Hurt.

Ze was kwaad. Behoorlijk kwaad. Ze was kwaad op het feit dat een BloodClanner zomaar haar territory kon binnen dringen en haar aan kon vallen. Hoewel ze geen serieuze verwondingen had, zat de schrik er wel goed in. Toch had ze gekozen om zich niet te laten leiden door deze schrik en had dat ervoor gezorgd dat ze nog redelijk normaal kon reageren op haar omgeving. Ze had gelogen dat ze gevallen was van een verhoging en hoewel het medelijdende blikken had opgeleverd, was dat minder erg dan toegeven dat ze zich had laten doen door een BloodClanner. Maar dat zou ze niet meer doen vanaf vandaag. Ze wilde BloodClan wel eens een lesje leren. Ze wilde laten zien dat ShadowClan méér kon dan dit. Ze had getraind en ze had goed opgelet, was weer één moon ouder dan toen ze aangevallen was. Ze hoopte dat ze een apprentice tegen zou komen en de waarschuwing zo kon doorgeven, maar een iets oudere kat zou ook nog mogen. Het maakte haar niet uit; ze wilde haar loyaliteit aan ShadowClan bewijzen. Ze wilde bewijzen dat ze, ondanks dat ze afsprak met Aspenpaw en Panthersoul, ze alsnog loyaal kon zijn aan haar Clan. Hoe geweldig zou het zijn als zij dit kon stoppen? Hoe geweldig zou het zijn als ze kon voorkomen dat er nog meer slachtoffers zouden vallen omdat BloodClan besloot om zich terug te trekken wat ShadowClan betrof? Ze snorde bij het idee en een vastberaden blik lag in haar ogen terwijl ze naar de Twolegplace stapte. Aangezien hun vier Clans het hele woud in beslag namen, kon het niet anders dan dat die vieze BloodClanners hier soms kwamen. Ze wist hun precieze plek niet, maar dat maakte ook niet uit. Ze opende haar bek en rook al gelijk een BloodClanners-geur. Perfect. Zonder te kijken wie ze voor zich had, zette ze een paar stappen naar voren en riep: ‘Wanneer gaan jullie vieze BloodClanners ShadowClan nu eindelijk eens met rust laten?’

Dit was niet haar beste idee die ze ooit had gehad, dat moest ze eerlijk toegeven. En als ze niet zo kwaad was geweest zou ze ook zeker niet hier naartoe gekomen zijn. Dit was immers het hol van de leeuw. Hier konden ze haar pakken zonder dat iemand haar kon komen helpen. Maar was dat ergens diep vanbinnen haar bedoeling niet? Voelde ze diep vanbinnen niet een greintje opluchting als het allemaal gedaan zou zijn? Wie ze haar nu eigenlijk gaan missen? Panthersoul, Aspenpaw, Bitterpaw en Tallstar schoten direct door haar gedachten. Vooral die vier. Voor de rest had ze niet echt vrienden. Nee, ze wilde niet dood, concludeerde ze. Maar ze wilde ook niet dat BloodClan gewoon kon doen wat ze maar wilden. Ze wilde dat het eens gedaan was met BloodClanners die hun borders negeerden en zomaar binnenkwamen wanneer ze maar wilden. Ze moesten immers niet denken dat ze meer konden dan de Clans omdat ze toevallig in het wild wisten te overleven. Omdat ze toevallig wisten hoe ze een paar goede vechttechnieken uit konden voeren. Fernpaw deed haar best om een huivering te onderdrukken toen ze een stem hoorde en er niet veel later een zwarte tom pal voor haar neus stond. Ze zag het aantal tanden die hij aan zijn nek had hangen en wist dat dit oftewel een belangrijke kat moest zijn oftewel de leader. Fernpaw weigerde echter om haar kop voor hem te buigen en dwong zichzelf om hem strak aan te kijken met haar groene ogen. ‘Ik vond laatst een BloodClanner op mijn territory,’ mauwde ze boos. ‘Waarom blijven jullie niet op jullie eigen borders? De Clans hebben jullie niets te bieden. Wij hebben ons eigen leven en jullie hebben jullie eigen leven. Als jullie niet toekomen met de prooi die jullie vinden in jullie territory dan is dat pech, maar kom niet van ons stelen.’ Ze keek de tom strak aan. ‘Waarom moet BloodClan toch altijd voor verdriet en pijn zorgen? Wat hebben wij jullie ooit misdaan?’

