was dus uit gezichtsveld, maar hij volgde haar geur. Hij bleef wandelen tot hij ze zag, maar hij rook een onbekende geur. De kater siste. Hij wist niet wat de onbekende geur was en een Queen was heel kwetsbaar. "Blijf achter mij, ik ga kijken wat die geur is." Hij keek haar in het voorbijgaan even aan. Zijn ogen stonden streng, maar ook met een spoortje van warmte. De nieuwe deputy en tevens ook Queen mocht niet het kamp uit gaan en daar ging ze van horen! Hij trippelde stil naar de onbekende geur tot hij zo sterk was dat hij wel stil moest staan. Sturend in het gras keek hij om zich heen. Hoe kon de geur zo sterk zijn? Hij zag verdomme niks! Plots hoorde hij een zuchtje. Zijn blauwe ogen gleden naar beneden. Starclanverdomme! Hij sprong bijna een gat in de lucht. Een vossenlengte verder kwam hij neer. WOAAA! Hij rolde met zijn ogen en nam diep adem. "Het is een kitten," pufte hij. "Het is verdomme een kitten." Hij schudde zich nijdig uit en ging weer naar de kitten. Droomde hij? Nee, dit was echt. Hij duwde zijn roze neus tegen het hoopje vacht. Burrkit leek op haar, alleen dan minder vies en hij had ook een wit ruitje op zijn neus. Cootsnarl voelde de kilte van de kitten. Oeh ze is koud! De kater gaf een lik over de kitten in de tegenovergestelde richting. Hij zette zijn tanden in haar nekvel en tilde haar op. Ze was vuil, maar wel heel mooi. Burrkit. Zijn mondhoeken trokken omlaag. "We kunnen ze hier niet achterlaten arm ding," miauwde hij door de vacht heen. Een wrange smaak vulde zijn mond. Modder en bloed? Hij werd misselijk. "Ze-ze smaakt naar bloed, ooh god!" Een paniekerige blik kwam in zijn ogen. Hij was verdomme geen moeder.

