The light on the horizon

Onderwerp: The light on the horizon vr 16 dec 2016 - 21:28

Sherlock's snorharen trilden heen en weer terwijl hij de geuren opnam. Het was wonderbaarlijk hoeveel hij kon opmaken uit een klein luchtdeeltje dat net was anders rook dan de rest. Dat was zijn gave. Sommige zagen het als een vloek en hij vond het gewoon logisch. De tom had nooit anders geweten dan dat hij de slimste kat van allemaal was. En tot nu toe had niemand hem het tegendeel kunnen bewijzen. Niet dat hij anderen daar de kans voor gaf.
Hier ving hij sterke vleugen van Thunderclangeur op en een beetje Elite. Niks om zich zorgen over te maken. Van de geuren wist hij dat de patrouille net voorbij was gekomen. En het was niet alsof hij over de grens stond, alleen maar vlakbij. "Goedendag" Mauwde hij zonder om te kijken naar de kater die achter hem stond.

[+John first]

John liep door het gebied, het geurspoor van zijn vriend volgend. Sherlock en hij hadden hier ergens afgesproken - niet dat John precies wist wat Sherlock's plan was, maar dat was normaal. Sherlock was zijn vreemde, antisociale vriend die goed zijn hersens kon gebruiken. En hij was de aardige - en kleinere - van de twee, maar ook degene die zich meer focuste op de jacht. Hij zorgde voor eten, Sherlock voor avontuur. En dat waren precies de enige twee dingen die John nodig had in zijn leven. Eten en avontuur. Hij kwam aan bij de grens, het rook naar de ThunderClan, zijn vroegere thuis, maar ook naar de Elite. Hij hoopte maar dat hij nooit van zijn leven meer een BloodClanner tegen mocht komen. Vreselijke katten waren dat. Al snel zag hij Sherlock. ''Goedendag,'' mauwde hij zonder om te kijken. ''Hey,'' antwoordde hij daar simpelweg op. ''Dus wat doen we hier?''

~~-imsobadwithjohnafternotpostingwithhimforsolong~~

Sherlock draaide zich nu om naar John om hem aan te kijken met doordringende ogen. Dat de tom zulke vragen nog stelde, hij had meer verwacht van zijn best vriend. "John, kijk eens om je heen, valt je niks op?" Vroeg hij terwijl hij met zijn staart John een zachte tik op zijn kop gaf. Sherlock doelde op de vage pootsporen aan hun kans van de grens. Ze waren dieper dan normaal alsof iets groots werd meegesleurd. Misschien goede prooi? Of een vijandig wezen. In ieder geval wou hij er meer van weten. En John ging hem helpen.

Van Sherlock kreeg hij echter een ''denk-gewoon-eens-na'' reactie, iets wat hij eigenlijks wel kon verwachten. Wat moest het toch vermoeiend zijn om de enige slimme kat in de buurt te zijn. ''John, kijk eens om je heen, valt je niks op?'' John keek om zich heen, tot zijn ogen op de grens vielen. Er waren vage pootsporen aan hun kant, en eerst snapte hij het niet. Katten lopen hier, it's normal. Toen zag hij dat ze misschien iets dieper waren dan normaal. Het geweldige vond hij nog dat normale katten dit soort dingen niet eens zouden opmerken, of uberhaubt iets om gaven. ''Een hond, misschien?'' was het eerste wat in hem op kwam. ''Een das,'' hij was nu gewoon opties aan het geven. Misschien moest hij eerst logisch nadenken, zouden hier wel dassen of honden komen?

Sherlock rolde zijn ogen. "Now you're just guessing." Hij moest ook alles uitleggen aan de tom. Geen wonder wat hij was de slimste van de twee maar hij had toch meer verwacht. "Kijk goed naar de sporen, een ander dier dan een kat is uitgesloten." Hij zette zijn eigen poot er zachtjes op. "Zie, een kattenpoot past, iets anders niet." Hij keek even naar John voor hij doorging met zijn uitleg. Normaal zou hij dit sneller doen maar hij wou dat de tom het begreep. "Dus nu gaan we een nieuwe theorie bedenken, in dit geval dat iets meegesleept werd." Hij knikte naar de geknakte grassprietjes. "Dus, wat is het?"

Zijn vriend, was echter, nooit tevreden. Geen wonder dat hij alleen John had. ''Now you're just guessing,'' antwoordde hij. ''Kijk goed naar de sporen, een ander diet dan een kat is uitgesloten.'' John richtte zijn ogen nogmaals op de sporen. Eigenlijks wel. ''Zie, een kattenpoot past, iets anders niet.'' I could also punch you in the face to see if my paw fits on there, dacht John toen hij Sherlock hoorde praten. ''Dus nu gaan we een nieuwe theorie bedenken, in dit geval dat iets meegesleept werd. Dus, wat is het?'' Hij begon na te denken. Een dood lijk? Nee, geen bloedsporen, tenzij hij was vergiftigd of iets dergelijks. Waarom zou iemand een dood lijk meenemen? Het rook hier wel naar katten, maar wat kon je verwachten, het was een grens. Wat kon het anders zijn? Wat hadden katten in StarClans naam nodig om mee te slepen? Het zouden miljoenen verschillende twolegspulletjes zijn; daar waren zo vreselijk veel van, en je wist nooit waar ze goed voor waren. Hoe moesten ze weten wat dit was?