De zwarte tom bleef haar aankijken en Fernpaw ontmoette zijn groene ogen met de hare. Ze merkte dat zijn oogkleur iets donkerder was dan dat van haar, maar voor de rest zouden menig katten kunnen denken dat zij de dochter was van deze moordenaar. Ze rilde al bij het idee om vergeleken te worden met deze stomme tom. Hij was waarschijnlijk de leader van de BloodClan en dat maakte het idee dat katten hun als familie van elkaar zagen nog erger. Dat bleek insgelijks te zijn, want opeens schoot de tom naar voren en boorde zijn klauw in haar schouder. Ze hapte naar adem en voelde de kracht die werd uitgeoefend op haar poten. Ze kon niet stabiel blijven staan onder zijn kracht; zijn spieren waren veel meer ontwikkeld dan die van haar en bovendien verzwakte de pijn haar. En dus zakte ze door haar poten zodat ze met haar kin op de grond botste, maar daar was ze niet zo mee bezig. Haar kopje duizelde omdat hij zijn klauw net weer had gezet op het litteken in haar schouder. Het litteken dat haar vader had gemaakt en waardoor ze zijn gruwelijke woorden en daden zich altijd zou blijven herinneren. Ze kon de blik van de zwarte tom niet meer ontmoeten en moest dus luisteren naar wat hij zei. Ze klemde haar kaken op haar; ze weigerde om hem pijn te laten zien. ‘Rare fantasieën?’ Ze snoof, hoewel het moeilijk te zeggen was of dat spottend bedoeld was of omdat ze dat deed omdat ze zo’n pijn in haar schouder had. ‘Als één Clan hier rare fantasieën heeft, dan is het die van jullie wel. Jullie fantasie om alle Clans te overnemen en alle katten die daarbij in de weg staan te vermoorden, maakt me ziek.’ Ze voelde iets van haar oude kracht en opstandigheid weer terugkomen. Ze wist niet of dat door de pijn of door iets anders kwam, maar plotseling probeerde ze onder de druk van zijn scherpe klauw uit te komen en probeerde om in zijn andere voorpoot te bijten. Met haar achterpoten trapte ze tegen de grond onder haar om onder hem uit te komen, maar het resulteerde in het feit dat zijn klauw enkel dieper in haar schouder ging. ‘Wij zijn allesbehalve soft. Als wij zo soft zijn, hoe kan het dan dat jullie ThunderClan niet volledig over wisten te nemen? Omdat ThunderClan zo ‘soft’ is?’ Kwaad zijnde probeerde ze de tom aan te kijken.

Het was niet moeilijk voor de zwarte tom om zijn klauw steeds dieper in haar schouder te laten gaan als zij onder hem uit probeerde te komen, maar wat moest ze anders doen? Hier gewoon stil blijven liggen en zich laten vernederen door hem? Alsof ze dat al niet genoeg deden bij andere katten. Nee, zij wilde de uitzondering op de regel zijn. Zij wilde niet bang voor hun worden. En ondanks de ferme pijn hield ze zich voor dat het erger kon dan dit en dat hij lang niet zo erg was als hij leek. Toch begon haar hart angstig te kloppen bij het idee dat hij haar ging vermoorden omdat ze te brutaal tegen hem had gesproken. Aan de andere kant… wat zou daar de lol van zijn? Hij bereikte meer met haar bang te maken en haar weer terug te laten gaan naar haar Clanmates zodat zij waarschuwingen kon verspreiden in verband met de BloodClan. Haar laatste woorden leken hem uiteindelijk tot spreken aan te zetten. ‘Ik ben niet bang voor jou,’ siste ze kwaad zijnde. De druk ging eindelijk van haar schouder en Fernpaw gebruikte dat moment om weg te rollen. En dat had ze goed ingeschat, want nog geen twee seconden later belandde zijn klauw waar net nog haar gezicht had gelegen. En toen herinnerde ze zich zijn naam weer. ‘Claw,’ murmelde ze. ‘Jij bent Claw.’ En toen wist ze vrij zeker dat ze tegenover de leader van de BloodClan stond. Ze voelde dat het bloed van haar schouder begon te druppelen, maar ze negeerde het zo goed mogelijk. Ze zou zich pas op haar wonden richten als ze buiten zijn zicht zou zijn. ‘Waarom kunnen jullie niet gewoon één gebied voor jullie zelf houden, Claw? Het is niet dat de andere Clans proberen om jullie te verjagen of zo.’ De she-cat keek hem strak aan. ‘De vier Clans bewonen al seizoenen lang dit woud. Waarom zou dat opeens moeten veranderen omdat een groep met zieke ideeën toevallig op komt dagen?’

