you are better

Aspenpaw was bijna in een slecht humeur, wat hij zelden was. De jonge apprentice kon geen mos meer zien. Mos van de Elders, mos uit de Nursery, mos uit hij wist niet waar. Sinds hij nog geen mentor had, werd hij opgezadeld met de minst leuke klusjes. Toch, hoe saai het ook mocht zijn, knikte hij altijd vriendelijk ja en deed wat er van hem gevraagd werd. Onbeleefd kwam niet voor in zijn woordenboek. Aspenpaw wist nog goed hoe hem altijd verteld werd dan je anderen niet hoorde te behandelen hoe jij niet behandeld wilde worden, dus bleef de jonge kater bij zijn principes. Maar het enige mos die hij nu wilde zien, was dat van zijn eigen nest.
Zijn amberkleurige ogen stonden gefixeerd op de ingang van de apprentice den. Met plezier liep hij van het waterige zonlicht de den in, waar het koel en donkerder was. Zijn neus vertelde hem al snel dat hij niet de enige in de den was, en al snel werden zijn vermoedens bevestigd door het horen van een zachte stem vanachter in de den. Zijn slechte humeur was de jonge kater even straal vergeten en zette De jonge poes kende hem nog niet, wat hem niet verbaasde, ze was waarschijnlijk pas recent uit de nursery gekomen. Hij zwierf hier al even rond. ‘Aspenpaw,’ sprak de jonge kater vriendelijk naar de poes, terwijl hij met voorzichtige stappen, proberend niet de andere nesten die in de den lagen te verstoren, richting de witte poes toe. ‘Jij bent Ashpaw, als ik me niet vergis?’ zei Aspenpaw, met zijn mondhoeken omhoog getrokken in een vriendelijke glimlach.

Aspenpaw sjokte langzaam verder de den in, zijn amberkleurige ogen niet van de witte poes afkerend. Ashpaw bevestigde zijn vermoeden over haar naam. Het volgende deed Aspenpaw echter fronzen. Hoe bedoelde ze dat ze er niet uit zag? Hij keek haar enkele seconden vragend aan. ‘Hoe bedoel je?’ wist hij uiteindelijk dan maar te vragen, na een ongemakkelijke stilte van zijn kant. Waarom zou de poes in hemelsnaam aan hem vertellen dat ze er niet uit zag. Of bedoelde ze dat haar vachtkleur haar naam niet eerde? Poezen, een groot vraagteken in het simpele leven van een kater.
Ashpaw vroeg hem vervolgens wat hij had gedaan. Meteen herinnerde hij zijn slechte humeur weer en hoe hij - voor zijn gevoel - uren mos, riet en veren bij elkaar aan het klauwen was geweest. Om vervolgens nieuw mos, riet en veren had moeten zoeken om nieuwe nesten te maken. ‘Uuugh, ik begin er niet eens over,’ sprak de jonge kater op klagende toon, terwijl hij zich liet neervallen in zijn eigen nest en zijn kop op zijn poten legde. Hij wist dat Ashpaw een vriendelijke vraag had gesteld en waarschijnlijk alleen een gesprek wilde beginnen, maar ze had even per ongeluk de verkeerde snaar aangetikt. Dus voelde hij alsof hij haar een uitleg verontschuldigd was. ‘Ik heb niets anders gedaan dan nesten verschonen,’ mopperde de apprentice. Aspenpaw had normaal gesproken alles over voor de clan, maar om dagen achter elkaar rotklusjes te moeten uitvoeren, maakte hem langzamerhand heel erg prikkelbaar. Hij wilde weer vissen en zwemmen en trainen, maar alles leek hem op dit moment even tegen te zitten. Toch wist hij dat hij geduldig moest zijn. Alles kwam vanzelf op zijn pootjes terecht.
Aspenpaw richtte zijn kop weer op en keek naar zijn gespreksgenoot. ‘Jij wel iets spannends gedaan vandaag dan?’ vroeg hij aan de jonge poes. Hij had zijn geklaag van vandaag wel weer gehad, dus wist hij weer een vriendelijke blik op zijn gezicht te plakken. Aspenpaw wist dat hij niet moest zeuren, maar af en toe leken de dagen oneindig lang te duren.

