A thousand miles and poles apart [Stonepaw]

Draco zat boven op een kleine vlakke rots. Zijn glanzende witte staart was om zijn poten heen gekruld. Hij was compleet in gedachtes verzonken en had niks door van zijn omgeving. De witte tom had niets eens door hoe een muis langs de rots schoot. Iets was hij op had moeten merken. Prooi was zo schaars tegenwoordig dat ieder beetje hielp. Het kwam door de alsmaar aanhoudende droogte. Dan was Twoleg water nog niet eens zo verkeerd. Twolegs.. daar ging hij weer, nadenkend over die duivelse wezens. Een jaar had hij in hun klauwen gezeten. Een heel jaar was hij een Kittypet geweest. Ze hadden van een trotse kat een onzekere kater gemaakt.
Het was niet zijn schuld dat alles veranderd was. Het was gewoon zo. Iedere kat ging door door met hun levens, dat kon hij begrijpen. Maar het was lastig, zo lastig. Het was niet dat er een paar nieuwe katten bij waren, nee, alles was anders. Kittens van toen waren nu volledige members. Katten die hij toen als zwak had gezien hadden nu 12 hondentanden. De inrichting van het kamp was veranderd, er was een hele oorlog geweest tussen verschillende clans. En al dat had hij gemist. Terwijl zijn oude vrienden vochten zat hij Kittypet voer te eten. Tijdens dat jaar had hij iedere minuut weer gedacht aan het leven in het bos. En nu was hij hier, terug.
Draco had iets groots verwacht, een soort feest omdat hij terug was. Een ontroerend wederzien van zijn vrienden. Hij had het compleet verkeerd gehad. Niks groot onthaal, alleen maar een 'Oh je bent terug, goed.' Maar dat was nog lang niet het ergste. Het ergste was Stonepaw.
Waar was de grijze kater? Hoe ging het met hem? Leefde hij nog wel? Zoveel vragen waar hij misschien wel nooit een antwoord opkreeg. Maar het maakte ook niet uit. Zelfs als hij hem terugzag zou Stone hem nooit meer willen aankijken. Geen wonder na wat hij gedaan had. Cheaten was niet iets waar je iemand zomaar voor kon vergeven. Al helemaal niet als iemand het vaker deed.
Amare, Brokenfeeling, Stonepaw... hij had een hele geschiedenis aan katten die hij had verraden.
Een zucht verliet zijn bek en Draco keek op. Nu pas merkte hij echt waar hij zat na bijna een dag aan doelloos ronddwalen. Vroeger was hij hier wel vaker gekomen als hij weer eens zichzelf in de nesten had gewerkt met relaties. Blijkbaar hadden zijn poten hem hier automatisch heen geleid. Zijn kop zakte naar beneden.
Hij wou gewoon sorry kunnen zeggen tegen Stonepaw.

Draco's kop schoot omhoog. Hij had een duidelijke kreet gehoord. Geen enkele normale kat schreeuwde het uit in een gebied vol vijanden zonder reden. Bovendien had het niet geklonken als een schreeuw van blijheid maar een van pure schrik en pijn. Alsof er een gevecht bezig was. Misschien was hij er vroeger op afgerend maar dat was allang veranderd. Er waren zoveel dingen om rekening mee te houden. Als er daar twee moordenaars bezig waren maakte hij geen schijn van kans. Hij had hard zitten trainen maar was nog lang niet op het ultieme niveau. Bovendien was hij dunner dan een slang. Dat kwam ervan als je Kittypet eten weigerde en terug in een tijd van gebrek aan prooi. Het enige wat hem een beetje aanzien kon geven was zijn mooie glanzende goed verzorgde vacht. Hij had zo van zijn vacht gehouden toen der tijd. Het was zijn trots geweest en nog steeds vond hij dat het zijn beste onderdeel was. Beter dan zijn karakter in ieder geval.
Die arrogantie bestond nog wel maar werd verdrukt door onzekerheid en schaamte en die emoties werden op hun beurt weer onderdrukt door agressie. En al die onderdrukte emoties maakte hem een gevaarlijke levende tijdbom die te zwak was om schade aan te richten. Het was bijna iets komisch om om te lachen. Maar Draco vond niks aan de situatie, hij haatte het. Dat was de overweldigende emotie. Haat aan alles in het leven. Zichzelf, andere katten, alles.
