Show me where my armor ends

Show me where my skin begins

Rascal was weer eens op pad. Aan het cruisen door de stad, alsof hij de baas was van de plek. Zijn staart omhoog met het puntje omgevallen naar beneden en zijn passen waren verend en vrolijk. Het boeide hem niet of Jinx ermee eens was dat hij lekker in zijn eentje op stap was gegaan, hij moest hem maar komen zoeken als hij er moeite mee had. Rascal deed gewoon zijn eigen ding, want dat was zijn stijl. En Rascal zijn imago betekende zoveel voor hem.
Huppelend, onwetend maakte hij zijn weg. Tot nu toe was altijd alles goed gegaan, zonder problemen. En dat had zijn enorme ego natuurlijk een boost gegeven. En als hij dan wel een tweebeen tegen het lijf liep, was hij snel genoeg weg voordat ook maar één van hun kale klauwen naar hem uit konden steken. En hij had ook die gevaarlijke honden gezien waar iedereen het altijd over had. Maar die zaten of binnen grote muren en konden geen kant op, of een tweebeen had ze aan een lijn vast. In beide gevallen deden ze niets. Rascal was totaal niet aan het oplettend waar hij heen liep. Hij zou vast vanzelf op een leuke plek komen.
En toen gebeurde er iets wat hij nooit voor mogelijk had gezien in zijn brein. Twee onbekende katers en hij kwamen opeens op zijn pad. Rascal was een hoek omgegaan tussen de nesten van de tweebenen waar allemaal grote bakken stonden waar tweebenen hun kraaienvoer in gooide. En ze leken absoluut niet blij. Ze begonnen dingen naar hem te schreeuwen dat hij hun territorium overschreed en Rascal calculeerde snel genoeg in dat hij het nooit tegen die katers op zou kunnen en maakte een rechtsomkeert en rende terug naar de plek waar hij vandaan kwam. Maar Rascal wist niet waar hij was. Hij was nog nooit in dit gedeelte van de stad geweest! ‘Mousedung,’ vloekte Rascal onder zijn adem en rende een willekeurig pad in en sloeg een paar hoeken om. Maar de katers hadden de achtervolging ingezet. Djeez, het was per ongeluk. Maar toch begon er spanning bij Rascal in te sluipen. Ze waren sneller dan hij was en ze leken erop gebrand hem een lesje te leren. Hij schoot weer een hoek om, hopend dat hij ergens terecht zou komen wat hem bekend voor zou komen, maar hij had de slechtste keuze ooit gemaakt. Het liep dood. ‘Foxdung!’ Rascal sprong weer de andere kant op, maar hij was al als een rat in de val en hij werd steeds verder naar achteren gedreven. De twee katers maakte dreigende opmerkingen en dat hij uit de buurt moest blijven. ‘Het was perongeluk-’ probeerde Rascal er nog tegenin te brengen. Maar hij zag geen uitweg en het duurde niet lang voordat hij de eerste klauw over zijn kop voelde gaan en een lichaam hem onderuit haalde. Met alle macht probeerde de jonge kater terug te vechten, maar dit gevecht was gedoemd te mislukken…
- Alleen Shark!

