Halflion;; milk and honey

Van alle plaatsen in het gebied, vond ze Burnt Sycamore het mooiste. Niet alleen omdat het zo een bekende trainingsplaats was onder de mentoren, maar ook gewoon omdat de eik die er lag zo mooi was. De poes met de wit, haast beige vacht, vestigde haar ogen al van in de verte op de plaats waar ze heen moest lopen. Ze kon de eik nog niet zien, maar ze rook de geuren van de plaats, ze rook de oude geur van apprentices, en één redelijke recente geur. Haar pootjes brachten haar verder en verder. Hier had ze ook met Longleap, haar oude mentor, getraind. Ze hadden een keer op de eik gevochten, om haar evenwicht te trainen. Hij had haar daar uitgelegd dat katten hun staart nodig hadden voor evenwicht. Om dat te bewijzen had hij haar staart vast genomen in zijn bek en haar ene achterpoot onder haar uitgetrokken. Omdat ze nog steeds een staart had - ook al werd die geblokkeerd- kon ze haar evenwicht wel even houden, maar uiteindelijk viel ze ook van de eik af. "Katten zonder staart hebben dus gewoon geen evenwicht, laat de vijand je staart nooit verwonden, Curdledpaw", had de brommerige kater gezegd. Ze glimlachte toen ze de eik in zicht zag komen. Herinneringen aan de kater waren aangenaam. De poes trippelde door de bladeren heen naar de boom. In de verte hoorde ze monsters. Ze wist dat deze plaats kort bij het donderpad was. Ze rilde kort, maar kroop vervolgens tussen het oude hout van de door de bliksem getroffen boom. Ze klauterde omhoog en uiteindelijk vleidde Curdledmilk zich neer boven op de omliggende eik. Ze krulde haar staart half om haar liggende lichaam heen en liet een voorpootje over de rand hangen. Een vrolijk zuchtje verliet haar lippen. Ze was best wel blij met haar leven, ze kon goed opschieten met haar Clan en ze vond het gezellig om hier te leven.

Al een tijdje zat de tabby hier rond te kijken naar de droevige vertoning van de half verkoolde plataan die gespleten was door de bliksem. De boom stond er maar sneu bij, en hij zag er zo zwart en verbrand uit dat Half zich afvroeg of hij op het een of andere moment zou omvallen door een zacht briesje wind. Aan deze plek zaten er enigszins net erg veel goeie herinneringen verbonden met Shadowclan. Bloodclan had hier een strijd uitgevochten en een paar sterke en ervaren warriors verloren door de klauwen van Eliteleden. Bovendien was dit de plek waar hij zijn littekens had ontvangen op zijn schouder en enkel, die niet meer goed zichtbaar waren onder zijn goudbruine gestreepte vacht. Hij wilde zich omdraaien en wegstoppen, tot zijn blik op een opvallend helderwit gestalte dat zich had opgekruld op een omgevallen eikenstronk. Het was een Shadowclanpoes, eentje met een parelwitte vacht en gelige ogen en een slank gestalte. Rustig stapte de kleine kater op haar af en bleef op een meter achter haar rug staan, om haar niet af te schrikken als hij sprak, want ze leek redelijk ingedommeld. "Goededag my lady," zei Halflion met een vriendelijk en uitgestreken gezicht en neeg zijn hoofd een beetje als teken van beleefdheid, ook al stond hij achter haar. "Wat doet zo'n prachtige dame op zo'n triestige plek?" Het charmeerde een beetje, wat hij altijd deed bij de dames. Tja, een charmeur was hij als geboren.

Pas toen de witte poes zich omdraaide besefte Halflion pas hoe sierlijk en elegant ze was met haar halflange, parelwitte vacht als een kleed om haar heen. Hij mocht het zeggen, want hij was zeker niet de enige die dat niet vond - ze mocht er zeker wel zijn. Hij vervloekte zichzelf dan ook dat haar naam hem ontglipte. "Goededag, mijn heer", antwoordde ze met dezelfde beleefdheid. "Ik wou een plaats opzoeken waar ik mooie herinneringen aan hem, triestige plek is dus zeer objectief." Ze pauzeerde ven om - voor Half - een stralende glimlach op haar gelaat te laten schijnen. "Maar jou kan dezelfde vraag gesteld worden; wat doet zo'n hoffelijke heer op zo'n triestige plek?" De goudbruine tabby keek even naar de grond, trok vriendelijk kort een mondhoek op en ontmoette daarna opnieuw haar bleke ogen, toch wel gevleid door haar laatste woorden. Hij kreeg niet iedere dag een compliment over zijn manieren. "Deze 'hoffelijke heer' is hier om dezelfde reden zoals jij, my lady. Herinneringen ophalen, maar helaas niet zulke mooie als de jouwe, vrees ik." Al klonk zijn stem warm en vriendelijk, gingen er vanbinnen toch wel andere emoties rond dan vreugde zodra hij de gedachten bij deze plek voelde opkomen. "Met wie heb ik de eer, als ik naar uw naam mag vragen?" Opnieuw kwam er een korte, kleine glimlach op zijn snuit voordat hij verder sprak. "Halflion. En uw naam is ook al weer...?"

