New markings [Task]

Ara schrok wakker toen ze haar naam door de toren hoorde roepen en sprong recht uit haar nest. Ze snelde meteen de trappen af, met twee treden tegelijk, en hijgend stond ze razendsnel buiten de toren, vlak naast Claw. Ze schrok dat het haar leider was die hier bij haar stond, en snel rechtte de jonge poes haar rug en probeerde ze haar hijgen onder controle te krijgen. Dit was dé Claw, de gevreesde en gerespecteerde leider van de elite, en hij moest haar zien als iemand die sterk en waardig was, en niet als een jonge, respectloze en zwakke Young One. De grijze poes boog haar kopje, haar rug recht, en keek hem niet in de ogen maar staarde in plaats daarvan een beetje naar beneden. "Goedemorgen, Leader.", begroette ze de kater, met zijn rang en niet met zijn naam - dat vond ze nogal respectloos.

Toen de kater opstond, voelde ze zich klein; ze was niet geweldig groot, maar tegenover de forse Bloodclan leider was het verschil des te duidelijk. Ze knikte toen hij uitlegde wat ze moest doen, niets zeggend tot ze absoluut zeker was dat hij uitgepraat was; en dat was toen hij duidelijk zei dat ze moest vertrekken. Ara boog haar kopje opnieuw even. "Natuurlijk, Leader", antwoordde ze, een tikkeltje onderdanig misschien - maar dat was goed met een kater met zo'n hoge rang. Ze was een beetje bang van hem, ook al wou ze dat niet al te duidelijk tonen; dan dacht hij vast dat ze zwak was, en dat was allesbehalve het beeld dat ze wou dat hij van haar had. Ara ging de kater voor, haar hart kloppend in haar keel. Ze was nerveus; ze was nog nooit eerder het camp uit geweest, en dan nu voor dit.. Eigenlijk had ze geen idee welke kant ze uitmoest, en even twijfelde ze; zou hij het accepteren als ze toegaf dat ze het niet wist? Of zou hij het beter vinden wanneer ze ten allen tijde haar sterke gezicht opzette? Omdat ze toch nog jong was, en van mening dat je door fouten alleen maar leerde, stopte ze en draaide ze zich terug naar Claw, haar blik op zijn voorpoten werpend om hem toch niet in de ogen te kijken. Niet uit angst, of toch niet bewust, maar uit respect. "Ik ben het camp nog niet uitgeweest, Leader. Zou u mij kunnen vertellen welke kant ik op moet?", vroeg de effen grijze poes; zich niet verontschuldigend omdat ze het niet wist, omdat er geen enkele manier was waarop ze het had kunnen weten zonder het camp uit te mogen zonder een echte training gehad te hebben, en ook omdat je verontschuldigen zwak was en en dat was niet iets waarvoor Bloodclan bekend stond.

Ara knikte en begon dan ook die richting uit te lopen. Oké, dat maakte het makkelijk; en ze had ook het idee dat Claw het niet erg vond dat ze vragen stelde. Dat verzachtte haar nervositeit, al was het natuurlijk ook compleet logisch om gespannen te zijn in bijzijn van de leader van de elite. Hij had de hoogste rang mogelijk in hun rangensysteem, en dat was nooit zonder reden. Bij zijn vraag keek ze om. Haar pas aarzelde niet, maar was kalm en beheerst; haar mosgroene ogen keken hem aan zonder angst, maar met respect en een beetje behoedzaamheid. Hij was niet voor niets Claw genoemd, en als jonge, onervaren en magere poes lag het in haar instinct om op zijn minst voorzichtig te zijn rond zo'n grote, sterke en veel oudere kater. "Mijn vader had het altijd uitgelegd als de geur van ons camp, maar dan met één sterkere geur die eruit sprong. Die van de kat die het gemaakt heeft. Hij zei ook dat die van de clankatten allemaal hetzelfde ruiken, omdat ze geen eigen identiteit hebben en allemaal maar blindelings doen wat hun Starclan hun opdraagt.", antwoordde ze. Haar stem was vastberaden en een beetje verdrietig als ze terugdacht aan haar vader. Decet was een gerespecteerde member geweest, hij had het misschien ooit nog ver kunnen schoppen; maar die vieze Thunderclanners hadden hem gedood, op het moment dat haar moeder Celer aan het bevallen was van haar broertje; die later gevonden was door een andere member, samen met de lijken van haar twee ouders. Ze had nooit geweten wie hen gevonden had; het kon iedereen zijn. Ara richtte haar blik weer naar voren, zodat ze kon zien naar waar ze liep; maar ook zodat hij de hint van verdriet in haar mosgroene ogen niet zou opmerken. Dat was zwakte, hield ze zichzelf voor; en zwakte was niet toegelaten in de elite.

Ara merkte het knikje op, en dat was genoeg. Oké, het was juist; ze hoefde geen complimentjes. Tuurlijk, het was fijn geweest, maar het was geen probleem. Ze knikte toen Claw had herhaald wat ze moest doen en nam - met een lichte, maar bijna onmerkbare twijfeling - dan maar de leiding toen hij afstand nam. Ze stak haar neus in de lucht en snoof de verschillende geuren op. Het was moeilijk voor de ongetrainde young one om de geuren te onderscheiden van elkaar. Ze rook een heel sterke kattengeur, die wel wat weghad van hun camp, en besloot maar die richting uit te lopen. Haar grijze staart zwaaide een beetje nerveuzig heen en weer, maar in haar pas was niks te merken. Eenmaal bij de grens stopte ze. De kleine poes snuffelde even aan de grens. Ze wist niet hoe sterk die hoorde te ruiken, maar besloot dat dit stuk sterk genoeg was. Of dat goed was? Tsja, dat kon ze niet met zekerheid zeggen natuurlijk, maar Claw zou het wel zeggen als ze iets fout deed. En dat was waarvoor ze hier was, natuurlijk; om dingen te leren.