De kater die haar gevolgd had bleek Cootsnarl te zijn, een oudere Warrior die waarschijnlijk niet zo blij zou zijn met de trillende kattin die zijn Deputy was. Ze moest zichzelf eens op haar kop geven, waaraan had ze gedacht? Nergens aan dus, ze wist ook wel dat ze het kamp niet uit mocht gaan dat het te gevaarlijk was, maar ze had het toch gedaan. Waarschijnlijk had ze zichzelf hiermee onnodig in gevaar gebracht, terwijl ze de veiligheid van de Clan moest verzekeren, lekkere Deputy was ze. Ze schudde haar kop waarna ze nerveus snoof, de geur had iets van Windclan maar sinds het zo onbekend was wist ze niet of ze wel richting de geur kon lopen en dus zat er niets anders op dan op Cootsnarl te wachtten. Gelukkig snauwde de kater haar nog niet af en leek hij in plaats daarvan ook geïnteresseerd te zijn in de geur die hun had doen opkijken. "Blijf achter mij, ik ga kijken wat die geur is." Siste de kater streng, iets waarvan de Queen wist dat het meer bezorgdheid was. Ze was een van de katten waar de hele clan van afhankelijk waren, natuurlijk zou hij zich bezorgd voelen. Ze besloot later met hem te praten, misschien beter nog ook met Everstar. Immers vertrouwde de leider er op dat ze eerlijk zou blijven, en dat was ze ook van plan. Ze zou niet afstappen, was vastbesloten om een goede Deputy te zijn en anders wel te worden. Maar ze wist ook dat ze zichzelf onder bedwang moest kunnen houden, uiteindelijk zou het haar wel lukken. Hopelijk was het dan niet te laat, dwaasheid kon namelijk een val brengen. Zijn strenge maar warme ogen lieten haar knikken, zodat niemand er van bewust zou zijn dat ze in de buurt was. Als ze haar zouden horen spreken, kwamen ze misschien in de problemen, mocht het inderdaad gevaar zijn. Ze hoorde het geritsel van de passen van de andere Warrior en hield hem met haar blauwe ogen in de gaten terwijl ze alert de omgeving afspeurde. De kater leek niets te vinden, totdat hij plots een vossenlengte naar achteren sprong. Alert en geschrokken, Oceanbreeze deed voorzichtig een stapje naar voren toe, wat had hem zo laten schrikken. Toch geen slang! Niet dat die dieren zover ze wist in Windclan territorium kwamen maar als nog, er was weinig waarvan ze verwachtte dat de ander schrok. "Het is een kitten," Pufte de kater, waardoor ze verward naar hem toe beende. Geen gevaar dus, daarbij was ze dichterbij hem toch ook veiliger. De kater duwde zijn neus tegen een vachtje aan, waarschijnlijk was het de kitten waarover hij sprak. Hij leek de kitten te verzorgen waardoor de jonge Deputy rustig op hen af kwam stappen. De kater tilde de kitten op en nu pas zag ze hoe die een prachtig rosse vacht had, die sprekend op die van Rosekit leek. Ze slikte onhandig het verdriet weg voordat ze haar aandacht weer op Cootsnarl vestigde. "We kunnen haar hier niet achterlaten arm ding," mauwde de lichte kater, door de vacht van de kitten heen. "Ze-ze smaakt naar bloed, ooh god!" Mauwde de kater paniekerig. Starclanverdomme, een bloedende kitten in deze koude betekende niets goeds. De paniek die ze in zijn ogen zat deden haar wat rustiger en strenger spreken. Moederlijk en warm ook, haar blauwe ogen op de kitten gericht. "Rustig Cootsnarl, breng haar naar mij, ik kan haar warm houden en wat voedden voordat we het kamp in gaan. Laat mij haar snel even onderzoeken." Mauwde ze haar instructies, haar blauwe ogen stonden zacht. "We zullen het later over mijn tochtje hebben oke," vervolgde ze zachtjes, een onnatuurlijke twinkeling in haar ogen. Wetende dat ze beter eerlijk kon zijn naar beide Cootsnarl en Everstar toe. Ze hadden een verklaring nodig..

Meer geluiden bereikten haar oortjes, die even zwakjes bewogen. Ze werden hopeloos gericht op het geluid die ze kon herkennen als een stem. Een die zwaar en goed klonk, een beetje zoals een gedempt geluid van iets... Maar ze wist niet goed wat. Het duurde niet lang voordat de doffe plofgeluiden dichter kwam. Het gedempte geknetter van gras dat brak onder je poten, dat was het. Ze probeerde een oogje te openen, maar het lukte gewoon niet. Ze waren zo goed als dicht geplakt door vuiligheid en andere dingen die er niet echt in hoorden. Misschien als ze hard genoeg probeerde zou het haar lukken, maar zoals het nu was, met dit klein beetje kracht, zat het er niet in. Ze was machteloos, hoe zielig. Was ze wel nog schattig, zoals elke kitten hoorde te zijn? Waarschijnlijk niet, of het was maar wat je schattig vond uiteraard. Het kwam dichter en dichter en even hield ze haar adem in. Het was donker, ze had honger en ze had het koud. Moest ze zich wel zo bang gedragen? Misschien was het haar redding in deze verschrikkelijke tijd... Maar het kon ook altijd haar verlossing van dit wrede leven zijn. Ze slikte dan ook even, maar haar droge keeltje wilde niet meehelpen, het hielp gewoon helemaal niet. Het zou allemaal niet helpen. Wat er nu ook gebeurde, het lag niet langer aan haar of diegene die voor haar hier was geweest... Het lag aan hen.
Een hevig geluid liet de kitten even opkrullen. Als ze had kunnen opstaan, of zelfs maar goed kunnen bewegen, had ze dat gedaan. Dan had ze opgestaan, had ze zich verder verstopt in de bosjes, maar dan opnieuw, ze was een hulpeloos wezen. Naamloos en onbekend voor iedereen, niemand zou ooit weten waar ze vandaan was gekomen... Het was enkel hopen dat ze haar wel warm zouden houden, zoals een familie hoorde te doen. Maar goed dat al die zorgen niet op haar jonge gedachten lagen en enkel haar instincten aan het draaien waren. Besef was er ja, maar geen echte inbreng, er was geen persoon. Opnieuw klonk een geluid, het was diep en zacht en streelde haar oortjes. Het geluid kwam dichter... Het was warm... En het gaf haar een warme lik. Even stak het rossige dingetje haar pootje de lucht in. Ze was maar in de lucht aan het tasten, niet wetende wat er voor haar was of wat dan ook, tot ze opeens iets voelde. Ze piepte even verbaasd en moest haar vuile pootje weer laten zakken uit vermoeidheid. Het zachte gekraak van het dorre gras die de poot opviel was het enigste geluid die nu hand in hand ging met die warmte. Ja die warmte had ook een geluid, een ademhaling. Het zei niks, maar het was er wel en het was warm. De lucht streek langs haar heen en voelde goed aan, beter dan de rest van deze kilte.

