Climb on board, get ready to explore.

Met een zwiep van zijn staart sprong Zuko over het meertje zodat hij bij de struiken uitkwam waar hij Amare had ontmoet. Achter de struiken dan. Als hij dan nog wat verder liep dan kwam hij meer in de richting van de Twolegplace. De tom volgde rustig het spoor richting de Twolegs. Hoewel hij nooit de drang zou hebben om zelf in zo’n nest te gaan leven, was hij vaak opzoek naar katten die in de buurt woonden zodat hij er een praatje mee kon maken. In tegenstelling tot de meeste katten voelde Zuko niet echt haat tegenover kittypets en BloodClanners. Zo lang ze hem niks deden of iemand die hij graag had vond hij het allemaal wel best. Dat zorgde ervoor dat hij snel vrienden kon maken en dat hij zelfs kennissen in de BloodClan had zitten. De BloodClan had misschien zijn mentor vermoord, maar Zuko had nooit de drang gevoeld om daar wraak op te nemen. Hij was nu ook weer niet van plan om beste vrienden te worden met de leader of de deputy van de BloodClan en ook niet van plan om zich wijs te laten maken dat het daar zo veel beter was. Hij bewonderde de katten die er uit probeerden te geraken als ze het niet meer zagen zitten; hij kon zich wel indenken wat de consequenties waren namelijk. Je had er niet veel voor nodig om een spannend verhaal over de BloodClan uit te lekken sinds die katten overal leken te zijn. En zo ook nu. Zuko stopte met lopen toen hij de herkenbare geur van de BloodClan herkende, maar de zoete geur van de kat zelf was duidelijker te ruiken. Toen hij voor zich keek zag hij dat het om een she-cat ging die niet veel ouder kon zijn dan wat een warrior was in de gewone Clans. Zuko gaf haar een rustig knikje. ‘Ook een frisse ochtendwandeling aan het maken?’ vroeg hij glimlachend aan de she-cat.

Hoewel hij vriendelijk tegen haar had gesproken, voelde hij toch lichtelijke bezorgdheid in zich opkomen toen hij haar daar zo zag staan. Haar vacht zag er niet uit, ze keek dof uit haar ogen en ze leek nauwelijks op haar poten te kunnen staan. Ze was nog vrij jong. Hij herinnerde zich de verhalen van zijn mentor over de BloodClanners. Dat ze voor hun eigen prooi moesten zorgen en dat er niet zo goed omgekeken werd naar de apprentices als dat het geval was in de Clan. Of misschien wilde ze gewoon niet eten. Dat leek hem echter sterk in een periode zoals deze. En hoewel hij totaal niks met haar te maken had, voelde hij een drang opkomen om de zorg gewoon over haar te nemen. Dat had hij van zijn mentor. Zijn mentor had immers ook voor hem gezorgd toen zijn moeder hem achter had gelaten omdat ze dacht dat hij dood was. Zijn mentor had hem sindsdien geleerd dat hij altijd moest zorgen voor de zwakkere katten en op dit moment leek de jonge she-cat zijn hulp wel nodig te hebben. Ze wankelde verschrikkelijk op haar poten en toonde aan dat ze honger had. Zuko kon het niet uitstaan om haar aan haar lot over te laten en dus deed hij een paar stappen naar voren. ‘Ga eerst even liggen,’ opteerde hij. ‘Dan ga ik wat voor je vangen. Je staat echt te wankelen op je poten en dadelijk ga je knock-out.’ Hij duwde de she-cat ietwat dwingend naar de grond toe en keek daarna om zich heen. ‘Ik ben zo terug,’ mauwde hij. Daarna liep hij over de bosgrond heen terwijl hij zijn bek opende om de prooigeuren in te drinken. Zijn blik gleed naar een vogel die zich op een lage tak bevond en snel sprong hij geluidloos naar de boom toe. Hij zette zijn nagels in de bast van de boom en begon naar boven te klimmen. Hij probeerde de she-cat in zijn gedachten te houden toen hij zijn poten voelde branden onder de inspanning en niet veel later bevond hij zich vlak onder de tak van de vogel. Hij mikte op de vleugel van het beest en tot zijn plezier verloor de vogel zijn evenwicht en viel uit de boom. De vogel was direct dood toen Zuko vanuit zijn positie in de boom zijn volledige gewicht op de vogel liet vallen en liep, met de prooi in zijn bek, naar de BloodClanner toe. ‘Hier,’ mauwde hij. ‘Het is niet veel, maar het zou je voor nu toch genoeg kracht moeten geven. Als je wilt kunnen we naar mijn schuur gaan. Daar wemelt het nu van de muizen en is het ook lekker warm. Daar kun je even uitrusten en je pels een goede wasbeurt geven. Wat vind je daarvan?’

