I could do this too, if I wanted to

De kleine kater stapte de den binnen. Zijn slanke lichaam wierp een schaduw naar binnen, ook al was de den sowieso erg schaduw-ig. Was dat zelfs een woord? Wat deed dat ertoe. Hij liet zijn lichtgrijze ogen over de stapeltjes kruiden die overal in de den lagen glijden. Hm. Zo moeilijk zag het er allemaal niet uit. Sommige kruiden leken wel op elkaar, ja, maar ze hadden toch andere geuren? En daarvoor moesten ze dan speciaal een apprentice opleiden. Het waren allemaal maar wat aandachtszoekers en wat vriendjespolitiek, zodat katten die niets konden ook een hogere rang konden krijgen. Hij weigerde op te kijken naar zo'n katten, zo'n nietsnutten. Ze joegen niet en ze vochten niet. Humpf. De katten die erin lagen, zonder dingen als oorlogswonden, waren al net zo erg. Gevloerd door een ziekte, hoe kon het. Zwakkelingen. Pearlykit's koude blik gleed weg van de stapeltjes naar het nest waar zijn vader in lag. Hij stapte op hem af, geen warmte of vriendelijkheid in zijn hele houding. Hij was afstandelijk - hij was nooit echt een aanhankelijke kitten geweest, en nu zou hij niet beginnen. Hij kon al bijna apprentice worden, als de warriorcode niet zei dat dat niet mocht. Ja, hij wist al veel meer dan de meeste katten van zijn leeftijd. Je zou niet zeggen dat hij een kitten was, als je zijn gedachten kon horen.. "Pa.", begroette de lichtgrijze kitten de crèmekleurige warrior, wetend dat dat geen respectvolle manier was om zijn vader aan te spreken.

Eerste post Creamyfrost

Zijn stoere en koele uitdrukking verdween voor een milliseconde, toen hij zijn vader hem 'stoere warrior' hoorde noemen. Dat was hij - zelfs al was hij nog kitten. Hij zou eens tonen wat voor een stoere warrior hij was. Hij was stoerder dan zijn vader, die hier maar lag te liggen! Pearlykit wist niet echt wat hij moest zeggen. Creamyfrost's stem had schor geklonken, en ergens dacht hij dat zijn stem nu ook schor zou klinken. Hij was geen warme kater, maar hij had een hart. Zwijgend ging de kleine kater zitten, een afstandje van de crèmekleurige warrior vandaan, vanwaar hij de kater maar aankeek.

De slanke kater haalde met een bijna koppig gebaar zijn kleine schoudertjes op, zijn vader fronsend aankijkend. Hij leek in niets op de kater waarvan hij dacht dat het zijn vader was, maar nu leken ze misschien dichter bij elkaar dan ooit. Allebei zwak, allebei klein - hoewel Creamyfrost natuurlijk vele malen groter was dan Pearlykit ooit zou zijn. De jonge kitten schraapte zijn keel eventjes en liet zijn blik rond de den glijden. Hij wou de kater niet zo zien, hij wou hem sterk zien: als een voorbeeld. "Waarom leiden ze zelfs katten op speciaal om dit te doen..", mompelde hij zachtjes, onbewust zelfs. Medicine cats konden goed vervangen worden door gewone warriors, daar was hij van overtuigd - zij waren toch niet dom? Waarom moesten twee katten het warriorleven opgeven gewoon om dit te doen? Ergens intrigeerde het hem, maar dat zou hij nooit toegeven.

De kater moest een glimlach onderdrukken toen de warrior hem aansprak met zijn zelfgekozen naam in plaats van zijn gegeven naam. Toch lachte hij niet echt, want dat was niet stoer - daarbij, dan zou het lijken alsof hij het eens was met wat Creamyfrost vertelde. "Als alle warriors ervoor zouden zorgen zou het heus ook wel goedkomen.", mompelde hij wat fronsend. Even aarzelde hij toen zijn vader zei dat hij bij hem moest komen, maar zijn nieuwsgierigheid overwon toch zijn stoerheid. Wie zou het ook zien hier? De kleine kitten paste met gemak in het nest van de veel grotere kater, maar toch zaten hun vachten stevig tegen elkaar gedrukt. Pearlykit gaf niet toe dat hij dat eigenlijk best fijn vond, dat hij zich veilig voelde, maar zijn ontspannen houding zei dat wel. "Mama was een Medicine cat?", vroeg hij, zachtjes. "Maar medicine cats mogen toch geen kittens? Heeft ze de warriorcode gebroken voor ons?" Hij zou haar verachtten als dat het geval was, want de warrior code was heilig, toch? Straks ging hij ook nog zeggen dat Creamyfrost hun vader niet was en dat ze halfclan waren..