Omdat ze het grappig vond, praatte ze net zo netjes terug als de kater tegen haar gesproken had. Door hem onder andere met heer aan te spreken, en slimme woordn te gebruiken. Ze had na een zin pauze gehouden om te glimlachen, en had vervolgens gezegd dat ze hem dezelfde vraag kon stellen, vermits hij ook zonder van ver aangekondigde reden naar deze plek gekomen was. Curdledmilk zag dat hij even naar de grond keek en een mondhoek optrok voor hij haar weer in de ogen aankeek. "Deze 'hoffelijke heer' is hier om dezelfde reden zoals jij, my lady. Herinneringen ophalen, maar helaas niet zulke mooie als de jouwe, vrees ik." Hij klonk aardig, maar het was wel duidelijk dat het lelijke herinneringen waren, misschien zelfs pijnlijke, en ze wou hem er niet over lastig vallen; dat was haar plaats ook niet, trouwens. Ze kende deze kater nauwelijks, en de meeste Shadowclanners waren sowieso niet als haar. Ze vertrouwen niet direct anderen. De poes vroeg met wie ze de eer had, en het bracht een kleine glimlach op het gelaat van de kleine kater. De ironie. "Halflion. En uw naam is ook al weer...?" Ze opende haar mond een beetje, alsof ze een ah' bedoelde, als in 'juist, dat had ik moeten weten'. "Curdledmilk is de naam", zei ze met dat glimlachje om haar lippen. Ze wist niet hoe het met anderen zat, maar zelf was de wit/beige poes meer dan tevreden over haar naam.

Dat glimlachen bleek een gewoonte te zijn voor de roomwitte poes, maar dat was zeker niet erg. Lachen verbeterde de kwaliteit van de kaakbeenderen. "Curdledmilk is de naam." Aha. Halflion proefde de naam even in zijn mond - het was vreemd dat hij niet meteen in hem opgekomen was. "Curdledmilk. Een prachtige naam voor een prachtige poes." Hij gunde haar buiten zijn droge gezicht een kleine, charmerende knipoog voordat hij zijn groene ogen liet afdwalen naar de omgeving. Ach, het mocht toch wel gezegd worden dat ze knap was, niet? Het was de waarheid. Zijn ietwat afwezige blik bleef stilstaan bij de oude door de bliksem getroffen boom, die desondanks de rest van het treurige landschap nog steeds een blikvanger was. Hij had vast een hoop geschiedenis meegemaakt, meer dan dat de Clans zich ooit zouden herinneren. "Is er enige reden dat voor je naam?" vroeg hij vervolgens, toch wel gelokt door nieuwsgierigheid over de historie van haar naam. 'Curdled' en 'milk' waren nu niet erg gewone Clannamen, maar origineel was het wel. Halflion had wel genoeg redenen voor de zijne, door zijn "liefhebbende" vader en "aardige" zusje die hem maar een halve kat waardig vonden.

Ze vertelde de kater wat haar naam was, en ze hield haar hoofd een beetje schuin. "Curdledmilk. Een prachtige naam voor een prachtige poes." Gevleid en een beetje verlegen keek ze naar haar pootjes met een glimlachje. De knipoog van Halflion zorgde er voor dat ze verlegen teruglachte. Ze vond het wel leuk, complimentjes, maar daar werd ze gauw verlegen van. Ze volgde de kater zijn blik, maar keek terug in zijn ogen toen ze zijn stem hoorde. "Is er enige reden dat voor je naam?" Ze kneedde de ondergrond kort. "Wel ja, mijn moeder Sweetypie ging vroeger af en toe langs bij de twolegs, voor dat ze zwanger werd, en ze leerde er melk kennen. Wat wij drinken van onze moeders bij de geboorte, dat drinken die katten dus hun hele leven lang. Mijn moeder hield van melk, ze zei dat het je een warm en familiar aanvoelt. Toen ik geboren werd, en ze een beige-witte vacht zag, dacht ze aan melk, of eerder gestremde melk omdat het ook een beige-witte kleur heeft." Ze glimlachte. Ze vond haar moeder lief, en ze zou haar straks nog wel eens opzoeken, vermits ze in de elder's den zat. De poes trilde even met haar oor. "Enige reden voor Halflion?" vroeg ze aardig.