Sherlock rolde zijn ogen alweer. Dat deed hij nou eenmaal vaak als hij onder andere katten was. Ze maakte ook van die domme opmerkingen, of in dit geval geen eens een opmerking. John moest inmiddels toch wel snappen wat dit betekende? Maar nee zoals altijd moest hij, Sherlock Holmes, het weer uitleggen. ~~Wat hij geen probleem vond met John maar ssh~~. "Als je eens je best deed merkte je drie dingen op. Een, er is een sleepspoor van geplette graspsprietjes maar het is onregelmatig. Twee, er hangt een geur van Twolegs die extra sterk is dichter bij het spoor. Drie, er loopt nog een spoor parralel aan met minder diepte. Dus het is een onregelmatig Twoleg ding dat maar een kat hoeft te slepen maar wel nuttig is. Nu jij.." Sherlock keek hem afwachtend aan. Kom op John, gebruik je hersenen.

In enkele seconden lijkt de gehele lucht in vuur en vlam te staan met de meest felle kleuren. Knallen volgen. Wat is er aan de hand?!

Een brede grijns verliet de kater zijn mondhoeken terwijl er boven hem rare gekleurde objecten de lucht in schoten met akelige geluiden erbij. "Well shit me not." zei hij tegen zichzelf terwijl hij van een afstand twee domme katers bezig zag. Een van hun was een beetje wijsneus aan het doen over pootsporen. Wat haatte hij dat soort types. Van die katten die menen dat ze overal verstand van hebben en alles denken te kunnen oplossen. Nee, aan de geur te merken waren dit geen clankatten, maar Rogues. Die haatte hij toevallig ook nog meer. Daarom moest hij ook maar eens een schitterende first impression gaan maken met ze. First impressions zijn altijd belangrijk natuurlijk.
Met een ruk bewoog hij zichzelf uit de struiken. "Howdy there Mousedung!'' Begon hij tegen ze terwijl hij met moeite zijn lach in kon houden.

Sherlock rolde zijn ogen, ook al had John helemaal niks gezegd! Oh well, dat was het leven met Sherlock nou eenmaal... Sherlock begon zijn fantastische uitleg: ''Als je eens je best deed merkte je drie dingen op. en, er is een sleepspoor van geplette graspsprietjes maar het is onregelmatig. Twee, er hangt een geur van Twolegs die extra sterk is dichter bij het spoor. Drie, er loopt nog een spoor parralel aan met minder diepte. Dus het is een onregelmatig Twoleg ding dat maar een kat hoeft te slepen maar wel nuttig is. Nu jij.." Hij was even verbaast, shit, waarom had John dat niet bedacht? En nu keek hij hem ook nog eens verwachtend aan. Nu moest hij slim zijn. Eens zien... Plotseling klonk er een harde knal door de lucht om zijn gedachten te onderbreken. John keek omhoog naar de verschillende kleuren die in de lucht hingen, met schreeuwende en knallende geluiden. Hij wist wat het was; stom Twolegspul. Maar de harde geluiden.. en het geschreeuw... het deed hem denken aan de oorlog waar hij in had gevochten. Natuurlijk klonk het niet zo, maar het was wel zo luid. Hij was te diep in de flashbacks om de naderende BloodClanner op te merken. ''Howdy there Mousedung!'' miauwde een langharige tabby kater. Gelijk sprong John in de aanvalsmodus, hij had geen zin in BloodClanners. At all.

Vol afwachting bleef zijn blik op John gericht. Hij had er vertrouwen in dat de tom wel kon bedenken wat er aan de hand was als hij zijn best deed. Tenslotte had hij genoeg ervaring. De harde knallen lieten hem alleen maar even met zijn oren trekken. Hij kende het spul wel waar ze mee bezig waren verderop. Ieder jaar voelde Twolegs weer de behoefte om het af te steken. Het kon toch niet in hun buurt komen maar voor John was het vast lastiger. De beste optie was om kalm te blijven. Sherlock opende net zijn mond toen hij een andere kat hoorde. Hij volgde John's bewegingen om zo sterk mogelijk over te komen. Een snelle check was genoeg om te bevestigen dat dit een jongere Bloodclanner was. "Hello." Mauwde hij emotieloos met een snel knikje. "Verdwijn alsjeblieft." Er zat een zekere kracht achter zijn stem die duidelijk maakte dat het absoluut geen vraag was.

De kater lachte van de reactie van een van hun. Hij ging gelijk in de aanvalsmodus. De ander had er duidelijk geen interesse bij, maar volgde wel zijn bewegingen. Zijn sterke woordjes konden hem niks maken natuurlijk. "You don't scare easy huh?" Dit was zeker een lastig iemand. Niet snel bang te krijgen. Maar daar wist hij wel een oplossing voor natuurlijk. Hij keek ze beide glimlachend aan. "Dus mijn kattenvrienden, zullen we is een rondje kennismaken doen?" Hij wendde zich naar de grijs gekleurde kater. Deze kwam hem al bekend voor. Hij heeft hem hier vaker gezien. Maar zijn naam. Holmes? Ja, zoiets was het. "Hi, You're Holmes right? I'm Negan."

Onderwerp: Re: The light on the horizon