Toen werd ze plots opgetild.

Verbaasd slaakte ze even een piepje, waarbij haar zwak lichaampje instinctief bijna in een bolletje opkrulde. Ze was zwak, maar met genoeg doorzet kon ze wel van zich laten horen. Even zoog ze weer wat lucht naar binnen, haar bekje lichtjes open, voordat een lichter en zachter gepiep te horen was. Het zachte, brommende geluid klonk weer... En nu het dichter was en niet werd verstoord door de lucht en de wind kon ze het goed horen. Een stem, en het zei dingen die ze al eerder eens had gehoord. Niet veel... Dus betekenis kon ze er helaas nog niet uithalen. Het zou voor haar echter niet lang duren voordat de taal haar eigen zou worden. Ze had het rond haar gehad, maar nooit lang genoeg om echte dingen op te pikken, om te leren. een tweede stem was nu te horen. Woorden die ze niet kenden vielen deze keer nu... En wederom probeerde het jonge poesje haar oogjes te openen. Met een zacht pieperig gekreun gaf ze het dan maar op, om in het bolletje te blijven hangen. Ze kon niet veel doen buiten hier maar wat te hangen he.

De steken in zijn hart waren zo verschrikkelijk erg. Hij was geen vader! Geen verdomme vader! De woorden van de deputy drongen nauwelijks door. Hij trilde, Starclanverdomme hij was slap. Cootsnarl haalde diep adem. Zijn warme adem streek langs de kitten die zachtjes piepte. Ze was zo koud en als hij goed luisterde kon hij haar maagje horen grommen. De kater begon te snorren. Misschien stelde dat de kitten gerust? Wat had Oceanbreeze ook al weer gezegd? Ja? Ja, ja. Hij trippelde naar haar toe en boog zijn kop. De moederpoes zou wel gaan liggen, maar toch drapeerde hij zijn dikke staart daar. De kater ging zitten en legde het kleine poesje over zijn staart. Dat was warmer. Er was nog een stuk staart over en dat zou hij gebruiken om haar te verwarmen, maar eerst moest de deputy haar onderzoeken. "Wie laat nu toch zo een schattig ding achter!", grauwde hij boos. Zijn blauwe ogen bleven naar de kitten kijken. Hij bleef hier zitten, nah!

