OPEN Pour me out

Redpaw geeuwde eventjes en wreef met haar voorpootje over haar snuitje. Pfoeh, het was vroeg. Maar nu ze eenmaal wakker was, wist ze ook wel dat ze toch niet meer in slaap kon vallen voor de training. Beter maar even rustig wakker worden voor ze moest vertrekken. Ze had toch nog genoeg tijd. De rosse apprentice stond op en wandelde de apprentice den uit. Ze staarde wat aarzelend naar de fresh-kill pile. Mocht ze iets nemen? Ze dacht van niet, maar ze was niet zeker.. En haar maag rommelde toch wel zeer hard. Maar nee, ze overleefde het wel. Ze wou het risico niet nemen. Redpaw zette zich aan de rand van het camp neer en begon zich te wassen, elke paar seconden schichtig om zich heen kijkend - want zo was ze nu eenmaal.

Eerste post Branchpaw!

Branchpaw leed erg onder de droogte. Zijn staart was na een tijd gaan stinken en Mistgaze had hem eraf moeten zetten. Door de droogte brak de korst de hele tijd en daardoor groeide zijn stompje maar niet dicht. Ook mocht hij de den niet uit dus moest hij water oplikken van doorweekt mos. Zijn keel was opgezwollen en droog. Mist was weg dus zag hij zijn kans. Niet dat hij super snel was. Branch zijn kop was laag bij de grond en hij waggelde naar de uitgang. Hij zocht iemand heel specifiek. Zijn korstige ogen keken rond. Een paar katten mompelde een begroeting. Hij mauwde onduidelijke woorden terug. Daar zat ze. Stijfjes hobbelde hij op haar af. De bruin met witte kater zag er niet goed uit. Rond zijn neus zaten korsten, rond zijn ogen en zijn staartpunt was een dikke prut van korst, etter en bloed. Hij liep ook heel raar. In zijn nieuw soort stap gebruikte hij alleen zijn voetjes, zijn schouders en bekken werkten amper mee. Branchpaw slikte pijnlijk. Een raar krakend geluid kwam uit zijn mond. Hallo.

Redpaw verstijfde toen ze branchpaw op zich af zag komen. Ze bestudeerde hem terwijl hij wat raar op haar af hobbelde. Ze keek naar zijn korstige ogen, zijn doffe grijze vacht, het stompje dat nog overbleef van zijn staart. Hij leek niet meer op de kater waar ze.. Die ze kende. Hij zag er zo anders uit. Allemaal omdat zij zo nodig hem moest volgen, waardoor ze waren gaan schuilen onder die rots. allemaal haar schuld. Er lag bezorgdheid en medeleven in haar amberen ogen toen de kater haar begroette en ze mompelde snel iets terug terwijl ze recht ging staan. Wanneer ze zo was, vergat ze haar andere angsten een beetje - ze was het beste, het meest zelfverzekerd wanneer ze voor iemand zorgde. Liefdevol, bijna moederlijk misschien, probeerde ze zijn doffe vacht wat te wassen, zijn blik wat mijdend. Ze had hem gemist, en dit werkte kalmerend - hopelijk duwde hij haar niet weg..

Hij maakte een verraste piep toen ze haar neus in zijn doffe vacht stak en hem begon te wassen. Branchpaw stond er een beetje stijfjes bij. Toen ze bij zijn schouders begon liet hij een soort donderend en krakend geluid horen. Precies alsof de bomeneters bezig waren. Hij liet zich half naar voren vallen, wendde toen af bij de schouders en plofte zijlings op de grond. Nu lag hij op zijn zij, zonder zijn staart te bezeren. Het krakend geluid bleef maar aanzwellen. Hij keek op naar haar. Haar mooie gouden ogen. Hij stootte een raar geluid uit. Dankjewel.

