A little bit of fear keeps the soldier sharp

you never get the sweet

without the bitter

Het stapeltje takken, gras en mos in de buurt van de medicine cat’s den begon langzaam maar zeker wel een stuk groter te worden. Nog steeds liep de jonge apprentice het kamp in en uit, met tussen zijn kaken een grote hoeveelheid nieuw materiaal. Zoveel als hij er kon vinden. Blaadjes die van bomen of struiken waren gevallen, al waren die hier moeilijk te vinden op de vlakte. Voornamelijk kleine takjes en gras dus, die hij straks zou gebruiken om de den te verstevigen en beter te isoleren. Blijkbaar was dat wel nodig, gezien de zieken en gewonden toch echt niet in de tocht konden liggen.

Eenmaal hij tevreden was over zijn stapeltje, liep hij door de opening naar binnen. Zijn ogen moesten eventjes wennen aan de duisternis, maar al snel zag hij weer voldoende. Stonepaw liep even een rondje door de den, probeerde te voelen waar er het meest wind doorheen de muur kwam. Al zou hij de beste tips kunnen krijgen van de katten die hier het langst waren.. Daarom liep hij naar het eerste het beste bewoonde nest. Hij schraapte even zijn keel. ”Excuseer, Creamyfrost, weet jij toevallig welke muur ik het best eerst aan pak, om de tocht tegen te houden?” Vroeg hij, respectvol as always, aan de gewonde warrior voor hem.

&Creamyfrost

Het brandde. Hij had zijn ogen dichtgeknepen terwijl hij het samenknijpen van zijn maag probeerde te negeren. Hij wist ook wel dat het een onbegonnen zaak was. Sinds hij weer in de Medicine cat's den was beland, was zijn verslaving opnieuw naar boven gekomen. Alhoewel het was ook nooit weggeweest, maar nu was het veel meer op de voorgrond. Hij moest zich op zijn ademhaling concentreren om niet te gaan hyperventileren. Hij bewoog zijn tong in zijn droge bek om er wat vocht in te krijgen. Toen deed hij zijn lichtblauwe ogen open en keek de den rond. Hij mocht niet te veel bewegen, omdat zijn schouder nog lang niet genoeg was genezen. Het stilliggen maakte het er alleen niet beter op, daardoor had hij alleen nog maar meer tijd om aan papaverzaadjes te denken. Zijn blik ging naar Stonepaw toen de jonge kater binnen kwam lopen. Ondanks alles ontstond er een klein vriendelijk glimlachje rond zijn lippen. Hij knikte naar de wand links van hem. "Begin daar maar." Zijn stem klonk schor terwijl hij sprak.

you never get the sweet

without the bitter

Hoewel hij hier nog niet vaak binnen was geweest, wist hij wel nog precies hoe het er uit zag. Hij had hier een keer twee nachtjes moeten blijven, als kitten nog. Veel herinnerde hij zich er niet meer van, alleen maar het interieur, blijkbaar. En het gevoel dat ziek zijn niet echt fijn was, dat herinnerde hij zich ook wel. Niet alleen omdat het dan fysiek minder ging, maar mentaal had het ook op hem in gewerkt. Toen had hij met het idee gezeten dat hij nooit meer beter zou worden, een irrationele angst, maar wel een logische. Nu goed, even focus, dit interieur moest even wat aangepast worden, en die taak had hij vandaag gekregen.

Stonepaw wist niet precies waar de zwakke plekken zaten, dus hij besloot om Creamyfrost om advies te vragen. "Begin daar maar." Reageerde die met een nogal schorre stem. De jonge apprentice had geknikt, zich al half om gedraaid toen hij zich ineens besefte hoe onbeleefd hij wel niet geweest was. Snel draaide hij zich daarom terug om naar de warrior. ”Ehm, kan ik misschien eerst nog iets voor u betekenen?” Vroeg hij, zijn oortjes iets naar achter gericht uit schaamte voor zijn gedrag.