Hij dwong zichzelf om de gedachtes te negeren en naar het geluid te lopen. Dichterbij kwam hij de geur van Kittypet en iets Bloodclan/Rogue-ish tegen. Het maakte de situatie duidelijk voor hem. Een of andere wilde kat was een Kittypet aan het aanvallen. Met die gedachte sprong hij naar voren, tenslotte viel er misschien nog wat plezier te beleven. Misschien kon hij iets van die woede uitleven op de toch al gewonde Kittypet. Niks kon hem voorbereiden op dit moment.
De witte tom verstijfde toen hij zag wie er voor hem stond. Hij wou wegrennen maar het was al te laat. Hij stond daar al in het openbaar met uitgeklapte nagels en een opgezette vacht. De geur, de blik op zijn gezicht.. het was hem.. het moest hem wel zijn. Maar zoveel klopte niet. Hij was gegroeid. Geen enkel teken meer van de Shadowclanner die Draco had leren kennen. Was het hem wel echt? Het moest hem wel zijn. Een grijze kater met een moordlustig blik in zijn ogen die onder de littekens en bloed zat. Een ding dat alleen voorkwam in de nachtmerries van kittens, dat was zijn Stonepaw.

Zijn oren schoten naar achter voordat zijn hersenen de situatie konden verwerken. Zijn klauwen boorde zich in de grond en zijn haren stonden recht omhoog. Zijn ogen waren samengeknepen en zijn tanden licht ontbloot. Zijn houding was alleen maar het resultaat van shock. Het was wonderlijk hoe veel je kon doen terwijl je brein op een stuk bleef haken. Het was als een kapot cassettebandje dat maar bleef doorspelen in zijn hoofd. Stonepaw, Stonepaw, Stonepaw, Stonepaw.. Moordenaar, Moordenaar... Hij bleef het herhalen terwijl hij probeerde om iets te bedenken. Een reactie, hij moest iets doen. Zonder erbij na te denken was hij al in elkaar gezakt alsof hij klaar stond om aan te vallen. Hij was daar nog lang niet klaar voor! Hij was helemaal nergens klaar voor. En nooit was hij klaar geweest voor dit moment.
Hij had Stonepaw verwacht als de grijze kater die hij kende. Dun met een onschuldige glimlach op zijn gezicht. En die stomme blik die Draco zo schattig vond in zijn ogen. Deze kat staarde hem alleen maar leeg aan. Dit was een koelbloedige moordenaar. Samen hadden ze zo moeten zijn. Dat was het plan geweest al die moons geleden. Draco en Stone, de coolste katten op de wereld die samen heerste. Dit.. dit was het niet. Dit waren een zielige witte kat en een moordlustige grijze kater. Was het zijn schuld? Had hij dit ding gecreëerd? Het was geen ding, het was Stonepaw. Hij mocht niet zo over de kater denken. Niks hiervan lag aan Stonepaw, het was allemaal zijn fout. Hij was vanaf het begin een idioot geweest. Hij had deze tom nooit zoveel pijn mogen doen als hij deed. Nu was hij hier beland en moest hij iets doen. "Hey" Het ene woord kwam krakend uit zijn mond. "Stonepaw.." De naam die hij hardop sprak was als een steek in zijn hart. Welk hart? Draco had deze kater pijn gedaan als een zielloos wezen. Dit verdiende hij.

Stonepaw zwijgde, hij zwijgde, er hing een duistere stilte. Een stilte geladen met honderden aan emoties. In ieder geval van zijn kant. Wat Stone voelde wist hij niet. Waarschijnlijk iets van haat en afschuw gemengd met woede. Dat leek logisch. Hij kon het onmogelijk aflezen van de stille kater. Vroeger wist hij altijd precies waar Stonepaw aandacht. Vanaf het moment dat ze vrienden waren geworden waren ze als een kat in twee lichamen. Misschien omdat ze op zo'n bizarre manier vrienden waren geworden. Het was niet elke dag dat een Bloodclanner een Shadowclanner betrapte op het bewonderen van een steen. Hij wist zelfs de woorden van toen nog.
'De stenen worden met de dag mooier. Dat waren de eerste woorden die hij ooit tegen de grijze tom had gesproken. Toen ze allebei nog jonge apprentices waren. Ze hadden zoveel plezier gehad toen met de stenen en de watergevechten en het zingen. Maar zoveel details miste in zijn geheugen. De laatste woorden die hij had gesproken stonden ook nog in zijn geheugen gegrift. 'We're never ever getting back together.' Nu haatte hij zichzelf voor die woorden.
En nu naar een jaar waren zijn woorden 'hey Stonepaw' geweest. En nu naar een jaar zei Stonepaw helemaal niks terug. Woorden was hij blijkbaar niet waard.