De veel grotere kater liet zich op zijn zij vallen en stootte een soort raar geluid uit, maar aan zijn mooie groene ogen kon ze zien dat het een 'dankjewel' moest zijn. Redpaw glimlachte, lichtjes, en legde zich rustig naast hem neer. Zelfs terwijl hij lag en zij rechtstond, was ze zo veel kleiner dan hem - maar ze voelde zich niet bang onder zijn torende gestalte. Ze voelde zich veilig, zoals ze zich helemaal achter hem kon verstoppen - ze hield van de blik in zijn mooie groene ogen wanneer hij neerkeek op haar. De kleine poes legde haar kopje lichtjes op zijn buik en ging verder met hem te wassen, zijn hele zijkant tot ze bij het stompje van zijn staart kwam. Ze aarzelde - ze wou het niet aanraken, deels omdat het er niet smakelijk uitzag en deels omdat ze hem geen pijn wou doen. Vragend keek ze op naar hem, als om toestemming te vragen; als om te zien in die mooie groene ogen van hem of het goed was.

Ze had zijn hele zijkant gewassen. Daar was hij tabby bruin. Zijn staart had er ooit egaal bruin uitgezien met een wit puntje, maar nu was het een bruin stompje. Haar gouden ogen keken hem vragend aan. Hij tilde zijn kop op en keek naar het stompje. Het zag er vies uit en het stonk. Branchpaw trok zijn neus op, nee dat wou hij haar niet aandoen. Omdat hij niet kon spreken keek hij diep in haar ogen. Nee doe maar niet. In plaats daarvan klopte hij met zijn poot naast hem op de grond. Gewoon er zijn was al genoeg.

De kleine poes glimlachte en legde zich dan maar naast hem neer, haar kopje op zijn borst liggend. Ze ademde zijn bekende geur in en sloot haar amberen ogen, nog steeds lichtjes glimlachend. Dit was een beetje een rare positie voor haar, al neerliggend met haar kop op zijn buik, maar zo kon ze hem no altijd aankijken en hij haar. Ze zuchtte zachtjes, bijna onbewust, terwijl ze naar zijn hartslag luisterde. Dit was fijn..

Branchpaw legde zijn hoofd op de grond en ademde diep in. Hopelijk viel zijn reutel adem niet op. Hij had moeite met praten maar slikte toch. Die drie moons dat hij uit de trainingen was gehaald had hij veel kunnen nadenken. De kater was ook gegroeid. Hij was niet puur Thunderclan, maar toch bijna, en had de bouw van een Shadowclanner. Reusachtig en sterk. Waar was die 7 moons oude jongen naartoe? "Redpaw?" Hij tilde zijn kop op en knipperde met zijn korstige ogen. Hij was nu waarschijnlijk niet aantrekkelijk te noemen ugh. Hopelijk maakte zijn mooie ogen het goed. "Hoe... zit het nu met ons?" Bij elk woord slikte hij pijnlijk.

De kleine poes opende haar amberen ogen wijd, geschrokken. Ze liet haar kopje wel op zijn borst liggen maar ze keep hem aan, ze bestudeerde hem bijna. "Ik.. W-weet het n-niet..", mompelde ze, zo zo zachtjes. Bijna onhoorbaar, hoewel hij heel dicht bij haar was natuurlijk. Ze slikte eventjes, en hij zou dat zeker voelen met haar keel tegen zijn vacht. Ze was niet meer zo ontspannen als daarnet, en dat zou hij ook wel merken - maar als ze echt oncomfortabel was geweest, of echt bang, dan was ze hier niet blijven liggen met hem. Zo veel vertrouwde ze hem wel.

Ze stotterde weer, maar ze bleef wel liggen. Branchpaw legde zijn kop weer op de grond. Zijn groene ogen gingen naar boven. Een blauwe lucht en een waterige zon. Geen wolkje om te regenen. De kater slikte weer. "I-ik h..." Zijn stem sloeg over. Aww! Er was een vuur ontstaan, niet alleen in zijn hart maar nu ook in zijn keel. Het praten deed hem niet goed. Zijn keel was zo droog dat het praten de twee randen had kapot geschuurd. Bloed druppelde uit zijn mondhoek. Hij slikte en moest bijna overgeven van de dikke stroop die door zijn keel gleed. "Hou van jouw," kwam er snel en hijgend uit.