Zuko wierp een zorgzame blik op de she-cat. Hij dacht dat ze in de BloodClan goed voor hun apprentices zorgden. Hoe kon het dan zijn dat deze apprentice er zo bijliep? Hij begreep er niets van. Hij had Shallow een poosje geleden ontmoet en met haar leek alles goed te zijn. Was het misschien omdat de she-cat zelf had besloten om niets te eten? Of was er iets gebeurd waardoor ze niet meer voor zichzelf wilde zorgen? Hadden haar Clanmates diverse pogingen gedaan om haar weer energie te geven, maar had zij dat op de één of andere manier genegeerd en geweigerd? Hij had geen idee, maar voor nu was zijn hoogste prioriteit dat hij haar veilig naar zijn schuur zou brengen en dat ze daar wat kon uitrusten. Hij kon haar ook wat van het stroompje laten drinken, maar hij dacht niet dat ze daar kracht genoeg voor zou hebben. Gelukkig had hij wat mos liggen dat hij kon gebruiken om haar water te geven, dus dat moest normaal gezien wel goedkomen. ‘Oké,’ sprak hij. ‘Steun op mij.’ En hij verlaagde zich tot haar niveau waarna hij haar schouder tegen zich drukte zodat hij haar mee overeind kon helpen. Nadat hij gecheckt had dat ze redelijk goed op haar poten stond, begon hij te wandelen in de richting van zijn schuur. Heel rustig aan natuurlijk. Hij stelde geen vragen tot ze bij zijn territory waren. Hij bracht haar naar de schuur en drukte haar weer tegen de grond. ‘Hoe komt het dat je er zo uitziet? Ik dacht dat er in de BloodClan best goed voor jullie werd gezorgd.’ Zorgelijk keek hij haar aan terwijl hij vervolgens begon te zoeken naar het overgebleven mos die hij kon gebruiken om haar water te geven. Tot zijn verrassing vond hij een stuk mos dat doordrenkt was met water en snel bracht hij het naar de she-cat toe. ‘Hier, drink maar,’ murmelde hij. ‘En als je meer wilt hebben ga ik meer voor je halen. We moeten zorgen dat je weer wat energie krijgt.’ Hij glimlachte naar haar. ‘Mijn naam is trouwens Zuko. Het is altijd handig om de naam van diegene te weten die je helpt.’ En hij gaf een stiekeme knipoog naar haar waarmee hij eigenlijk aan wilde tonen dat ze hem altijd mocht roepen voor hulp, maar hij wist niet of ze de hint zou begrijpen.

Het feit dat de she-cat niet op zijn woorden reageerde baarde hem vrij veel zorgen. Toen hij Shallow had gesproken had alles gewoon in orde geleken, maar deze she-cat toonde aan dat niets was wat het leek. Hij vormde niet gauw een oordeel over anderen zonder dat hij alle verhalen had gehoord die hij moest horen, maar hij zou het wel een nadeel van de BloodClan vinden als ze hun apprentices als vuil behandelden. Dat de members voor zichzelf op moesten komen en moesten zorgen dat ze overleefden begreep hij nog wel, maar hij begreep niet dat er daadwerkelijk de mogelijkheid bestond dat hun apprentices zo slecht behandeld werden. Of stond de she-cat misschien geen hulp toe? ‘En ik dacht dat mijn naam kort was,’ zei hij plagerig tegen haar gevolgd door een knipoogje. Toen kreeg hij weer een zorgelijke blik in zijn ogen die aantoonde dat hij weer serieus zou worden, maar hij schoof eerst het mos wat meer naar haar toe zodat ze er beter van kon drinken. Net zoals hij dronk ze op een voorzichtige manier omdat ze haar keel natuurlijk wilde laten wennen aan het feit dat ze eindelijk weer wat vocht binnen kreeg. StarClan wist hoe lang het had geduurd eer dat ze water kreeg. En ja, hij geloofde in StarClan, ook al zat hij niet in RiverClan en werd er van zijn levensstijl verwacht dat hij er niets om gaf. Toch deed hij het. Omdat zijn mentor het ook had gedaan. Hij verdreef de gedachten door zijn blik naar O te richten. ‘O,’ sprak hij bedenkelijk. ‘Ik dacht dus, zoals ik daarnet al aangaf, dat BloodClan goed voor zijn apprentices zorgt. Als ik naar jou kijk, blijkt dat niet echt het geval te zijn. Is dit waar?’ Hij klemde zijn kaken op elkaar. ‘Ik kwam Shallow laatst tegen – ook een BloodClanner – en deze leek wél gewoon in orde te zijn. Is het naar verloop van tijd dat ze je in de steek laten of is er iets gebeurd waardoor je hun hulp niet meer accepteert?’ Hij glimlachte daarna vriendelijk naar O. ‘Ik weet dat het wat eng is om een wildvreemde te vertrouwen, maar je moet weten dat ik echt één van de goede rogues ben. Ik ga niks doen met de informatie die je me geeft, behalve je misschien voorstellen dat je bij mij blijft wonen.’ Hij haalde zijn schouders op. Hij had altijd al gezelschap willen hebben en als dat een jonge she-cat was waar hij de zorg over kon nemen, dan waarom zou hij het niet doen?

