The more you love

Met een pijnlijke blik keek Maple over de heide vanop de platte steen bovenop het licht glooiende heuveltje. Haar ogen waren nog maar net droog - ze was het kamp uitgegaan toen ze Silverkit had zien spelen met een kitten van Oceans nestje en zodra ze de eerste tranen en een krop in haar keel had voelen opkomen leek het beter voor haar dat ze even weg moest gaan. Het ging echter nog steeds door haar hoofd, eigenlijk al vanaf de dag dat ze het kleine bundeltje zilveren vacht had weggegeven aan Oceanbreeze - Waarom heb ik haar weggegeven? Was het verdriet van haar partner die haar kind niet met haar wilde opvoeden dan zo hard geweest dat ze haar eigen dochter wilde verlaten? Hoe kon ze wreed geweest zijn? Mapleberry slikte even om haar schuldgevoel onder de controle te krijgen. Haar ogen deden pijn van het lange kijken zonder knipperen, dus wendde ze ze af van de ondergaande zon en keek schaamtevol met neergeslagen ogen naar de grond. Ze wist niet eens of ze hiervoor nog naar Starclan kon nadat ze dit gedaan had. En wat moest Oceanbreeze, tegenwoordig de nieuwe deputy van WindClan, nu niet van haar denken? De Queen had al een groot nestje en dan duwde ze nóg een kitten in haar poten - als dat niet egoïstisch was. Opnieuw slikte de poes om haar pijnlijke keel te verhelpen en draaide zich om. Misschien moest ze toch beter terugkeren, want straks begonnen ze haar nog te missen. Met een diepe zucht liet de bruine poes haar blik terug langzaam naar boven glijden en bleef stilstaan zodra die op een grijswitte kat viel. Oh nee - hij was nu net degene die hij niet op dit moment wilde zien.

|| Greywind! ^^

Greywind was geschokt geweest toen Oceanbreeze tot deputy was benoemd. Alsof de jonge queen het nog niet druk genoeg had met een groot nest, en alle kittens van Mousewish waar ze op paste én zijn kitten. En nu had Everstar besloten om haar zo'n belangrijke taak te geven met zoveel verantwoordelijkheden. Hij wist dat Oceanbreeze het aan kon, maar zou het niet allemaal té veel voor haar worden. Hij kon onmogelijk de enige zijn die zich zo zorgen maakte. Hij schudde de gedachte weg en richtte zich weer op zijn taak. Hij wilde nog wat prooi mee terug naar het kamp brengen voordat het donker werd, alleen lukte het slecht. De prooi was erg schaars, hij had nog geen konijnen gezien en alle prooigeuren leken muf en oud te zijn. Hij slofte een beetje energieloos over de heide. Hij werkte zich in de rondte. Hij jaagde en probeerde water voor de clan te verschaffen wanneer hij maar kon. Het begon een tol te eisen op zijn lichaam, maar hij bikkelde door. Hij was jong, hij zou het wel redden. Greywind zag dat de zon laag begon te hangen en hij zuchtte diep. Leek erop dat hij met lege poten terug zou keren. Hij begon al een weg terug naar het kamp te maken, toen hij plotseling een verse kattengeur rook, één die hij maar al te goed herkende. Hij keek om en zag de bruine poes, waar hij ooit tot over zijn oren verliefd op was geweest. Greywind bevroor op zijn plek en slikte. Hij had al zo lang niet met haar gepraat en haar vermeden. Hij had haar gewoon niet kunnen aankijken. Als hij haar zag voelde hij alleen maar schuld en verdriet en dat overschaduwde de gelukkige momenten die ze samen hadden gedeeld. ‘Mapleberry...’ begon hij slapjes, zoekend naar de passende woorden die hij niet kon vinden. Ja, wat kon hij zeggen? Donkere wolken vertroebelden zijn ogen en hij keek naar de grond. ‘Het spijt me,’ zei hij uiteindelijk. Dat was het enige wat hij haar nu kon bieden, en het kwam veel te laat. Het speet hem echt hoe het hem was gelopen. Maar na alles wat er was gebeurd, wist hij niet meer of er een gevoel van liefde voor haar in hem over was gebleven.