{Open} A sneak peek

"Rawr!" Hij haalde uit met zijn poot naar een loshangende tak in het kamp. De tak zwiepte weg en Ravenkit dook weg om de terug zwaai te ontwijken. Dit lukte! Voor het eerst! Trots hief hij zijn kop op, maar toen zwiepte de tak terug, alsnog tegen zijn kop aan. Auw! Hij deed een paar stappen naar achteren en wierp een norse blik op de tak. Alsnog was het hem geluk, maar dit beschaamde zijn trots wel. Vlug keek hij om zich heen, in de hoop dat niemand hem gezien had. Hij vermoedde dat niemand het gezien had, dus waagde hij zichzelf weer de openplek op. Zijn nieuwsgierige ogen gleden naar de apprentices den waar apprentices technieken aan het oefenen waren. Waarom ook niet? Ravenkit stond op en stapte op de apprentices den af, naar een groepje toe. "Hey!" Miauwde hij. Bijna zou hij apprentice worden, maar nog niet. Hij was nog net een quarter moon te jong. Wel had hij de grootte van een jonge apprentice, dus hij voelde zich niet klein of ongemakkelijk. Nee, hij kon niet wachten tot hij één van hun was!

Open!

Met een zachte blik had de grijze kitten de oudere kater in het oog gehouden. Ja, hij was gefascineerd door zijn soepele bewegingen -althans voor hem dan toch. De meeste actie die hij al had gezien... Was meestal zijn sibs die bewogen. Hij werd niet zo heel veel uit het nest gelaten en hij snapte dat dus echt niet! Hij zuchtte even en keek schuin op toen de ander opeens wegliep. Met wankele pasjes volgde de zilveren kater de zwarte kat. Hij knipperde even en luisterde naar zijn woorden. Niet meteen een betekenis in hem vindende, maar hij wist wel wat voor reactie hij wou... Toch? Hij hield zijn kopje wat schuin en liep wankel naast de ander en piepte even naar hem terwijl hij opkeek naar de kat. De andere katten waren voor hem nu geen interessant punt... Maar deze kat wel...

In plaats van een reactie van de apprentice, kreeg hij een reactie van een piepje achter hem. Hij werd wel terug begroet door de apprentices, maar Ravenkit was nu meer geïnteresseerd in de kitten, maar ook lichtelijk geïrriteerd, want hij wou juist de apprentices leren kennen! "Wat doe jij hier?" Vroeg hij dan ook en liep bij de apprentices weg, door naar de kitten. "Jij bent Silverkit, toch?" Vroeg hij, een lichte twijfel in zijn stem, maar goed. Hij vroeg zich af of de kitten hem wel begreep. Maar goed, het maakte ook niet uit. Hij zou de kitten wel weg krijgen en dan dingen doen met de apprentices, zoals hij wou.

Hij reageerde heel erg opgewekt bij wat de ander deed. Hij werd immers opgemerkt! Een blij gezicht sierde zijn kopje. Hij glimlachte zo breed. Wieh! "Wat doe jij hier?" Klonk er van de zwarte kater. Well... Dat was een goede vraag. De jonge kitten begon de woorden te verstaan en hij kon ze van elkaar houden. Elke woord had een eigen betekenis, de een was moeilijker dan de ander. Praten was, hoe dan ook, nog steeds iets dat hij niet kon. Zelfs de beginsels waren nog niet bij de jonge Silver begonnen. "Jij bent Silverkit, toch?" Hij piepte meteen instemmend. Hij wist immers ook wel dat hij Silver was... Na enkele piepjes viel hij stil, hield hij zijn kopje wat vragend schuin en piepte hij even naar de ander, een lichte vraag in het geluid. Hm? Toen glimlachte hij even en sprong hij onhandig tegen de ander aan waarna hij hem begon te porren in zijn buik. Wieh~

Natuurlijk wist hij dat dit Silverkit was. Enkele dagen geleden was hij met Tinkerkit bij Silverkit geweest. Maar toen had Silverkit nauwelijks kunnen lopen en nu was dat al een stuk beter. Daarbij leek de kitten hem te kunnen begrijpen, maar zelf nog niet te kunnen reageren. Ja, dit was Silverkit en dat liet de kitten weten met een instemmende piep. "Oké!" Reageerde hij. Vervolgens viel de kitten stil en Ravenkit keek met een vragende blik naar de jonge zilveren kitten. Hij vroeg zich af of de kitten in Riverclan zou blijven. Toen de kitten een vragend geluidje was stamelde Ravenkit even. "Eh.. eh," hij wist niet goed wat hij moest reageren. En toen glimlachte de kitten ineens en sprong hij klunzig tegen hem op en begon toen ineens in zijn buik te porren. "Wat doe je?" Vroeg hij, opzij springend en keek vragend naar de kitten. Oh, misschien wou hij gewoon spelen. Maar Ravenkit was spelen niet echt gewend. Als jonge kitten had hij veel geslapen en geobserveerd, met balletjes gespeeld en met de staart van zijn moeder, verder niet echt met andere kittens. Toen hij wat ouder werd had hij wel wat gestoeid, maar hij had meteen dingen willen leren, dus was vooral oudere katten gaan lastig vallen. En nu probeerde Ravenkit connecties te maken met andere apprentices, maar dat lukte niet, omdat Silverkit om zijn aandacht vroeg.