Halflion begreep wel dat de poes verlegen was - dat zag hij aan de manier waarop ze terug lachte - maar ze leek toch wel enigszins gevleid door zijn complimentjes. "Wel ja, mijn moeder Sweetypie ging vroeger af en toe langs bij de twolegs, voor dat ze zwanger werd, en ze leerde er melk kennen. Wat wij drinken van onze moeders bij de geboorte, dat drinken die katten dus hun hele leven lang. Mijn moeder hield van melk, ze zei dat het je een warm en familiar aanvoelt. Toen ik geboren werd, en ze een beige-witte vacht zag, dacht ze aan melk, of eerder gestremde melk omdat het ook een beige-witte kleur heeft." Ach zo, zo zag je maar welke geschiedenis er achter er een naam kon zitten. "Enige reden voor Halflion?" vroeg Curdledmilk vervolgens met een vriendelijke stem, waarna de goudbruine, kleine kater zich op de stronk waar de roomkleurige poes op zat hees om op dezelfde hoogte als zij te komen. Waarschijnlijk was ze nog steeds een stuk groter dan hem, maar dat maakte niet uit. Hij ademde even iets dieper in voordat hij voordat hij begon te spreken. "Laten we zeggen dat mijn vader het mij altijd heeft kwalijk genomen dat mijn moeder is omgekomen bij mijn geboorte," liet Half weten terwijl hij zijn achterwerk op de boomstronk liet zakken. "Om dan nog eens te zwijgen aan wat voor klein mormel zijn vrouw het leven had gegeven. Hij vond mij maar een halve kat waardig - en heeft dat ook duidelijk laten merken toen hij mij een naam gaf." Hij pauzeerde even. "Ik heb geen idee waarom ik "lion" heb," voegde Half er bescheiden aan toe. "Maar Halflion is niet mijn enige naam - ik heb ook nog De Dwerg, de Halfcat, de Demoneneekhoorn..." Hij zei het allemaal vrij droogjes, maar er zat wel een diepere betekenis achter dan dat hij liet horen. Zijn zusje had er hem dagenlang mee bespot en afgepeigerd toen hij nog een klein katje was, zijn vader had exact hetzelfde gedaan. Je moest het van familie hebben.

Om te antwoorden op de vraag van de kater, legde de jonge poes uit van waar haar naam kwam. De herinneringen aan haar moeder deden haar glimlachen. Curdledmilk vroeg of er ook een reden was voor Halflion. Ze keek toe hoe de kater op haar stronk kroop, en merkte nu weer wel dat de kater kleiner was. Zelf was ze geen grote poes, ze was normaal van gestalte, maar je zag wel aan haar bouw dat ze een poes was en geen kater. "Laten we zeggen dat mijn vader het mij altijd heeft kwalijk genomen dat mijn moeder is omgekomen bij mijn geboorte", sprak de tabby. "Om dan nog eens te zwijgen aan wat voor klein mormel zijn vrouw het leven had gegeven. Hij vond mij maar een halve kat waardig - en heeft dat ook duidelijk laten merken toen hij mij een naam gaf." Curdled slikte, vond het erg voor hem dat het zo was, want het was toch nooit een kitten's fout dat de moeder overleed? "Ik heb geen idee waarom ik "lion" heb." Ze keek hem weer aan. "Maar Halflion is niet mijn enige naam - ik heb ook nog De Dwerg, de Halfcat, de Demoneneekhoorn..." Ze opende haar mond een beetje en sloot hem teleurgesteld weer. Ze was teleurgested in de mensen die hem die namen gaven. "Oh, het spijt me", murmelde de kattin. Ze bewoog de tip van haar staart wat ongemakkelijk. "Met alle respect, maar ik mag je vader nu al niet. Hij zou trots moeten zijn om zo'n-," sprak ze, en hield even pauze, "Zo'n speciale, knappe, sympathieke kater als zoon heeft."

ooc; ik snap de Lion maar al te goed ( ͡° ͜ʖ ͡°)

Curdledmilk leek vrij medelevend, maar voor Half het het niet echt nodig. Hij was 't ondertussen zo gewoon dat hij een situatie met zijn zus in een pissige bui en zijn zus in een vrolijke bui niet meer van elkaar onderscheidde. Het laatste was soms erger dan de eerste. "Oh, het spijt me," mompelde de crèmekleurige poes ongemakkelijk terwijl ze het topje van haar staart heen en weer liet bewegen. "Met alle respect, maar ik mag je vader nu al niet." Bij die woorden kwam er kort een licht, klein grijnsje op het gelaat van de goudbruine kater. Wel, ze zagen de wereld dus uit hetzelfde standpunt. "Fijn dat we op dezelfde golflengte zitten," grinnikte hij kort. Shadowspeaker werd door de meeste katten gezien als een kille maar bijzonder slimme (of beter gezegd sluwe) kater, maar dat maakte hem niet de leukste persoon om mee om te gaan. Het was een wonder dat hij zoveel bondgenoten had - misschien had hij dan toch een groot talent om verbonden te leggen, zoals de meeste zeiden. "Hij zou trots moeten zijn om zo'n... Zo'n speciale, knappe, sympathieke kater als zoon te hebben." Half voelde een kleine, bescheiden glimlach op zijn lippen komen toen hij overspoeld werd door haar waterval van complimenten - dat was dan ook de eerste keer dat een lady hem zoveel vleide. "Het is dan ook een eer om met zo'n vriendelijke en wondermooie poes deze momenten door te brengen."