Hmm, dat was dan toch al positief. Dat ze de warriorcode niet had verbroken - en dat ze had gekozen om warrior te worden. Ze had duidelijk het superieure pad gekozen, eens ze zag dat medicine cats ondergeschikt waren aan de écht belangrijke katten van de clan; de warriors. Hij zou één van hen zijn! Toch intrigeerde de medicine cats hem wel.. Hij wist niet waarom. Hij wou het eens proberen, als hij heel eerlijk was; maar dat zou de kleine kitten nooit toegeven. "Zijn jullie zo verliefd geworden?", vroeg Pearlykit, toen hij hoorde dat Creamyfrost vaak door Honeyscent verzorgd werd. Hij had wel al wat verhalen gehoord, van de elders, en dat zou goed kunnen zijn hoe het gegaan was, toch?

Pearlykit fronste lichtjes maar vroeg niets meer. Hij had zich beseft dat hij te enthousiast, te nieuwsgierig klonk - en dat mocht niet natuurlijk. Straks dacht papa nog dat hij was zoals die nieuwsgierige giecheltrienen! Nee, dat was niet acceptabel. De lichtgrijze kitten legde zijn kopje op de rand van het nest en keek naar de nette stapels kruiden. Hij kon ze duidelijk ruiken vanaf hier, de vele verschillende hoopjes. Maar toch vond hij nog steeds dat het niet zo moeilijk kon zijn. Kijk, die ene hoop daar trok toch helemaal niet op die andere! De blaadjes misschien wel, maar de geur was veel sterker. De jonge kater had geen idee wat wat was, en hoewel hij dat ergens wel wou weten zou hij het nooit vragen.

Pearlykit richtte zijn grijze blik weer op zijn vader toen die vroeg of hij wist hoe hij gewond was geraakt en schudde zijn kopje. Nee, hij had geen idee. Misschien wou hij het ergens wel weten, maar om heel eerlijk te zijn was hij wel blij dat Creamyfrost het gevraagd had, zodat hij dat initiatief niet moest nemen. Hij wou niet nieuwsgierig lijken, want hij verbond nieuwsgierigheid met van die giechelmeiden - en hij wou ook niet te veel vragen stellen, want dat betekende dat hij dom was en weinig dingen wist.

Wauw, hij wist niet dat papa zo stoer was geweest! Hij wou dat hij erbij was geweest. Hij had dat stelletje achterbakse Windclanners eens een kopje kleiner gemaakt, humpf! Zijn grijze oogjes waren groot toen hij opkeek naar de lichte warrior, al deed hij zijn best om nog steeds even stoer te blijven. "Ik wou dat ik erbij was!", mauwde hij enthousiast. Ja, hij zou ze eens laten zien!

(kort & laat, sorry)

De slanke kitten knikte, een stoere blik op zijn snuitje. "Dat komt goed!", mauwde hij vastberaden, geen spoor van twijfel in zijn pieperige, kittenachtige stem. Nee, Pearlykit was niet zo groot of sterk als hij dacht dat hij was - maar hij kon het wel denken, toch? Hij zou veel beter worden als papa, en veel groter en veel sterker! Hij zou er hard voor trainen en dan zou hij groeien, want zo werkte dat toch? En dan zou hij de sterkste en grootste kat van Riverclan worden, en dan kon Butterstar niet anders dan om hem deputy te noemen, en dan zou hij leider worden en dan zou Starclan hem hernoemen naar Clawstar!

Pearlykit kroop het nest uit, zijn vacht meteen verkild door de ijzige wind. Hij gaf het niet toe, maar hij vond het ergens wel fijn om de warmte van de kater die hij als zijn vader zag door zijn vacht te voelen. Het maakte dat hij zich veilig voelde, en warm - maar niet alleen fysiek. Ook warm vanbinnen. Hij zou het nooit luidop zeggen. De lichtgrijze kitten keek Creamyfrost nog even aan. Hij sliep alweer, en hij lachte in zijn slaap; zijn ademhaling kalm en gelijkmatig. Zou hij er zelf ook zo uitzien terwijl hij sliep? Zonder gefrons, zonder strijdlustige blik in zijn lichtgrijze ogen? Wie zou het zeggen. Na nog een enkele keer rondgekeken te hebben in de den, glipte de slanke kitten naar buiten. Toch deed hij niet helemaal was er van hem gevraagd werd, hij ging niet terug naar de nursery, naar zijn moeder, maar bleef in het camp zitten; slechts een klein eindje van de ingang van de Medicine cat's den zat hij, alsof hij bleef waken terwijl zijn vader sliep.