Hij keek toe hoe Stonepaw zich omdraaide naar de wand die hij aangewezen had. Een jonge kater, hij was graag in de buurt van jonge katten. Ze waren nog zo enthousiast en leergierig. Meestal niet zo serieus als de oudere warriors. Bij apprentices kreeg hij het gevoel dat hij toch nog ergens goed voor was. Ze konden van hem leren en dat deed hij ook maar al te graag. Het was niet voor niets dat hij al zoveel apprentices op had mogen leiden. Toen leek Stonepaw zich opeens iets te bedenken en draaide zich weer naar hem terug. "Je hoeft mij niet met u aan te spreken hoor Stonepaw."Miauwde hij vriendelijk. "Zou je misschien wat water bij de rivier kunnen halen? Dat kan ook als je klaar bent, het heeft geen haast." Hij had nog steeds een hele droge bek. Even gleed zijn blik naar de papaverzaadjes. Nee… klonk er hard in zijn kop. Hij kromp iets in elkaar van de schreeuw, die enkel in hemzelf had gezeten.

you never get the sweet

without the bitter

Misschien was hij net iets te enthousiast over zijn klusje, gezien hij er totaal geen rekening meer mee had gehouden dat Creamyfrost wel nog steeds een gewonde warrior was. Eentje die het misschien moeilijk had om alledaagse dingen te doen. Zoals bij dat ene moeilijke plekje op je rug raken dat schoongemaakt moest worden. Misschien had hij wel honger, of erger nog, dorst. Hij kon zich niet voorstellen hoe irritant het moest zijn om je niet te mogen bewegen, laat staan je niet uit je nest te mogen begeven. Dus hij checkte maar snel of hij misschien nog iets voor de warrior kon doen.

"Je hoeft mij niet met u aan te spreken hoor Stonepaw." Klonk het vriendelijke antwoord. "Zou je misschien wat water bij de rivier kunnen halen? Dat kan ook als je klaar bent, het heeft geen haast." Vroeg de kater. Meteen knikte Stonepaw heftig. ”Nee, is goed, doe ik nu meteen! Ik had toch een hoop mos klaar liggen buiten, dus het is zo gepiept”, Glimlachte hij Creamyfrost toe, waarna hij zich snel naar de uitgang van de den begaf.

Met een grote hap mos tussen zijn tanden spurtte hij naar de dichtstbijzijnde waterbron, waar hij ver genoeg in liep om geen modder mee te scheppen. Hij dompelde de prop mos onder water, tot die zo goed als verzadigd was. Iets voorzichtiger dan in het doorgaan, rende hij terug. Al bij al had het geen vijf minuten geduurd. Hij legde het mos voorzichtig binnen het bereik van de tom. ”Als je me in tussentijd nodig hebt, ik ben hier waarschijnlijk nog een tijdje bezig”, Liet hij hem weten. Vervolgens liep hij opnieuw naar buiten, waarna hij met wat bouwmateriaal terug naar binnen ging en nu echt aan zijn taak begon.

De apprentice haastte zich de medicine cat’s den weer uit. Misschien had hij het toch beter later kunnen zeggen. Hij voelde zich altijd zo bezwaard als iemand speciaal voor hem zijn planning aanpaste. Maar Stonepaw was al weg, dus legde hij zijn kop maar weer op de rand van zijn nest. Langzaam zakte hij weg en begonnen de dromen. De nachtmerries waren terug gekomen sinds hij weer aan een nest gekluisterd was. Hij ademde zwaar terwijl zijn crèmekleurige haren recht overeind stonden. Het duurde niet lang voordat de apprentice terug was en hij uit de nachtmerrie gehaald werd. Er ging een schok door zijn lijf toen Stonepaw binnen kwam en zijn ogen die vol stonden met angst open gingen. Echter ontspande hij wat toen de apprentice het mos voor hem neerlegde. Een bibberige zucht verliet zijn bek terwijl hij naar hem glimlachte. “Dankjewel.” Hij zoog aan het mos. Het was een hele verademing toen het water zijn bek inliep. Gulzig dronk hij het hele mos leeg en legde toen pas zijn kop weer neer. Meteen ging zijn blik naar de stapeltjes kruiden en bleef hangen bij de papaverzaadjes. Een zachte kreun verliet zijn bek.

you never get the sweet

without the bitter

Stonepaw kreeg lichte vermoedens dat Creamyfrost een beetje aan het hallucineren was. Of toch met zijn gedachten op een heel donkere plek zat, ver weg van hier. De manier waarop hij zo plots schokkerig bewoog, de angstige blik in zijn ogen, hoe alles zo moeizaam leek te gaan. Hij was dus wel blij dat hij iets voor de warrior kon doen, wat zijn tijd hier toch een beetje beter kon maken. Al was het maar tijdelijk. Het water halen was ook maar een kleine moeite, en hij voelde zich wel opgelucht dat de tom wel nog moeite deed om te drinken.