De ander was bezig tegen hem over wat dingen. Hij knipperde en bleef blij naar hem kijken. Toen hij overschakelde naar zijn speelpoging, leek de ander nogal verward te zijn. Dit zorgde ervoor dat de grijze kitten even blij knipperde met zijn ogen. Die uitdrukking verdween maar niet van zijn face. Ja, hij was gewoon te blij ok! De vraag kwam, 'wat doe je?' en ja, na even nadenken, piepte hij toch even. De kitten kwam overeind en ging netjes zitten waarna hij zijn kleine staartje op zijn pootjes legde en glimlachend keek naar de ander. Zijn licht verkleurende ogen stonden vol plezier en geluk. Toen piepte hij wat tegen hem, gevolgd door wat gegrom, waar hij even door zijn pootjes bij zakte. Hij begon even wat rond te springen en te grommen. Dit was echter een vrij onhandige beweging, waardoor hij omviel. Hij schudde zijn kopje even en schoot overeind waarna hij even grommend naar hem keek met een uitdagende, speelse blik. Een die riep om aandacht natuurlijk!

Silverkit bleef maar dolblij kijken. Helemaal gek of zo. Ravenkit wist het niet, maar goed, de kitten huilde niet, dus was er niks aan de hand. Gelukkig. Hij had namelijk geen zin in een boze Thunderclanner die ook nog eens ex-deputy was. Nee, dat leek hem geen goed iets. Al had hij wel heel Riverclan achter hem staan. Maar goed, hij wou geen huilende kitten, dus nam hij genoegen met dat de kitten bij hem was en lachte. Op zijn vraag kreeg hij enkel wat gepiep waar hij niet wijzer van werd. Vervolgens ging de kitten rustig zitten en piepte nog eens wat. Ravenkit vernauwde zijn ogen en ging ook maar weer gewoon zitten. Maar toen piepte de kitten weer, gromde wat en ging door zijn pootjes heen staan. Huh? Oké, de kitten wou dus stoeien. Toen begon de kitten rond te springen en bleef grommen. En toen viel Silverkit om. Ravenkit ging naar de kitten toe, met een frons op zijn gelaat en pokte vervolgens met zijn poot tegen zijn zij aan. Misschien vond de kitten dat leuk. Hij hoopte dat hij de speelse, uitdagende blik goed opgepikt had.

Hij vond het niet fijn dat zijn poten nog niet gewoon waren aan het feit dat hij overeind moest blijven. Daarom piepte hij enkele keren en kneep hij zijn oogjes toe, met een glimlach. Hij zou er echter wel gewoon happy over doen, natuurlijk. Hij had nog nooit gehuild... Toch? Hm... Waarom zou hij ook? Hij snapte niet goed wat er goed was aan janken en liet dat dan ook merken. Hij werd echter plots gepord en met lichte verbazing keek hij eerst op naar Ravenkit... Maar vervolgens piepte hij blij en begon hij ook tegen de ander te porren en speels heen en weer te rollen. Hij strekte zich wat uit en probeerde zo wild mogelijk te gaan, maar zelfs dat was beperkt met zijn niet zo mobiele lichaampje en zijn zwakke pootjes. Heh.

En ja hoor, die speelse, uitdagende blik had hij goed opgepikt, want de kitten reageerde er speels op terug. Al leek Silverkit eerst verbaasd te zijn, maar die uitdrukking was vrij snel overgegaan in speels. Silverkit piepte blij en begon terug te porren. Ravenkit liet zichzelf toe om er in door te gaan en grinnikte, waarna hij zelf weer terug porde, zachtjes, niet te hard. Silverkit rolde speels heen en weer, waardoor Ravenkit deed alsof hij hem niet raken kon. Hij hoopte het zo wat leuker te maken voor de kitten. Silverkit werd wild en Ravenkit probeerde zelf zo voorzichtig mogelijk te blijven. Als Ravenkit zelf op zou gaan in zijn speelsheid, zou het namelijk niet meer leuk zijn voor de jonge Silverkit.

Het voelde goed de ander een soort van blij te zien, het was grappig en gewoon leuk om te zien! Hij kon het niet echt anders zien, nee. De ander leek ook wat speelser te worden, waardoor hij blij piepte en een brede glimlach kreeg. Hij schoot recht en sprong tegen hem aan, om tegen het hoofd van de ander te porren met tevreden oogjes. Hij was duidelijk heel blij met dit, ja.

De kitten leek nog speelser te worden en blij te zijn. Ravenkit was er eigenlijk wel een beetje klaar mee, dus nog een beetje aandacht en dan zou hij weer verder gaan met zijn eigen ding. Silverkit pokte tegen zijn kop aan en keek hem aan met grote blije ogen. Ravenkit krulde zijn lipjes op en gaf hem nog een porretje tegen zijn zij. Toen keek hij op en zag hij zijn moeder lopen. "Sorry, Silverkit, maar ik moet terug naar mijn mama," zei hij. Hij grijnsde even naar Silverkit en draaide zich toen om. "Er is vast wel iemand anders die verder met je wilt spelen," vervolgde hij, waarna hij weg sprong naar zijn moeder toe. Hij zag haar gewoon lopen en het maakte niet uit of ze iets van hem wou of niet. Misschien wou zijn mama hem iets leren.

OOC: Topic uit