Hug the Prison You've Been Living In

Misschien was het wel beter om op veilig te spelen en het gewoon over een Clan te hebben. De she-cat voor haar leek zich er in elk geval beter mee te voelen en ook Runa vond het wel eens fijn om het erover te hebben hoe het zou zijn als ze beiden in een ander leven waren geboren. Als ze in een Clan hadden gezeten of als ze een rogue waren geweest. Hoewel… Ze wilde zich dan ook weer niet voorstellen hoe het zou zijn als ze geen ouders had gehad. Het was nu niet dat haar ouders er echt voor haar waren en vooral haar vader wilde ze graag leren kennen, maar in elk geval was dit beter dan totaal geen ouders hebben en niet weten wat te doen. Ze draaide haar kopje toen de she-cat met haar instemde en gaf een knikje ten teken dat ze het eens was. Ze moesten inderdaad in een kleine tijdsspanne al van alles leren. En Clan cats hoefden niet te moorden, maar zij zouden dat uiteindelijk wel doen. Runa wist ook goed genoeg dat er een straf boven haar hoofd zou hangen als ze het niet zou doen of als ze zou proberen te ontsnappen. Ze had gewoon pech. Pech dat ze hier geboren was en waarschijnlijk nooit meer zou kunnen ontsnappen. Ze keek naar de she-cat toen deze haar opmerking maakte. ‘Ik denk dat het heel anders zou zijn geweest,’ murmelde ze zachtjes. ‘Zij hebben een heel andere levensstijl en verwachten niet de dingen die ze in de Elite van ons verwachten. Ik denk dat het beter zou zijn geweest.’ Ze richtte haar blik heel even naar de grond. ‘In welke Clan zou jij dan graag geboren zijn geweest?’ Ze keek op naar de she-cat. ‘Ik ken er nog niet zo heel veel,’ gaf ze vervolgens toe. Alleen ThunderClan eigenlijk, maar dat kwam omdat dat de enige Clan was waar het constant over ging.

Runa keek verwonderd op toen de she-cat het over RiverClan had. RiverClan… daar had ze nog nooit eerder iets van gehoord. Ze vond het geen leuk idee om haar pels nat te krijgen, maar de manier waarop de Elite cat het vertelde, klonk het wel leuk. Lekker zwemmen en zich nergens meer zorgen om hoeven te maken. Alleen de naam van Hellhound liet haar oortjes even wiebelen. Ze had die naam nog niet eerder gehoord en vroeg zich af of hij dan misschien haar vader was. Haar moeder wilde de echte naam van haar vader maar niet zeggen tegen haar en zei steeds dat ze moest wachten tot hij zijn gezicht ooit zou vertonen in het camp, maar tot dusver was dit nog altijd niet gebeurd en Runa begon nu echt wel ongeduldig te worden. Ze wilde gewoon graag contact hebben met haar vader, maar haar moeder bleef maar zeggen dat hij nog steeds niet in het camp was gearriveerd. Yeah right. Alsof haar vader écht zo lang wegbleef. “Dat klinkt aan de ene kant niet leuk en aan de andere kant wel.” En opeens moest ze grinniken. Ze was al die tijd zo serieus gebleven, maar nu moest ze toch even grinniken. Dat hield op toen de she-cat een compliment maakte en even keek Runa haar verbaasd zijnde aan, maar toen kon ze het toch niet laten om trots haar kopje wat omhoog te doen en haar borst vooruit te steken. Ze gaf echter een dankbaar en respectvol knikje naar de she-cat. “Bedankt,” mauwde ze. “Hoewel dat niet moeilijk is met de kittens die in mijn barn verblijven. Je moest eens weten wat voor domme opmerkingen ze soms maken. Ze denken echt dat ze meteen de besten zijn omdat ze elkaar kunnen verslaan in een speelgevechtje.” Ze slikte even. “Maar als we beiden eens een keer tijd hebben en ik ben wat ouder, wil je me dan eens leren zwemmen? Ik weet niet wat voor mentor ik ga krijgen, maar het zal vast niet zo’n flexibele zijn zoals de jouwe.” Ze kon zich van weinig members hier indenken dat ze ook maar één keer hun poten nat zouden maken.

