Over the mountains, across the sea..

Haar korte grijze pootjes voelden zuur aan van vermoeidheid en ze was er zeker van dat wanneer ze knipperde, haar beeld steeds waziger werd. Ze was moe en uitgeput. Ze had nog een dag in de buurt van het Shadowclan gebied gezeten, maar vond dat het tijd was om de knoop door te hakken. Maar het feit dat ze dus al anderhalve dag geen slaap meer gezien had, zorgde ervoor dat ze zich steeds zwakker begon te voelen. Een zachte zucht verliet haar bekje terwijl ze nog enkele passen verder trippelde. Pas dan besloot ze dat het tijd was om een pauze in te lassen. Abrupt liet ze zich vallen op haar achterwerk, haar kopje hangende en haar borstkas zachtjes op en neer rijzende. Waarom had ze deze beslissing ook alweer gemaakt? Ohja! Omdat ze tijd nodig had om na te denken.... Maar vooral: omdat ze Tallshadow gelukkig wou zien. En zij was helaas niet de oplossing daarvoor. Béhalve, wanneer ze wegging. Dan kon hij een waardige poes vinden, iemand die echt geschikt was om de ondertussen leider zijnde kat bij te staan in moeilijke tijden. Het enige waar zij goed in was... was niets. Dus tja, het was beter zo. Zolang ze dit dacht, zou ze wel bij haar besluit blijven. Daarbij was het nu toch te laat om terug te gaan. Littlestream zuchtte zachtjes, nadien terug opstaande en koers zettende naar haar volgende bestemming: niemandsland..

De jonge kater sloop langzaam door het gras heen, hij was op weg naar een nieuwe prooi. Een nieuwe vangst en natuurlijk om zichzelf te vermaken, hij was wel een type om zichzelf te vermaken en natuurlijk om andere uit hun lijden te helpen. Een grimas had zijn lippen gesierd, al viel hem iets op. Een geur van een Clan kat schoot zijn neus gaten in, hij wist dat het een Shadowclan geur zou zijn maar voor de rest wist hij er niks over. Nieuwsgierig liep hij rustig in een sluip beweging richting de geur, zijn ogen tuurde langs de dichtbegroeide bossen. Steeds liep hij dichter en dichter tot hij bij een veld aan kwam, de Fourtrees. Hij keek rond op zoek naar een kat en daar zag hij er een, eentje met een lange grijze vacht en groenige ogen. Ze zag er vermoeid uit, oké nu was zijn vermaak verpest. Wat zou er nu leuk zijn aan een kat wat niet weg zou kunnen rennen of juist de puff er niet voor heeft, hij liet een diepe zucht horen. Al kon hij altijd haar nog wel bang maken, misschien moesten ze een spel gaan spelen. Een spelletje kon toch nooit kwaad, "Marco.." Zijn stem klonk half weg gedreven in de duisternis. Hij kende deze woorden doordat hij een keer twolegs zoiets had horen zeggen, "Polo.." Miauwde hij daarna. Waarna hij nog steeds met sluipassen naar de grijze kattin toe trippelde, zijn twee gekleurde ogen keken recht naar haar toe. Hij moest haar wel in het zicht houden, niet waar?

Plots hoorde de poes pootstappen. Geschrokken keek ze op, rond zich heen kijkende. Wat velen echter niet wisten was dat ze een hele goede neus had, wat ze te danken had aan haar voormalige medicijn kat leven. Kruiden van gewone planten kunnen onderscheiden was een hele klus, maar na verloop van tijd wordt je er zo goed in dat het zelfs je gewone geurvermorgen verbeterde. Daarom dat ze algauw wist van welke kant de onbekende kat naar haar toe kwam geslopen. "Niet grappig." miauwde ze slechts. Ze was net van alle miserie weggelopen, en het duurde nog geen week of ze had zichzelf al opnieuw in de nesten gewerkt! "Als je wilt vechten doe het dan snel, niet dat je veel aan me gaat hebben als tegenstander.." zuchtte ze terwijl ze met haar ogen rolde. Want dat was toch het moreel van de rogue's tegenwoordig? Vechten en moorden.. Maar wacht, nu was zij ook rogue. Achja, dan was dat het moreel van de meeste rogue's, haar niet inbegrepen. Haar pluizige grijze vacht golfde eventjes toen een kille bries over het landschap heen rolde. Plots moest ze terugdenken aan Tallshadow. Ja, nu zou hij er niet meer zijn om haar te komen redden. Ze had hem van zich weg geduwd. Plots voelde Littlestream een enorm schuldgevoel over zich heen kruipen. Niet alleen schuld, maar ook spijt. Maar wat gedaan was kon niet teruggekeerd worden. Daarbij, nu had de leider een kans om echt gelukkig te worden. Écht gelukkig.

De gestreepte kater had zijn prooi in het zicht, al wilde hij geen kat pakken die er zo slecht aan toe ging. Erges diep van binnen voelde hij iets wat hij eerder had gevoeld, diepe eenzaamheid. Zou deze kattin dat ook hebben? Een grimas sierde zijn lippen, hij keek haar aan met bitteren ogen maar wiebelde met zijn oor toen ze hem gehoord had. "Niet grappig." miauwde de grijze kattin slechts. Oh? Zij was pittig, langzaam kwam hij tevoorschijn en ging hij uit zijn sluip houding. Hij keek haar aan met een vriendelijke glimlach als of deze echt leek, hij likte zijn droge lippen en keek haar diep aan met zijn twee gekleurde ogen. "Als je wilt vechten doe het dan snel, niet dat je veel aan me gaat hebben als tegenstander.." zuchtte de clan kattin terwijl ze met haar ogen rolde. Hij kreeg een diepe grimas en zijn pupillen werden smaller, oh nee.. hij ging haar ergens anders voor gebruiken, gevoelige katten zijn gemakkelijk te bespelen toch? "Jouw als een tegenstander? Pffffff, laat me niet lachen." miauwde de gestreepte kater rustig al liep hij langzaam op haar af met zijn nagels gestrekt - want hij kon ze niet uitklappen. Hij ging er niet gelijk van uit dat ze slecht in vechten zou zijn, nee dan zou dit te makkelijk zijn en zou ze niet zo'n pit hebben. Hij ging zitten en zijn staart zwiepte heen en weer als of het de grond wilde vegen. Hij haalde zijn poot op en keek er naar waarna hij sprak: "Elke kat kan zien dat je problemen hebt, elke kat heeft het wel een keer." zijn stem klonk koud en kil maar ergens kon je er wel warmte in vinden. Hij keek weer naar de kattin, langzaam liet hij zijn poot zakken. Yuri wist maar al te goed hoe hij katten zoals zij kon misleiden, al wilde hij haar geen pijn doen.. Ergens wilde hij haar niet vermoorden zoals hij bij elke kat wilde doen, hij zocht ook naar iets... "Ik kan je helpen.. Als je wilt natuurlijk? Ik heb een warme den en kan voor bescherming dienen, al kan ik ook jagen als een van de besten." Miauwde hij kort. Hij keek haar serieus aan maar toch bleef er een glimlach hangen, zijn ogen keken naar haar glinsterende ogen. Want hij wist maar al te goed dat deze kattin net de Clan had verlaten door haar blik en haar vermoeidheid plus hij kon dit ook al te best gebruiken.

Onderwerp: Re: Over the mountains, across the sea..