Tranen, het was alsof er een nieuwe wereld voor hem openging. Hij kon zijn eigen tranen nauwelijks tegenhouden terwijl hij Stonepaw zo zag staan. Grijnzend sprong hij bovenop de kater in een poging hem in de modder te duwen. De herinnering vloog voorbij in een flits. Dracostar klonk cool. De witte kater grijnsde. Wat er ook veranderde hun idiote gedrag zou altijd hetzelfde blijven. Blijkbaar had hij het verkeerd gehad. Hij glimlachte en gaf de grijze kater een tik op zijn hoofd. 'Je weet toch dat ik perfect ben.' Draco voelde het branden in zijn keel alsof hij hete kolen had doorgeslikt. Zijn ogen werden steeds natter. Hij moest het volhouden, hij kon niet huilen, niet nu.
Een moment zat hij nog tranen te bevechten, het volgende moment lag hij op de grond onder Stone. Hij stond boven op 'Stonestar'. 'I'm up to no good.' Lachend likte hij het gezicht van de kater.  Hij wist niet wat het was maar hij begon te huilen. Hij kon het niet tegenhouden toen het eenmaal gebeurde. Tranen drupte naar beneden langs zijn snuit. Zijn zicht werd wazig. Hij lag hier onder zijn ex beste vriend. Zijn ex beste vriend die klaar stond om hem te vermoorden. Dit was hoe zijn leven ging eindigen. Als een zielig huilend hoopje onder zijn ex. Ex Het woord bleef door zijn hoofd spoken. Stonepaw was niks meer van hem alleen nog maar ex, ex, ex.
Als dit het was moest hij laatste woorden. Hij moest iets zeggen, iets dat Stonepaw kon onthouden. Iets dat geschikte was als laatste woorden voor Draco Malfoy. 'I am immortal idiot.' Hij kroop onder de kater uit en gaapte alsof Stone te saai was. Dat was iets wat hij kon zeggen. Het was een gelukkig herinnering gemengd met ironie. Tenslotte was hij duidelijk niet immortal. Ja, dat zouden zijn woorden zijn. De laatste woorden die Draco Malfoy ooit zou spreken.
Hij sloot zijn ogen en wachtte en wachtte op de scherpe klauwen van Stonepaw. Maar niks gebeurde. Plotseling was Stonepaw weg.. Zijn ogen vlogen op en hij kwam overeind om een in elkaar gedoken Stone te zien. 'Verdwijn' het woord sneed door zijn gedachten heen. Stonepaw wou hem weg. 'Doe iets! Doe iets!" "De stenen worden met de dag mooier." Oh god, waarom die zin. Waarom?

Waarom? Was dat niet altijd de vraag. Waarom gebeurde dit, waarom ging het zo, waarom verpeste hij het weer. Waarom had het leven besloten om zo te gaan. En waarom voor hem... Waarom was hij degene die dit moest doorstaan?
Waarom was hij degene die moest toekijken terwijl zijn ouders doodgingen terwijl hij nog een onschuldig kitten was. Die dag hadden ze besloten het verlaten Skyclan gebied te bezoeken en juist die ene boom was omgevallen. Juist die ene boom had alles wat hij had van hem afgenomen. Het moment waarop hij als een klein kitten gebroken was. Het ene moment dat hem had omgevormd tot Draco Malfoy. De Draco Malfoy die hij nu al niet meer was. Die hij nooit meer kon zijn.
Waarom was hij daarna weer gelukkig geweest? Hij had eerste Dot gehad. De eerste kat in zijn leven die hem weer liefde liet voelen. Toen Sunset die hem liefde en toen jaloezie en haat liet voelen. Verschillende katers en poezen die met hem omgingen. Die hem aandacht gaven. Hij had allerlei gevoelens meegemaakt. Geluk, verdriet, woede, angst. Allerlei katten was hij tegengekomen. Grote members die indruk op hem maakte, schattige kittens. Het waren allemaal stukjes die hem vormde, al die ontmoetingen.
Waarom waren gaan van die gevoelens zo sterk als wat hij voor Stonepaw voelde? Al vanaf het moment dat hij Stonepaw had ontmoet waren die gevoelens er ook geweest maar allemaal zoveel sterker. Alleen al de gedachtes aan die tijd waren overweldigend. Het geluk dat hij had gevoeld. Met vrolijke sprongen vertrok hij alvast. Draco barstte in lachen uit toen hij naar zijn vriend keek. De kater wist het niet maar de uitdrukking op zijn gezicht was geniaal. 'Is our little Stoney a bit clumsy? Poor little Stone' was zijn plagende reactie. Hoe perfect het wel niet was om die woorden te zeggen...' Het verdriet dat hij had gevoeld. Hij boog zich voorover en likte de steen, de tranen in zijn ogen wegknipperend. Ooit kwam hij er wel uit. Dan zouden al zijn problemen opgelost zijn en was hij weer gelukkig. Alles wat hij met Stone voelde was een nieuwe ervaring. Zelfs wat hij nu voelde. Het hartverscheurende verdriet, zijn brandende keel, de hopeloosheid.