Het verbaasde Runa niks dat de she-cat aangaf dat het haar bekend in de oren klonk dat de kittens in de barn dom waren. Ze had het zo niet letterlijk gezegd, maar zo vatte Runa het toch op. Om eerlijk te zijn leek de she-cat voor haar ook wel een slimme kat die haar opties overduidelijk goed overwoog voordat ze een beslissing maakte, maar het was duidelijk dat ze hulp nodig zou hebben als ze wilde ontsnappen en Runa begreep dat dat niet al te gemakkelijk was in de Elite. Ze hoopte dat als de tijd rijp was dat zij ook een bron had waarbij ze hulp kon zoeken, hoewel ze, als ze zo naar de she-cat luisterde, het misschien toch liever op eigen houtje aanpakte. Misschien een gevaarlijk iets, maar het werd nog gevaarlijker als ze er katten in ging betrekken die haar konden verklikken. Maar goed. Daar moest ze nu nog niet mee bezig zijn. Tegen de tijd dat ze member zou worden, had ze misschien al een beter idee van hoe en wat. Misschien wilde ze dan zelfs blijven. Hoewel… er ging een lichte huivering door haar heen. Nee, dat was niet wat ze wilde. “Hellhound klinkt echt als een geweldige kat,” gaf ze toe. “Ik ken hem niet, maar ik zou hem wel graag willen ontmoeten als ik je zo hoor.” Ze wilde dat haar vader iemand was zoals Hellhound. Iemand die een ander iets wilde leren wat niet gebruikelijk was voor de Elite. Het leek ook wel alsof Hellhound een kat was waar ze misschien vertrouwen in kon hebben, want de she-cat voor haar sprak niet met afschuw over hem. Nee, ze sprak alsof ze hem oprecht vertrouwde. En misschien was het lichtelijk naïef, maar Runa nam aan dat als de kat voor haar iemand vertrouwde, zij dat ook wel zou kunnen. “Daar houd ik je aan,” zei Runa met een glimlach, haar kennende dat ze dat ook echt wel zou doen. “Ik leer het toch veel liever van jou dan van mijn eigen moeder,” mompelde ze. “Ik zal blij zijn als ik mag verhuizen naar de young one’s tower. Misschien nog niet de meest ideale plek, maar misschien hebben ze daar al wel meer hersens dan in de barn waar ik momenteel verblijf. Jij hebt in elk geval hersens.” Runa grinnikte.

Runa gaf een kort knikje toen ze concludeerde dat de zwart-witte kat net zo hard hoopte dat Hellhound haar mentor zou worden als zijzelf. “Liever hem dan Shark,” fluisterde ze zachtjes. “Of Claw.” Er ging een rilling door hem heen. “Ik heb laatst bijna ruzie gekregen met Claw,” fluisterde ze er zachtjes achteraan, met haar blauwe ogen controlerend over de zwarte tom met de groene ogen niet toevallig in de buurt was. Als hij haar zou horen, was ze er vrij zeker van dat ze weer op haar kop zou krijgen. En deze keer was haar moeder niet in de buurt om hem tegen te houden of om de klappen op te vangen. En ze had ook geen vader die dat kon doen, dacht ze bitter. Als haar vader het überhaupt zou willen doen. Misschien was het wel zo’n hielenlikker. Iemand die ontzettend blij was met zijn positie binnen de Elite en die Runa alles over moorden wilde leren. Haar hart sloeg even over van angst. Wat als Shark haar vader bleek te zijn? Maar nee, dat kon niet. Ze hadden niet eens dezelfde ogen en ook niet dezelfde kleur van pels. Maar ja… dat hadden zij en haar moeder ook niet. Onzeker schoof ze met haar poten over de grond. Ze haalde haar schouders op. “Ik weet niet of ik ooit wel mijn draai ga vinden hier,” zei ze naar waarheid. “Mijn ideeën liggen totaal anders als die van de meesten hier. Maar ik denk dat ik young one zijn nog altijd beter vind dan member.” Ze onderdrukte een zucht. “Wie kun je naast Shark en Claw nog beter niet als mentor hebben?” Ze praatte weer zacht tegen de young one. “Is er nog iemand die jij kent voor wie ik goed moet oppassen?”

Runa gaf een snel knikje naar haar gezelschap toen deze haar advies gaf. “Dat is iets dat zeker is,” miauwde ze instemmend. Als ze Claw’s aandacht te veel op haar liet fixeren, was de kans groot dat hij haar gedrag verdacht zou vinden en weer dreigementen tegen haar zou uitspreken. En Runa was niet zeker of ze weer op diezelfde steun als de vorige keer van haar moeder kon rekenen als er weer iets zou gebeuren. Misschien zou de she-cat haar uiteindelijk wel aan haar lot overlaten; een houding die Runa in het begin veel gevreesd had. Het belangrijkste voor haar was echter dat ze, ondanks dat ze er nu minder naar uitkeek dan eerst, haar vader eerst zou ontmoeten zodat ze zou ontdekken wat voor een kat hij zou zijn. In het beste geval zou hij dezelfde mening over de Elite hebben als zij en kwam het misschien toch nog wel goed. Maar ze dacht niet dat ze ooit helemaal uit de klauwen van de Elite zou kunnen geraken, dus vestigde zij haar hoop daar ook niet echt op. De kitten onderdrukte een zucht terwijl ze luisterde naar de woorden van de zwart-witte kat voor haar. Ze dacht even na over wie die vader ook alweer kon zijn, maar herinnerde zich toen zijn naam. “Jinx, right?” Ze keek de kat voor haar vragend aan. “Hem heb ik al wel eens zien rondlopen.” Ze voelde een korte huivering door haar trekken als ze dacht aan zijn boos kijkende ogen. Maar als de young one zei dat haar vader meeviel, kon ze toch niet anders dan dat advies geloven? “Hij ziet er alleen altijd zo eng uit,” kon ze niet laten om te zeggen. “Alsof hij je ter plekke wilt aanvallen of zo.”

