Hug the Prison You've Been Living In

Met een nijdige zwiep van haar staart keek Runa naar de queen welke haar vanaf haar positie boos aan stond te kijken. ‘Die boze blik gaat echt niet helpen om me naar jou te krijgen, hoor,’ kon de she-cat niet laten om te zeggen. Toen flitsten er klauwen en kwam de queen naar haar toegerend. ‘Houd op!’ gilde Runa. ‘Ik zeg het tegen mama!’ Ze liet zich op de grond vallen en rolde weg. Met haar kleine klauwtjes sloeg ze in de richting van de queen, maar meer kon ze niet doen. Bovendien haalde het ook weinig uit omdat de queen natuurlijk groter was dan haar en waarschijnlijk ook wel sterker. En dus besloot Runa dat vechten niet ging helpen, maar rennen wel. Ze grijnsde bij het idee dat haar moeder wraak zou nemen op de kattin. Runa wist dat haar moeder ouder was dan deze queen en ook nog eens groter. En als ze haar vader zou vinden zou het al helemaal feest worden. Deze queen ging er spijt van hebben haar ooit aangevallen te hebben. Runa besloot om haar echter nog één keer uit te dagen: ze zakte door haar poten en ontblootte haar tanden naar de queen. Toen ze een beweging in het donker naar zich zag draaide ze zich om en rende weg. Doordat ze de hele tijd over haar schouder keek had ze niet in de gaten dat ze naar iemand toerende. Toen ze naar voren keek kon ze een botsing niet meer voorkomen en knalde tegen de she-cat aan. Ugh. She-cats. Ze had er altijd last mee! Toen de she-cat haar woorden sprak sloeg ze geërgerd zijnde met haar staart. ‘Alsof ik er wat aan kan doen dat je hier zo staat! Elke kat zou zo tegen je kunnen botsten.’ Oké, misschien overdreef ze wat, maar het was niet haar schuld.

Runa trok licht afkeurend met haar oortje toen ze de verwarde blik in de ogen van de she-cat zag. Huh? Ze snapte het niet. Het leek net alsof de she-cat niet eens in de gaten had gehad dat ze tegen Runa had gesist. Toch had Runa zich de woorden en de boze blik van de she-cat niet ingebeeld en dan was het ook nog eens net op het moment dat zij tegen de she-cat botste. Het kon toch niet anders dan dat de she-cat het tegen haar had gehad? Maar dit bleek toch niet zo te zijn, want de she-cat had helemaal niet eens in de gaten dat ze daar stond. Tot nu toe dan. Runa slikte. Zou de she-cat gek geworden zijn? Zou ze hier met een maniakale young one te maken hebben en dadelijk vermoord worden? Even flitsten haar ogen van links naar rechts, zoekend naar een route waar ze kon ontsnappen mocht de she-cat haar opeens aanvallen. De verwarde blik in haar ogen had niet direct iets onheilspellends, maar aangenaam zag het er toch ook niet uit en echt aangenaam voelde Runa zich er ook niet bij. Runa liet een luide zucht ontsnappen; haar irritatie nam het over van haar angst dat de she-cat haar iets aan zou doen en kwaad zijnde keek ze de young one aan. ‘Ik botste tegen jou, jij zegt tegen mij dat ik op moet houden en nu vraag je opeens wat er aan de hand is? Ben je niet goed wijs of zo?’ Zou het kunnen dat de Elite ook gestoorde katten aannam? Dat moest haast wel. Ze had immers ook de verhalen gehoord over katten die elkaar uitmoordden voor het plezier; de ogen van de young one’s die begonnen te glinsteren wanneer ze hoorden dat ze als laatste opdracht een kittypet moesten vermoorden. Runa rilde al bij het idee. Had haar moeder dat ook moeten doen? ‘Maar als jij je van de domme wilt houden moet je vooral je gang gaan,’ zei ze op een neutrale toon terwijl ze met haar staart zwiepte. Wat maakte het haar dan ook uit? Het was toch maar een stomme she-cat.

