The world keeps spinning~

De lichtgrijze kitten wandelde de nursery uit alsof het camp van hem was, zijn grijze oogjes gericht op iedereen en op alles zonder ook maar een spoortje angst of verwondering in zijn blik, wat je wel vaak zag bij andere kittens. Nee, Pearlykit was zeker niet één van die verlegen kittens. Vandaag was hij zelfs in een relatief goed humeur, tegenover gewoonlijk. Er lag een hint van een glimlach op zijn snuitje, maar zijn wenkbrauwen waren nog steeds gefronst in een soort van hooghartige uitdrukking die er misschien redelijk misplaatst uitzag op het snuitje van een drie manen oude kitten.

Eerste post Shadowpaw

Als de kitten in een slechter humeur was geweest, had hij haar waarschijnlijk gewoon afgesnauwd of uitgelachen. Vandaag deed hij dat echter niet; misschien had hij ook wel zin in een gesprek. Pearlykit knikte. "Genieten is een groot woord.", zei hij, lichtjes geïrriteerd omdat hij nog steeds moest opkijken naar de zwart-witte poes ook al was ze naar hem toe gebogen. Hij 'genoot nooit echt van iets - of dat zou hij toch niet toegeven. Dat was niet mannelijk, dat was niet stoer; dat was iets wat poezen deden, genieten. Katers, stoere grote warriors, die vochten en die joegen maar die genoten niet.

De poes ging zitten, wat het wel ietsje beter maakte, maar niet bijster veel. Pearlykit weigerde zo lang op te kijken en staarde dus maar naar haar zwart-witte pootjes. Zo deed zijn nek tenminste geen pijn. Hij reageerde niet echt op haar antwoord, maar toen ze naar zijn naam vroeg richtte hij zijn borst een beetje op. "Clawkit!", zei hij trots, al was dat niet waar. Zo werd hij graag genoemd, en zo noemden de meesten hem. Waarschijnlijk zou ze ook wel weten dat er geen kitten was in de clan met die naam, maar wat maakte hem dat uit. Zolang ze hem zo noemde.

Pearlykit knikte enkel eens toen de poes zich voorstelde als Shadowpaw, maar herhaalde haar naam niet zoals zij had gedaan. Oké, haar naam was dus Shadowpaw - so what? Het was best wel een badass naam, al zou hij dat natuurlijk nooit luidop zeggen. Daarbij, er was toch ook een Shadowclan? Misschien waren haar ouders wel liever bij die clan geweest. Of misschien was ze halfclan. In ieder geval was hij superieur tegenover haar, dat was duidelijk; of je hen nu allebei kende of gewoon zag staan. Want zelfs al was hij vele malen kleiner dan de apprentice, het was duidelijk dat hij vele malen beter was.

De lichtgrijze kitten fronste bij die vraag. Een spelletje doen? Wat, dacht deze poes nu echt dat hij net zoals al die andere domme kittens was? "Wat voor spel?", vroeg Pearlykit, een bijna snauwende ondertoon in zijn stem. Hmpf, een spelletje spelen. Wat een onnozele bezigheid.