Zuko voelde medelijden met de BloodClanner. Ze leek zich overduidelijk niet op haar gemak te voelen en leek in een tweestrijd te zijn. Misschien wilde ze hem aan de ene kant wel vertrouwen, maar hield iets haar tegen? Geen wonder. Wie weet wat ze allemaal zeiden over rogues in de BloodClan. In de Clans zelf werd er ook niet bepaald positief over hun gesproken en hoewel dat misschien wel toepasselijk was voor de meeste rogues, was dat voor Zuko niet zo van toepassing. Hij had immers nog nooit iets gedaan waarmee hij echt een grote ruzie uit kon lokken met een andere Clan en was ook niet van plan om dat te gaan doen. De Clans hadden immers niks gedaan om hem zijn thuis af te pakken of hem echt kwaad te doen, dus Zuko zag geen reden om dat zelf wel te doen. Hij richtte zijn blik op de she-cat toen deze weer begon met spreken en bewoog kort met zijn oortjes. ‘Ik wist dat ze die regel op de oudere katten toepasten, maar ik dacht dat ze de jonge katten nog redelijk verzorgden.’ Maar waarom had Shallow er dan bijgelopen alsof er niets aan de hand was? Ze leek ook wel een vrolijk karakter en heel anders ingesteld te zijn dan O, maar dan nog. Op een gegeven moment zou Shallow toch ook wel doorhebben dat er iets niet klopte? Hij slikte. Wat moest hij nu doen? Hij kon O onmogelijk zo weer terug laten gaan naar haar Clan. ‘Jij gaat niet dood,’ zei hij op een rustige manier tegen de she-cat. ‘Niet als het aan mij ligt tenminste.’ Hij wilde geen ruzie met de BloodClan hebben en hij had ook geen echte hekel aan ze, maar hij weigerde om deze kat dood te laten gaan omdat hij per se geen onenigheden wilde hebben. ‘Als je wilt kan ik voor je zorgen,’ stelde hij voor. ‘Misschien niet voor altijd als je dat niet leuk vindt, maar misschien wel sowieso totdat je beter wordt?’ Hij keek de she-cat vragend aan. ‘Ik heb al moons ervaring als rogue zijnde en weet best wel hoe ik kan vechten. Je hoeft je dus geen zorgen over mij te maken. Ik red me wel.'

Zuko onderdrukte een zachte zucht toen ze begon te protesteren, maar dacht na voordat hij een weerwoord zou geven. Als ze werkelijk achter haar aan zouden komen, zou hij ook in de problemen raken. Hij was heus niet gek. Als die leader haar echt terug wilde hebben en hij voorkwam dat, ging hij heus wel een klein legertje naar Zuko sturen. En hoewel Zuko zichzelf prima kon verdedigen tegen twee of drie katten, was het niet de bedoeling dat hij door heel de BloodClan aangevallen zou worden. Maar dat zou wel gebeuren als hij O niet op zou geven. Maar hij kon haar toch ook moeilijk achterlaten? Het was nu zelf ook dat hij niet bepaald echt vrienden had in de omgeving op wie hij terug kon vallen. Een leger rogues die hem kon helpen om O te beschermen. Maar dan zou hij de levens van die rogues ook weer in gevaar brengen. Hij wilde echter niet dat O op een dag echt zou sterven alleen maar omdat hij niet in durfde te grijpen. Het zat niet in zijn aard om jonge katten zomaar achter te laten, maar het was gekkenwerk om het op te nemen tegen een leger van BloodClanners. Gefrustreerd zijnde sloeg hij met zijn staart. Was er echt niets wat hij kon doen? Toen begon er zich een ideetje in zijn hoofd te ontwikkelen. ‘Misschien kan ik je niet bij me houden hier, maar ik kan je wel op afstand helpen.’ Hij keek de she-cat aan. ‘Ik kan prooi voor je achterlaten totdat je je beter voelt en je laten drinken bij me wanneer je daar zin in hebt. Dan kun je weer terug op krachten komen en kun je op z’n minst weer fatsoenlijk deelnemen aan je trainingen. Ik kan je zelfs zelf een paar moves laten zien om jezelf te kunnen verdedigen.’ De tom zijn hart klopte in zijn keel. ‘Is er iemand binnen de BloodClan die je kan vertrouwen? Iemand die je eventueel ook kan helpen zonder dat hij je pijn gaat doen?’