Runa voelde zich steeds kwader worden toen de she-cat haar negeerde. Boos zijnde blies ze haar wangen vol met lucht en ging zitten. Ze zou wel wachten tot de she-cat weer terug bij de realiteit zou komen en zich aan haar verontschuldigde. En als dat nog binnen de minuut gebeurde, zou Runa serieus overwegen om haar te vergeven. Maar als de she-cat zich zoals nu zou gedragen, had Runa er vrij weinig zin in om haar nog een extra kans te geven. Ze had sowieso een kort lontje als het op she-cats aankwam omdat zij ze gewoon irritant vond, maar dat kwam voornamelijk ook door haar band met haar moeder. De she-cat voor haar bleef haar negeren en geïrriteerd zijnde schoten de nagels van Runa uit hun hulzen. Voordat ze zichzelf echt kon beheersen, stapte ze naar voren en sloeg ze met haar nagels tegen de kin van de she-cat aan omdat ze zich op haar achterpoten verhief. Nog net kon ze haar evenwicht bewaren door op haar vier poten te vallen. Ze kon niet echt veel schade doen met haar nagels; deze waren nog vrij klein om echt schade aan te richten. Maar het zou in elk geval wél de aandacht van de she-cat naar haar toe trekken. ‘Ik ben tegen je aan het praten,’ zei ze boos zijnde tegen de she-cat. ‘Het is niet leuk als je eerst iets tegen me zegt en me daarna compleet negeert, ya know. Dat doe ik zelfs niet.’ En met een boze zwiep van haar staart wachtte ze af op antwoord.

Runa wierp een kritische blik op de she-cat. Ze zag er niet uit alsof ze Runa echt zou kunnen beschermen tegen een boze queen uit de nursery, maar ze zag er ook weer niet uit als iemand die een kitten in nood in de steek liet. Ze kon natuurlijk zeuren en zeggen dat de she-cats in de barn haar lastigvielen, maar daar ging de she-cat vrij weinig aan doen. Als ze echter een gesprek met haar kon aanknopen, was de enige optie teruggaan naar de barn omdat ze haar anders toch wel kwamen halen. Als Runa zielig zou doen bij de zwart-witte she-cat en de queens kwamen haar ophalen, zou ze misschien mogen blijven. Ze had echter liever een tom voor zich gehad die haar kon beschermen omdat zij over het algemeen meer gezag uitoefenden dan de meeste she-cats hier, maar goed. Het zij zo. ‘Dat is je geraden,’ mauwde ze, maar ze ontspande al iets meer en de geïrriteerde houding ging langzaamaan weg. Toen de she-cat haar vraag stelde, besloot Runa haar kans te pakken. ‘Ja,’ mauwde ze en ze zette een zielige stem op terwijl haar oortjes in haar nek gleden en ze de she-cat aankeek alsof ze elk moment kon huilen. Wat kon ze dan toch ook weer goed acteren. Ze was er vrij zeker van dat deze she-cat er in zou trappen; ze leek echt zo goedgelovig. ‘Ik werd daarnet aangevallen in mijn barn door een boze queen. Ik wil daar niet terug naartoe, maar ik moet wel. De enige keren dat ze me buiten laten is wanneer ik met iemand aan het praten ben. Kun je me alsjeblieft even helpen?’ Ze keek de she-cat zo zielig mogelijk aan. ‘Ik vind het soms maar niks hier in de Elite,’ fluisterde ze er zachtjes achteraan. En ze kon eerlijk gezegd niet zeggen of dat acteren was of dat ze dat meende.