Waarom was hij vreemdgegaan? Stonepaw was altijd de ware geweest, hij en Stone zijn- waren perfect bij elkaar. Toch was hij dom geweest als een idioot had hij geflirt met anderen. Met iedere kat die hij tegenkwam. Amare, de Rogue waar hij lange gesprekken mee had gehad. Die een kleine plaats in zijn hart veroverde en Stonepaw aan de kant duwde. Hoe had hij het ooit zo ver kunnen laten komen? En Brokenfeeling die hij helemaal niet leuk vond. Ze was maar een ongeluk. Dat ongeluk had hem een zoon opgeleverd. Drake, het kleine kitten. "Prima. Er zijn dingen gebeurt in de dagen dat jij er niet eens was." Hij legde extra veel nadruk op de laatste zin alsof het allemaal de schuld was van de grijze kater. Je wou toch een kitten? JE HEBT ER NU EEN." Hij kromp in elkaar bij de herinnering.
Waarom had hij het nooit meer goed kunnen maken na die laatste woorden?
En waarom was het nu voorbij?
"Omdat het zo ging."

Een paar seconden lang zoomde zijn hersenen helemaal uit. Alsof hij van boven af naar hun keek. Naar hun nu en naar hun toe. Die paar seconden waren genoeg om alles te kunnen zien. Hij besefte dat ze net als toen stonden, tegenover elkaar als vijanden. Toen waren ze vrienden geworden. Nu was die kans klein. Draco wist dat het zijn schuld was, het kon niet anders. Op een of andere manier maakte hij altijd de verkeerde keuze.
Stonepaw bedriegen was verkeerd geweest. Al helemaal hoe hij twee keer had gedaan. Een keer was te vergeven, ze waren jong. Jonge katten wilden nou eenmaal dingen doen, avonturen beleven en soms kwamen daar problemen uit. De tweede keer echter was hij echt dom geweest. "Toen waren de kittens er en een was wit! Wit zit niet eens in hun stamboom dus er kon maar een reden voor zijn..." Hij zuchtte. "Ik heb er spijt van maar het is nu al te laat, ik heb de zorg al half op me genomen. Maar Stone alsjeblieft het was een fout." Nu hij er zo over nadacht klonk het nog slechter. ''En je dacht geen seconde aan mij?'' Had Stonepaw geantwoord. En hij nog gelijk gehad ook.
Tijdens zijn tijd bij Twolegs had hij voortdurend aan Stonepaw gedacht, aan alle momenten die ze samen hadden beleefd. Aan hoe ze samen hadden rongerend. 'Stonestar' en 'Dracostar' waren de leiders van het bos geweest. Hoe hij zeker wist dat ze voor altijd samen zouden blijven. Hij had gezien hoe hij langzaam Stonepaw had laten glimlachen. Gevoeld hoe hij iedere keer dat hij de tom zag zo blij werd. Geweten hoe geweldig ze waren als een team. Nu was het voorbij. Hun team was over, ze gingen solo en geen van beide kon het aan.
''Draco... zelfs als ik je vergeef, hoe wil je dat ik je weer ga vertrouwen? Denk je dat ik dat ooit nog kan?''
De witte kater keek om zich heen, het was stil. Alsof alles zich voorbereidde op zijn antwoord. Hij wist dat dit zijn kans, misschien wel de enige, was. Nu moest hij alles uitspreken en niks verborgen houden. "Stone. Jij, ik--" Hij schraapte zijn keel en keek op met tranen in zijn ogen. "Luister." Draco haalde diep adem.
"Ik hou van je, jij bent het altijd geweest. En dat meen ik, alles wat ik nu zeg meen ik. Ik heb zo vaak tegen je gelogen, ik ben zo vaak een idioot geweest, nu niet meer. Ik kan het niet meer aan om leugens te vertellen tegen de enige kat die echt belangrijk voor me is. Vanaf de eerste dag dat ik je ontmoette was je al belangrijk. Ik dacht dat clankatten stomme mousebrains waren en toen kwam ik jou tegen met je steen. En ik wist het nog niet maar met jou had ik de beste tijd van mijn leven. Zoals we clanleiders waren, vreselijke dingen zongen, vochten met modder, het was geweldig. En toen ging het allemaal voorbij." Zijn stem brak. "H--het is mijn fout, en het spijt me zo Stone. En nu... Nu wil ik gewoon zeggen dat je me mag haten maar ik... ik wel, ik wil gewoon dat je gelukkig bent na al die shit die ik over je heen heb gegooid." Draco zweeg terwijl hij de grijze kater bleef aankijken.