Het enige wat Ashpaw wist te zeggen bij zijn angstaanjagende opwindende dag was "oh". Aspenpaw kon het niet laten om een mondhoek omhoog te trekken. Ja, zo kon je het wel stellen.
Aspenpaw maakte zichzelf comfortabel in zijn nest en keek met zijn amberkleurige ogen zijn witte gesprekspartner aan en luisterde naar haar dag. Hij grinnikte toen ze vertelde dat ze het water in was gevallen terwijl ze een vis wilde vangen. Nou ja, ze hadden zich denk ik allemaal wel in die situatie bevonden. ‘Vissen vangen is lastiger dan het lijkt,’ zichtte de zwart-witte apprentice instemmend. Daarna rolde hij op zijn rug en keek Ashpaw ondersteboven aan. ‘En je hoeft je niet meteen te bewijzen, niemand neemt je iets kwalijk,’ probeerde hij haar blunder een beetje te verdoezelen. Een jonge apprentice verloor nou eenmaal vaak prooi. Hij net zo, niemand was een professional na een paar dagen trainen. Door fouten te maken kon je ervan leren. Ashpaw zou deze fout zeker herinneren. De ongeplande ontmoeting met het water zou waarschijnlijk lang in haar geheugen gegrift staan.
Ashpaw begon over dat ze moest leren hoe ze een vis kon vangen. Hij grinnikte en rolde weer terug op zijn buik. ‘Rustig aan, de clans waren ook niet opgericht in één dag.’ De jonge kater keek haar met een glimlach op zijn gezicht aan. ‘Niemand verwacht dat je met zes manen een perfecte jager bent,’ zei Aspenpaw op een luchtige toon. ‘Ik kan het ook nog lang niet vlekkeloos,’ grinnikte de kater. Nee zeker niet. En er was weinig vis om op te oefenen. Ieder stuk prooi telde, dus liet hij het liever aan de getrainde jagers over. Natuurlijk was ook hij ijverig om te leren. Aspenpaw - en Ashpaw in deze kwestie - moest geduldig zijn, het zou allemaal wel op zijn pootjes terecht komen.

Aspenpaw kon het niet laten om een mauw van gelach te laten horen toen Ashpaw tegen hem in begon te praten. Hij kon het zich goed voorstellen hoe de jonge apprentice, amper uit de nursery, zich voelde. De eerste dagen van zijn training wilde hij ook alles perfect doen en was erg teleurgesteld en gefrustreerd telkens als iets misging. Nu had hij geleerd dat niet alles één-twee-drie ging. Je moest hard werken, oefenen en steeds herhalen om iets te kunnen perfectioneren.
De witte poes begon opeens over dat het niet goed was om fouten te maken. Aspenpaw schudde zijn kop. Ze moest zichzelf niet zo neer halen. ‘Ja van fouten leer je, dat heb je goed. Oefening baart kunst. Er zijn ook genoeg warriors die al geleerd hebben om te jagen om de clan te voeden en jij zal het ook gaan leren. Heb geduld.’ Aspenpaw hoopte echt dat zijn woorden door zouden dringen bij haar. Hij haatte het om anderen zo te zien. Iedereen had zijn of haar eigen speciale kwaliteiten, ze moest ze alleen nog ontdekken. Ze sprak opeens over dat ze een slechte warrior was. Aspenpaw kon het niet laten om te lachen. ‘Ja, je bent een slechte warrior. Maar je bent een goede apprentice.’ De jonge kater hoopte dat ze zich niet langer meer ging vergelijken met katten die al manen training hadden gehad. Dat kon gewoon niet. Ze moest proberen het beste te zijn in wat ze nú was, een apprentice die amper training had gehad kon nou eenmaal niet alles vlekkeloos doen.