Runa concludeerde voor zichzelf dat het wel acteren moest zijn. Toch? Ze had eerlijk gezegd geen idee. Of nou ja, ze had wél een idee, maar ze wilde het liever niet hardop uitspreken. Als Claw of iemand anders die hoog stond in de Elite erachter zou komen dan dacht ze wel dat hij zijn dreigement die hij eerder had uitgesproken tegen haar toen ze voor haar moeder opkwam wel eens waar zou maken. De Elite cats leken er immers op gebrand te zijn om te moorden. Runa had gehoord van een oudere tom, die heel trots scheen te zijn over het feit dat hij binnen een moon young one zou worden, dat er zelfs één van de hondentanden die de members om hun hals hadden hangen verdiend kon worden door te moorden. Zou haar moeder op die manier één van die hondentanden verdiend hebben? Bij haar moeder was dat nu niet zo moeilijk voor te stellen dat ze dat kon doen, maar Runa zag de young one voor haar het eerlijk gezegd nog niet zo snel doen. Runa keek de young one geïnteresseerd zijnde aan toen deze het standpunt van de Elite niet begon te verdedigen en geen moeite deed om haar op haar kop te geven. Wilde dat zeggen dat de she-cat het met haar eens was? Dat ze ook niet wilde moorden en dat ze dat ook een brug te ver vond gaan? De opmerking die volgde leek alleen maar meer voor haar te bevestigen dat de she-cat inderdaad niet zo aangelegd was als de meesten. Maar misschien zou dat nog wel komen. Toch kon Runa haar interesse niet bepaald bedwingen en keek ze de she-cat met grote ogen aan. ‘Maar jij lijkt het niet erg te vinden.’ Het klonk eerder concluderend dan als een vraag. Ze haalde daarna haar schouders op. ‘Ik vind heel het concept van dat moorden niet zo geweldig. Als mijn final assesment daaruit gaat bestaan, weet ik niet eens…’ Ze twijfelde en boog haar kop naar de she-cat toe. ‘Dan weet ik niet eens of ik hem wel uitvoeren,’ fluisterde ze. ‘Maar ik denk dat ik gestraft word als ik het niet doe, niet dan?’

Runa’s angsten werden bevestigd: ze moest inderdaad de final assesment afleggen. Ze wist dat het leven helemaal niet zo rooskleurig was als dat ze het zich voorstelde. Als dat zíj het zich voorstelden. De queens hadden het alsmaar over hoe geweldig het was om in de Elite te zitten, maar er werd natuurlijk met geen woord gesproken over het feit wat er zou gebeuren als je je tegen de Elite zou keren, als je voor een ander pad zou willen kiezen. Ze was nu iets van drie moons oud, maar ze begreep goed genoeg de consequenties die vasthingen aan het protesteren tegen de tegen die ze uit moest voeren. Als zij haar final assesment niet zou doen, zou ze zeker weten klappen krijgen. En ze wist niet of ze dat liever kreeg van haar mentor op dat moment of van Shark of Claw. Ze draaide haar oortje naar de young one toen deze begon te spreken. ‘Ik wil juist dat Claw me dan uit de Elite trapt. Zo hoef ik nooit te moorden.’ Ze slikte. ‘Maar ik weet wat me te wachten staat als ik eenmaal uit de Elite ben. Ik zal nooit meer met een oog dicht kunnen slapen en iedereen mag me vermoorden.’ Het moest vast choquerend overkomen voor deze young one dat ze zich al zo veel besefte, maar ze kon hier moeilijk staan doen alsof ze niet wist wat haar te wachten stond als ze bepaalde keuzes zou nemen. ‘Maar tegen dan verzin ik wel iets,’ mompelde ze. ‘Ik zoek wel een manier om weg te komen en probeer dan een andere naam te krijgen of zo. Alleen denk ik niet dat mama het gaat toelaten.’ Ze onderdrukte een zucht. ‘Waarom vertel ik je dit zelfs? Dadelijk ga je me verklikken.’ Hoewel ze het gevoel had dat dit niet zo ging zijn, keken haar ogen de young one toch even wantrouwig en zelfs dreigend aan.