De zachte kreun daarna echter liet hem weten dat het nog altijd niet zo goed ging, maar hij probeerde er geen opmerking over te maken. Als Creamyfrost hem nog een keer nodig had, zou hij hem wel roepen. Hij wist immers dat dat gewoon kon. Stonepaw was een tijdje bezig geweest met de aangewezen muur te verstevigen toen hij zich uiteindelijk weer naar de warrior om draaide. De signalen die hij gaf, kon hij niet blijven negeren. ”Jij hebt al een hoop apprentices gehad he, of vergis ik me? Hoe voelt dat eigenlijk?” Vroeg hij, in de hoop de kater zo af te leiden van zijn pijn en eigen gedachten.

Hij kreeg hoofdpijn. Het begon irritant te kloppen bij zijn slaap en achter zijn ogen. Terwijl zijn blik strak op de stapeltjes kruiden gericht bleef. Zijn obsessie speelde weer helemaal op en verdreef voor even de pijn in zijn schouder. Niet dat dit beter was, het kon hem helemaal in beslag nemen. Gelukkig leidde Stonepaw hem net op het goede moment af, voordat hij er helemaal in zou verdrinken. Hij rukte zijn blik los van de kruiden en dwong zichzelf te focussen op de apprentice. Het duurde even voordat zijn blik echt weer scherp was en hij de jonge kat ook werkelijk zag. Toen ontstond er een klein glimlachje om zijn lippen. “Sorry, wat zei je?” Vroeg hij wat beschaamd aan Stonepaw. Die afwezigheid was verschrikkelijk, het maakte hem kwetsbaar.

you never get the sweet

without the bitter

Zelf was hij natuurlijk geen medicine cat, laat staan dat hij ook maar iets wist over kruiden of wat dan ook. Hij kon zich ook amper voorstellen hoeveel pijn de warrior wel niet had. Hij was namelijk nog nooit echt zwaar gewond geweest, en bij StarClan, dat mocht wel nog een eindje zo blijven. Het enige wat hij nu echt voor Creamyfrost kon doen, was een casual gesprekje aanknopen, en ergens hopen dat het hem iets of wat zou kalmeren of afleiden. Al leek de warrior momenteel in een geheel andere wereld te zitten. Doordat hij gesproken had, werd hij er precies weer uit gehaald. “Sorry, wat zei je?” Vroeg hij met een glimlachje.

Stonepaw zocht oogcontact met de kater, maar zijn houding was niet geïrriteerd of wat dan ook. Oogcontact kon helpen om te focussen op de woorden. ”Geeft niks hoor. Ik vroeg me af hoe het voelt om mentor te zijn. Want ik weet hoe het is om apprentice te zijn, maar natuurlijk niet wat het is om er een te hebben”, Herhaalde hij geduldig, liet vervolgens het werk maar even voor wat het was en ging op een afstandje van het nest zitten. Zijn luisterhouding was aandachtig maar afwachtend, Creamyfrost mocht gerust alle tijd nemen om zijn woorden te zoeken.

Stonepaw keek hem aan. Het was een vriendelijke jonge kater, een kat waar hij ook echt vrienden mee zou kunnen worden. Hij had hem altijd al gemogen, maar naast het routinematige en dagelijkse aanspreken. Was het nooit van een langer gesprek gekomen. Misschien hadden ze daar nu de mogelijkheid voor. Stonepaw herhaalde zijn vraag zonder morren. Wat hem enkel maar meer bewees dat het wel goed zat, met het karakter van hem. “Ik vind mentor zijn het leukste wat er bestaat.” De kater had precies het juiste onderwerp gepakt. Hij was trots op al zijn voormalige apprentices. Stuk voor stuk. “Kennis overbrengen op jonge katten en ook weer van hen leren. Ze uit zien groeien tot waardige warriors. Dat is elke keer weer bijzonder.” Glimlachte hij.