Draco slikte luid. Hij had alles gezegd wat hij kon zeggen, zijn gedachtes zo goed mogelijk vertaald naar woorden. Hij had zijn best gedaan voor Stonepaw en nu wou de kater weer weg?
Nee, begin bij het begin. Zijn gedachte hadden gelijk, hij moest alles op een rijtje zetten. Hij moest logica hebben om een antwoord te vormen.
''Mijn leven, was altijd niks geweest. Niks." Draco wist er veel van maar hij had nooit het hele verhaal gehoord. Nu pas merkte hij hoe verschillend ze echt waren. Zijn leven was ook gestart zonder ouders maar Stonepaw had doorgeleefd in eenzaamheid. Draco had vrienden gemaakt, met katten gepraat. Zijn reputatie had hij opgebouwd tot hij de arrogante kater van toen was. En vervolgens had hij Stonepaw meesgesleurd in die wervelstorm.
"En toen, de dag dat wij ontmoetten... Ook al was je een BloodClanner en hoorde ik doodsbang voor je te zijn, of je in ieder geval weg te jagen. Ik deed het niet..." Draco kon het niet laten zacht te glimlachen bij die gedachte. Het zou voor eeuwig een van de beste momenten van zijn leven blijven. Wat er ook gebeurde tussen hem en de grijze tom, dit bleef.
"We hadden zo veel leuke herinneringen... Maar toen brak jij me." De woorden waren als een scherpe steek in zijn hart. Er zat te veel waarheid achter. Natuurlijk had hij het zelf al bedacht maar zoals Stonepaw het zei. Dit was erger. Hij wou zijn mond openen, zeggen dat het hem zo speet maar hij kon het niet. Al zijn woorden had hij al gesproken. Te lang had hij zijn gevoelens voor zich gehouden.
"Het ergste vind ik nog dat ik nog steeds, op een of andere manier, een soort van, van je hou.'' Stone hield van hem, Stone hield van hem, Stone hield echt nog steeds van hem. Na alles wat hij gedaan had. Het was stom. De grijze tom zou niet van hem moeten houden, hij verdiende het niet. Maar toch was het zo ondanks alles.
''Ik denk dat het beste is als we... als... als ik...'' Draco keek hem hoopvol aan. Als ze weer vrienden werden? Als ze weer samen zouden zijn? Als ze samen terug gingen naar het camp? Dit was iets goeds, Stonepaw wou iets met hem. Door al zijn verdriet begon blijheid heen te stralen. Misschien was dit het begon van iets nieuws. Het begin van een nieuwe tijd. Draco en Stonepaw, back again. And this time forever.
''Ik denk niet dat ik nu een beslissing over ons kan maken... En jij ook niet... We moeten tijd hebben..." De hoop in zijn ogen doofde. Zijn oren zakten naar beneden. Het had ook nooit zo kunnen zijn. Dit was te verwachten. Hij was dom geweest om uberhaupt die hoop te hebben.  "Oh" Mompelde hij nauwelijks verstaanbaar.
''Luister, het is beter als ik nu ga. Als ik een antwoord heb, zal ik je dat geven. Als jij een antwoord hebt, zal je dat aan mij geven.'' Draco sloot zijn ogen toen Stonepaw zijn neus aanraakte met de zijne. De duizenden woorden die hij wou uitschreeuwen gingen verloren onder gedachtes van verdriet. Hij kneep zijn ogen stijf samen. Dit kon hij niet zien. Abrupt draaide hij zich om en zette zijn klauwen in de grond. Ren achter hem aan! Hij kon het gewoon niet. Hij kon helemaal niks meer. Zijn oren zaten strak naar achter en zijn ogen waren samengeknepen tot spleetjes. Tranen vervaagde zijn beeld en hij kon alleen vage vormen onderscheiden. Zijn keel deed pijn maar zijn hart nog meer. Het was alsof hij vanbinnen in brand stond. En alles waar hij aan kon denken was rennen, weg van hier, weg van Stonepaw. Weg van alles. Draco begon te lopen, sneller en sneller, tot hij aan het rennen was.
Dat was het dan, nu moesten ze 'denken...'