Redpaw ademde diep in en keek naar de grote kater, haar gezicht verwrongen van bezorgdheid en angst en onzekerheid. Hij bloedde, zag ze nu. Een beetje aarzelend kroop ze dichter bij hem, maar ze stokte, verstijfde, toen hij zei dat hij van haar hield. Hield zij ook van hem? Was ze er klaar voor om van iemand te houden, om iemand te hebben die van haar hield, met al haar angsten en imperfecties? Ze wou zeggen dat ze er niet klaar voor was, maar toen ze hem in zijn prachtige groene ogen keek, zijn korstige maar toch liefdevolle ogen, wist ze dat dat een leugen was. De apprentice slikte, moeizaam, en bleef dichterbij kruipen, dichterbij Branchpaw's bloedende snuitje. Ze aarzelde even, maar daarna niet meer. Met een beschermend, verzorgend gebaar begon ze zachtjes aan het hoekje van zijn mond begon te likken, om het te wassen daar waar het gescheurd was. Ze zei het niet, maar uit haar gebaar bleek het duidelijk: ze hield ook van hem.

Het bloeden stopte gelukkig snel. Zijn hart klopte net wel iets harder toen ze geen antwoord gaf. Was dit fataal? Als ze nee of iets in die aard zou zeggen, zou hij zelfmoord plegen. Hij was ziek, hij had geen staart meer, hij kon Redpaw niet krijgen. Dat zou het eind voor de zin van het leven zijn. Bijna sloeg zijn hart een slag over toen ze zijn mondhoek likte. Al die stress was niet gezond voor zijn zieke lichaam. Nu hij die losliet, kwam het als een boemerang terug. Bam! Hij was knock-out. Zijn spieren verslapten en zijn ogen rolde naar achteren. Er kwam een kreungeluid uit zijn mond voordat hij echt weg was.

Redpaw sprong recht van de schrik toen Branchpaw opeens omverviel met een zachte kreun. Oh nee! Wat had ze verkeerd gedaan? Ze had het gewoon terug moeten zeggen, domme idioot die ze was! Waarom was ze toch altijd zo bang? Ze moest niet bang zijn van hem, en nu had ze het verpest! Of misschien was het maar een grapje.. Misschien was het te veel voor hem dat ze het geloofde. Nee, dat was onwaarschijnlijk, dat zou hij toch nooit doen? Misschien had dit wel helemaal niets met haar te maken, misschien ging hij dood! De kleine apprentice piepte luid alvorens ze zijn naam luid riep. Misschien werd hij nog wakker! Alsjeblieft, word wakker! "Branchpaw, Branchpaw!", riep ze luid, veel luider dan ze zelfs wist dat ze kon. Ze onderdrukte nog net de neiging om hem wakker te schudden, alsof hij simpelweg sliep - dat zou hem zeker geen deugd doen, en ze wou niet nog meer schade doen dan ze al gedaan had. Met grote paniekerige ogen keek ze rond het kamp. "Iemand, help! Mistgaze! Rousepaw!" Haar stem was luid en schril en paniekerig. Ze zou hen zelf gaan halen, maar ze wou niet van zijn zijde wijken - wat als hij nu wakker werd en misschien niet wist waar hij was? Daarbij wou ze meteen zeggen dat ze van hem hield als hij wakker werd, voor ze de kans niet meer kreeg. Hij mocht niet sterven, niet nu, niet ooit, en zeker niet door haar toedoen!

Niemand leek echt op haar uitroep te reageren, waardoor ze alleen maar meer in paniek raakte. nee, nee, straks stierf hij nog! Dat mocht niet! Branchpaw, word toch gewoon wakker! Snowdance kwam er uiteindelijk aan, wat ertoe leidde dat Redpaw haar geschokte amberen blik op haar zusje wierp. "H-hij vi-viel op-opeens f-flauw!", hakkelde ze, over haar woorden vallend dit keer niet door nervositeit maar door paniek en angst. Branchpaw, laat haar alsjeblieft niet alleen.. Wordt gewoon wakker..