Aspenpaw snorde tevreden toen de witte poes sprak over dat ze een goede apprentice was. ‘That's the spirit,’ mauwde hij vrolijk. Een tevreden glimlach stond op zijn gezicht. Misschien waren zijn woorden dan toch echt bij haar doorgedrongen en kon ze nu accepteren dat ze nog maar net in training was en alles niet in één keer perfect zou gaan. Hopelijk.
Opeens begon de jonge poes weer tegen hem te brabbelen en kwam naar hem toe met een lief snoetje. Aspenpaw trok een verwarde blik over dat hij haar wel kon leren jagen. Nee, natuurlijk niet, daar was een mentor voor. De zwart-witte kater schudde dan ook zijn kop. ‘Stop even, Ashpaw. Ik ben ook nog maar net in training en ik kan ook nog lang niet vlekkeloos jagen. Je hebt een mentor om je te leren jagen.’ Hij richtte zijn amberkleurige ogen strak op Ashpaw. ‘Ik ben bang dat ik je niet kan helpen,’ zei hij zo kalm en redelijk mogelijk tegen de jonge poes, waarna hij zijn ogen afwendde en zijn kop weer op zijn poten legde.

Aspenpaw zag Ashpaws teleurstelling, hoewel ze het probeerde te verdoezelen door vriendelijk te lijken, maar hij hield voet bij stuk. Ook toen ze van hem weg liep. Hij stond nog steeds achter zijn eigen mening dat een mentor er was om je nieuwe dingen te leren. Hij kon dingen misschien helemaal verkeerd aanleren en bovendien was hij zelf ook amper uit de startblokken.
Toen begon ze opeens over haar mentor. Hoezo niets? Mentors trainden bijna elke dag met hun apprentice. ‘Misschien heeft hij het wel heel druk of toevallige belangrijkere dingen aan zijn kop. Ik weet zeker dat hij het niet zo bedoeld,’ probeerde Aspenpaw voorzichtig. Het kon niet zo zijn dat een mentor zijn apprentice vergeten was. Er moest een goede reden zijn.

- OOC: Door de recente reminder over trainingen wist ik niet heel goed wat ik met deze post aan moest, dus ik hoop dat je er iets mee kunt!

Ashpaw klaagde over dat ze liever een eigen mentor had. Aspenpaw knikte instemmend. Natuurlijk wilde de poes dat, hij had hetzelfde meegemaakt toen zijn eerste mentor niet meer in staat was hem te trainen. Maar hij kreeg toen al snel Bitterball als zijn mentor. ‘Bij de volgende ceremonie zal je vast een nieuwe mentor krijgen,’ sprak hij haar bemoedigend toe. ‘Je moet alleen een beetje geduld hebben,’ sprak hij met een grijns op zijn gezicht, waarna een knipoog volgde. Elke apprentice zou ooit Warrior worden, maar natuurlijk kwamen er wel eens oneffenheden op het pad dat het even niet goed ging. En bovendien was Ashpaw pas nét apprentice, ze zou wel leren. Het duurde alleen langer dan een maan, pas als bladval tot een einde zou komen kon Aspenpaw zijn Warrior naam verwachten.

Aspenpaw dacht ook hetzelfde dat ze volgende ceremonie een vaste mentor zou krijgen. Het moest wel, hij wist het zeker. Het was belangrijk voor de clan dat er nieuwe Warriors werden getraind, dus Butterstar zou nooit Ashpaw overslaan.
Vervolgens sprak ze dat ze geen geduld had. Aspenpaw lachte hartelijk om de poes. ‘Dat het ik gemerkt,’ grinnikte de jonge kater met trillende snorharen. Ashpaw sprak vervolgens dat ze wel werd getraind en hij knikte instemmend. Natuurlijk, maar hij begreep ook wel dat ze een vaste trainer wilde. Die wist natuurlijk op een gegeven moment precies hoe je met iemand om moest gaan. Je vormde toch een soort band. Aspenpaw richtte zijn amberkleurige ogen weer op de witte apprentice. ‘Ze zeggen dat geduld een schone zaak is. Mijn geheim om geduldig te blijven, is om jezelf zo veel mogelijk bezig te houden. Doe eens iets geks; iets wat je nog nooit gedaan hebt. Je hebt nu ieder excuus om zoveel mogelijk lol te hebben,’ sprak de zwart-witte kater met een speelse grijns op zijn gezicht. Ja, hij zocht altijd zijn lol wel op. Zeker nu hij meer vrij over het territorium kon zwerven, én erbuiten.