Peace and war [OPEN]

Pearlykit zat aan de rand van het camp, zoals gewoonlijk niet echt een glimlach op zijn snuitje. Hij keek de katten in het camp aan, bijna alsof hij ze beoordeelde op wat ze deden of hoe ze eruitzagen. Die ene apprentice die in de modder rolde na omver geduwd te zijn door een leeftijdsgenoot keek hij wat minachtend aan, toen hij één van de oudere warriors voorbij zag lopen gaf hij hen eerder een beoordelende blik. Hij dacht wel dat hij tegen hun op zou kunnen, wanneer hij zelf warrior was. dan zou hij beter zijn dan hen.

OPEN

Deze droogte beviel haar echt niets. Het had zoveel nadelen dat het niet regende; de rivier zakte, de vis kwam minder snel bij het oppervlakte kijken, en bovendien was het niet goed voor de huid om zo lang zonder verse regen te zitten. Zwemmen zat er ook niet in, gezien het water haast aan het bevriezen was, en haar lange haren er lang over zouden doen om weer op te drogen. Dat in combinatie met de koude wind? Niet precies iets waar ze blij van zou worden. Ze had vissen sowieso al opgegeven, de glibberige en bovendien modderige oever werkte nu niet in haar voordeel, al helemaal niet met die bos manen. Ze was gelimiteerd tot jagen, en dat was nu niet per sé haar sterkste puntje. Hoewel ze op een zekere gracieuze manier liep, was ze lomp met jagen. Ze leek haar poten altijd net op de verkeerde plek te zetten. Ze had enkel een waterratje weten te vangen, en dat in een hele middag! Ze kon zich wel bij Pearlykit voegen, besloot ze, gezien deze er net zo chagrijnig uitzag als haar. Toch beurde haar gezicht ietsje op - hij had, toen ze het kamp ingelopen was, namelijk nogal geïrriteerd gestaan - toen ze zag dat Speakeasy ook koers zette richting de kitten. Prima, met haar kon ze altijd wel een leuk gesprekje hebben, en bovendien zag ze haar ook wel als een soort vriendin. Of dat kwam omdat Speakeasy zo vriendelijk was, of omdat zijzelf zo open was, maakte haar niet uit. Ze trippelde op de twee af en drukte kort haar vacht tegen Speakeasy aan. "Hallo," kondigde ze zichzelf wat onnodig aan en glimlachte naar de kit, zich ontzettend aangetrokken voelend naar diens chagrijnigheid.

De lichtgrijze kater bekeek de poes nijdig, zijn nek een beetje raar strekkend om haar aan te kunnen kijken. Hij was gewoon enorm klein, zelfs voor zijn toch nog jonge leeftijd. Die realisatie hielp zijn humeur geen ene sikkepit omhoog. "Daar heb je starclanverdomme gelijk in.", antwoordde Pearlykit chagrijnig, nog een beetje slechter gehumeurd dan daarnet omdat ze zijn naam gebruikte. Wist ze dan niet dat hij zo niet genoemd wou worden? Pearly. Humpf, de meest meisjesachtige naam die zijn moeder kon bedenken. "En ik word graag Clawkit genoemd, dankjewel." De dankjewel op het einde was duidelijk puur sarcastisch. Zijn blauw-grijze ogen gleden naar de andere poes die er ook bij kwam. Het irriteerde hem dat hij van geen van beide de naam wist, maar hij ging er niet naar vragen. De slanke kitten reageerde niet op het veel te vrolijke 'hallo' van de poes en bekeek haar maar wat chagrijnig.