Head in the clouds

Er lag een glimlach om haar rosse snuitje en een bijna dromerige uitdrukking in haar gouden ogen. Ja, het was duidelijk dat ze met iemand in haar hoofd zat. Redpaw was zich aan het wassen met lange, rustige likken en gebruikte de tijd mooi om na te denken over de relatie die ze met de kater had - die ze wel heel positief kon beschrijven. Het maakte het haar zo gelukkig, ze was niet vaak zo vrolijk geweest. Waarschijnlijk zou ze nu vrolijk kunnen praten met zo goed als iedereen, al zou de hakkel in haar stem daardoor niet meteen weggaan - iedereen zou merken dat het wel veel beter was.

Eerste post Snowdance c:

De kleine poes keek glimlachend op toen Snowdance naast haar kwam zitten. "Hé, Snow!", begroette ze haar zus vrolijk. Haar gouden ogen glinsterden vrolijk, al merkte ze ook dat er iets mis was met haar zus. Ze gedroeg zich anders dan normaal - minder enthousiast, bijna terughoudend. Alsof ze zich ergens om schaamde. Redpaw fronste en knikte haar kopje een beetje scheef, de witte kattin nieuwsgierig aankijkend terwijl ze probeerde iets te zeggen. Normaal gezien was zij degene die moeite had met dingen te zeggen, ze kende Snowdance niet zo. "Wat is er?", vroeg ze bezorgd.

Zwanger? Nu al? Was dat niet een beetje.. Vroeg? Misschien daarmee dat Snowdance het zo erg leek te vinden. Maar toch, was het niet goed? Zelf zou ze later, nu nog niet, eigenlijk wel graag kittens krijgen. Zou het niet geweldig zijn om iets levend in je te voelen groeien, om kleine, fragiele kittens te zien opgroeien en hun eigen katten zien worden? En aan de andere kant, hoe beangstigend, wat een verantwoordelijkheid, en je was er niet op één maan vanaf, je moest hun hele leven voor hun blijven zorgen.. Ja, ergens snapte ze wel waarom haar zus niet echt blij was, eerder nerveus misschien, al zou ze nooit écht weten hoe het voelt om in haar schoenen te staan omdat haar situatie hoogstwaarschijnlijk altijd anders zou zijn. Dat dacht ze toch, ook al wist ze nog geen enkel detail. "Wie is de vader dan?", vroeg Redpaw aarzelend. Ze wist dat niet alle poezen graag zeiden wie de vader van hun kittens was, misschien lag het gevoelig - omdat de vader het zelf nog niet wist, omdat er geen vaste relatie tussen hun was.. Om heel eerlijk te zijn, dacht de rosse poes dat laatste, aangezien ze geen weet had van een relatie tussen Snowdance en een andere kater. Ze was te naïef om zelfs maar te beginnen denken dat het ook iemand van buiten de clan zou kunnen zijn, want dat zou haar zus toch nooit doen?

De kleine poes schrok bij de uitroep van haar zus maar ze zag ook dat ze het moeilijk had, dus ze deed haar best om haar angsten weg te duwen en ze wreef haar kopje tegen de witte schouder van de poes. "Natuurlijk..", mompelde Redpaw bij de vraag van de witte warrior. Natuurlijk zou ze haar zus helpen - daar was familie voor, en ze was er zeker van dat ze dat omgekeerd ook zou doen. Ze deed haar best om Snowdance te troosten, want ze had de tranen gezien die opwelden uit haar ijsblauwe ogen en het deed haar pijn om de anders zo vrolijke poes zo te zien. "Het komt wel goed..", mompelde ze geruststellend, haar gouden ogen sluitend maar haar neus nog steeds in de witte vacht van haar zus geduwd, als om haar echt te laten voelen dat ze hier was. Het was raar om dit te moeten doen, om iemand te kalmeren en te troosten die dat anders altijd voor haar deed, maar ze deed het met alle liefde in de wereld.

Redpaw glimlachte en keek haar zus aan. Haar gouden ogen stonden blij, blij dat ze haar had kunnen helpen en blij in het algemeen. "Het komt allemaal wel goed..", herhaalde ze opnieuw, zachtjes - geen stotter in haar stem, zoals nog niet zo lang geleden wel het geval was. Misschien was het omdat ze ouder werd, misschien omdat ze zelfzekerder was - ze wist het niet. Ze was al bijna volwassen, lichamelijk dan toch, al was ze nog steeds zeer klein. De kleine poes zweeg eventjes en knikte daarna haar kopje weer scheef, Snowdance vragend aankijkend. "Denk je dat Branchpaw ooit k-kittens zou willen?", vroeg ze, heel stilletjes. Ze hakkelde heel even bij het woord kittens, maar dat zou iedereen wel.

Redpaw glimlachte bij de gedachte aan kleine pluizenbolletjes die op haar of liever op Branchpaw leken. Misschien zat er ook een witte tussen, dat had ze immers in haar bloedlijn dankzij haar moeder. Ze vroeg zich af of ze groot of klein zouden worden, of hun vacht lang zou zijn of kort - het kon allemaal, want Branchpaw leek helemaal niet op haar. Bij de vraag van haar zus knikte ze, een vriendelijke glimlach op haar snuitje en een nadenkende blik in haar gouden ogen. "Misschien kun je er noemen naar mama en papa? Glowkit en.. Snowkit m-misschien niet, o-omdat je zelf Snow heet, maar misschien Blossomkit?", stelde ze voor, Snowdance aankijkend. Er zat nog een lichte hakkel in haar stem wanneer ze zelf dingen moest voorstellen, want je wist immers nooit of de ander het ermee eens zou zijn of niet.

Redpaw knikte. Ze was blij dat haar zus weer wat opgevrolijkt leek, nadat ze helemaal ingestort was toen ze vroeg wie de vader was - wat haar natuurlijk wel nieuwsgierig maakte, maar ze wou haar zus daar nooit meer door zien gaan. "Dat klinkt allemaal goed.", antwoordde ze, lichtjes glimlachend. Bloomkit, Lionkit, Saltkit, Jinglekit. Het klonk allemaal mooi, ze kon het zo voor zich zien. Twee witte kittens, een rode tabby en misschien een bruine tabby. Een grote, een kater, een poesje en misschien een kleintje. Wie weet.. Het was spannend, dat moest ze toegeven. Ergens was de kleine kattin wel blij dat het Snowdance was die als eerste kittens kreeg, zodat ze kon zien hoe het ging voor ze er zelf door zou gaan - want ze wou ongetwijfeld zelf ook ooit kits.