Todays are curious creatures, they always tend to become yesterdays

Misschien zou het beter zijn als ze niet zou zijn gaan wandelen, want de zon stond al laag en de laatste tijd zat haar broer haar heel erg in de gaten te houden om niet het kamp uit te gaan. Bovendien was de vossen beet aan haar rug nog steeds niet genezen; kortom, verstandige katten zouden veilig in het kamp blijven.
Maar Routpaw niet. Ze sloop het kamp uit en haar poten droegen haar voor de zoveelste keer naar Fourtress; de plaats die ze tot favoriet had benoemd. Tussen de enorme bomen voelde ze zich zo klein. Bovendien leek het alsof de bomen in contact stonden met de sterren, in de nacht. En als het dan waaide, leek het bijna alsof de massieve bomen de geheimen van de clans aan de Starclan doorvertelden.
De poes kwam eindelijk aan bij het viertal bomen, en ging met een tevreden glimlach op de open plek staan, haar ogen gericht op de zon die aan het ondergaan was. Over niet lang zou het donker worden en moest ze wel terug gaan, maar tot dan wilde ze het prachtige uitzicht bekijken.

-Dawnpaw c:

De jonge krijger racete door het woud. Ze rende nergens vandaag. Ze rende nergens naartoe. Ze rende gewoon. Soms was het gewoon nodig om even alles van je af te laten waaien. De een deed dat door te jagen, of misschien door zich terug te trekken. Zij deed dat door als een gek te gaan rennen en haar poten naar een plek te brengen om wat tijd door te brengen. Vandaag was dat Fourtrees. Ze bleef maar piekeren over hoe erg ze haar zus miste en snakte naar wat warmte van familie. Met haar ouders en broers was ze nooit echt close geweest. Of ze daar nog wat aan kon veranderen was een vraag die waarschijnlijk nooit beantwoord zou worden. Haar moeder was namelijk dood en de rest had zelf afstand genomen. Toen ze eindelijk bij Fourtrees aankwam besefte ze dat de zon onder begon te gaan. De hemel werd stukje bij beetje gevuld met prachtige kleuren dicht bij rood, die de wolken leken te kleuren. Ze had altijd graag naar zonsondergang of -opgang gekeken, zoals haar naam toevallig suggereerde. Plots viel haar een onbekend figuur op. Aan de geur te merken een WindClanpoes. Waarschijnlijk een oudere apprentice. ''Prachtig zo'n ondergang. Vindt je ook niet?'' Zei ze toen ze op de WindClanner aftrippelde.

Flut en zo'n half jaar te laat. Kies maar of je nog reageert :')