Brainfreeze

Met een snelle beweging kon Crowfur nog net voorkomen dat het konijn een alarmkreet sloeg toen hij de prooi doodde. Hij liet het konijn vallen en zag dat het een mager beest was, maar dat het wel de elders voor een deel tevreden kon stellen. Beter dan niets. De koude en de droogte zorgden er beiden voor dat jagen moeilijker werd. Dankzij de droogte kreeg hij ook meer dorst dan normaal. Het was echter van belang dat ze de elders en de queens van genoeg water voorzagen zodat zij als eersten konden drinken. Zij hadden het immers meer nodig dan de warriors. De warriors konden immers in de richting van the small lake gaan en daar gaan drinken. Met een lichtelijk gevoel van wrok dacht Crowfur aan de RiverClan she-cat waar hij zijn eerste moons als apprentice voornamelijk mee had gespendeerd en een klein deeltje van zijn warriorschap. Zij zou vast genoeg te drinken hebben in haar Clan. Wie weet had ze zelfs een nieuwe mate gevonden waarmee ze weer kittens had kregen. Hij snoof geërgerd zijnde omwille van zijn gedachten en besloot om in de richting van the small lake te lopen. Hij keek op toen hij Foxshade herkende, een tom die ouder was dan hem. Crowfur ging naast de tom staan en dronk ook wat van het water. ‘Nu we hier toch zijn kunnen we net zo goed wat mos vinden en vullen met water,’ opperde hij. ‘Dan kunnen we dat terug naar de elders en de queens brengen. Die verdomde droogte begint me echt de keel uit te hangen.’ Hij gaf een zwiep met zijn staart om zijn irritatie aan te tonen en wachtte tot de tom in actie zou schieten.

De tom stemde in met zijn idee en Crowfur gaf een knikje ten teken dat ze dan maar tot actie over moesten gaan. Hij hoopte dat ze genoeg water mee konden pakken zonder dat gelijk alles uit begon te drogen. Hij was benieuwd hoe erg de andere Clans hier onder leden. Hopelijk zou BloodClan er genoeg onder lijden zodat ze uit zouden sterven en er geen gevaar meer was voor de overige Clans. Ja, dan hadden ze elkaar nog om te vechten over borders, maar dat was een stuk minder gevaarlijk en angstaanjagend dan een Clan die elk moment binnen kon vallen en hun kwamen vermoorden. Als Crowfur dan voor een optie mocht gaan dan zou hij kiezen voor de dood van BloodClan en de border fights. Hij wilde nooit meemaken dat zo’n vieze BloodClanner ook maar één keer in de buurt kon komen van zijn kitten. En hij hoopte dat zijn dochter later verstandig genoeg zou zijn om binnen de borders te blijven. Hij wist dat een uitbarsting langs zijn kant al veel wonderen deed wanneer ze iets deed wat ze eigenlijk niet mocht doen, maar hij kon gewoon nooit echt lang boos op haar blijven. Tijdens het denken was Crowfur mee aan het zoeken naar geschikt mos die ze konden gebruiken. De tom knikte tevreden zijnde toen zijn blik gleed naar wat mos dat op de grond lag. ‘Foxshade,’ mauwde hij. ‘Hier is voldoende mos.’ Nu nog hopen dat ze voldoende water hadden. Met zijn neus duwde hij wat opzij voor Foxshade terwijl hij zelf zijn deel pakte en begon vervolgens rond te kijken voor een waterbron. ‘Ik denk dat we daar het minste kans lopen dat het meertje uitdroogt.’ Hij wees met zijn staart naar een deel dat iets dieper was en liep vervolgens naar die kant van het meertje toe om zijn mos met vocht te vullen.

Foxshade had zijn deel ook al genomen en rustig liet hij de tom voorgaan. De tom was immers ouder dan hem en misschien kon hij nog wel wat leren van de manier waarop de tom zijn deel vol water liet lopen. Foxshade deed het echter precies zoals hij het zelf ook zou doen en dus liep Crowfur naar het meertje nadat Foxshade daar vandaan kwam en liet zijn mos ook in het water zakken. Zijn tong raakte door de beweging het water aan en even voelde hij opnieuw de drang om te drinken. Het was niet eens heel lang geleden sinds hij had gedronken, maar die verdomde droogte zorgde er alweer heel snel voor dat hij weer opnieuw wilde gaan drinken. Hij nam aan dat dit was hoe het leven er voor een paar moons uit zou zien; die droogte zou nog niet al te snel voorbij gaan en WindClan moest op een gegeven moment toch echt een manier verzinnen om ermee om te gaan. Hij onderdrukte een zucht en gaf een knikje op Foxshade’s woorden. ‘Inderdaad,’ murmelde hij. Hij zei echter niets meer omdat hij geen water wilde verspillen en wenkte de tom in plaats daarvan met zijn staart weer terug naar het camp. De tocht naar het camp was vrij stil omdat beide toms iets in hun bekken droegen en Crowfur hoopte dat de oudere tom zo slim was om zijn bek te houden. Niet veel later kwam hij aan bij het camp en bracht het mos gelijk naar de queens toe. Nadat hij zijn deel had neergelegd, draaide hij zijn kopje naar Foxshade toe. ‘Wil je nog meer water gaan halen of wil je gaan jagen? Ik denk dat ze voor nu wel genoeg te drinken hebben.’ Zijn blik gleed even naar Leopardkit, maar de zwart-witte kitten leek vredig te slapen en met een onderdrukte snor draaide hij zich weer terug naar de tom toe.