you never get the sweet

without the bitter

Ergens vond hij het wel fijn dat hij op zo’n rustige plek een gesprek kon hebben met een warrior waar hij toch een hoop respect voor had. Eigenlijk voor elke warrior, maar dat terzijde. Het was minder opgejaagd, minder generiek dan anders. Vaak ging het niet verder dan de nodige bevelen en meer die een mentor met zijn apprentice uit wisselde. Verder vond hij het altijd een beetje vreemd om vriendschappelijk om te gaan met iemand die hoger stond in rang dan hij. Maar de sfeer in deze den leek dat voor een keer wel toe te staan, waardoor zijn nieuwsgierigheid toch ook wel een beetje geprikkeld was.

Naast Creamyfrost afleiden van zijn lijden, was hij ook gewoon oprecht geïnteresseerd in de verhalen van de warrior. “Ik vind mentor zijn het leukste wat er bestaat.” Antwoordde Creamyfrost. “Kennis overbrengen op jonge katten en ook weer van hen leren. Ze uit zien groeien tot waardige warriors. Dat is elke keer weer bijzonder.” Vervolgde hij. Stonepaw nam de woorden in zich op en knikte toen. ”Ik hoop dat ik ooit genoeg weet om ook mentor te mogen zijn”, Merkte hij geamuseerd op. Naar zijn mening wisten warriors op zich gewoon al heel erg veel, en het was vast ook een kunst om dat dan over te brengen op een apprentice. ”Wil je me vertellen over je leukste herinneringen van het mentor zijn?” Vroeg hij toen verder, uiteraard benieuwd naar wat hij te vertellen had. Al mocht hij natuurlijk ook weigeren, moest het te lastig zijn.

Hij glimlachte naar Stonepaw. “Natuurlijk Stonepaw, dat komt vanzelf. Als je volgens de regels van onze voorouders leeft en alles doet voor de Clan.” Sprak hij de jonge kater toe. “Maar daar heb ik alle vertrouwen in.” Hij gaf hem een knipoog. Terwijl hij nog steeds het brandende gevoel in zijn maag probeerde te negeren. Hij dwong zichzelf Stonepaw aan te blijven kijken en niet zijn blik weer naar de kruiden te laten glijden. “Poeh, mijn leukste herinnering. Dat zijn er een heleboel. Met alle apprentices heb ik wel mooie dingen meegemaakt. Maar dan denk ik toch met mijn eerste apprentice die ik onder mijn hoede kreeg, Cedarfrost.” Miauwde hij vervolgens. “Het moment dat hij mij liet beseffen, dat ik wel degelijk wat kon betekenen voor de Clan. Ik was nog niet zo lang warrior en hij was al een wat oudere apprentice. We hebben van elkaar geleerd. Hij heeft mij uit het dal getrokken, waar ik op het randje balanceerde. Samen met Liongaze, die niet veel later ook mijn apprentice werd. Zij samen gaven mij een reden om ’s ochtends uit mijn nest te komen.” Het deed hem elke keer nog pijn. Dat hij juist toen zij warrior werden, in was gestort. Voor de ogen van zijn tante en de hele Clan.

you never get the sweet

without the bitter

Het was niet dat hij naar complimentjes zat te vissen, maar de geruststellende woorden van Creamyfrost deden hem oprecht deugd. Het was wel goed om het een keer uit de mond van een ander te horen. Shadowpaw probeerde hem vaak genoeg in te stampen dat het wel goed kwam, maar dit was toch anders. De jonge apprentice kreeg dan ook de grijns niet meer van zijn gezicht na de woorden van de warrior. Het grijnsje veranderde naar een oprechte glimlach toen Creamyfrost over zijn apprentices vertelde. Zoals hij er over sprak, waren het voor hem vast heel mooie tijden geweest. Zijn laatste woorden zinderden nog een beetje na, en de tabby kreeg een bedenkelijke blik in zijn ogen. ”Maar je hebt nu ook wel nog een reden, toch?” Vroeg hij, vond het ergens wel triest hoe hij het zo gezegd had.