Shark liep door de young one’s tower heen en draaide zijn kop het hoekje om waar Rascal sliep. Waar hing zijn zoon nu weer uit? Hij wilde graag met de tom op patrol gaan zodat hij wat dingen van hem kon testen, maar hij was er niet. De katten die er wél waren keken hem vragend aan, maar Shark nam niet de moeite om hun een vraag te stellen. Dat was ook niet nodig, want één van de katten vertelde hem dat Rascal het camp was uitgegaan. Shark onderdrukte een zucht. Zijn zoon volgde dan ook nooit de regels die hem opgelegd werden. Hij knikte naar de kat die hem de informatie had toevertrouwd en begon vervolgens het camp uit te lopen. Of zijn zoon er nu zin in had of niet: op patrol zouden ze samen gaan. Maar dat betekende dat hij Rascal weer moest gaan zoeken. Hoewel hij daar vrij weinig zin in had, wilde hij toch weten wat de vooruitgang van zijn zoon was. Jinx was immers nog altijd aan het rouwen om Zira en het zou Shark niet verbazen als daardoor Rascal’s training verwaarloosd zou worden. Niet dat hij dat ooit tegen de zwarte tom ging zeggen of zo. Shark’s klauwen lieten diepe groeven achter in de aarde terwijl hij een tikkeltje gefrustreerd zijn bek opende om Rascal’s geur in te drinken. Het was niet moeilijk om de geurspoor te volgen: zijn zoon ging altijd naar de Twolegplace als hij uit het camp ging. En dus ging Shark ook in die richting en opende zijn bek zodat hij de geuren goed kon indrinken. Hij bewoog kort met zijn oortje toen hij merkte dat Rascal niet in zijn gebruikelijke gedeelte van de Twolegplace rondzwierf. Toen hoorde hij een kreet en draaide zijn kop met een ruk om. Hij bleef even verstomd staan kijken van verbazing toen hij zijn zoon langs zag rennen met achter hem twee grote toms die niet eens op kittypets leken, maar ook geen rogues konden zijn. Daarna zette hij de achtervolging in. Hij was ondertussen ouder geworden en had de voorbije moons hard geoefend op zijn snelheid. Dat was te merken: het duurde niet lang voordat hij hun bijgebeend was. Hij liet een angstaanjagende kreet ontsnappen toen hij zag dat één van de toms zijn zoon aanviel en sprong op de rug van de tom. Hij had het voordeel van de twijfel, want de tom had hem niet zien aankomen. Hij maakte kronkelende bewegingen om Shark van zich af te krijgen, maar Shark hield zich stevig vast aan weerszijden van de flanken van de tom. Met zijn achterpoten trapte hij tegen die van de tom aan zodat de tom zijn evenwicht verloor en op zijn kin terechtkwam. Razendsnel dook Shark naar voren en klemde zijn kaken in de hals van de tom. Zonder aarzelen beet hij door zodat hij een bot hoorde breken en de tom één moment later stil lag. De tweede tom stond aarzelend naar de wazige blik van zijn vriend te kijken terwijl Shark een stap achteruit zette en, met het bloed van zijn kaken druipend, dreigend naar de tom keek. Zijn staart zwiepte uitdagend en zijn blik keek hem uitdagend aan: Wat ga je nu doen?

Rascal dacht een kort moment dat hij hier dood zou gaan. Toen hij bloed boven zijn oog voelde opwellen en hij automatisch dat oog ook dichtkneep, waarna hij door twee woeste katers van beide kanten werd aangevallen. Hij dacht echt even dat dat het was geweest. En er was nog zo veel dat hij wilde doen. En hij kon niet zomaar weggaan zonder doei te zeggen, tegen zijn moeder, tegen Joanne… Rascal probeerde nog de katers van zich af te slaan. Elke keer als hij en klauw of tand probeerde uit te steken, kreeg hij de dubbele dosis meteen terug. Hij wist niet hoe lang het precies duurde, maar één van de katers werd van hem afgetrokken en hij kon letterlijk weer ademhalen. Rascal krabbelde overeind, maar alles deed zeer en kreunend hinkte hij een paar stappen weg. Pas toen hij opkeek zag hij wie zijn redder was geweest. Shark! Verbaasd ging het oog dat nog open wilde, verder open. Maar veel tijd had hij niet om iets te zeggen, hij had nauwelijks tijd om op te nemen wat er überhaupt gebeurde. Voor hij het wist had zijn vader de eerste tom vermoord. Recht voor de ogen van de jonge kater. Hij wist niet wat hij ervan moest vinden. Ergens was hij blij dat hij dood was, hij had hem zonder reden aangevallen en zonder Shark zou hij er geweest zijn. Maar aan de andere kant, de dood leek zo drastisch. Had hij het echt verdiend? Zware gedachten voor een kat, nauwelijks het nest van zijn moeder nog uit. Maar zonder erbij na te denken begon hij achter zijn vader te schuilen. Hij was sterk, hij zou hem wel voor het andere monster beschermen. Hij zag de andere tom van zijn dode vriend, naar Shark kijken, en hij besloot het wijze besluit te nemen en zijn leven lief te zijn. Hij keerde zich om en maakte zich uit de voeten. ‘Ja, ren maar,’ grauwde Rascal bitter onder zijn stem, waarna hij zich met een gezicht verbeten door pijn ging zitten. Het gevecht had niet lang geduurd, maar lang genoeg voor Rascal om wat nare krabben te krijgen. Zijn oog zat nog dicht door de snee boven zijn oog, en hij had overal krassen over zijn flanken en miste een paar plukken vacht. Rascal kreunde toen hij zijn stijve spieren probeerde te rekken. Hij zou er wel bovenop komen, maar dat maakte niet dat het minder zeer deed. Eindelijk durfde hij dan zijn vader weer aan te kijken en eindelijk kon hij nadenken. Shark had zijn leven gered… Maar, dat hoorde een vader ook te doen voor zijn kroost. Rascal beet op zijn onderlip. Maar dit maakte niet goed wat hij allemaal niet had gedaan toen hij jong was, toch? Het was toeval dat zijn vader hem net op dit moment trof, toch? Rascal begon nu de adrenaline in zijn lijf begon te vervliegen dan eindelijk écht de pijn te voelen en hij moest moeite doen om de tranen tegen te houden. ‘Bedankt,’ was dan ook het enige wat hij over zijn lippen kreeg naar zijn vader. Rascal voelde zich zo hopeloos. Het liefst wilde hij zijn trots volkomen op straat gooien, zich ter plekke oprollen en janken. Maar no way dat hij dat in zicht van zijn vader zou doen. Hij zou hem van zwak vinden, terwijl hij altijd zo zijn best had gedaan voor hem om te denken dat hij sterk was, onaantastbaar. Maar hij was ook slechts nog maar een kit.