Fernpaw probeerde het irritante tintelen en het angstige kloppen van haar hart, die haar bijna dwong om op één plek te blijven staan, te negeren. Het had geen zin om zich nu over te laten nemen door haar eigen angsten. Dan zou hij winnen en dan was ze binnen de kortste keren dood. En hoewel ze hier voornamelijk uit woede was gekomen en ook met de bedoeling om wraak te nemen, was ze zeker nog niet van plan om StarClan te gaan vergezellen. Ze had er natuurlijk wel al een paar keer aan gedacht omdat ze zich zo rot voelde, maar ze had nooit overwogen om het letterlijk door te laten gaan of naar de Highstones te reizen om het ze te vragen. Nee, ze wilde graag leven. Ze wilde zien wat haar Clanleven nog meer voor haar in petto had. En dat ging niet als ze zich liet doden door dit mormel. Fernpaw dwong zichzelf om haar blik op de zijne te richten en niet meer naar zijn grote klauw te kijken. Als hij die één keer in haar nek zou haken dan was ze dood. Misschien was ze dat sowieso al. Misschien zag ze alles veel te optimistisch in en zou hij haar dadelijk gaan vermoorden. Ze ontblootte slechts kort haar tanden op zijn woorden, maar probeerde zich toen weer op iets anders te richten. Haar klauwen schoten uit hun hulzen toen ze zag dat hij even niet keek en ze wilde al naar voren gaan om hem aan te vallen. Om hem hopelijk ergens te raken waardoor hij geen leader meer kon zijn, waardoor de BloodClan op zou rotten. Maar Claw had schijnbaar andere plannen. Plotseling schoot hij naar voren en was het laatste wat Fernpaw voelde een klap tegen haar slaap. Haar poten zakten onmiddellijk onder haar lichaam weg en ze viel met een doffe klap op de grond. Het besef van tijd en ruimte ging langzaam weg terwijl ze niet langer meer tegen de duisternis kon vechten en zich wanhopig, voor één laatste keer, afvroeg wat er zou gebeuren als ze wakker zou worden. Áls ze wakker zou worden.

Fernpaw werd zich vaag bewust van de achtergrondgeluiden, maar kon niks zien. Ze wist dat ze binnen de kortste keren weer bij bewustzijn zou komen, maar vond het feit dat ze nu nog buiten bewustzijn was ook weer niet zo heel erg. Het gaf haar tijd om over een paar dingen na te denken. En dan vooral het feit dat ze erg dom was geweest om naar hier te komen. Ze had geen idee wat Claw voor de rest gedaan had, maar ze hoopte dat hij het er bij gelaten had en weg was gegaan. En ze hoopte ook dat ze niet zo erg verwond was dat haar Clanmates iets zouden merken. Want hoewel het een dapper idee had geleken om de BloodClan leader uit te dagen, leek het nu te stom voor woorden te zijn. Fernpaw siste toen ze voelde dat iemand haar optilde en dat haar oog echt verschrikkelijk veel zeer deed. De pijn begon hard terug te komen en Fernpaw kneep haar ogen stijf dicht. Dat deed echter nog meer zeer en de she-cat kreunde zachtjes. Ze opende haar bek en merkte dat haar reukzin langzaam terug begon te komen. Ze rook een bekende geur. ‘Tallshadow,’ fluisterde ze zachtjes, maar ze had geen idee of hij haar had gehoord. Ze deed haar ogen open. Alleen was er iets vreemds. Hoewel ze voelde dat haar beide oogleden omhoog gingen – en dat aan één kant ondraaglijk veel zeer deed – kon ze maar aan één kant wat zien. Alleen de rechterkant was zichtbaar voor haar. Ze kneep haar linkeroog dicht en voelde dat dat verschrikkelijk veel zeer deed. Ze voelde paniek in zich opkomen, maar maande zichzelf tot kalmte. Misschien was het gewoon een gevolg van het feit dat hij haar knock-out had geslagen? Misschien hadden haar ogen nog tijd om beeld voor haar te creëren? Ze slikte en sloot haar rechteroog terwijl ze haar linkeroog open hield. Niets. Zwart. Ze opende haar rechteroog weer en zag de bomen voorbij flitsen. Een angstig gevoel bekroop haar toen ze warm vloeistof langs haar linkeroog naar beneden voelde gaan. Ze sloot haar rechteroog weer en liet een angstige kreet ontsnappen toen ze weer zwart zag. ‘Ik ben blind!’ jammerde ze. ‘Ik ben blind! Ik zie niets meer aan één kant! Help!’ En weer ontsnapte een jammerklacht terwijl ze zich door Tallshadow naar wat waarschijnlijk het camp moest zijn liet brengen.

