New story

Zoals altijd was Amare aan het jagen wanneer ze niets beter te doen had. Het was een soort bezigheidstherapie voor haar. Behalve het aanvullen van haar kleine voorraadje aan prooi kon ze tijdens het jagen ook erg goed haar gedachten van zich af zetten. Wat was er nou fijner dan je op iets focussen zonder daarbij schreeuwende gedachtes te hebben die door je hoofd leken te vliegen? Buiten dat hield ze ook erg van de koelte van de herst. Het was niet ijzig koud, maar frist genoeg om je er onbehaaglijk bij te voelen. Het was een kou die je na een tijdje zou vergeten omdat je er één mee was geworden. Eentje die er voor zorgde dat de lucht zacht werd en haar streelde. Haar lievelingsweer. Zachtjes trippelde de verder, met poten die de bladeren gevangen door ijzel liet knisperen. Plots dreef een zwakke lucht van BloodClan haar neus binnen. Ze raakte vrijwel meteen in paniek. Ze had tot nu toe geen positieve ervaring gehad met dit bij elkaar geraapte groepje zwakzinnigen. Draco.. Shark.. Alle herinneringen van deze twee katten kwamen terug. Ze moest hier zo snel mogelijk wel. Maar nog voor ze luidruchtig weg kon sprintten werd de geur verrassend sterker.

''Wie?'' siste een stem plotseling. Als ze nu vluchtte dan was ze wel erg laf. Met wat ongeluk kwam hij zelfs nog achter haar aan. Met tegenzin onthulde ze zichzelf en stapte de struiken uit. Meteen stond ze oog in oog met de kat die net gesproken had. Het was een grijze kater die net wat Moons ouder leek dan haar. Een sterke elitegeur hing om hem heen. Ja, dit was de kat die ze net rook. Het liefst wou ze niks meer met deze groep te maken hebben, maar ze leek nu niet bepaald een keus te hebben. ''Amare.'' Sprak ze sterk. Haar groene ogen doorboorden de zijne. Ze vroeg zich af waarom hij wou weten wie ze was als hij waarschijnlijk toch van plan was om haar af te slachten. Niet dat dat hem zou lukken.. ''Mag ik ook nog weten wie jij bent? Je zit toch zeker niet in een identiteitscrisis?'' Natuurlijk was het dom om enige reactie uit te lokken, maar een lolletje kon geen kwaad, toch?

Secret.. Aparte naam.. Maar ze had wel gekkere gehoord. Plots vroeg hij naar haar. Even hapte ze naar adem. Natuurlijk zat ze in een crisis. Door haar was haar halfbroer het mikpunt van nare opmerkingen geworden in zijn clan. Ze was bijna dood gebloed. Ze is erachter gekomen dat haar vader haar heeft verraden.. Langzaam wendde ze haar blik van hem af en zuchtte ze. ''Dat doet er niet toe.'' Niet vandaag. ''Iedereen heeft wel zijn lastige periodes. Daar is niets bijzonders aan.'' Waarom zei ze zoiets tegen een wildvreemde, een BloodClanner zelfs? Waarschijnlijk omdat ze niet bang was voor de waarheid. Haar humeur was spontaan omgeslagen van vijandig en pesterig naar direct, maar respectvol.

De poes knikte instemmend. Als kitten was zij ook erg vrolijk geweest, terwijl ze nu zo haar ''periodes'' had. Ze wou het geen depressie noemen omdat anderen die toegaven dat ze sad waren in haar ogen erg zwak waren. Natuurlijk, door het vele gezeik in haar leven was ze alles behalve gelukkig. Maar ze vocht tenminste. Ze deed niet zielig. Iedereen was immers ergens ongelukkig over, toch? Daarom besloot ze ook dit niet uit te spreken. ''Maar komt dat door hun onwetendheid of door het feit dat hun hersenen gewoon minder ontwikkeld zijn?'' Merkte ze filosofisch op. Interessant om over na te denken. Iedere kat jonger dan 6 Moons had op haar erg gelukkig overgekomen. Het was gek hoe de twee katten die voorheen zo vijandig tegenover elkaar waren nu spontaan zo'n gesprek konden hebben. Blijkbaar was niet iedere BloodClanner uit op het gevecht.

De poes gaf een schuin glimlachje vrij. ''Ja.'' Zuchtte ze. ''Ja inderdaad.'' Ze had er op de jonge leeftijd van 8 Moons al alleen voor gestaan. Al erg vroeg leerde ze wat echt overleven was. En dat was meer dan alleen maar wat kunnen vechten en jagen. Soms moest je even stoppen met nadenken om het te overleven. In sommige situaties zou je gevoelens toelaten je dood zijn. ''Wat heeft jou eigenlijk naar de BloodClan gebracht, of ben je daar echt geboren?'' Ze wist dat de elite vrijwel iedereen toeliet. Het was dus goed mogelijk dat de kater tegenover haar dus een andere afkomst was. En anders was ze nog steeds benieuwd naar hoe BloodClankittens werden opgevoed.