Nee, ze dacht niet dat deze kat haar ging verklikken. Het was gewoon de manier waarop ze angstig om zich heen keek die verried dat ze toch wel heel erg bang was dat Shark of Claw hun conversatie zou horen. Of katten die hun zouden kunnen verklikken. Maar op de manier waarop ze bezig was met het gesprek kon Runa zien dat de she-cat hetzelfde idee had als haarzelf. Dat ze misschien ook wel met een ontsnappingsplan bezig was. Dat kon in elk geval verklaren waarom ze om zich heen keek alsof niemand het mocht merken. Het irriteerde Runa dat de she-cat zo paniekerig was. Het viel namelijk veel minder op als ze gewoon rustig bleef en net deed alsof ze een normaal gesprek met de kitten had. Nu trok ze juist meer aandacht naar zichzelf. Als ze wilde ontsnappen en ze wilde het goed doen, moest ze toch echt leren minder aandacht te trekken. ‘Ik denk niet dat dat zo moeilijk is als jij je steeds zo opvallend gedraagt,’ mauwde ze beschuldigend. ‘Je trekt de aandacht met je paniekerige houding. Je kunt beter zo onverschillig mogelijk proberen te kijken. Ik weet niet in hoeverre Claw of Shark je in de gaten houdt, maar zo trek je enkel de aandacht naar je toe.’ Hoewel ze niets gemeenschappelijks hadden en Runa niet dacht dat er ooit een vriendschapsband tussen hun kon ontstaan, voelde het wel aan alsof ze iets deelden met elkaar. ‘Wacht,’ mauwde ze snel voordat de she-cat het onderwerp zomaar kon laten varen. ‘Is er iemand die jij weet met wie dit onderwerp besproken kan worden zonder gelijk verraden te worden?’ Ze bracht haar kopje iets dichter naar die van de she-cat. ‘Mijn moeder gaat me vermoorden als ze weet hoe ik over de Elite denk. Als jij van plan bent om te ontsnappen, kan ik echt met niemand meer over het onderwerp praten. Je moet toch wel iets van hulp krijgen?’ Haar blauwe ogen keken de she-cat hoopvol aan.

Het was niet dat Runa niet in de gaten had waar de she-cat heen wilde gaan. Want ja, ze had heus wel in de gaten dat de she-cat het liefste wilde dat Runa zich niet meer met haar zou bemoeien en gewoon een andere kant op zou gaan. En ergens was dat misschien ook wel beter geweest, maar het voelde voor Runa goed om te weten dat er iemand was die het ook niet eens wat met bepaalde dingen van de Elite en ook graag weg wilde gaan. Zij was nog maar een kitten en zij begreep al dat het foute boel was, hoe moest het dan wel niet zijn voor een young one? Het zou niet meer lang duren voordat deze she-cat de leeftijd van een member bereikte en haar laatste opdracht moest gaan doen. En Runa wist al precies wat die laatste opdracht inhield omdat de queens in haar barn altijd aan het opscheppen waren over hun kittens. Wie de dikste of de venijnigste kittypet zou vermoorden en dat soort dingen, geen idee hebbende dat Runa mee zat te luisteren. Of misschien wisten ze dat wel en dikten ze daarom hun opschepperijen maar wat aan? Ze had geen idee hoe die gekken dachten. Ze schudde boos haar kopje toen de she-cat haar weer af probeerde te schepen. ‘En jij denkt dat ik daar tevreden mee ben?’ vroeg ze aan de she-cat. ‘Maar goed, als jij denkt dat we geen hulp gaan krijgen, dan moeten we zélf maar een manier zoeken.’ Ze keek de she-cat rustig aan. ‘Ik ben natuurlijk nog nooit buiten het camp geweest, maar ik geloof niet dat er alleen maar de Twolegplace is en dan het woud die beheerst wordt door de vier Clans.’ Ja, ze had heel het verhaal over de vier Clans wel eens gehoord. Of nou ja… ze wist dat er vier Clans waren. Dat was toch al iets? ‘Ga ergens heen waar ze je niet kunnen vinden. Waar ze het niet meer de moeite vinden om achter je aan te gaan.’ Ze keek de she-cat strak aan.