[

De rosse kitten was besmeurd met viezigheid, modder en volgens Cootsnarl dus ook bloed. Ze maakte zich ernstige zorgen, wie weet hoelang de jonge, weerloze kitten hier gelegen had. Het arme ding had zich opgekruld tot een piepklein bolletje waardoor ze bezorgd Cootsnarl nog een keer aan wou spreken. De Warrior kon niet blijven dwalen, hoe goed bedoeld hij ook zijn best deed de kitten gerust te stellen en warm te houden, hij was nog steeds in paniek en moest zichzelf weer beteugelen en zich focussen op zijn taak. Net toen ze het te lang vond duren, leken haar voorgaande woorden tot hem door te dringen. Hij trippelde snel naar haar toe en boog zijn kop om de kleine, vieze rossige kitten neer te leggen. Oceanbreeze ging liggen waarna ze haar blauwe ogen over het kleine lichaampje liet gaan. Ze kon geen zichtbare wonden zien, nog niet tenminste. Al wist ze zeker dat Cootsnarl niet over het bloed gelogen zou hebben en dus bracht ze haar kop dichter naar de jonge kitten toe. De kater had de kitten op zijn staart neer gelegd. In de buurt van haar zodat de kitten kon drinken terwijl ze door twee vachten verwarmd werd. Ze snuffelde voorzichtig en zachtjes aan de kitten en begon haar toen voorzichtig schoon te likken. Om te beginnen met de ogen die door viezigheid omringt waren. Teder en warm drukte ze haar neus bemoedigend tegen de kitten aan. Cootsnarl sprak weer en dit keer was ze het volkomen met hem een. Wie liet er nu inderdaad een kitten achter. Dat was ten eerste gewoonweg harteloos en ten tweede tegen de Warrior Code. "Wie laat nu toch zo een schattig ding achter!" Grauwde hij boos waarna zijn blauwe ogen weer naar de kitten schoten. "Wij niet, maak je geen zorgen Cootsnarl. Ze zal niet achtergelaten worden door ons." Hierna concentreerde ze zich weer volledig op de kitten terwijl ze wachtte tot de kitten zou gaan drinken. Haar warme pluizige staart sloeg ze beschermend om het koude lichaampje heen. "Nu nadat ze gedronken heeft wil ik dat je de omgeving snel checkt. Als er nog een Warrior in de buurt is laat Lizardpath dan halen. Ik wil haar niet verplaatsen zolang het onzeker is of het veilig is." Mauwde ze zacht. Ze had immers nog steeds geen duidelijke wonden kunnen ontdekken in de vieze vacht. Als de kitten gewond was zouden de wonden sowieso ontsteken. Iets dat koste wat het kost voorkomen moest worden. In ieder geval waren de oogjes schoon genoeg om geopend te worden. Ze had immers het vuil zorgvuldig weg gewassen.