Zuko wist dat hij een groot risico nam door deze voorstellen allemaal te doen, maar hij kon het niet helpen. Hij kon niet toezien hoe een zwak schepsel zoals zij langzaam kapot gemaakt zou worden in de BloodClan. Dat was niet zijn stijl. Het was ook niet zijn stijl om zomaar afspraken te gaan maken wat hem in gevaar kon brengen, maar het was zeker niet zijn stijl om haar zomaar in de steek te laten. En dus moest hij een tussenweg vinden. Een tussenweg waarin hij haar zowel kon helpen alsook zichzelf niet al te veel in de problemen brengen. Toen ze echter aangaf dat ze het camp niet uit mocht komen, voelde hij de bui al hangen. Op zo’n manier kon hij haar onmogelijk helpen. Tenzij hij natuurlijk de border van BloodClan over wilde steken. De geur was sterk genoeg om hem op te merken, maar Zuko was nooit zo dom geweest om het echt helemaal te volgen. De enige keer dat hij er echt dicht bij in de buurt was gekomen, was toen hij zijn mentor had gevonden die ervoor had gekozen om zichzelf te laten doden door de BloodClan omdat hij het niet maar zag zitten. Zuko richtte zijn aandacht weer op O toen deze aangaf dat er wel katten waren die ze kon vertrouwen in de BloodClan. Hij gaf een knikje. ‘Misschien moet je alles duidelijk aan hun uitleggen zodat zij je kunnen bijstaan in de BloodClan? Ik kan het enkel erbuiten doen. Het is niet dat ik je niet wil helpen, maar…’ Hij onderdrukte een zucht. ‘Als ik domme dingen ga doen binnen de border van de BloodClan, hebben we er beiden niets aan. Wat niet betekent dat ik je buiten de border niet wil helpen. Je bent hier altijd welkom.’ Hij glimlachte bemoedigend naar de she-cat. ‘Als je daar ooit op een dag wegkomt, mag je zelfs bij me komen wonen als je dat zou willen.’

Zuko stelde zich voor hoe het zou zijn als hij samen met O zou leven. Het zou waarschijnlijk dan meerdere keren voorkomen dat ze moesten verhuizen omdat BloodClan hun op het spoor kwam, maar was dat niet juist iets goeds? Bovendien wisten niet heel veel BloodClanners waar hij woonde; het was nu immers niet alsof hij er veel ontmoet had of zo. Hellhound wist hem te wonen, maar die vertrouwde hij wel. Hij dacht niet dat de rode tom naar hem zou komen om hem te vermoorden omdat hij O onderdak had geboden toen ze dat nodig had. De tom leek sowieso niet op de typische BloodClanner waarvan Zuko al veel verhalen had gehoord, maar dat wilde natuurlijk niet zeggen dat er geen duister kantje aan hem kon zijn. Hoewel Zuko zijn best deed om niemand echt te beoordelen, was het nu ook weer niet zo dat hij dom was. Hij wist dat er katten waren die echt niet zo vriendelijk waren als ze zich voordeden, maar wist ook dat er katten waren die juist een act omhooghielden om ervoor te zorgen dat ze juist zo weinig mogelijk positieve aandacht kregen. Vele rogues gebruikten die tactiek om katten op afstand te houden en meestal werkte het ook. Hij klemde zijn kaken op elkaar toen O aangaf dat weg moest. Hij wilde haar tegenhouden, maar wist dat het geen nut zou hebben. Hij zag de angst in haar ogen. Misschien had ze nog wel meer angst om hier te zijn dan dat ze zou hebben als ze gewoon in het camp zou zijn. En in het camp was ze voorlopig beschermd tegen de aanvallen als ze maar deed wat er van haar gevraagd werd. Maar Zuko zou het niet over zijn hart kunnen krijgen om haar met rust te laten. Hij zou haar nog wel eens opzoeken om bij te houden of het echt wel ging. Als het écht niet meer zou gaan, zou hij haar toch meenemen en dan zou ze niet meer mogen protesteren van hem. ‘Oké,’ gaf hij toe. ‘Maar ik begeleid je tot aan je border. Je hebt er nu niks aan als je aangevallen wordt door een rogue of een kittypet.’ Zelfs een ongetrainde kittypet zou in staat zijn om haar schade toe te dienen, ook al was het natuurlijk niet leuk om dat zo te stellen. Hij drukte zijn neusje kort tegen het hare. ‘Weet dat je altijd welkom bent en dat je me zelfs midden in de nacht mag opzoeken. Je weet hoe mijn geur ruikt en je weet je weg te vinden naar mijn schuur. Je bent altijd welkom,’ herhaalde hij nogmaals. Daarna wenkte hij haar met zijn staart. ‘Leun tegen me aan als ik je moet ondersteunen. We nemen de snelste route naar je border.’