Secret gaf verrassend makkelijk antwoord op haar vragen. Deed het hem echt niets? ''Nee, maar ik herinner met niet veel van toen ik nog door mijn moeder werd gevoed.'' Ze slikte even. ''Mijn moeder was een Kittypet en mijn vader een Rogue. Al snel besloot hij om haar achter te laten en mij alleen op te voeden.'' Ze sprak met een zware minachting over haar vader. Hier was ze zelf ook pas kort geleden achter gekomen. Wie verliet nou zijn mate en stal hun kind? Haar moeder zal vast nog steeds met de onzekerheid zitten of ze ooit nog terug komen. Ze schaamde zich ook lichtelijk over haar Kittypetafkomst. Dat was nou niet bepaald iets om trots op te zijn. In haar vloeide zwak bloed. En dat zou ze ook doorgeven aan de volgende generaties, mocht het daar ooit van komen.

Haar ogen vernauwde even toen ze zijn korte momentje van minachting opmerkte. Ze had niet moeten vertellen dat ze half Kittypet was. Wie weet zou hier wat problemen van kunnen komen. ''Klopt.'' Antwoordde ze simpel. Hij mocht denken wat hij wou. Er was niemand die ook maar een spoortje van Kittypetzwakte bij haar op zou merken. Ze was een vrije geest. Ze deed, zei en verwondde wat ze wou. Niets hiervan verwees naar haar afkomst. ''Wat is nou eigenlijk het grote verschil tussen de Elite en een normale clan?'' Vroeg ze plots. ''BloodClan klinkt zo overdreven luguber. Zijn jullie op jullie leefomgeving nou echt zo anders dan een normale clan?'' Oké, ze had mindere ontmoetingen met katten van deze groep gehad, maar dat waren er slechts twee. Dat zei nog niets over hoe een clan in elkaar zat.

Hij zei het alsof het hem niet uitmaakte, of alsof hij er zelf niet bang van werd. De ''creeps'' waren dus niet zo gek dat ze hun eigen clan aanvielen. Heel kort vroeg de poes zich af waarom ze zelf niet in een clan zat. Een clan bood warmte, liefde, voedsel, onderdak.. Maar ze schudde deze romantische gedachte snel van zich af. Ze was niet gemaakt voor het sociale en aan regels verbonden clanleven. Tuurlijk, ze had het fijn gevonden als ze vanaf haar geboorte al wist wie haar familie was. Maar dat had het wel een stuk makkelijker gemaakt. Misschien wel iets té makkelijk. Hoe kon je weten wat leven was als je het makkelijk had? ''Jij hoort duidelijk niet bij die gekken.'' Mauwde ze kalm. ''Waarom leef je er dan wel tussen?'' Ze stelde hem zoveel vragen. Het was een wonder dat hij haar niet irritant vond.

Dat klonk als een legitieme reden. Zijzelf had het ook niet zo op het onzinnige geloofje van de clans. Natuurlijk had ze respect voor de leefstijl. Dit kwam waarschijnlijk alleen maar omdat haar halfbroer erin geloofde. Maar ze was in ieder geval niet zo goedgelovig om haar leven te laten verpesten door een stel vage regeltjes. De kater tegenover stelde plots een wel hele domme vraag. Ze keek hem even vies aan. ''Nee. Er zou geen enkele manier zijn waarop ik me kan binden aan een clan.'' Ze nam liever haar eigen besluiten. En loyaliteit? Pff.. Dat voelde ze alleen voor katten die haar respect verdienden. Niet een stel mormels waar ze toevallig mee opgescheept zou zitten. Ze grinnikte even. ''Zoveel regels en verwachtingen.. Nee.. Ik leef mijn leven liever als een eenling.''

Elk spoortje van vijandigheid tussen de twee was verdwenen. Er hing een perfecte gesprekssfeer. Toch besloot ze om wat te stoken. ''Is dat dan ook niet een soort van zwakte?'' Vroeg ze uitdagend. In haar ogen waren alle katten die hulp nodig hadden zwak, maar goed. Een groep was natuurlijk al gauw sterker dan een individu. Waarschijnlijk was dat ook precies de reden dat katten samenwerkten. Negen van de tien keer kwam het er allemaal op neer dat iedereen gewoon aan zichzelf dacht.