De warmte bleef en dat was goed, heel goed. De ander leek haar vast te blijven houden, maar iets in zijn ademhaling veranderde, waardoor ze wat onzeker werd over wat er echt gebeurde. Het was wat beangstigend en het feit dat ze het zo kon aanvoelen... Het duurde niet lang voordat ze voelde dat ze wat daalde en even de grond weer voelde, het was koud, zoals het voordien ook was geweest, maar het werd deze keer ook ondersteund door iets anders. Ze krulde zich tegen de warme staart van deze persoon aan en liet geen geluidjes meer horen. Het voelde heerlijk aan, ondanks dat een staart niet veel warmte bevatte was het beter dan de ijzig koude grond waar ze eerst zo lang had op gelegen. Het voelde goed en het voelde beschermend, ze wilde hier niet weg; het was fijn.
Toen kwam er plots een warme en zoete geur haar tegemoet en even keek ze op, of ze probeerde haar kopje wat op te tillen. Het was iets waar ze naartoe moest gaan, het was iets dat haar instincten wilden doen. Dus dat deed ze ook. Ze werd plots door iets gelikt en voorzichtig duwde ze zich wat naar voren om instinctief op zoek te gaan naar iets dat de magische warme heerlijkheid had. Ja, ze wilde het en ze wist heel goed wat het was. Ze had het keer op keer hiervoor gehad en ondanks dat het niet zo was als de vorige keren... Was het nog steeds hetzelfde. Het bleef goed... Want toen ze haar mondje er rond sloot en gretig begon te drinken, was het even lekker en even zoet zoals het hoorde te zijn. Het voelde haar zo op en zorgde ervoor dat ze het warm kreeg vanbinnen. Ondertussen was deze kat begonnen met haar verder schoon te likken. Haar oogjes werden schoon gemaakt en dat was iets dat echt een opluchting was. Ze kneep even haar oogjes wat meer dicht, lichtjes geschrokken van de halen die over haar kopje waren gehaald... maar terugnemen deed ze niet, deze vloeistof was van haar nu en niks zou haar ervan scheiden! Er volgenden wat woorden en even probeerde ze weer haar oogjes te openen. De woorden klonken zwaarder, boos, ergens woest. Was deze warmte boos? Op haar misschien? Had ze iets verkeerd gedaan? Herinneringen en vage gebeurtenissen van dezelfde toon kwamen door haar gedachten heen, iets dat haar kort deed rillen. Het zou toch niet hetzelfde verhaal zijn deze keer? Ze drukte haar kopje wat meer naar voren, ze voelde zich al wat actiever, wat levendiger en dat was fijn. Ze hoorde nog wat woorden, woorden die waren ontstaan bij deze persoon, want ze voelde de trillingen dichter bij haar. Ze luisterde nog kalmpjes naar de woorden van de ander, die werd gebracht op een aangename en warmere toon dan die ene boze en harde... Rustig stopte ze dan ook na een tijdje, haar buikje voelde nu al wat licht pijnlijk aan door het gulzige drinken, dus verder doen zou geen nut hebben noch echt helpen. Een beetje slaperig tilde ze haar kopje op en opende ze langzaam haar helder blauwe oogjes. Het was duidelijk dat het lichte kittenblauw al aan het vervagen was in haar oogjes en plaats maakte voor een iets wat lichtere toon van het blauwe. Het was nu pas dat ze de wereld rondom, deze nieuwe wereld kon zien en bewonderen.
even knipperde ze moeilijk, gevolgd door een pootje die over haar neusje heenstreek, voordat ze even opkeek en langzaam schuin keek naar de grijze pels... Met haar blik keek ze ietwat verdwaasd op naar wat op een kop leek en ze knipperde rustig terwijl ze staarde naar de kop, die de eigenaar was van het lichaam die haar leven had gered. Ze sloot haar oogjes echter weer en legde haar kopje tegen deze kattin aan. Ze rook anders, maar ze rook ook naar die koude, die ijzigheid die haar zo lang had gehouden... Maar ergens was het anders. Deze geur wilde haar warmt afnemen, nee, het wilde juist haar warmte met haar delen... en dat was fijn... Heel erg fijn zelfs.

De kleine rosse kitten krulde zich tegen zijn staart en daarna tegen de warmte van een moederlichaam. Hij keek toe hoe het kleine lichaampje zoveel mogelijk melk naar binnen werkte. "Nu nadat ze gedronken heeft wil ik dat je de omgeving snel checkt. Als er nog een Warrior in de buurt is laat Lizardpath dan halen. Ik wil haar niet verplaatsen zolang het onzeker is of het veilig is." Hij duwde zijn neusje tegen het poesje en neusde het af zijn staart. Cootsnarl stond stijfjes op, hij bleef even stilstaand trippelen om zijn spieren los te schudden. "Goed." Er brandde een vraag op zijn lippen, maar besloot deze niet te stellen. De sneeuwbengaal begon in een draf rechtdoor te gaan, steeds verder weg van de kleine kitten die zo veel op Burbur leek.