Hij was net het kamp binnen gelopen, toen hij een verschrikkelijke gil hoorde. Zijn ogen vlogen angstig open; niet alleen om de stem die schreeuwde, maar ook om de naam die gezegd werd. Er was iets aan de hand met twee van zijn favoriete katten, en wild keek hij om zich heen, op zoek naar datgeen wat voor de distress zorgde. Hij verwachte half om een BloodClan kat te vinden, en angst omsloot zijn hart. Het kleine konijn dat in zijn bek gezeten had, was vergeten op de grond gevallen. Wat hij echter zag maakte hem niet minder bang. Branchpaw was in elkaar gezakt - sinds dat een bepaalde grot waar hij ingezeten had, samen met zijn zusje nog wel, was hij nogal toegetakeld - en meteen haastte Hazelfray zich naar voren. Hij raakte in paniek. "Branch!" zijn stem sloeg over en hij drukte zijn neus haastig in de nek van de ander, om te voelen of diens hart nog sloeg. Het leek zo te zijn, maar hij wist niets zeker en het beangstigde hem ontzettend. Hij gaf een vlugge lik over zijn beste vriend zijn oor, en keek vervolgens met grote ogen om zich heen. Waar was de hulp die ze nodig hadden? Hij kon Branch niet verliezen...

Ook Hazelfray kwam eraan, maar verder reageerde niemand. redpaw negeerde de snauw van haar zus en ging dichter bij Branchpaw staan. Een ongekende woede vloeide door haar aderen toen ze zag hoe haar broer zijn neus in de nek van de andere kater duwde. "Nee! Straks doe je hem nog pijn!", riep ze, haar poten tegen de schouder van haar broer duwend in de hoop hem van Branchpaw af te krijgen. Ze was het niet gewend dat ze zo beschermend was om iemand, bijna moederlijk misschien wel - maar ze moest en zou hem beschermen, kostte wat het kost. De kalmerende woorden van Snowdance; ze moest nu niet kalmeren! Ze moest hem beschermen!

Een poot op zijn schouder deed hem doen opkijken, en een ongekende woedde rommelde op in zijn buik, alsof alle tranen van pijn die hij had laten vallen zich hadden gevormd tot een grote, donkere donderwolk. Hij trok zijn lippen vervaarlijk naar zijn zus op, aantonend dat hij hier de dominante was en dat zij nu naar hem luisteren zou. Een moon geleden had hij niet gedurfd zo te reageren op zijn zus, gezien hij haar nooit in pijn wilde hebben en ontzettend veel om haar en zijn andere familie gaf. Maar Branch ging voor en dat was één van de raarste ervaringen die hij ooit gehad had. Een laag gegrom weerklonk uit zijn keel en zijn oren waren ver naar achteren gedrukt. Hij bracht zijn poot omhoog en duwde ruig die van zijn zus weg. Met kracht won hij makkelijk van haar, en het was oneerlijk, maar het kon hem op dit moment simpelweg niet boeien. Branchpaw was van hem. Eerder had hij niets tussen de twee gezien, maar de protectiveness van Redpaw deed hem doen schrikken. Had hij concurrentie? Nu was niet de tijd om erover na te denken. Opnieuw bracht hij zijn kop naar die van de kater, en gaf hem een tedere lik over zijn snuit. "Wakker worden, alsjeblieft," smeekte hij haast wanhopig.

Hazelfray leek echter niet bepaald blij met hoe ze reageerde, want hij trok zijn lip op en met een kracht veel groter dan wat Redpaw ook maar zou kunnen duwde hij haar weg. De kleine apprentice vloog aan de kant, ze was zeer klein en met zo'n kracht kon je haar makkelijk wegduwen. Ze vloog met een klap op de grond, waarbij ze haar schouder blesseerde en door nog wat verder te schuiven op de zanderige grond maakte dat schaafwonden onder haar rosse vacht. Ze bleef niet lang liggen, want ze wist ook wel dat blijven liggen nooit een goed idee was, en al snel stond ze weer op - haar amberen ogen groot en bang. Ze durfde niet dichterbij te komen, ook al wou ze zo graag bij Branchpaw zijn. Ze durfde niet meer, want ze herkende haar broer niet zo. Ineengedoken bleef ze dan maar zitten, een afstand van de twee katers vandaan en met tranen in haar ogen.
(sorry dat ik even voor je spring nyn x3)