Sometimes the scariest thing in the world is a smile

Wind rukte aan haar dikke vacht toen ze op een hoog tempo achter een konijn aanrende. Haar ogen niet afwijkend van haar doel maar haar poten wel. Haar energie begon op te raken en als ze dat beest ooit nog te pakken wou krijgen moest ze nu toeslaan. Haar blik viel op een rots en instinctief sneed ze de bocht af, sprintte de steen op en sprong op die manier zo ver als ze kon vooruit zodat ze met een plof boven op het konijn lande. Haar klauwen duwde zich in zijn vel en gekrijs galmde door het gebied. Sweets koude blik bleef op het worstelde doodsbange konijn rusten voor ze met een simpele beet het leven van het diertje ontnam. Bloed sijpelde uit de zijn keel en de mentale walm vulde haar neusgaten. Pas wanneer ze weer opkeek om te zien waar ze zich precies bevond vingen haar verschillend gekleurde ogen de grijzige vacht van Greywind. Ze had niet bepaald zin in gezelschap maar als ze ooit aan de macht wou komen moest ze wel een goeie indruk hebben bij iedereen dus glimlachte vriendelijk zoals altijd en knikte de kater toe. "Goedemiddag Grey" Mauwde ze en liet haar ogen op die van hem rusten. Keep your friends close but your enemies closer.

&Greywind

Greywind voelde de grond nauwelijks onder zijn lange poten, hij vloog bijna over de heide, de frisse, doch droge wind, over zijn gezicht strelend, aan zijn vacht hangend. Hij rende altijd als hij zich weer eens in de war voelde, schuldig voelde voornamelijk. Het ene moment was hij ervan overtuigd dat hij de goede keuze had gemaakt om Silverkit af te staan en ervoor gezorgd te hebben dat zijn band met het kleine drommeltje onbestaand te maken. Maar de andere keer voelde hij zich overspoeld met schuld, zoals vandaag. Hoe had hij het kunnen doen? Hij wist dat ze een vader had in Neverland, maar ze zou haar echte vader nooit kennen. En oh, soms miste hij Mapleberry, maar het zou nooit meer goed komen. Niet na wat er allemaal was gebeurd. En hoe hoe hypocriet hij wel niet was, om te denken dat hij te jong was voor een kitten, te onervaren, er te niet klaar voor, en zijn kitten vervolgens bij een piepjonge queen in het nest te schuiven, die al voor zoveel kittens zorgde. Helemaal nu Brindeleaf en Mousewish er niet meer waren. Oceanbreeze zorgde goed voor Silverkit, zij was op jongere leeftijd al veel volwassener. Hij was bang dat hij nooit op zou groeien.
Greywind spitste zijn oren toen hij een verse prooigeur hem opviel, samen met een geur van een WindClan kat. Het duurde niet lang voordat hij het beeld van de poes Sweetheart op zijn netvlies kreeg. Even onverschillig wiebelde hij met zijn oren en benaderde de poes terwijl hij afremde. Een konijn lag voor haar klauwen, waarna hij weer opkeek in de poes haar verschillende ogen. Hij had nooit met de poes gesproken. Ze begroette hem wel en hij bleef voor haar stilstaan. ‘Goedemiddag, Sweetheart,’ sprak de kater vriendelijk, maar met zijn gezicht in de zakelijke prooi zoals hij zo vaak stond. Sinds alles, had hij geleerd zichzelf beter af te sluiten. Als jonge kater was hij altijd verschrikkelijk snel hoteldebotel van alle poezen op zijn pad, dus hij had geleerd om meer af te wachten, want er kwamen altijd alleen maar slechte dingen van. ‘Goede vangst,’ mauwde hij vervolgens afwezig, doelend op haar konijn. Maar al snel dwaalde hij blik alweer naar de horizon.

Haar verschillend gekleurde ogen keken kalm en hadden een rustige uitstraling toen de grijzige kater voor haar stond. ‘Goedemiddag, Sweetheart,’ Begroette Greywind haar vriendelijk terug en de steviggebouwde kattin knikte respectvol voor ze haar net gevangen konijn tussen haar poten neerlegde. ‘Goede vangst,’ Sweet sloot haar ogen kort als bedankje en glimlachte kort. "Bedankt Grey" Mauwde ze terug en maakte het haar gemakkelijker en ging rustig zitten. De wind blies zachtjes door haar dikke vacht en de poes snoof de frisse lucht eventjes goed op voor ze haar aandacht weer op de kater richtte. "Hoe gaat het met je?" Vroeg ze nieuwsgierig en gebaarde met haar pluizige staart dat hij mocht zitten als die wou.

Sweetheart leek zo verkeerd nog niet. Ze was vriendelijk en kalm. Misschien had hij even zo iemand nodig, maar zijn kaken bleven op elkaar staan. Hij kon niemand vertrouwen hier, niemand! Hij keek naar zijn poten, naar het konijn, naar Sweetheart. Maar hij leek zich nergens op te kunnen concentreren. Kom op, Greywind. Kop erbij houden. Hij besloot weer op te kijken en naar Sweetheart te kijken en toen ze hem bedankte. Een glimlach sierde zijn lippen kort en hij knikte onbeduidend. De poes vroeg opeens hoe het met hem ging. Hij haalde zijn schouders op. ‘Gaat wel,’ bromde hij. Ze gebood hem naast haar te zitten en braaf deed hij wat ze vroeg en ging naast haar in het gras zitten. Een beetje ongemakkelijk keek hij haar aan en wierp er nog een glimlach vanaf. Ugh, waarom kon hij gewoon niet even normaal doen. Herpak je, Grey! Hij keek op naar de grote poes. ‘En met jou?’ vroeg hij haar vervolgens.

OOC: Sorry voor het shitty postje >.<