Zodra Cootsnarl de kitten bij haar had gelegd, was haar rosse kopje omhoog geschoten. Hoe de kitten er uit zag, was iets dat Oceanbreeze niet met woorden kon omschrijven, verwaarloosd en achtergelaten. Hoe lang had het kleine diertje zich in deze barre omstandigheden gered? Misschien was het nu ook ergens wel goed dat het niet geregend had,immers had een fikse regenbui voor ergere onderkoeling kunnen zorgen. Hadden ze dan nog wel een levende kitten gevonden, in plaats van eentje die weliswaar zwak was maar wel in staat was om te drinken. Iets dat haar hoopvol stemde, de gulzige slokken waren duidelijk, ergens deed het haar pijn, hoe pijnlijk het was om een hongerige kitten te zien. De rosse kitten, die nu nog geen naam droeg, of geen die ze kende, was duidelijk al gelange tijd niet gewassen, de viezigheid rondom haar oogjes was het eerste die ze weg likte, het diertje leek er wat van te schrikken maar bleek te dorstig om te stoppen met drinken. Ergens was het goed dat de rosse kitten haar oogjes steviger had dicht geknepen, immers kon hierdoor de vuiligheid minder snel in haar ogen komen. Ze wouden natuurlijk niet dat die gingen ontsteken. De boze en grauwende toon van Cootsnarl deed de kitten trillen en bezorgd neusde ze haar, in de hoop haar wat gerust te stellen. Wat deed deze kitten haar toch aan Rosekit denken, ergens was deze realisatie pijnlijk maar het deed ook wonderen. Ze had één kitten niet kunnen redden, maar deze waarschijnlijk wel. Ze sprak nog zacht en warm tegen Cootsnarl, hem duidelijk makende wat hun plan van aanpak zou zijn. Ze durfde het zwakke bolletje vacht niet zomaar te verplaatsen, immers was de tocht met deze harde wind misschien zwaar voor de verzwakte kitten. Na een tijdje stopte de kitten met drinken en keek de jonge Deputy met een warme blik naar het kleintje. Een beetje slaperig had de kitten haar kopje opgetild en met een glimlachje keek ze haar aan waarna ze haar sussend toesprak. "Je bent veilig nu," murmelde ze zacht. De kitten opende opeens haar blauwe ogen, waarin het kittenblauw al aan het vervagen was naar een heldere blauwe kleur. Even knipperde de kitten, moeizaam en hoogstwaarschijnlijk ook verward voordat ze met een pootje over haar neusje streek. Oceanbreeze keek gespannen toe, hopende dat de kitten snel zou wennen aan het klaarblijkelijk nieuwe zicht. De kitten keek op, recht naar haar toe. Ze draaide haar kop iets bij zodat de kitten haar met haar schuine kopje aan kon kijken. De kitten staarde haar aan, met licht knipperende ogen waardoor ze vriendelijk de kitten met een knikje van haar kop begroette. Ze had immers niets te zeggen. De kitten sloot uiteindelijk haar oogjes weer en even vroeg Oceanbreeze af of ze sliep. Echter sprak Cootsnarl weer waardoor haar aandacht naar hem ging. De kater neusde de kitten van zijn staart af, dichter naar haar toe waar ze al opgekruld lag, warm tegen haar vacht aan. Hij stond stijfjes op voordat hij de jonge Deputy beantwoorde. Hij trippelde even, waarschijnlijk om zijn spieren los te werken. "Goed." Binnen enkele seconden was de oudere kater weg gedraafd. Ze richtte haar aandacht weer op de omgeving, haar oren gespitst om de veiligheid van haar en de kitten te kunnen verzekeren.

Er klonken wat woorden, zachte woorden... Ze had opgekeken nadat ze had gedronken en iemand gezien die anders was dan dingen die ze wel al had gezien, maar gewoon was vergeten. Haar bewustzijn had het niet opgenomen terwijl haar bewustzijn dat wel had gedaan. Even kneep ze haar oogjes wat fijner omdat de lucht fel was en ze wel een tijdje in het donker had gezeten met toe geplakte oogjes, maar het duurde niet lang voordat haar ogen waren aangepast aan het zachte daglicht. Ze had de kattin aangekeken en uiteindelijk haar oogjes terug gesloten. Ze voelde de energie al weer wat door haar lijfje gaan en duwde zich zachtjes tegen de grijze poes aan, die lekker warm was... En zo zacht was. Ze duwde haar lijfje dicht tegen haar aan en nestelde zich goed, waarbij het neusje van de jonge rosse kattin tegen de poes werd gelegd terwijl ze zich wat opkrulde. Een zacht gespin ontsprong uit haar keel. Ze was voldaan, de eerste keer in haar leven voor zover ze kon herinneren, en het voelde goed. Ze had voldoende melk binnen, ze was warm... EN het was goed. Daarbij was deze poes ook echt zo... Tja, warm. Ze was anders warm, niet alleen warm lichamelijk, maar ook anders... En dat liet het jonge ding dus spinnen, zachtjes en nogal teer klonk het, alsof het elk moment kon breken, maar het was er en het was er voor een hele duidelijke reden...