Hoewel Runa wist wat de gevaren in zou houden van het ontsnappen aan de Elite, hield ze er eigenlijk nooit echt rekening mee wat er zou kunnen gebeuren als ze haar eenmaal zouden vinden. Op de één of andere manier lukte het haar altijd om haar gedachten op een andere baan te brengen zodra ze het ook maar één keer toeliet om er één seconde aan te denken. Het was niet dat ze geen rekening wilde houden met de verschillende scenario’s, maar ze wist dat het een gevaarlijk iets was om zich er te veel mee bezig te houden. Als je constant dacht aan wat er zou gebeuren als de Elite je op het spoor kwam, zag je inderdaad al heel gauw af van het idee om te ontsnappen en maakte je het voor jezelf steeds moeilijker om te praten met katten die hetzelfde idee hadden. Je ging minder katten met je verhaal toevertrouwen en deed net alsof je het een afschuwelijk idee vond, maar eigenlijk wist je in je hoofd al ongeveer hoe je het ging aanpakken. Runa was misschien jong om dit soort dingen volledig te begrijpen – en misschien zag ze alles op dit moment ook wel te veel door een roze bril – maar ze was er vrij zeker van dat zij haar final assesment nooit zou doen. Ze had nu al voor zichzelf besloten dat ze geen onderdeel wilde uitmaken van het groep katten dat voor de lol andere katten uitmoordden. En hoewel ze nog te jong was om een volledig ontsnappingsplan te bedenken, had ze in haar kopje al wel ongeveer zitten hoe ze het aan wilde pakken als ze een schijnheilige mentor kreeg die zogenaamd heel erg leefde voor de Elite. Het zou dan ook een stuk lastiger worden als Shark of Claw haar mentor zou worden. Runa keek de she-cat strak aan. ‘Hoor jezelf eens bezig zijn,’ siste ze minachtend naar haar. ‘Je wilt eigenlijk weg hier, maar je bent constant bezig met dat ze je zullen vangen. Denk je echt dat het je ooit gaat lukken om te ontsnappen als je je zelfvertrouwen steeds zo naar beneden haalt? Ik denk dat ik liever de gevolgen wil zien van het feit dat ik hier kan ontsnappen dan de gevolgen van het feit als ik hier zou blijven.’ Ze zuchtte en voegde daar zacht aan toe: ‘Ik wil gewoon geen moordenaar worden.’

Lafaard! Runa kon het haar wel honderd keer zeggen, maar ze was bang dat ze haar stem zou verheffen en dat Shark of Claw net op dat moment achter hun zouden staan. En van een kitten konden ze misschien nog wel geloven dat ze gewoon waanideeën had en geen idee had wat ze zei, maar van een oudere young one geloofden ze dat allang niet meer. Plus de houding van de she-cat liet haar denken dat ze al eerder iets had meegemaakt waardoor ze het opeens niet meer wilde proberen of niet meer duidelijk wilde laten merken dat ze wilde ontsnappen. Runa kon zich een verhaal herinneren over een member die ook iets verkeerds had gedaan en daarvoor gestraft was door de vorige deputy. Hij moest middenin een kring van Elite cats zitten en werd om de beurt aangevallen door één van hun totdat hij niet meer kon. Ze huiverde bij het idee dat ze dat bij haar zouden doen. Maar nee. Haar moeder zou haar dan wel beschermen, toch? Snel concentreerde Runa zich weer op de woorden van de she-cat voor haar zodat ze haar gedachten hopelijk kon verdrijven en niet meer aan de member zou denken. Ze haatte de she-cats in haar barn die per se die akelige verhalen met elkaar en met hun te nieuwsgierige kittens moesten delen. ‘Voorlopig ben ik nog niet weg, wees maar niet bang,’ snauwde ze naar de she-cat. ‘Ik moet eerst een duidelijker plan hebben, maar ik denk dat ik ongeveer wel weet hoe ik het wil aanpakken.’ Plotseling glimlachte ze waterig naar de she-cat en was de boosheid voor even verdwenen uit haar houding. ‘Kijk mij nou,’ mompelde ze. ‘In plaats van dat ik vrolijk aan het spelen ben met de anderen en een zorgeloos leven leid, ben ik over dit soort dingen aan het praten. Ik voel me soms veel te oud voor mijn leeftijd en ook alsof ik nooit van mijn jeugd heb kunnen genieten. Dat zullen de Clan kittens vast wel niet hebben.'