De apprentice kon het zich niet voorstellen, om niet uit je nest te willen komen. Voor hem was bezig zijn net een soort therapie. Niet om trauma’s te verwerken, want die had hij niet, maar meer om het gevoel te krijgen dat hij nuttig bezig was. Vandaag was dat de muur van de den versterken, morgen kon het vissen zijn, of trainen met Bramble en Sage. ”Elke dag kan een andere reden brengen, denk ik”, Zei hij voor hij echt besefte dat hij nu een oudere warrior advies zat te geven.

De bedenkelijke blik in de ogen van de jonge kater, ontging hem niet. Hij stopte daarom even met praten. Stonepaw de ruimte gevend om te kunnen reageren. Na zijn vraag verscheen er een klein glimlachje om zijn lippen. “De kittens van Honeyscent geven mij genoeg reden Stonepaw.” Antwoorde hij de apprentice. “Stiekem denk ik dat mijn tante mij ook niet kan missen. Ik zal haar dat verdriet niet aandoen. Wees daar maar niet bang voor.” Hij gaf hem een knipoog. Voordat zijn blik weer naar de kruiden gleed. Toen hij aan de papaverzaadjes was geweest, was dat anders. Het beïnvloedde zijn geest en dan kon hij niet meer helder denken. Soms sloeg die angst weer op hem in en dat veroorzaakte ook zijn nachtmerries. Snel keek hij Stonepaw aan, om zijn blik van de kruiden los te trekken. “Daar heb je helemaal gelijk in.” Hij had de opmerking van de jonge kater wel gehoord. En er waren inderdaad elke dag wel redenen, alleen soms moest je ze echt zoeken.

you never get the sweet

without the bitter

Het gesprek had een redelijk serieuze wending genomen, iets wat hij niet had zien aankomen. Maar hij zou er ook niet van weglopen, soms was het eens tijd om serieus te zijn. Kittens, die moesten zich nooit zorgen maken. Apprentices kregen daar af en toe wel mee te maken. En dan had je nog de warriors, laat staan hoeveel zorgen de deputy en leader zich soms maakten om de clan. Het idee alleen al bezorgde hem kriebels. Zoveel verantwoordelijkheid.. Het antwoord van Creamyfrost was gelukkig wel een positief, de jonge tabby glimlachte tevreden.

Zijn volgende opmerking had hij niet eens van zichzelf verwacht, en hij voelde zich er meteen schuldig over. Het was niet zijn plek om zo’n dingen te zeggen tegen iemand als Creamyfrost. Maar die leek hem niks kwalijk te nemen. “Daar heb je helemaal gelijk in.” Stemde hij in. Stonepaw glimlachte en stond toen op. ”Maar goed, ik denk dat ik nu wel even terug moet naar Bramblepatch om te zeggen dat ik klaar ben, anders laat hij me morgen de hele dag rondjes rennen”, Grinnikte hij. ”Als je het fijn zou vinden, kan ik over een paar dagen nog eens komen kijken hoe het met je gaat?”

Hij knikte toen Stonepaw aangaf, dat hij misschien maar even moest gaan vertellen dat hij klaar was. Ja, dat leek hem een goed idee. Hij hield de apprentice anders ook weer veel te lang bezig. Hij vond het gewoon wel fijn, soms wat gezelschap. Het leidde hem af en dat was goed. “Inderdaad, ik houdt je ook weer veel te lang op. Zeg maar dat het mijn schuld is, als hij er naar vraagt.” Glimlachte hij vriendelijk naar de jonge kater. “Ga maar gauw.” Hij legde zijn kop neer. Toch vond hij dat hij nog niet goed genoeg lag. Dus verschoof hij iets, waardoor zijn gezicht betrok van de pijn. Mousedung, niet handig. Hij lag in ieder geval wel beter zo. “En dat lijkt me heel fijn. Tot snel Stonepaw.” Toen deed hij zijn ogen dicht. Hij had toch niets beters te doen en hij kon proberen weer wat te slapen. Hopen dat het zonder een nachtmerrie was deze keer.

Onderwerp: Re: A little bit of fear keeps the soldier sharp