Hoewel Tallshadow voorzichtig leek te doen, deed het toch zeer hoe ze telkens verschoof over zijn rug als zijn poten zich afzetten van de bosgrond en weer terug neerkwamen. Het was gewoon de beweging van haar kopje die zeer deed, maar Fernpaw wilde het niet erger maken. Ze was ervan overtuigd dat als ze zou bewegen met haar kopje dat de kras misschien nog dieper werd op de één of andere manier en dat de kans dat ze ooit nog zou zien nihil werd. Misschien was er nu wel nog een kans als ze haar kopje maar stil hield. Het hielp in elk geval wel een beetje dat Tallshadow haar steun bood; ze was tot dusver niet zeker geweest of ze écht op zijn vriendschap kon rekenen, maar nu was ze daar wel zekerder van. Hoewel haar oog niet meer werkte zoals het moest, herkende ze wel de geur van haar vriendin en opluchting schoot door haar heen. Bitterpaw was misschien nog maar een medicine cat apprentice, maar in elk geval zou ze wel iets van kennis hebben en kunnen concluderen of Fernpaw beter zou worden of niet. Hoewel ze niet zeker wist of ze er klaar voor was om het te horen als het niet zo was. Fernpaw voelde zich een hulpeloze kitten toen Tallshadow haar weer neerlegde en met Bitterpaw begon te spreken. Hoewel de tabby tom steun bood door weer zijn vacht in haar neus te drukken, voelde Fernpaw zich erg alleen met haar probleem. Wat als het nooit meer opgelost kon worden? Wat waren de consequenties? Maar die wist ze natuurlijk al. Hulpeloos hief ze haar kopje op toen ze Tallshadow zijn relaas hoorde doen. ‘Het is allemaal mijn schuld!’ jammerde ze naar de twee katten. ‘Ik daagde hem uit door slechte dingen over de BloodClan te zeggen. Ik daagde hem uit door te zeggen dat hij beter weg kon gaan en ons met rust kon laten. Het is allemaal mijn eigen domme schuld.’ Ze liet een jammerkreet ontsnappen. ‘Jullie kunnen me beter achterlaten hier. Ik ben geen waarde meer voor ShadowClan. Als ik echt blind ben aan één kant, zal ik alleen maar een last voor jullie zijn. En dat verdien je niet, Tallshadow. Je verdient de beste apprentices die een beginnende leader zich kan wensen.’

Mocht ze hier later op terugkijken dan zou ze het waarschijnlijk beschamend hebben gevonden dat ze zich zou laten gaan, maar aan de andere kant leerde je op deze momenten je echte vrienden kennen. Ze was misschien mogelijk blind aan de linkerkant van haar gezicht, maar zelfs zij kon met haar andere oog de oprecht bezorgd kijkende gezichten van zowel Bitterpaw als Tallshadow zien. Ze merkte dat ze zich oprecht vervelend voelden over wat ze allemaal meemaakte en dat ze echt wel het beste voor haar wilden. Toen Tallshadow dan ook zijn geruststellende woorden sprak, keek Fernpaw hem aan. Ze wilde weer een jammerklacht laten ontsnappen, maar wist dat dat niet was hoe een echte ShadowClanner zich diende te gedragen. En ze kon wel door de grond zakken als een rogue, een BloodClanner of iemand van de overige Clans zou passeren en haar zo zou zien jammeren. Niet alleen stelde ze dan een zwak imago op voor de ShadowClan, maar zou niemand haar meer serieus nemen. En dus klemde ze haar kaken op elkaar terwijl ze dapper knikte naar de tabby en zich weer liet vervoeren door hem. De pijn in de linkerhelft van haar gezicht was om gek van te worden en hoe meer Tallshadow bewoog, hoe harder ze het voelde. De pijn maakte haar een beetje wazig. En wazig in Fernpaw’s woordenboek wilde zeggen dat ze soms dingen zei die ze of niet meende, of eigenlijk totaal in een andere context bedoelde. En zo ook nu. ‘Ik hou van je, Tallshadow,’ murmelde ze. ‘Je bent echt één van mijn beste vrienden.’ Dat laatste nuanceerde het gelukkig een beetje voor de she-cat, maar ze kon zich, als ze zich dit op een helder moment later op de dag terug zou herinneren, voorstellen dat het een beetje raar over moest komen voor de toekomstige leader dat een apprentice die bijna warrior zou worden zei dat ze van hem hield. En dat ze bovendien ook nog niet eens zélf precies kon vaststellen hoe ze het dan wél bedoelde.