Runa slikte even toen de kat voor haar uitlegde hoe het kwam dat Jinx zo’n streng uiterlijk had gekregen. De dood van haar moeder. Natuurlijk had Runa het nieuws wel vernomen en had ze Muta er toen wel mee gecondoleerd, maar ze had er niet bij stilgestaan dat Zira ook nog andere dochters had. Het was immers wel bekend dat Jinx’ partner Zira was, de voormalige deputy van de Elite voordat Shark die rank van haar overnam. Ze kwam er nu dan ook pas achter dat deze kat de dochter van Zira en Jinx was. Toevallig was dat het enige koppel die ze kende omdat er in de barn zoveel over werd gesproken. En dan kende ze natuurlijk Claw en Howl nog als koppel. Hun kittens kende ze dan wel weer een stuk beter omdat ook die namen vaak genoemd worden, maar ze had er niet bij stilgestaan dat deze kat Jinx’ dochter was. Maar dan nog wist ze de naam niet. Ze wist nu enkel dat het een dochter van Zira en Jinx was en dat ze ongeveer dezelfde gedachten hadden wat de Elite aanging, maar meer wist ze ook niet van haar. “Jouw moeder was Zira.” Er viel heel even een stilte. “Gecondoleerd daarmee nog,” mompelde ze. “Het is altijd pijnlijk om een dierbare te verliezen, ook als je er niet op dezelfde manier van houdt als van iemand anders.” Hoewel ze geen idee had of dat het geval was tussen deze kat en haar moeder, maar ze leek er in elk geval niet echt heel verdrietig bij te kijken toen ze het over de dood van Zira had. “En jij?” vroeg ze vervolgens. “Ben jij er overheen gekomen? Heb jij het een plaatsje kunnen geven?” Misschien was ze nu wel wat te nieuwsgierig, maar ze had het idee dat ze deze kat beter wilde leren kennen nog voordat hun wegen zouden scheiden door wat dan ook.

Runa gaf een klein knikje toen ze bedankt werd. Ze moest eerlijk toegeven dat ze nu een beetje spijt begon te krijgen dat ze eerder uitgevallen was tegen de young one, want eigenlijk bleek ze nog best wel oké te zijn. Ze had zo haar eigen karakter en was misschien wat weggezonken in haar eigen wereldje, maar het zou sowieso maar saai zijn als ze allemaal hetzelfde karakter hadden, niet dan? Bovendien was de she-cat ook gewoon aardig tegen haar en antwoordde op haar vragen, iets wat niet veel katten deden. Soms werd ze afgewimpeld omdat anderen haar irritant vonden en dat vond ze wel jammer, hoewel ze zich voor kon stellen dat haar vragenvuur niet altijd leuk was om te ondergaan. De zwart-witte she-cat draaide haar kopje een beetje toen de young one een antwoord gaf op haar vraag en gaf een knikje ten teken dat ze het begreep. Ze dacht wel dat als haar moeder dood zou gaan dat zij haar ook wel zou missen, hoewel dat niet zo erg zou zijn als van iemand waar ze echt veel van had gehouden. Ze wist eigenlijk niet wat ze voelde voor haar moeder. Het ene moment konden ze het redelijk met elkaar vinden, maar het andere moment waren ze zo op elkaar aan het vitten dat Runa haar het liefste gewoon een paar dagen niet meer wilde zien. Maar er echt koud over zijn als haar moeder zijn sterven? Nee, ze dacht niet dat ze dat zou kunnen. Iets van verdriet zou ze toch wel voelen, toch? Ze slikte. Ze dacht het beste maar niet te veel over dit soort dingen na. Ze gaf een knikje. “Je houdt heel erg veel van je vader en je wilt niet dat hij lijdt. Lijkt me logisch,” glimlachte ze naar de she-cat. “Dat zou ik zelf ook hebben als ik mijn vader zou kennen en veel van hem zou houden.” Dat laatste klonk een beetje grimmig, want ze kende haar vader niet eens. “Ik ken dat gevoel alleen niet wat jij beschrijft. Ik heb met mijn moeder niet zo’n geweldige band, mijn vader ken ik niet eens en ik heb geen siblings. Hoewel wij zussen geweest zouden kunnen zijn als je naar onze pelzen kijkt.” Ze grinnikte naar de young one. Stel je toch eens voor.