Ze leefde mee met de kater, maar ze kon niet echt wat doen. Ze wist hoe grof de wereld kon zijn, hoe bruut katten konden zijn en hoe grauw en grijs de wereld kon lijken. Ze was wel nooit een depressief type geweest; ze had een gezonde, positieve ingesteldheid. Zelfs het feit dat haar vader er zelden was bij haar opvoeding, vond ze niet meer erg, omdat ze de schuld niet op zichzelf stak. Ze had gewoon een veel betere band met haar moeder dan haar vader. Curdledmilk had gezegd dat ze zijn vader niet mocht, wat een grijns op het gezicht van de kater deed verschijnen. "Fijn dat we op dezelfde golflengte zitten", sprak hij, waardoor de beige poes kort in de lach schoot. Ze ging verder door te zeggen dat de kater juist trots zou moeten zijn op zijn zoon. Zijn kleine glimlach deed haar plezier. De poes probeerde altijd zo positief mogelijk te doen tegen andere katten, en ze zou nooit echt iemand zijn zwakke plekken uitwijzen, dat vond ze flauw. Plus, wat had je aan een clan vol katten die enorm aan zichzelf twijfelden? Ze wou de rest hun zelfvertrouwen en zelfbeeld helpen. "Het is dan ook een eer om met zo'n vriendelijke en wondermooie poes deze momenten door te brengen." Ze glimlachte en maakte een 'tss'-geluidje. "Alle eer is aan mij." Ze drukte haar nagels in de stronk onder zich, een paar keer op rij, voor ze wat zei. "By what right does the wolf judge the lion?" grapte ze, naar zijn vader verwijzend als 'the wolf'. Ze wist niet zeker of zijn vader wel in de rol van wolf paste, maar door horen wist ze hoe wolven waren, en ze vond dat het in dit geval wel paste.

"Alle eer is aan mij." Opnieuw grinnikte Halflion kort en volgde met zijn blik haar klauwen die ze in het hout onder haar voetzolen sloeg. Toen hij even de positie van de zon opnam, merkte hij dat er al een tijdje was voorbijgegaan en de vuurbol bijna op zijn hoogste punt stond. Misschien konden ze beter naar het kamp gaan, in het geval dat Tallshadow een Sharing tongues of ceremonie aankondigde. "By what right does the wolf judge the lion?" grapte Curdledmilk vervolgens waardoor een grijns opnieuw op zijn lippen kwam. Ja, je kon zijn vader eigenlijk best goed vergelijken met een wolf. Intilligent, sluw, en slaat altijd toe als een schaduw. Shadowwolf was eigenlijk een betere naam voor hem geweest. Opnieuw ging zijn blik naar de zon en kwam hij overeind met een uitnodigende blik in zijn groene ogen. "Zin voor een wandelingetje naar het kamp?" vroeg Half beleefd met een licht gekantelde kop als uitnodiging. "Ze zullen je al beginnen missen," voegde hij er met een half grijnsje aan toe, expres zichzelf er buiten houdend, en zette zich af met zijn achterpoten om van de boomstronk te springen, en stevig op de donkere bosgrond te landen.

De poes wierp ook een vraag zijn richting uit, maar eigenlijk was het een retorische. By what right does the wolf judge the lion. Het was een uitspraak die ze al lang in haar hoofd gehad had, en ze vond hem zeer toepasselijk in de situatie van de kleine kater. De kater grijnsde er om, dus dat deed haar een plezier. Dat hij niet kwaad werd of zo, dat hij zich niet beledigd voelde, doordat ze indirect zijn vader 'beledigde'.
Halflion kwam overeind en ze keek hem aan. "Zin voor een wandelingetje naar het kamp?" vroeg de kater. "Ze zullen je al beginnen missen", voegde hij er aan toe met een soort grijnsje. Curdledmilk lachte. "Nou nou." Ze hees haar achterwerk op en knikte hem toe. "Dan zullen we samen maar eens aan ons wandelingetje richting het kamp beginnen, zeker." Met een elegante beweging sprong ze van de stronk af, en begon ze te wandelen, achter de kater aan.

OOC;; Topic over~