Home is such a lonely place without you

Gotcha!! Snel doodde Dawnpaw het angstige diertje om deze vervolgens te verbergen onder een hoop bladeren. Ze mocht nog wel wat meer jagen voor ze haar hoofd weer in het kamp zou vertonen. Laatst had ze nog op haar kop gekregen dat ze zo weinig prooi had meegebracht. Kon zij er wat aan doen dat dagdromen veel interessanter was? Wolkjes uitademend trippelde ze verder over het territorium, richting de grens. Er ging een koude rilling door haar lijf. Het zou niet lang meer duren tot de prooi weer grotendeels zou verdwijnen en het woud onder een dikke laag sneeuw zou schuilen. Dit zou de eerste keer zijn dat ze dat bewust mee zou maken. Toen ze vorige bladkaal een kit was had ze alleen maar geklaagd over hoe koud het wel niet was. Met zo'n kou ging niemand de nursey uit. Plots dreef een bekende geur haar neus binnen. Ze werd meteen gevuld met nostalgische gevoelens. Wasabi.. Wat moest ze doen? Haar opzoeken? Weggaan? Sinds haar zus lid was geworden van de schurftige elite had ze niet meer geweten wat ze van haar moest denken. Natuurlijk, ze had haar bloedeigen zusje gemist, maar hoe kon je nog een band met iemand hebben als diegene je had verraden? Ondanks de negatieve gedachtes wendde Dawnpaw zich richting de geur en volgde deze. ''Hi. Ik ben het.'' Zei ze zachtjes.

-First post Wasabi

Met gespitste oren keek de grote gespierde poes over het bos dat zich verderop voor haar uitstrekte, hetgeen wat ooit van haar Clan was geweest. Het was lang geleden dat Wasabi hier geweest was, maar of het om het akward moment om Clangenoten te vermijden was of omdat ze zich niet veilig voelde op het uitgestrekt gebied waar het schrale veld over ging naar een dichtbegroeid loofbos. Soms vroeg de grijze poes zich af wat er van haar geworden zou zijn als ze bij Thunderclan was gebleven. Waarschijnlijk niet veel goeds. Ze had geen verlangens om terug te keren, maar de uitblijvende activiteit van Thunderclan baarde haar zorgen. De geurmarkeringen en jachtsporen van patrouilles waren op sommige plekken verlaten en nauwelijks ruikbaar. Het kon niks anders dat ze ofwel sterk verzwakt was door de droogte, ofwel iets in zijn schild voerde. Voor dat laatste hoopte ze echter niet, want ze was bijna Member en ze wilde niet recht tegenover haar zusje te komen staan in een gevecht. Wasabi had geen idee wat ze zou doen als dat zou gebeuren. Loyaliteit was iets waar ze veel belang aan hechtte, maar haar eigen zus de keel doorsnijden of een oor afklauwen was iets waar ze nog niet klaar voor was. "Hi. Ik ben het," klonk er plotseling waardoor ze overeind sprong en haar vachtharen omhoog zette zonder dat de betekenis van de woorden echt doordrong tot haar. Met een ruk draaide ze zich om en zag op een afstandje van haar Dawnpaw staan. Als je van de duivel sprak. "Je deed me schrikken," zei ze opgelucht en wat kalmer en liet haar gekromde rug en rechtopstaande staart zakken. De grijze poes onderzocht Dawn even vluchtig met haar blik en trok met een oortje. "Wat doe je hier?"

Dawnpaw schrok van de reactie van haar zusje. Blijkbaar was ze zich ervan bewust dat ze zomaar een minder vriendelijke kat tegen zou kunnen zijn gekomen. "Je deed me schrikken," mauwde de poes wat opgelucht. Een glimlach verscheen op haar lippen. Verrader of niet, Wasabi bleef haar zusje en ze hield van haar. Natuurlijk zou ze het altijd jammer blijven vinden dat ze niet samen getraind zou hebben met Raccoonpaw - daar was het nu zelfs te laat voor -, maar ze had respect voor de keuze van haar zusje. ''Wat doe je hier?'' mauwde ze. De apprentice grinnikte. ''Gek hè, zo'n ThunderClanner in haar territorium?'' Snorde ze ironisch. ''Ik kan beter aan jou vragen wat je hier doet. Je mag van geluk spreken dat je mij tegen bent gekomen.''

Desondanks ze niet graag mat de meeste Thunderclanners in contact kwam, deed het deugd om haar zusje eens te zien. Ze grijnsde breed toen er gesnor oprees uit Dawnpaw's borst en trok met haar snorharen. "Gek hè, zo'n ThunderClanner in haar territorium?" sprak ze vrij sarcastisch. "Ik kan beter aan jou vragen wat je hier doet. Je mag van geluk spreken dat je mij tegen bent gekomen." Opnieuw speelde er een klein grinnikje rond haar lippen en kantelde de grijze poes uitdagend haar kop. "Ja, ik mag van geluk spreken - jij bent de enige Thunderclankat die ik kan verslaan," zei Wasabi met een kort grijnsje. Haar blije gedachten werden plotseling opgeschrikt door het beeld van Shark en Claw die dreigend op haar neer keken met woedend fonkelende ogen. Nee, ze kon dit niet blijven doen - haar zusje was volgens vele leden van haar Clan een bedreiging en zijzelf zou gezien worden als verrader. Dat kon ze zichzelf niet veroorloven, zeker nu ze nog maar een stap weg was van Member worden. Haar blauwe blik werd wat somberder. "Sorry. We kunnen dit beter niet blijven doen."

"Ja, ik mag van geluk spreken - jij bent de enige Thunderclankat die ik kan verslaan," mauwde haar zus. Dawnpaw schonk haar een glimlach. Het was een hele verlichting om weer met haar zus samen te zijn. Ze miste de goede, oude tijden met haar in de Nursery. De poes zuchtte. Wauw. Zo voelde nostalgie dus. Natuurlijk had ze het naar haar zin in de clan. En natuurlijk had ze positieve contanten. Maar ze had maar één zusje. Plots veranderde Wasabi's gezichtsuitdrukking. Dawnpaw wist niet precies wat ze daar achter moest zoeken. ''Sorry. We kunnen dit beter niet blijven doen." Mauwde haar zus. Huh, wat? Ontzet tilde de grijze poes haar voorpoot omhoog. ''Maar waarom niet?'' Was ze soms bang dat iemand het zou zien? Of had ze niet het zussengevoel dat Dawnpaw zelf had?