Hoewel de tom nog dreigend over probeerde te komen, werd het al snel duidelijk dat hij besloot om wijs te zijn en het hazenpad te kiezen. Sissend sloeg Shark met zijn klauw naar de staart van de tom. Hij voelde het vacht van de staart langs zijn klauwen schrapen en hoorde nog een gil van de tom, maar draaide zich al niet meer om. De tom had gekregen wat hij verdiende: hij was zijn vriend kwijtgeraakt en had ook nog een pijnlijke schram op zijn staart zitten. Eigenlijk had Shark hem moeten verminken, maar hij had heus wel door dat het voor zijn zoon zo genoeg was geweest. Hoewel hij niet bepaald rekening kon houden met gevoelens, wist zelfs hij dat het voor een jonge kat akelig was om te zien hoe een andere kat gedood werd. En dan al zeker een kat met dezelfde persoonlijkheid als zijn zoon. Toch hoopte hij dat iets in zijn zoon nu geknapt was door dit gebeuren. Dat hij inzag hoe gevaarlijk het leven wel niet kon zijn en dat hij alsnog het slechte pad op zou gaan. Dat hij zijn vrolijke karakter een beetje achter zich zou laten en zich meer serieus ging richten op zijn trainingen. Shark keek naar zijn zoon en gaf enkel een kort knikje toen deze hem bedankte. Rascal wist goed genoeg dat hij niet de meest bezorgde vader uit ging hangen; dat had hij nooit gedaan en dat ging hij waarschijnlijk ook nooit doen. Maar hij dacht wel dat de tom nu wel had gezien dat hij weldegelijk voor zijn eigen kittens opkwam. Hij onderdrukte een zucht toen hij de pijn in de blik van zijn zoon zag en wist dat er niet meer veel nodig was om hem te breken. ‘Kom kom,’ sprak hij. ‘Het is allemaal niet zo erg. Je schrammen genezen snel genoeg en over de schrik kom je ook wel heen.’ Hij deed een stap naar voren en likte het bloed weg boven het oog van zijn zoon. Daarna keek hij Rascal strak aan. ‘Snap je nu waarom het zo belangrijk is om binnen het camp te blijven? Snap je nu waarom het zo belangrijk is om je serieus bezig te houden met je trainingen? Je had geluk dat ik in de buurt was.’ Hij gaf een zwiep met zijn staart die aantoonde dat hij geen zin had in weer één van hun nutteloze discussies. ‘Laten we even gaan wandelen,’ stelde hij vervolgens voor. ‘Misschien vangen we onderweg nog wel ergens een prooi of vinden we wat water.’ Zijn keel was namelijk weer zo rauw als iets.

Onderwerp: Re: Show me where my armor ends